[Tην συντηρούμενη στην Δύση (με «μπότοξ» και καλλυντικά) εικόνα-πρότυπο των ΗΠΑ ως όασης και οχυρού της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά και σταυροφόρου φύλακα αυτών των αξιών, έτοιμου να παρέμβει σε κάθε γωνία της γης, συνήθως αντιστρατεύονται άρθρα, δηλώσεις και πληροφορίες που αναφέρονται στην αστυνομική βία κατά των μαύρων, στην πολύ χαμηλή συμμετοχή και στον αποφασιστικό ρόλο του χρήματος στις εκλογές, στην ιλιγγιώδη οικονομικό-κοινωνική ανισότητα, στις «αγαθοεργίες» της CIA, στον έλεγχο της ενημέρωσης από το πολύ μεγάλο κεφάλαιο και στην θρυλούμενη υπερεξουσία του «βαθέως κράτους». Το πιο κάτω άρθρο εισάγει όμως μια τελείως άγνωστη σκοτεινή πλευρά της εικόνας, που αποτελεί και την αξία της συμβολής του στην ενημέρωση και στις επιστήμες της πολιτειολογίας, αλλά και τις ψυχολογίας του πλήθους. Ο συντάκτης του είναι ο ιδρυτής της αμερικανικής μη επικερδούς οργάνωσης Rutherford Institute, που αγωνίζεται για την προστασία των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον σεβασμό του Συντάγματος. Στην εισαγωγή του εκτεταμένου άρθρου του ο συντάκτης σημειώνει την αποστροφή του για το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος της κομμουνιστικής Κίνας και συνεχίζει:]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Η Κίνα, μια οικονομική και πολιτική μεγάλη δύναμη, που κατέχει περισσότερα αμερικανικά χρεόγραφα από οποιανδήποτε άλλη χώρα και που εξαγοράζει συνέχεια αμερικανικές επιχειρήσεις κάθε είδους, ανακοίνωσε το σχέδιό της να αναγορεύσει τον πρόεδρό της Ξι Ζιπίνγκ σε ισόβιο Πρόεδρο.
Ο Πρόεδρος Τραμπ αστειευόμενος νομίζει πως αυτό είναι μια σπουδαία ιδέα. Ο Τραμπ νομίζει πως η ιδέα να έχουμε ένα ισόβιο πρόεδρο είναι πράγματι τόσο σπουδαία ώστε η Αμερική μπορεί να θελήσει κάποτε να ακολουθήσει αυτή την οδό. «Ίσως θα πρέπει να το δοκιμάσουμε κάποια μέρα.»
Αλλά, κοιτάξτε τι γίνεται: ΄Εναν πρόεδρο δια βίου, τον έχουμε ήδη.
Βέβαια τα ονόματα και τα πρόσωπα και τα κόμματα έχουν αλλάξει με το πέρασμα των χρόνων, αλλά πράγματι, εάν σκάψει κάτω από τα πρόσωπα και το πολιτικό θέατρο, θα βρεις ότι τα εναλλασσόμενα ονόματα και πρόσωπα είναι απλά διακοσμητικά: Δεν έχει σημασία ποιος κάθεται στον θρόνο, το αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών έχει, υπό οποιανδήποτε έννοια, καταστεί μια καθαυτό αυτόνομη εξουσία.
Παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα παραδίδει στον Πρόεδρο πολύ ειδικές, περιορισμένες εξουσίες, τα τελευταία χρόνια, Αμερικανοί πρόεδροι (Τραμπ, Ομπάμα, Μπους, Κλίντον κλπ.) διεκδίκησαν την εξουσία να αλλάξουν εντελώς και σχεδόν μονόπλευρα τα χαρακτηριστικά αυτής της χώρας, για καλό ή για κακό.
Οι εξουσίες που συσσωρεύτηκαν από κάθε έναν από τους αλληλοδιάδοχους προέδρους, λόγω της αμέλειας του Κογκρέσου και των δικαστηρίων –εξουσίες που αθροίζονται σε μια εργαλειοθήκη τρομοκρατίας για τον αυτοκρατορικό κυβερνήτη- εξουσιοδοτούν οποιονδήποτε ένοικο του Οβάλ Γραφείου να κυβερνά σαν δικτάτορας, υπεράνω του Νόμου και εκτός πραγματικής λογοδοσίας.
Η ίδια η προεδρία κατέστη Αυτοκρατορική, με μόνιμες εξουσίες.
Όπως διευκρινίζει ο καθηγητής του Δικαίου William P. Marshall. «κάθε έκτακτη χρήση εξουσίας από ένα πρόεδρο επεκτείνει τα περιθώρια των εκτελεστικών εξουσιών της προεδρίας για μελλοντικούς προέδρους» Επιπλέον, αυτό το αποτέλεσμα δεν επηρεάζεται από το εάν επόμενος πρόεδρος κάνει χρήση αυτών των πρόσθετων στοιχείων εξουσίας ή όχι. Επειδή ισχύν νομικού προηγουμένου έχει η προεδρική άσκηση επιπρόσθετης εξουσίας αλλά όχι και η αποχή από την χρήση της.»
Με άλλα λόγια, κάθε νέος πρόεδρος εξακολουθεί να προσθέτει στο οπλοστάσιο του αξιώματός του από εκτελεστικά διατάγματα και προεδρικές οδηγίες, διευρύνοντας τις αρμοδιότητες και την ισχύ της προεδρικής εξουσίας και απονέμοντας στον εαυτό του οιονεί δικτατορικές εξουσίες.
Ώστε βλέπετε; Έχουμε σελωθεί με ένα «πρόεδρο δια βίου» -τουτέστιν έναν δικτάτορα διά βίου, εδώ και κάμποσο καιρό.
Αυτή η κατάχρηση των προεδρικών εξουσιών συνεχίστηκε για τόσο πολύ ώστε έχει γίνει πλέον κανόνας, και ας πάει το Σύνταγμα στον δαίμονα. Η κυβέρνηση των Νόμων, που οραματιζόταν ο Τζων ΄Ανταμς, έγινε η λεία της κυβέρνησης των ανθρώπων.
Το αποτέλεσμα: Δεν έχουμε πια ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπίας (των εξουσιών).
΄Όλες οι αυτοκρατορικές εξουσίες που συσσώρευσαν ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζωρτζ Μπους –να σκοτώνουν Αμερικανούς πολίτες χωρίς δίκη, να κρατούν υπόπτους (σε προφυλάκιση) επ’ αόριστο, να στερούν από Αμερικανούς τα δικαιώματα της εθνικότητάς τους, να έχουν τους Αμερικανούς πολίτες υπό συνεχή μαζική παρακολούθηση χωρίς προφανή λόγο, να αναστέλλουν την ισχύ νόμων σε περιόδους πολέμων, να παραβιάζουν νόμους με τους οποίους διαφωνούν, να διεξάγουν μυστικούς πολέμους και να συγκαλούν μυστικά δικαστήρια, να επιτρέπουν τα βασανιστήρια, να παρακάμπτουν την νομοθεσία και τα δικαστήρια με εκτελεστικά διατάγματα και προεδρικές οδηγίες, να οδηγούν τους στρατιωτικούς σε δράσεις εκτός νόμου, να λειτουργούν μια σκιώδη κυβέρνηση και να ενεργούν ως δικτάτορες και τύραννοι, υπεράνω του Νόμου και πέραν οποιασδήποτε λογοδοσίας –όλες αυτές οι εκτός Συντάγματος εξουσίες κληρονομήθηκαν από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Αυτές οι εκτελεστικές εξουσίες –που αποκτήθηκαν μέσω της χρήσης εκτελεστικών διαταγμάτων, υπομνημάτων, διακηρύξεων, οδηγιών εθνικής ασφάλειας και υπογεγραμμένων ανακοινώσεων νομοθετικού χαρακτήρα, οι οποίες μπορούν να ενεργοποιηθούν από οποιονδήποτε πρόεδρο- εξουσιοδοτούν τέως, παρόντες και μέλλοντες προέδρους να κυβερνούν υπεράνω του Νόμου και πέρα από τα όρια του Συντάγματος.
Αυτές είναι οι εξουσίες που θα μεταβιβαστούν σε κάθε διαδοχικό κληρονόμο του προεδρικού αξιώματος.
Αυτό είναι ό,τι θα μπορούσε να αποκληθεί ένα ύπουλο, έρπον, σιωπηλό, βραδείας κίνησης πραξικόπημα,
Ο Ντόναλντ Τραμπ έπιασε ήδη την άκρη εκεί όπου το άφησαν οι προκάτοχοί του: Εξακολούθησε να διεξάγει πόλεμο, εξακολούθησε να διευρύνει τις εξουσίες της αστυνομίας και ενεργεί σαν να μην ισχύει γι’ αυτόν το Σύνταγμα.
Όσο και αν είναι δελεαστικό αυτή την περίοδο να φορτώσουμε όλη την ευθύνη στον Τραμπ για τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του κράτους, θυμηθείτε ότι δεν είναι αυτός που δημιούργησε το αστυνομικό κράτος.
Αυτός απλώς το κληρονόμησε, μαζί με τις δικτατορικές εξουσίες της προεδρίας. Εάν θέλουμε να επιστρέψουμε στη συνταγματική προεδρία οφείλουμε να επανασταθμίσουμε την ισορροπία των εξουσιών.
Όπως τονίζω στο βιβλίο μου «Πεδίο Μάχης Αμερική: Ο Πόλεμος Εναντίον του Αμερικανικού Λαού, το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια προσχεδιασμένη, συλλογική δέσμευση στις συνταγματικές αρχές της περιορισμένης κυβέρνησης, ενός συστήματος ελέγχων και ισορροπιών και της αναγνώρισης ότι αυτές – ο πρόεδρος, το Κογκρέσο, τα δικαστήρια, οι στρατιωτικοί, η αστυνομία, οι τεχνοκράτες, οι πλουτοκράτες και οι γραφειοκράτες- υπόκεινται και λογοδοτούν σε εμάς τον λαό.»
΄Όπως υπογραμμίζει ένας ιστορικός, ο Arthur Schlesinger Jr,: « Για να κρατείται ένας Πρόεδρος υπό αυστηρό έλεγχο απαιτείται, πρώτο από όλα, μια νέα στάση του αμερικανικού λαού απέναντι των προέδρων του, ή μάλλον η επιστροφή στην πιο επιφυλακτική στάση προηγούμενων εποχών. Απαιτείται ειδικότερα μια μείωση του σεβασμού… Η εποχή της αυτοκρατορικής προεδρίας παρήγαγε την ιδέα πως πολιτικοί της σειράς, που η τύχη έφερε στον Λευκό Οίκο, πρέπει στο εξής να αντιμετωπίζονται σαν να ήταν ανώτερα και ίσως θεϊκά όντα.»
Και ο Σλέσινγκερ συνεχίζει:
«Εάν το έθνος θέλει να δουλέψει για την επάνοδο στην συνταγματική προεδρία υπάρχει μόνο ένας δρόμος για το ξεκίνημα. Και αυτός είναι να δείξει στους προέδρους ότι, όταν οι στενοί συνεργάτες τους θέτουν εαυτούς υπεράνω του νόμου και του Συντάγματος, τέτοιες παραβιάσεις δεν θα λησμονούνται ή συγχωρούνται χάριν της προεδρίας, αλλά θα αποκαλύπτονται και θα τιμωρούνται χάριν της προεδρίας.»
Με άλλα λόγια θα πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τον πρόεδρο σαν θεό και να αρχίσουμε να υποχρεώνουμε τόσο το λειτούργημα του προέδρου όσο και τον φορέα του να λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες του Συντάγματος.
*Πηγή: The Rutherford Institute, 6-3-18
