Στεκόμουν πάνω σε ένα λόφο.
Κι είδα το παλιό να πλησιάζει.
Μ’ ερχόταν σαν νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια.
Μπ. Μπρεχτ.
Με την εκλογή προσωρινού αρχηγού – προέδρου ή συντονιστή η Δημοκρατική Συμπαράταξη προχώρα στην κατάρτιση της ιδεολογικής διακήρυξης και του πολιτικού προγράμματος.
Σ’ όλη τη διάρκεια της διαδοχολογίας, αλλά ούτε και στην τελική επιλογή δεν ακούστηκαν , ούτε γράφτηκαν συγκεκριμένα λόγια για την επόμενη ημέρα από τους υποψηφίους. Όμως δεν ακούστηκε το τι ακριβώς θα είναι; Θα είναι κόμμα – κίνημα, ινστιτούτο μελετών που θα στοχεύει να συμμετέχει παρεμβατικά στα πολιτικά δρώμενα; Κανείς από τους ψηφοφόρους αν ερωτηθεί δεν θα μπορέσει να απαντήσει με σιγουριά το τι θα εκφράζει. Απλά θα κάνει αναφορά στη λέξη «κεντροαριστερά». Τι ακριβώς είναι η κεντροαριστερά; Λίγο από αριστερά, από δεξιά, από ένα μίγμα των δυο; Οι υποψήφιοι μίλησαν επιδερμικά για την οικονομική πολιτική, για τα εργασιακά δικαιώματα (που ο υπουργός εργασίας του πρώτο μνημονίου Ανδρέας Λοβέρδος τις κατήργησε), καταπατώντας το ελληνικό σύνταγμα, για το τι θα γίνει με τις ιδιωτικοποιήσεις που είναι υποχρεωμένα να τις εφαρμόσουν τα κόμματα που ψήφισαν τα μνημόνια; (Κάτι που τα δυο βασικά κόμματα που συμμετέχουν έχουν ψηφίσει τα μνημόνια) Θα συνεχίσουν να υπακούουν στη συμφωνία του Μάαστριχ που περιορίζει την εθνική κυριαρχία; (όπως έλεγε και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ). ; Για την παιδεία Θα εφαρμόσουν την πρόταση της υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου που ζήτησε να γίνει πρώτη γλώσσα στα σχολεία τα Αγγλικά, και από την άλλη τα παιδιά έκαναν μαθήματα όχι με τα βιβλία τους αλλά από φωτοτυπίες ή θα ακολουθήσουν την συμφωνία της Μπολόνια που θέλει να ποδηγέτηση την παιδεία προς την οικονομία των αγορών και όχι τις ανθρωπιστικές σπουδές; Για το φορολογικό σύστημα θα ακολουθήσουν τη συμφωνία του Μπουλκενστάιν που ουσιαστικά εξυπηρετεί τις πολυεθνικές και καταστρέφει τις μικρές εθνικές επιχειρήσεις; Τι θα κάνουν για τη μικρομεσαία τάξη και τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών; Τι λέει για αυτά τα λίγα και επιγραμματικά θέματα η «κεντροαριστερά».
Το «παλιό» πατριωτικό ΠΑΣΟΚ έχει συνταξιοδοτηθεί. Τα στελέχη του εκσυγχρονισμού, και του Σημίτη, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάρρευση της οικονομίας, την εμπλοκή τους σε οικονομικά σκάνδαλα, έφεραν τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τους ενοικιαζόμενους εργάτες. Την μετοχική ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Την αναγνώριση των γκρίζων ζωνών. Η μαύρη σελίδα της υπόθεση Οτσαλάν επί υπουργεία Θόδωρο Πάγκαλο. Η απαξίωση του Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας – Κύπρου κ.α.
Ένας λαός που έχει κουραστεί από τους «σωτήρες», που τον οδήγησαν στην φτωχοποίηση, τη νεολαία στην ανεργία και την μετανάστευση, που κατέστρεψαν ουσιαστικά τη μεσαία τάξη, που είναι εξαρτημένη από τους δανειστές δεν μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.
Δεν μπορείς με αδιαφανή λούστρο και παλιά υλικά να κτίσεις το καινούριο. Ο λαός θέλει το καινούργιο με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις που δημιουργούνται από την καθημερινότητα του, που ζει και ο πολιτικός οργανισμός να τα κωδικοποιήσει για να λυθούν και να τον ανακουφίσουν.
Το πολιτικό σύστημα για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των πολιτών δεν χρειάζεται «σωτήρες» με κομματικά ένσημα, αλλά με κοινωνικά ένσημα, με γνώση της πολιτικής εθνικής και διεθνής Κατάστασης, και πάνω από όλα να μην έχει φθαρμένα στελέχη.
