ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ- ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΩΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Οι δασικοί χάρτες της περιοχής μας όπως αυτοί αναρτήθηκαν περιλαμβάνουν πλήθος καλλιεργούμενων εκτάσεων ως δασικές.
Οι εκτάσεις αυτές συχνά περιέχουν ελαιόδεντρα ηλικίας άνω των 40-50 ετών. Ωστόσο σύμφωνα με τον νόμο, ότι παρουσιάζεται στις Αεροφωτογραφίες του 1945 και του 1960 ως δασική έκταση, λαμβάνει τον χαρακτηρισμό αυτό, στους δασικούς χάρτες. Έτσι τα περιθώρια που έχει ο καλλιεργητής είναι είτε να αμφισβητήσει την ακρίβεια των αεροφωτογραφιών (με μικρές ελπίδες) ή να προβεί σε εξαγορά της έκτασης αυτής. Η εξαγορά είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία. Για τις εκτάσεις που έχουν γεωργικά καλλιεργηθεί πριν το έτος 1975 μπορεί να προβεί σε εξαγορά της κυριότητας με τίμημα το ¼ της αντικειμενικής αξίας δίχως όμως να μπορεί να αλλάξει την χρήση από γεωργική σε οτιδήποτε άλλο, δηλ. δεν μπορεί να κτίσει εξοχική κατοικία . Βέβαια για να γίνει η εξαγορά αυτή θα πρέπει προηγουμένως να υποβληθεί ο καλλιεργητής στο κόστος της κατάρτισης οικονομοτεχνικής μελέτης και τοπογραφικού. Επίσης θα επιβαρυνθεί και με επί πλέον κόστος για την αλλαγή της χρήσης της έκτασης .
Για τις εκχερσώσεις μετά το 1975 και μέχρι το 2007 ο καλλιεργητής μπορεί να αποκτήσει μόνο την χρήση της γης.
Ο δημόσιος λόγος σχετικά με τα δασικά κυριαρχείται από « οικολογούντες» οι οποίοι ταυτίζουν τον ιδιοκτήτη βίλας στο δάσος με τον αγρότη καλλιεργητή .
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κενό εκπροσώπησης στο δημόσιο διάλογο που επικρατεί στα ΜΜΕ , σε διάφορα συνέδρια, εκδηλώσεις, επιστημονικές συζητήσεις κ.λπ. Η άποψη του αγρότη καλλιεργητή δεν ακούγεται πουθενά .
Είναι τρομακτικό το έλλειμμα της παρουσίας των συλλογικών οργάνων των αγροτών στον δημόσιο λόγο. Επίσης είναι τρομακτική η αδιαφορία ακόμα και για λόγους ψηφοθηρικούς των πολιτικών κομμάτων. Για κάποιο λόγο φαίνεται πως όλοι έχουν συνωμοτήσει να αποσιωπήσουν τις τεράστιες ευθύνες του κράτους για το αλαλούμ που έχει προκύψει με τα δασικά και την λύση του προβλήματος σε βάρος των αγροτών.
Ειδικότερα κανείς δεν έχει επικρίνει τον νόμο που λαμβάνει υπόψη του για τον χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής με βάση τις αεροφωτογραφίες του 1945. Οι συντάκτες του σχετικού νόμου φαίνεται ότι αγνοούν ότι το 1945 η Χώρα μας έβγαινε λαβωμένη από ένα αιματηρό πόλεμο ( για να μπει σε ένα νέο). Το 1945 η γεωργική παραγωγή είναι φανερό ότι είναι κατεστραμμένη και η γη είναι ακαλλιέργητη. Όμως ακόμα και η αεροφωτογραφία του 1960 δεν θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψιν γιατί η Χώρα μαστιζόταν από εγκατάλειψη της υπαίθρου και μετανάστευση του αγροτικού πληθυσμού, είτε εσωτερική είτε εξωτερική .
Όσοι έχουν μνήμες από την δεκαετία του 1960 θα πρέπει να θυμούνται ότι οι γονείς μας θεωρούσαν τιμητικό να ξελογγώνουν για να φυτεύουν σταφίδες και ελιές και να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειες τους.
Το κράτος στο Σύνταγμα του 1975 περιλαμβάνει το αρ 24 παρ 1 που αναφέρει ότι: «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξη του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων. Η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.».
Ωστόσο παρά την άνω επιβολή της άνω συνταγματικής προστασίας και παρά την ψήφιση του βασικού νόμου για τα δάση το έτος 1979 δηλ του ν 998/1979, το κράτος συνέχισε να μη λαμβάνει κανένα μέτρο προστασίας των εκτάσεων που είχαν απομείνει ως δασικές.
Έτσι παρουσιάσθηκε το φαινόμενο να έχουμε την πιο αυστηρή δασική νομοθεσία και ταυτόχρονα την μεγαλύτερη επέκταση των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων μέσα στα δάση. Τώρα όμως πλέον αυτό που φύτρωνε περισσότερο στα δάση δεν ήταν ελιές και σταφίδες αλλά βίλες.
Και περνάγανε τα χρόνια και το κράτος εισέπραττε φόρους από όλες τις εκτάσεις που σήμερα θεωρεί δασικές δηλ και φόρο μεταβίβασης, φόρο κληρονομιάς και πρόσφατα ΕΝΦΙΑ. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι πριν μερικά χρόνια ο φόρος μεταβίβασης (εκτός των περιπτώσεων των αγροτικών απαλλαγών ) ανερχόταν σε ποσοστό μέχρι το 13% .
Γύρω από αυτό το κύκλωμα της παράνοιας δηλ των αυστηρών νόμων και την ταυτόχρονης παραβίασής τους, παράλληλα ανθούσε μια άλλη οικονομία που αφορούσε την μεταβίβαση, προστασία και εν γένει διαχείριση αυτών των ιδιοκτησιών. Μεσίτες, συμ/φοι, δικηγόροι, μηχανικοί ως ελεύθεροι επαγγελματίες αλλά και δικαστές , αστυνομία κ.λ.π ως δημόσιος τομέας, στήριζαν μεγάλο κύκλο των εργασιών τους στις εκτάσεις αυτές.
Και ενώ η κατάσταση της ανομίας συντηρείται από το κράτος για τους γνωστούς ψηφοθηρικούς λόγους, τώρα, που η κοινωνία έχει λυγίσει, έρχεται να δώσει την χαριστική βολή στην κατοχή της γης από τους αγρότες. Δεν φτάνουν οι εξοντωτικοί φόροι, και οι εξοντωτικές ασφαλιστικές εισφορές που επέβαλαν με τα μνημόνιά τους, έρχονται να πάρουν και αυτούσια την γη, την οποία αγρότες έχουν στην εκμετάλλευσή τους εδώ και 60-70 χρόνια και πάνω στην οποία στήριξαν της οικογενειακή τους οικονομία και τη ζωή τους.
Η κατάρτιση του δασολογίου είναι μνημονιακή επιταγή. Αυτό που δεν κατάφερε η χώρα μας να κάνει τόσα χρόνια από τον πόλεμο μέχρι σήμερα δηλ τον αστικό εκσυγχρονισμό της (βασικά εργαλεία του οποίου είναι, η κατάρτιση δασολογίου και κτηματολογίου) θα γίνει τώρα με τον πιο επώδυνο τρόπο για τις χαμηλότερες (οικονομικά) κοινωνικές τάξεις, θα γίνει δηλ όχι για τον λαό μας αλλά σε βάρος του λαού μας .
Τι πρέπει να γίνει; Κατ αρχάς πρέπει οι αγρότες να μην αδιαφορούμε και να υψώσουμε φωνή αγωνιστική αλλά και τεκμηριωμένη .
Κατά την άποψή μας όλα τα χτήματα που έχουν λάβει την γεωργική μορφή πριν το 1975 θα πρέπει να δοθούν δίχως καμία άλλη διατύπωση με μόνη τη πιστοποίηση αυτού του γεγονότος στους καλλιεργητές τους. Δηλ ούτε οι αεροφωτογραφίες του 1945 αλλά ούτε και του 1960 να έχουν κάποια σχέση με αυτά.
Για αυτά που εκχερσώθηκαν μετά το 1975 (επειδή πράγματι εντάσσονται στο πλαίσιο συνταγματικής προστασίας των δασικών εκτάσεων0 θα έπρεπε να δοθούν κατά χρήση με ένα μικρό αντάλλαγμα.
Αντί όμως όλων αυτών που θα έπρεπε να γίνουν, η ισχύουσα νομοθεσία επιβάλει ένα τεράστιο κόστος εξαγοράς το οποίο είναι βέβαιο ότι οι πιο πολλοί αγρότες δεν θα μπορούν να καλύψουν.
Εκτός αυτού όμως, με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί από τους «οικολογούντες εκ του ασφαλούς», οι οποίοι κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο και είναι αυτοί που διαμορφώνουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες αποδίδεται η δικαιοσύνη, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κριθούν αντισυνταγματικές οι παραχωρήσεις αυτές .
Έτσι το συμπέρασμα είναι ότι, όλοι οι αγρότες που έχουν πρόβλημα πρέπει να υποβάλουν αντιρρήσεις.
Η εξαγορά θα πρέπει να κριθεί ατομικά από τον καθένα σε δεύτερο στάδιο και αφού βεβαίως λάβει υπόψη του και τις προθεσμίες .
Όμως αν δεν γίνουν μαζικές κινητοποιήσεις κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει τί σημαίνει να σου παίρνουν τη γη, που έχει η οικογένειά σου 60-70 χρόνια και από την οποία, ζεις .
Έτσι θα πρέπει να ξεκινήσουμε μαχητικές διαμαρτυρίες για να γίνει γνωστό το πρόβλημα, ώστε να καταλάβει ο καθένας ότι ωθούν τους αγρότες στην απόγνωση. Σκοπός και αίτημα των κινητοποιήσεών μας θα πρέπει να είναι η αλλαγή του νόμου με βάση όσα αναφέρουμε παραπάνω ή τουλάχιστον να τραντάξουμε τον εφησυχασμό της κοινωνίας έτσι ώστε ακόμα και αν δεν αλλάξει η νομοθεσία να δοθούν κατευθύνσεις στις επιτροπές εξέτασης των αντιρρήσεων να επιδείξουν φιλοαγροτικό πνεύμα και να αποδοθούν τα κτήματα στους καλλιεργητές τους.