Το παρόν άρθρο δεν έχει σχέση με το δημιουργικό έργο του συνθέτη, στιχουργού και τραγουδιστή Δήμου Μούτση. Η καλλιτεχνική του αξία είναι ένα πολύ ωραίο θέμα, με το οποίο – όσον αφορά τη δημόσια τοποθέτηση – θα ήταν καλύτερα να καταπιαστούν άνθρωποι ειδικοί.
Στην εποχή που ζούμε το καινούργιο δυσκολεύεται να ξεπεράσει το παλιό. Το αποτέλεσμα αυτής της άνισης μάχης, τουλάχιστον στη μουσική, είναι η αποθέωση και η διαρκής ανασκόπηση του παρελθόντος. Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι πολυάριθμες διασκευές παλιότερων τραγουδιών, που χρησιμοποιούνται σαν εξασφαλισμένη συνταγή προβολής και επιτυχίας.
Κόντρα στις ευνοϊκές – για τον ίδιο – συνθήκες, ο Δήμος Μούτσης προτιμά να απέχει. Κάλλιστα θα μπορούσε να περιφέρει την καλλιτεχνική του πραμάτεια σαν γυρολόγος σε αφιερώματα, εκπομπές, τηλεγλέντια, συνεντεύξεις, μεγαλώνοντας τη δόξα και – κακά τα ψέματα – την τσέπη του. Αν μη τι άλλο, αποτελεί μία από τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα της καλλιτεχνικής απληστίας και αυταρέσκειας.
Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, η μετρημένη στάση του δείχνει έναν άνθρωπο έντιμο και αξιοπρεπή. Έναν άνθρωπο που απέφυγε τον πειρασμό της φτηνής κολακείας, η οποία μοιράζεται εδώ και χρόνια αφειδώς, και προτίμησε να αποσυρθεί σιωπηλά όταν έφτασε η κατάλληλη στιγμή για εκείνον. Δεν επιχείρησε με προκλήσεις και τεχνάσματα να παραμείνει στον αφρό. Τα τελευταία χρόνια οι συνεντεύξεις του είναι σπάνιες κι ας έχει να πει πιο ενδιαφέροντα πράγματα από τους περισσότερους του χώρου του.
Επειδή η αμετροέπεια περισσεύει σ’ αυτόν τον τόπο, τέτοιες περιπτώσεις χρειάζονται για να μας θυμίζουν και την ύπαρξη μιας άλλης πλευράς, όχι ιδιαίτερα μακρινής, ούτε ξεχασμένης. Αρκεί, πού και πού, να ρίχνουμε ένα βλέμμα κατά κει κι ας μην το επιθυμούν οι ίδιοι.
