Μια μερίδα της Αριστεράς η οποία θεωρεί ότι εκφράζει αυθεντικά “διεθνιστικές” θέσεις, υποστηρίζει ότι αυτά τα κρίσιμα που συμβαίνουν αυτήν την περίοδο με την ένταση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά έκφραση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας για την απόσπαση της μεγαλύτερης δυνατής λείας των θαλάσσιων δικαιωμάτων και ότι επομένως η Αριστερά της Ελλάδας οφείλει να καταγγείλει, περίπου, και τις δύο αυτές αστικές αρπακτικές τάξεις στις δύο όχθες του Αιγαίου, πολύ περισσότερο που με τον μεταξύ τους σκληρό ανταγωνισμό θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ειρήνη.
Έχουν, όμως, έτσι τα πράγματα; Και ποια πρέπει να είναι σε γενικές γραμμές η στάση της Αριστεράς;
Καταρχάς η εξομοίωση των πρακτικών Ελλάδας και Τουρκίας είναι απολύτως λαθεμένη, αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη.
Η βασικότερη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι ότι η Ελλάδα έχει πολύ σωστά προσυπογράψει και αποδέχεται πλήρως και ανεπιφύλακτα το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, ενώ η Τουρκία όχι.
Και η Τουρκία δεν έχει αποδεχθεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο, όμως, εφαρμόζει στην Μαύρη Θάλασσα, διότι θεωρεί ότι η υιοθέτησή του στην περίπτωση του Αιγαίου θα είναι ασύμφορη και εντελώς ασύμβατη με τις αναθεωρητικές και διχοτομικές θέσεις της στο Αιγαίο αλλά και με τις επεκτατικές θαλάσσιες ορέξεις της στην Ανατ. Μεσόγειο.
Η άλλη διαφορά που σχετικά πρόσφατα, με την κρίση των Ιμίων, έχει με πολλαπλές προφάσεις αναδείξει η Τουρκία, είναι η αμφισβήτηση εκατοντάδων αποδεδειγμένα ελληνικών βράχων, βραχονησίδων, νησίδων και μικρών νησιών στο Αιγαίο Πέλαγος, κλιμακώνοντας έτσι την αναθεωρητική πολιτική της πέραν των θαλάσσιων δικαιωμάτων και σε θέματα εδαφικής κυριαρχίας!
Η Αριστερά μπορεί να είναι αδιάφορη ή και ουδέτερη απέναντι σε μια τέτοια επικίνδυνη κλιμάκωση επεκτατικών σχεδιασμών, εκ μέρους της Άγκυρας, όταν μάλιστα αυτές προωθούνται με προκλητικά μέτρα ακόμα και με τη στήριξη και την απειλή των ναυτικών και αεροπορικών της δυνάμεων;
Και μπορεί να χαρακτηριστεί μια τέτοια στάση εθνικισμός, πολύ περισσότερο όταν η υπεράσπιση στη βάση αρχών και αξιών των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας συνδέεται, όπως είναι απαραίτητο και αναγκαίο, με την εφαρμογή από την Ελλάδα μιας νέας αντιιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής, με την ανασυγκρότηση της χώρας και με μεταβατικές πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης και προοδευτικών μετασχηματισμών;
Η Αριστερά οφείλει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων για το μείζον πρόβλημα της χώρας μας που είναι η απόκτηση της Εθνικής της Ανεξαρτησίας, συμβολικά επίκαιρη μπροστά στα 200 χρόνια της επανάστασης του ’21. Οφείλει να βρίσκεται, στα χνάρια της μεγάλης ΕΑΜικής Αντίστασης, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την σύγχρονη εθνική και κοινωνική απελευθέρωση από τη νεοαποικιοποίηση του ευρωατλαντισμού και την ολιγαρχική δεσποτεία.
Όπως η Αριστερά έχει χρέος να πρωτοστατεί και όχι να είναι ουραγός, στην υπεράσπιση της ασφάλειας, της εθνικής κυριαρχίας και την προάσπιση των νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας.
Η διέξοδος για την ρύθμιση των θαλάσσιων δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο είναι η πλήρης και ανεπιφύλακτη αποδοχή όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από την Τουρκία του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Η διέξοδος βρίσκεται στη συνέχεια στην προσφυγή και των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας, με συνυποσχετικό για την επίλυση των μεταξύ τους διαφορών βασισμένη σε αυτό το έγκυρο Διεθνές Δίκαιο (και όχι σε κάποια άλλη αυθαίρετη βάση) είτε στο διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είτε στο Δικαιοδοτικό όργανο που προβλέπει η Σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, με την αυτονόητη εκ των προτέρων δέσμευση ότι οι αποφάσεις του Δικαστηρίου θα γίνουν αποδεκτές, όποιες και αν είναι αυτές και από τις δύο πλευρές.
Μήπως όλα τούτα είναι “εθνικισμός“, σύμφωνα με ορισμένες παθιασμένες απόψεις που αυτοαποκαλούνται δήθεν “διεθνιστικές” ή και κάποιες άλλες που ακολουθούν με απόλυτη συνέπεια τον κατά Σόρος “νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιητικό κοσμοπολιτισμό“;
Αυτά δεν είναι εθνικισμός. Αντίθετα, αντιπροσωπεύουν ένα βαθύ, ουσιαστικό και γνήσιο πατριωτισμό συνδεδεμένο με το μεγάλο όραμα μιας ανεξάρτητης, προοδευτικής, βαθιά δημοκρατικής και δίκαιης Ελλάδας, που θα προασπίζει την ειρήνη, την φιλία, τη διεθνή νομιμότητα, την ασφάλεια και την ισότιμη επωφελή συνεργασία λαών και χωρών στα Βαλκάνια και την Ανατ. Μεσόγειο.
Παναγιώτης Λαφαζάνης