Δεν έχω τοποθετηθεί άλλη φορά σ’ αυτό το θέμα. Θα το κάνω τώρα, γιατί δεν γίνεται να σιωπώ άλλο, σε τέτοιες κρίσιμες ώρες.
Δεν είμαι υπέρ της άποψης του “όλοι μαζί μια γροθιά”. Ποτέ δεν ήμουν! Διότι, τι πάει να πει όλοι μαζί; Έχουμε όλοι τις ίδες επιδιώξεις; Και οι δημοκράτες και οι φασίστες και οι νοσταλγοί της χούντας; Ή μήπως έχουμε όλοι την ίδια ιστορία; Την ίδια στάση απέναντι στους κατακτητές;
Στην προηγούμενη κατοχή -διότι και τώρα σε κατοχή είμαστε- όταν οι πατεράδες μας έδιναν το αίμα τους για την εθνική απελευθέρωση, κάποιοι άλλοι φορούσαν την στολή του ταγματασφαλίτη για να λιγδώσουν λιγουλάκι το αντεράκι τους. Κι όταν αργότερα παλεύαμε για δημοκρατία σ’ αυτό τον τόπο, κάποιοι άλλοι έγλυφαν την ξενοκίνητη χούντα και κατέδιδαν τους συνανθρώπους τους.
Και μη μου πει κάποιος: και τι φταίνε τα παιδιά τους σήμερα; Διότι πολλά από εκείνα τα “παιδιά” εξακολουθούν να υμνούν και να νοσταλγούν τις δικτατορίες που ρήμαξαν τη χώρα μας. Κάποιοι έχουν θεσπίσει και Οργανώσεις και γιορτάζουν κάθε χρόνο τις επετείους τους.
Και να που ξαφνικά βρέθηκαν όλοι μαζί. Θύτες και θύματα! Για να αντιπαλέψουν, τάχα, το …καθεστώς! Και κοντά τους -όλοι μαζί αντάμα- Χρυσαυγίτες, χουνταίοι, γερμανοτσολιάδες… Αλλά και οι Βέργιδες. Οι κάθε Βέργιδες! Που μέχρι χθες μας έλεγαν πόσο καλή είναι η “χρονική αναδιάρθρωση του χρέους”. Δηλαδή η μετάθεσή του στα …παιδιά μας. Να γλυτώσει ο κώλος μας και δεν πα να πνιγούν οι επόμενες γενιές; Χρεοστάσιο μέχρι την Δευτέρα Παρουσία! Να μας εγκαλούν επίσης, επειδή “δαιμονοποιούμε τις ιδιωτικοποιήσεις”. Έτσι ονομάζουν, βλέπετε, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας. Ιδιωτικοποιήσεις! Δεν πα να τις “βουτάνε” κρατικές επιχειρήσεις άλλων κρατών! Γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές, κινέζικες. Αυτοί τις ονομάζουν ιδιωτικοποιήσεις!
Και έρχονται τώρα να μας πείσουν πως παλεύουν το καθεστώς! Κι από δίπλα και οι χρήσιμοι …ηλίθιοι. Αλλά και οι πραγματικοί ηλίθιοι… Οι ακόλουθοι του Σώρρα! Όχι, δεν αναφέρομαι στον Αρτέμη μόνο. Υπάρχουν Σώρρες εκεί έξω! Ουκ έστιν αριθμός!!!
Αλλά, ξέχασα. Οι διοργανωτές, παρά τις λάθος συνεργασίες τους, έχουν αγαθές προθέσεις! Αλήθεια; ‘Ετσι θα απελευθερώσουμε την πατρίδα μας. Εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στους …αγαθούς;
Όχι, φίλοι μου! Ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε είναι σκληρός. Κι ο εχθρός αδίστακτος, αδυσώπητος και, το κυριώτερο, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ! Κι εσείς μας καλείτε σε …πανηγύρια! Χωρίς οργάνωση, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς τίποτα! Πάμε. Πού πάμε, ρε; Πού μας πάτε; Ξέρει κανείς; Κι ο ΓΑΠ, πάμε μας έλεγε. Το ίδιο και ο Τσίπρας.
Ξέρετε τι φοβάμαι περισσότερο απ’ όλα αυτά; Τους λογίς-λογίς ανθρώπους με τις …αγαθές προθέσεις. Τα “αδειανά σακιά”! Και ξέρετε γιατί; Διότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις, καραδοκούν πάντοτε οι γνωστοί επιτήδειοι για να τα γεμίσουν. Και τα γεμίζουν πάντοτε με περιττώματα… Όπως και τούτη τη φορά!
