Πλάνα αρχείου μετέρχεται κατόπιν ο σκηνοθέτης και κοντινά, με τον πρωθυπουργό να προσποιείται ελαχίστως πειστικά πως σώζει τον ταλαίπωρο τόπο. Αναφέρομαι, όπως ήδη ψυλλιαστήκατε, στο ολόφρεσκο, σπαρταριστό καλλιτεχνικό δημιούργημα, αφήγημα της έβδομης –ένας Θεός να την πει τέχνη–, που φέρει την υπογραφή «Ελληνική Κυβέρνηση» και τον πομπώδη τίτλο «Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη». Θα μπορούσε να αποτελεί μέρος κατανυκτικής τριλογίας, αλλά με τη φόρα που ’χουν πάρει τα καϊνάρια της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς με μοιραία δόση Ακροδεξιάς, όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, προμηνύονται δεκάδες επιπλέον επεισόδια. Πολυλογία είναι ο ταιριαστός όρος και δη ακατάσχετη.
Ρόλος μοναχικός, κάθε μονόλογος. Απαιτητικότατος. Πάντοτε πληκτικός για τους ηθοποιούς και συχνότερα για τους θεατές. Ευάριθμοι στο σινάφι του παλκοσένικου συναγωνίζονται μια Νένα Μεντή που γαλούχησε γενεές δεκατέσσερις, ξαναζωντανεύοντας υποδειγματικά την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ή έστω την Αννα Βαγενά που σύστησε στο ευρύ κοινό την εκπληκτική Αγγέλα Παπάζογλου. Αντί να συγκρίνει τα χαΐρια του ΣΥΡΙΖΑ με τη μαύρη σκλαβιά επί Τουρκοκρατίας, κονταίνοντας το κόμμα που ανέδειξε το τιτάνιο πολιτικό της ανάστημα, δεν θα ’ταν άσχημη ιδέα να διδάξει τον αρχηγό της ολίγη ορθοφωνία, να του δείξει πώς στέκονται στο σανίδι ή στα μάρμαρα του Μαξίμου εν ανάγκη και πώς κοιτούν με ντεμέκ ειλικρίνεια τον φακό.
Ανία προξενούν, ως εκ τούτου, οι χιλιοπαιγμένες εικόνες αρχείου και ο αχρείος πρωταγωνιστής που δεν σκαμπάζει γρυ υποκριτική. Από το τριακοστό πέμπτο δευτερόλεπτο κι έπειτα το έργο κάνει κοιλιά, φουσκωμένη σαν του συχωρεμένου Ντουρουντού, που συγχωρέθηκε ο ασυγχώρητος, καταβροχθίζοντας πέντε πακέτα μακαρόνια στην καθισιά του, γαρνιρισμένα με μισό κοπάδι βαγιάρικα αμνοερίφια. Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις τον ερίφη; Οδοιπορεί εκ νέου σε μακρόστενο πορφυρό χαλί αυτή τη φορά στις Βρυξέλλες. Μανία με τους άλικους τάπητες οι παραγωγοί! Φαντασιώνονται φαίνεται ότι φαντάζουν στο φαντασιακό ως φανταχτερό έμβλημα εξουσίας. Ισως πάλι τους προβάλλουν επειδή είναι ό,τι ροδαλό τούς έχει απομείνει ύστερα από την μπιρ παρά εκποίηση των φλογερών υποσχέσεων, των πύρινων λόγων, των αιματηρών αγώνων, της ερυθροβαφούς ιδεολογίας και των κόκκινων γραμμών.
Ξορκίζουν την ξεφτίλα οι υπότιτλοι: «Η χώρα μας, ξανά, ισότιμος συνομιλητής στην Ευρώπη». «Μας αναγνωρίζουν, μας ακούν, μας σέβονται». Ακολουθεί φλας μπακ για χαώδη χασμουρητά. Ο ηγεμών υποδέχεται στον χώρο του κατά σειρά τους Γιούνκερ, Μοσκοβισί, Μακρόν, Ομπάμα, Πούτιν. Κομμάτι σεξιστή τον βρίσκω. Χάθηκε ο κόσμος να προσθέσει και μια γυναίκα, βρε αδερφέ! Την Κάνγκελα, φέρ’ ειπείν, να ευφρανθεί το φυλλοκάρδι μας μόλις φανεί. «Ελλάδα, διεθνής συνομιλητής» επαναλαμβάνει μονότονα το σουπεράκι. Προς εμπέδωσιν τα ξεπατικώνει και ο ΘΑλέξης: «Τώρα πια μας ακούν, μας αναγνωρίζουν, μας σέβονται».
Ηλίου φαεινότερον. Αν είμαστε μάγκες, θα μας υπολόγιζαν όταν βροντοφωνάξαμε το υπερήφανο «όχι» του 61,3%. Αφότου σταθήκαμε κλαρίνο μπροστά τους και κατεβάσαμε τα σώβρακα ώς τους αστραγάλους, εκπληρώνοντας και τα πιο παράλογα χατίρια τους, θα ήταν αχάριστοι να μην επιβραβεύσουν με μια καλή κουβέντα τους υποτελείς. Και για τους Σαμαροβενιζέλους τα ίδια και καλύτερα έλεγαν μετά από κάθε «ναι σε όλα». Ολα κι όλα. Ξένους ηγέτες, εν παρόδω, δεν έχει δει μόνο ο Τσίπρας, για να κομπορρημονεί με τόση ξιπασιά. Καν και καν έχουν περάσει από τα μέρη μας. Κορυφαίοι μεταξύ άλλων. Οπως ο Μπιλ Κλίντον που μας επισκέφθηκε τον Νοέμβριο του 1999. Τότε ο ΘΑλέξης διαδήλωνε διαμαρτυρόμενος. Αχ! Εχει ο καιρός γυρίσματα, αλλά τα γυρίσματα του συγκεκριμένου φιλμ παραπέμπουν σε παμπάλαιους, αλήστου μνήμης καιρούς.
*Πηγή: efsyn.gr
