Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιώργου Μπούτρη, γραμματέα της Διοικούσας Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ, στην ημερίδα του Ε.ΠΑ.Μ., 19/03/2017:
Βρισκόμαστε μπροστά σε παρανοϊκές πολιτικές που υπερβαίνουν ακόμη και τις πιο σκληρές εκδοχές του επεκτατισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Πολιτικές, που τις επιβάλλουν άπληστοι και πολιτικά άθλιοι από τα μητροπολιτικά κέντρα του Ευρωπαϊκού Βορρά και τις εκτελούν πολιτικές δυνάμεις – όργανα αυτής της ιδιότυπης ξένης κατοχής της χώρας μας. Κρίσιμο σημείο για την ανατροπή τους είναι και η διαγραφή του δημόσιου χρέους.
Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή:
Διαγραφή του Δημοσίου Χρέους είναι δυνατή με:
-Κάλεσμα και γενική κινητοποίηση των πολιτών σε δημοκρατική «έγερση» για ανατροπή.
-Σαφή εμπράγματη δήλωση των πολιτών ότι ανατρέπουν το απόλυτα διάτρητο και
διεφθαρμένο μνημονιακό καθεστώς – Συντακτική Εθνοσυνέλευση – Διακοπή της συνέχειας του Κράτους.
-Αποχώρηση από την Ευρωζώνη – πορεία αποδέσμευσης από την Ε. Ένωση.
-Καταγγελία (με νομικά, οικονομικά, πολιτικά και ηθικά επιχειρήματα), διακοπή της αποπληρωμής του «χρέους», μη αναγνώριση και διαγραφή του συνόλου του, χωρίς διαπραγματεύσεις.
-Ταυτόχρονη έκδοση / κυκλοφορία εθνικού νομίσματος, ώστε να χάσει την ισχύ της κάθε απόπειρα οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας μέσω διακοπής παροχής ρευστότητας από τον ELA, που έγινε το καλοκαίρι του 2015 στην Ελλάδα και πιο πριν στην Κύπρο.
Ας δούμε μέχρι ποιου σημείου μας εξαπατούν, ώστε να προσβάλλουμε αυτά που συμβαίνουν, με ότι έχει εφαρμοστεί με τα μνημόνια εις βάρος της πατρίδας μας και των πολιτών.
Πως και γιατί είναι δυνατή (που θα στηριχτεί) η διαγραφή του «Δημοσίου Χρέους»:
Τα επί μέρους:
Στο νομικό επίπεδο, μερικά από τα επιχειρήματα είναι πως:
-Το μεγαλύτερο μέρος του διογκωμένου ελληνικού κρατικού χρέους, ενώ έχει αποδειχθεί πως ήταν κυρίως πρόβλημα των Γερμανικών, Γαλλικών και Ελληνικών τραπεζών, δηλαδή ιδιωτικό χρέος, το μετέτρεψαν σε «Διακρατικό Χρέος», για να το φορτώσουν στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών. Αυτό είναι άδικο, ωφελεί μόνο τις τράπεζες και είναι εις βάρος των Ελλήνων και σε περίπτωση αδυναμίας μας και των άλλων Ευρωπαίων πολιτών.
-Συνολικά το «χρέος» είναι αθέμιτο, μη βιώσιμο, επονείδιστο, παράνομο, ειδεχθές, απεχθές, πλασματικό – τοκογλυφικό στο μεγαλύτερο μέρος του και δεν υφίσταται επαρκές δημόσιο εισόδημα από τα νοικοκυριά, για να αποπληρωθεί.
Στο οικονομικό επίπεδο:
-Από τις προϋποθέσεις ένταξης στο ευρώ, η χειρότερη, αφορούσε το ότι: Το δημόσιο χρέος πρέπει να είναι μικρότερο από το 60% του ΑΕΠ ή να βαίνει προς αυτό το στόχο και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μικρότερα από 3% του ΑΕΠ.
Όμως, οι επικεφαλής της Ε.Ε. γνώριζαν και όφειλαν να γνωρίζουν, πως η χώρα δεν είχε τα εχέγγυα για την ένταξή της, αλλά προφανώς για δικούς τους λόγους την ενέταξαν.
-Τα περιβόητα πακέτα στήριξης που δόθηκαν στις ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες ξεκίνησαν από τα 100 + 120 δις ευρώ κλπ, αποτελούν υποχρέωση των ιδιωτικών τραπεζών προς το δημόσιο και το άθροισμα τέτοιων οφειλών θα έπρεπε να αφαιρεθεί από το συνολικό δημόσιο χρέος.
Aν γίνει ο απαραίτητος συμψηφισμός, τότε το συνολικό καθαρό δημόσιο χρέος είναι λιγότερο από το επίσημο που ανακοινώνεται.
-Το χρέος που προέκυψε από τα πακέτα στήριξης των τραπεζών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλασματικό διότι αποτυπώθηκε μόνο λογιστικά χωρίς να εισρεύσει στην πραγματική οικονομία.
-Υπήρξε επιπλέον και διακριτική μεταχείριση, διότι ενώ τα μέλη της ευρωζώνης δεν μπορούν να πουλήσουν τα ομόλογά τους απ΄ ευθείας στην ΕΚΤ, εν τούτοις χώρες όπως η Ισπανία και η Γαλλία το έπραξαν.
-Ανεξέλεγκτα, με ευθύνη όλων των εμπλεκομένων, με την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη παρατηρήθηκε μία μεγάλη αύξηση της πιστωτικής επέκτασης στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που επέφερε – λίγα χρόνια αργότερα – με την αφορμή του κραχ του 2008 και τις τυχοδιωκτικές – υποτελείς πολιτικές της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (μετατροπή του Τ3 σε Τ10, καθυστέρηση λήψης νέου δανείου στα τέλη του 2009, κ.ά.) αντίστοιχη απορρύθμιση του χρέους.
– Η ΕΚΤ αγόρασε τα ελληνικά ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους οι γαλλικές τράπεζες, εκμηδενίζοντας το ρίσκο τους και παρέχοντάς τους την απαιτούμενη ρευστότητα ενόψει των περιβόητων stress test. Για ποιο λόγο η ΕΚΤ δεν έκανε το ίδιο και στην περίπτωση της Ελλάδας;
-Οι μεγάλες χώρες δεν υλοποιούν τους όρους της Ε.Ε., π.χ. η Γερμανία δεν επενδύει τα πλεονάσματά της στις ελλειμματικές χώρες, που έτσι θα είχαν βοηθηθεί, και η Γαλλία, η Ιταλία, κλπ, έχουν στην πραγματικότητα υψηλότερο χρέος.
-Αποδείχθηκε ότι τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. ήταν χαλκευμένα με χρήση τροποποιημένης βάσης υπολογισμού, ώστε να βγάλουν μεγαλύτερο έλλειμμα του 2009, αλλά οι κρίνοντες, παρά τις καταγγελίες, προχώρησαν χωρίς έλεγχο, σαν να ήταν σωστά τα στοιχεία αυτά.
-Ασκήθηκε προδιαγεγραμμένη καταστροφική πολιτική για την οικονομία της χώρας που επέφερε τη ραγδαία αύξηση δαπανών, εις βάρος του πραγματικού εισοδήματος των νοικοκυριών, για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (χρεολύσια, τόκοι), ενώ για να επιτευχθεί πλεόνασμα απαιτείται ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, μέσω επενδύσεων και αύξησης συντάξεων και μισθών, που είναι χρήματα που επανέρχονται άμεσα ή έμμεσα στο κράτος, αφού διοχετεύονται στην πραγματική οικονομία μέσω της κατανάλωσης, συμβάλλοντας υπό προϋποθέσεις στην ανάπτυξη.
-Ομοίως, η μείωση της ρευστότητας επιφέρει πολλαπλάσια μείωση στα τακτικά έσοδα του κράτους, τα οποία αντισταθμίζονται ως ένα βαθμό από τους αυξημένους φόρους, μέχρι … θανάτων.
Η έλλειψη ρευστότητας αδρανοποιεί την αγορά και ο ιδιωτικός τομέας υποχρεώνεται να αντλεί ρευστότητα από τις αποταμιεύσεις του προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα να προβαίνει σε άτακτη ρευστοποίηση της περιουσίας του και να πουλάει σε μειωμένες τιμές.
-Αντίστοιχα, το εργατικό δυναμικό λόγο ανεργίας είναι διατεθειμένο να προσφέρει τις υπηρεσίες του με ολοένα και χαμηλότερη αποζημίωση. Η εσωτερική υποτίμηση που επιτυγχάνεται με αυτούς τους τρόπους, ωφελεί όσους διαθέτουν χρήμα καθώς μπορούν να αγοράζουν επιχειρήσεις και ελληνική γη σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, αλλά προκαλεί και τη μείωση των τακτικών εσόδων του κράτους με αποτέλεσμα να είναι δυσκολότερη η αποπληρωμή ενός αυξανόμενου χρέους.
–Καταστροφή υπήρξε επίσης, διότι οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν με την υπογραφή του μνημονίου υποτίθεται πως είχαν σκοπό να βελτιώσουν τα δημοσιονομικά τα χώρας ώστε να γίνει το δημόσιο χρέος διαχειρίσιμο. Με πρόσχημα την ανάγκη για αυξημένα έσοδα και μειωμένα έξοδα, η κυβέρνηση και η τρόικα επέβαλε τεράστιους φόρους την ίδια ώρα που μείωνε τους μισθούς.
-Επίσης, μειώθηκαν δραστικά οι επιδοτήσεις του κράτους και της ΕΕ προς τις επιχειρήσεις και επιβραδύνθηκε ραγδαία έως το μηδέν η προσφορά δανείων από τις τράπεζες.
Όπως ήταν λογικό, οι παραπάνω πολιτικές γρήγορα επέφεραν τεράστια μείωση της ρευστότητας στην αγορά, προκαλώντας κλείσιμο κυρίως μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας.
-Συνάφθηκαν λεόντειες συμφωνίες, αφού τα κρατικά ομόλογα είναι επενδυτικά εργαλεία χαμηλού ρίσκου (όχι δάνεια) και δεν εμπεριέχουν δανειακές συμβάσεις, ώστε ο επενδυτής – δανειστής να μην έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει αποζημιώσεις σε περίπτωση χρεοκοπίας. Αντίθετα, οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα εμπεριέχουν όρους που δίδουν το δικαίωμα στους δανειστές να έχουν πρωτοφανείς απαιτήσεις σε περίπτωση αδυναμίας εξυπηρέτησης του δανείου.
Στο πολιτικό – οικονομικό επίπεδο μερικά από τα σημεία στα οποία έγινε εξαπάτηση των πολιτών από τους συντάξαντες την συνθήκη του Μάαστριχτ και από τους τότε κυβερνώντες στην Ελλάδα, είναι:
-Η συνθήκη του Μάαστριχτ (που πάντα καυτηριαζόταν από τους βουλευτές και ευρωβουλευτές του ΔΗΚΚΙ), παραχώρησε το δικαίωμα χάραξης και εφαρμογής οικονομικής πολιτικής σε υπερεθνικά κέντρα και ειδικότερα στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών.
-Το διευθυντήριο, υποσχόταν στους λαούς, πως εφ΄ όσον θα εξασφαλιστεί μέχρι το 1999 η “σύγκλιση” της ελληνικής οικονομίας και των οικονομιών των χωρών – μελών της Κοινότητας, θα έκλεινε το χάσμα που χωρίζει τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες – όπως η Ελλάδα – με τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες της Ένωσης.
-Έκρυβαν το ότι ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να σφίξει το ζωνάρι και να ανεχθεί πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, αλλά έλεγαν πως η πορεία του Μάαστριχτ και ειδικότερα η οικονομική και νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης (ΟΝΕ), είναι “μονόδρομος”.
-Προανάγγελαν την κατάρτιση ενός προγράμματος με δέσμη μέτρων και πολιτικών λιτότητας
-το βάφτισαν παραπλανητικά “πρόγραμμα σύγκλισης”- για την ανάκαμψη της οικονομίας, τη μείωση των ελλειμμάτων, του χρέους, της ανεργίας και του πληθωρισμού.
Αυτά στα οποία αποδείχτηκαν αποτελεσματικά τα προγράμματα “σύγκλισης”,
στην πραγματικότητα, ήταν εις βάρος της πλειοψηφίας των πολιτών, ως εξής:
α) η συσσώρευση του πλούτου σε λιγότερα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών.
β) η παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η εξάπλωση της φτώχειας σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού.
γ) η απόκλιση -και όχι η σύγκλιση- της ελληνικής οικονομίας από τις οικονομίες των περισσότερο ανεπτυγμένων χωρών – μελών της Κοινότητας, με βάση τους δείκτες για το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα, την ανεργία κλπ.
Οπότε, ο στόχος για την νέα κατοχή είχε δρομολογηθεί με επάρκεια.
Στο Ηθικό επίπεδο:
-Η λεγόμενη περιφερειακή πολιτική της Ε.Ε., για την υποστήριξη των φτωχότερων περιφερειών της, δεν υλοποιήθηκε ποτέ στην Ελλάδα.
-Η σημαία της ένωσης γράφτηκε ότι αποτελείται από έναν κύκλο 12 χρυσών αστέρων σε μπλε φόντο, όπου το “μπλε” συμβολίζει τη δύση, ενώ τα 12 χρυσά αστέρια με τη τοποθέτησή τους σε κύκλο συμβολίζουν την αλληλεγγύη, την αρμονία και την τελειότητα. Η αλληλεγγύη δεν εφαρμόστηκε για την Ελλάδα, οπότε και τα άλλα δεν ίσχυσαν. Αντιθέτως, εφαρμόστηκαν προγράμματα εξαθλίωσης των πολιτών.
–Η Ε.Ε., αναφέρει πως σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως κατοχυρώνονται με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, όπως προκύπτουν από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών μελών, ως γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου με την έναρξη της ισχύος της Συνθήκης της Λισαβόνας το 2009, που έδωσε νομική ισχύ στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ως απόδειξη, αρκεί να δει κανείς στην Ελλάδα την κατάσταση αυτοκτονιών, των αστέγων, των σιτιζομένων στα συσσίτια, των ανέργων, των εχόντων εισόδημα κάτω από τα όρια της φτώχειας, των παιδιών που λιποθυμούν από την πείνα, των επιδοματούχων της πρόνοιας, κλπ.
-Επίσης, σε ότι αφορά την Ελλάδα, αγνοήθηκαν όλες οι προβλέψεις της Ε.Ε. για την κοινωνική συνοχή μέσα στην Eυρωπαϊκή Ένωση, που αφορά προαγωγή της οικονομικής, κοινωνικής και εδαφικής συνοχής και της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών (άρθρα 3 ΣΕΕ και 174 ΣΛΕΕ) [τμήμα 12.1.2], ενώ η κοινή περιφερειακή πολιτική ασχολείται κυρίως με την οικονομική και εδαφική συνοχή, η κοινή κοινωνική πολιτική επιδιώκει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή.
Το άρθρο 151 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ (πρώην άρθρο 136 ΣΕΚ), δηλώνει ότι η Ένωση και τα κράτη μέλη, έχοντας υπόψη τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, έχουν ως στόχους την προώθηση της απασχόλησης, τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, ώστε να καταστήσουν δυνατή την εναρμόνισή τους με παράλληλη διατήρηση της προόδου, την κατάλληλη κοινωνική προστασία, τον κοινωνικό διάλογο και την ανάπτυξη των ανθρώπινων πόρων, όπου τα μέτρα που εφαρμόζουν η Ένωση και τα κράτη μέλη για την επίτευξη των στόχων του άρθρου 151 πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τη ποικιλομορφία των εθνικών πρακτικών, ιδιαιτέρως στον τομέα των συμβατικών σχέσεων, καθώς και την ανάγκη να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ένωσης.
Αντ΄ αυτών βιώνουμε δραματική απώλεια των συνταγματικών δικαιωμάτων για εργασία, για κατοικία και συνθήκες διαβίωσης, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση και καταπάτηση των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων.
Έγραφαν επίσης πως, για την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής της Ένωσης, χρειάζονται μερικές ελάχιστες κοινωνικές προδιαγραφές, οι οποίες να λαμβάνουν υπόψη τα διάφορα εθνικά συστήματα καθώς και τις διάφορες ανάγκες και οικονομικές δυνάμεις των κρατών μελών.
H δημιουργία ενός κοινοτικού πλαισίου ελαχίστων προδιαγραφών επιδιώκει να εξασφαλίσει αποδεκτές συνθήκες κοινωνικής και φυσικής προστασίας σε όλους τους εργαζόμενους μέσα στην Ένωση.
Όλα αυτά, απεδείχθησαν ασκήσεις επί χάρτου και εξαπάτησαν χώρες όπως η Ελλάδα.
Προγραμματισμένη σκλαβιά, εξανδραποδισμός, υπογεννητικότητα, κλπ, με τα εξής γραφόμενα:
-H Eνιαία Eυρωπαϊκή Πράξη και, στη συνέχεια, η Συνθήκη του Μάαστριχτ διακήρυξαν, ότι: προκειμένου να προαχθεί η αρμονική ανάπτυξη του συνόλου της Κοινότητας, αυτή αναπτύσσει και εξακολουθεί τη δράση της με σκοπό την ενίσχυση της οικονομικής και κοινωνικής της συνοχής (άρθρο 158 ΣΕΚ).
-Τα διαρθρωτικά ταμεία, μεταξύ των οποίων είναι το Eυρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, αποτελούν τα κύρια όργανα προώθησης της συνοχής στο εσωτερικό της Ένωσης [τμήμα 12.1.2]. Υπό τον τίτλο του συντονισμού των χρηματοδοτικών μέσων στο κεφάλαιο για την περιφερειακή ανάπτυξη, το EΚΤ θα συμμετείχε στην πραγματοποίηση των στόχων των διαρθρωτικών ταμείων [τμήμα 12.3.1].
-Η ατζέντα κοινωνικής πολιτικής, που πρότεινε η Επιτροπή και ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2000, αποτελεί το χάρτη πορείας για την κοινωνική πολιτική και την πολιτική απασχόλησης, μεταφράζοντας σε συγκεκριμένα μέτρα τους πολιτικούς στόχους της στρατηγικής της Λισαβόνας για κοινωνική και οικονομική ανανέωση [COM (2000) 379 και COM (2003) 312, τμήμα 13.3.2]. Ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής συνοχής αποτελεί κεντρικό στοιχείο της ατζέντας της Λισαβόνας.
Όλα αυτά ήταν μια απάτη.
Και τώρα προσέξτε το μέγα θέμα της αθλιότητας των υπογεγραμμένων που δεν εφαρμόζονται:
-Οι στρατηγικές που επιδιώκουν την ισότητα των φύλων, την εξάλειψη της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και τον εκσυγχρονισμό των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, ιδίως δε των συστημάτων συντάξεων και υγείας, παίζουν βασικό ρόλο στο πρόγραμμα της Λισαβόνας. Συνοπτικά, η κοινωνική πρόοδος και συνοχή της Ένωσης επιδιώκεται με τις επιμέρους πολιτικές για την απασχόληση, την εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση καθώς και με την κοινωνική προστασία και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας.
Αυτά έλεγαν αλλά άσκησαν εγκληματική πολιτική που στέλνει τους συνταξιούχους να ψάχνουν στους κάδους των απορριμμάτων για τροφή, να μην έχουν χρήματα για τα φάρμακά τους και να περιμένουν 6 ή 8 μήνες για να εξεταστούν σε νοσοκομείο.
Αντί των υποσχέσεων της Ε.Ε. για ευημερία και μέλλον ασφαλές, μας εκβιάζουν
Το θέμα είναι ότι οι λαοί που είχαν εξαντληθεί από τις θυσίες και την αιματοχυσία δύο παγκόσμιων πολέμων αφοσιώθηκαν στην οικοδόμηση μιας υπερεθνικής οντότητας, η οποία υποσχόταν να
διασφαλίσει την ευημερία κάθε λαού μέσα σ’ ένα χώρο κοινών αρχών και συμπεριφορών.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση λειτουργούσε σαν υπόσχεση, σαν εγγύηση για ένα μέλλον τόσο ασφαλές που υπερκάλυπτε τις ανάγκες για εθνική αυτονομία.
Αντί για ευημερία, μας επιβάλλουν: φτώχεια, εκβιασμούς να αιτείται η κυβέρνηση υπέρογκα δάνεια με υπέρογκα επιτόκια, ξεπούλημα σε εξευτελιστικές τιμές των ΔΕΚΟ κλπ, βαριά λιτότητα, κλοπή αποταμιεύσεων συνταξιούχων, μεροκάματα σκλάβων, κλοπή παροχών υγείας, πρόνοιας, παιδείας, λαϊκού μαζικού αθλητισμού κ.λ.π.
Όσο για την εδαφική μας ακεραιότητα, παρότι είμαστε το ανατολικό σύνορο της Ε.Ε. μας υποχρεώνουν να αγοράζουμε υπερτιμημένο πολεμικό εξοπλισμό και να τον πληρώνουμε μόνοι μας.
-Το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής, αναλύοντας τις επιπτώσεις του δημοσίου χρέους στην ανάπτυξη της οικονομίας, αναφέρει ενδεικτικά πως υπολογίζεται ότι για την Ελλάδα το υψηλό χρέος μειώνει τον ρυθμό ανάπτυξης του κατά κεφαλήν πραγματικού ΑΕΠ κατά περίπου 3% (σε ετήσια βάση) και ότι η Ελλάδα έχει παγιδευτεί σε ένα αλληλοτροφοδοτούμενο υφεσιακό «σπιράλ», λόγω του υψηλού και δυσβάστακτου χρέους (που επηρεάζει βασικούς αναπτυξιακούς συντελεστές) και της αβεβαιότητας που κυριαρχεί (ως απόρροια της κρίσης χρέους).
-Ακόμη και Έλληνας κυβερνητικός ευρωβουλευτής, εκτιμούσε ότι «το οικονομικό και κοινωνικό χάσμα μεταξύ των κρατών – μελών βαθαίνει όλο και περισσότερο, με τον κίνδυνο διάσπασης και αποδόμησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος να ενδυναμώνεται καθημερινά» και πως «η Ευρωπαϊκή ηγεσία -και κυρίως το Συμβούλιο- αδυνατεί να διαχειριστεί τις πολιτικές που η ίδια επέλεξε να εφαρμόσει, για την καταπολέμηση της ανεργίας, την αύξηση στοχευμένων επενδύσεων σε παραγωγικούς τομείς, ιδιαίτερα των χωρών που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση και τις πολιτικές λιτότητας».
-Ακόμη και η ίδια η Ε.Ε. βλέποντας το αδιέξοδο που δημιουργεί με την πρόκληση κρίσης χρέους στις χώρες του Νότου προκειμένου να ενισχύονται – εν μέσω κρίσης – τα πλεονάσματα του Ευρωπαϊκού Βορρά αναγκάζεται να ψευδολογεί όλο και περισσότερο μιλώντας για : βιώσιμη ανάπτυξη! πολιτικές συνοχής! αύξηση της απασχόλησης! κ.ά..
Kάποιοι βολεμένοι δημοσιογράφοι, μας κατηγορούν ότι λέμε πως:
α) Το «χρέος» είναι δυσβάστακτο φορτίο, που εμποδίζει την ανάκαμψη της οικονομίας.
β) Το «χρέος» είναι πηγή σκληρής λιτότητας.
γ) Δικαιούμαστε ηθικά και πολιτικά να απαιτήσουμε τη διαγραφή του και μπορούμε να την επιβάλλουμε με δυναμική, συγκρουσιακή πολιτική.
Έτσι είναι. Αυτά λέμε και αυτά απαιτούμε.
Με πολιτική Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης, τώρα!
Αγαπητοί συναγωνιστές,
Σκιαγραφήσαμε το γιατί είναι δυνατή (δηλαδή που θα στηριχτεί) η διαγραφή του λεγόμενου «Δημόσιου Χρέους», το οποίο σε τελική ανάλυση δεν είναι των πολιτών, αλλά των τραπεζιτών και της άρχουσας τάξης της χώρας μας. Δεν είναι όμως μόνο θέμα οικονομικό. Είναι θέμα που αφορά την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για το εθνικό νόμισμα, κι εμείς έχουμε συμβάλλει στην εκπόνηση πρότασης μετάβασης στα πλαίσια της ΛΑ.Ε. Είναι ένα θέμα που αφορά την ανάκτηση της νομισματικής, συναλλαγματικής, εμπορικής και δημοσιονομικής πολιτικής, θέμα που αφορά την ανάκτηση του ελέγχου της οικονομίας μας και αποτελεί -όπως αναφέραμε στην αρχή- προϋπόθεση για την διακοπή της αποπληρωμής και την διαγραφή του «χρέους»
Τι χρειάζονται τα παραπάνω; Χρειάζονται για να επιβιώσει ο λαός, να υπερασπιστεί ο εθνικός πλούτος, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Χρειάζονται για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Παραγωγική ανασυγκρότηση, με σκοπό την ευημερία των πολιτών σε αντιδιαστολή και σε αντίθεση με νεοφιλελεύθερα μοντέλα.
Εννοείται, πως το δύσκολο εγχείρημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης,
θα μπορέσει να υλοποιηθεί μόνο με τους πολλούς.
Άρα, με κυβέρνηση των πολλών.
Είμαστε στους αγώνες, έτοιμοι για νίκες.
