Ο Κώστας Σημίτης και πάλι σε ρόλο… «εθνικού διδάκτορα»; Πόση αναγούλα πια να αντέξει αυτή η κοινωνία; Αλλά, πάλι, γιατί να τερματίσουν τις επανόδους τους στην «επικαιρότητα», γιατί να σταματήσουν τις «βαρυσήμαντες» παρεμβάσεις τους τα ζόμπι του «εκσυγχρονισμού», η αφόρητη «ΠΑΣΟΚίλα» των προηγούμενων δεκαετιών; Σάμπως συνειδητοποιούν ότι είναι μηδαμινή η επιρροή τους στον κόσμο και γιγάντια η αποστροφή που προκαλούν;
Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος: Όταν επιβάλλεται ως κύριο, αν όχι μοναδικό επιτρεπτό οπτικό πεδίο η «εικονική πραγματικότητα», την οποία πλάθουν οι φορείς των μνημονιακών πολιτικών, κάποιοι ελπίζουν ότι το «εικονικό», το επίπλαστο του πράγματος θα αποκτήσει και αναδρομική ισχύ.
Τις επιστροφές των ζόμπι διευκολύνουν οι διαστροφές της πραγματικότητας και της λογικής. Όχι μόνο διότι εκεί που ξυλοκοπείται η λογική μπορεί (θεωρητικά, τουλάχιστον) να τραυματίζεται και η μνήμη, δηλαδή να τίθεται σε δεύτερη μοίρα το «who is who», τα πεπραγμένα του καθενός. Αλλά επιπλέον – και κυρίως – επειδή αυτά ακριβώς τα πεπραγμένα ενδέχεται να κριθούν με γνώμονες βουτηγμένους στην παραζάλη, τη θολούρα, το «τουλάχιστον τότε δεν ήμασταν σε τέτοια χάλια…».
Ίσως ποτέ άλλοτε η ελληνική κοινωνία δεν βρέθηκε αντιμέτωπη με τόσο αναίσχυντη «εικονική πραγματικότητα». Σκεφθείτε: Της λένε ότι εξακολουθεί να παίρνει… γενναιόδωρες συντάξεις (να, ακόμη!) το ΔΝΤ και ο Γ. Στουρνάρας, ο οποίος εκτός από το σούσι των ακριβών εστιατορίων λατρεύει και το «μούσι» των τεχνοκρατικών αλχημειών. Ο Μ. Βαρβιτσιώτης της λέει ότι χρειάζονται κι άλλες «επενδύσεις» τύπου Cosco για να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και το διακηρύττει αυτό – ο αθεόφοβος- την ώρα που η κινεζική εταιρεία προωθεί πρόγραμμα «εθελούσιων εξόδων»…
Αφήστε το άλλο: Το Μαξίμου θεωρεί «δικαίωση» της παρέμβασης Τσίπρα, για τα εργασιακά, στη θλιβερή Σύνοδο της Ρώμης, τις απαντήσεις που έλαβε στην επιστολή του από τους «θεσμικούς» της ΕΕ.
Και τι ακριβώς είπαν; Ο Ντ. Τουσκ ξεκαθάρισε πως η Ευρώπη θα συνεχίσει να παρέχει το σημερινό «υψηλό επίπεδο κοινωνικής προστασίας» – δηλαδή να’ μαστε και ευχαριστημένοι… Ο Ζ. Κ. Γιουνκέρ έριξε τρεις γερές γροθιές, για να σιγουρευτεί ότι… νιώσαμε τι συμβαίνει: Πρώτον, είπε, δεν ταιριάζει σε όλες τις χώρες το ίδιο «μέγεθος» κοινωνικού κράτους και «ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου». Δεύτερον, όσοι, όπως η Ελλάδα, υποχρεούνται να υλοποιήσουν «μεταρρυθμίσεις», να ξεχάσουν την ιδέα ότι θα τους επιτραπεί να τις νοθεύσουν με την επίκληση κάποιου «κεκτημένου». Καθ’ όσον αυτό το «κεκτημένο» (η τρίτη γροθιά), δεν είναι «ιδεολογικό ζήτημα», δεν αποτελεί θέση αρχής για την ΕΕ.
Ε, κάπου ανάμεσα στο «knockdown» «knock out», το Μαξίμου θεώρησε σκόπιμο και πρέπον να ανακοινώσει πως… νενικήκαμεν! Ο Τουσκ και ο Γιουνκέρ μας είπαν, με ελάχιστη «διπλωματική» διάθεση, να πάνε να «κοινωνικά κεκτημένα» να πνιγούν και η κυβέρνηση «άκουσε» μηνύματα επερχόμενης κοινωνικής δροσιάς. Τι να πει κανείς…
Με τέτοια virtual reality, λοιπόν, έχουν και τα «εκσυγχρονιστικά» ζόμπι την ελπίδα ή τη μωροφιλοδοξία να «διαδραματίσουν ρόλο». Ρόλο «σοφής κουκουβάγιας» (που αναζητά ακροατήριο «μπούφων», τρομάρα του) ο Σημίτης, ρόλους «μάχιμους» διάφορα παιδιά δικά του – και του ΓΑΠ…
Λογικό ήταν να θυμώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, εφ’ όσον ο Σημίτης έθεσε (και) ζήτημα εκλογών, προς σχηματισμό άλλης κυβέρνησης. Καλά έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπενθύμισαν κάποια από τα «κατορθώματα» των κυβερνήσεων Σημίτη. Το «φαγοπότι» των Ολυμπιακών Αγώνων, με προάγγελο και… άσκηση προθέρμανσης το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου το 1997, θα προσθέταμε εμείς. Το Χρηματιστήριο που θα έφθανε «στις 10.000 μονάδες». Τα εξοπλιστικά, τις «εισπράξεις» Τσουκάτου από τη Siemens, τη «δημιουργική λογιστική», τη Goldman Sachs, την επέκταση του «τζόγου» με τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Θα έπρεπε βεβαίως να έχουν ειπωθεί περισσότερα και για άλλα. Κυρίως για την άτυπη επέκταση της «μαύρης εργασίας», σε βαθμό (κοινωνικού, οικονομικού) κακουργήματος… Για το «σκαρφάλωμα» της επίσημης ανεργίας στο 11%, ποσοστό – ρεκόρ έως τότε και ας κάλπαζαν οι αναπτυξιακοί δείκτες. Και για αρκετά ακόμη… απερίγραπτα εξ όσων χαρακτήρισαν την εποχή του «σοφού» Σημίτη.
Πέραν, όμως, εκείνων που άξιζαν περισσότερες ή σφαιρικότερες υπομνήσεις, «κραυγαλέα» – αν κι όχι ανεξήγητη- ήταν η σιωπή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τον μέγιστο «άθλο» της εποχής Σημίτη: την ένταξη στην ΟΝΕ… Ρητορικά θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς: Καλά, πώς είναι δυνατόν να αποσιωπάται ένας τόσο σημαντικός «σταθμός»; Πώς γίνεται, επίσης, να απαριθμούν στελέχη του κυβερνώντος κόμματος «αμαρτίες» και αδύναμα σημεία της εποχής Σημίτη και να παραλείπουν το κατεξοχήν κεφάλαιο, για το οποίο – αν μη τι άλλο- όλα όσα εξήγγειλε, προέβλεψε, ή διαβεβαίωσε ο «μέγας εκσυγχρονιστής» και η αυλή του αποδείχθηκαν μπαρούφα ολκής;
Κι όταν λέμε «όλα», εννοούμε «όλα»!… Από την ενσυνείδητα απατηλή διαβεβαίωση πως «κανένα κύμα ακρίβειας δεν θα ερχόταν με το ευρώ» και τη συνακόλουθη έκκληση στον κόσμο «να μην ακούει τις Κασσάνδρες», έως το όραμα της «εισοδηματικής σύγκλισης» με τις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά. Τι έγινε με τις ανατιμήσεις μάλλον δεν χρειάζεται υπενθύμιση, διότι συνέβη με το «καλημέρα» του κοινού νομίσματος. Σχόλιο των «εκσυγχρονιστών», τότε; Εξ όσων θυμόμαστε κανένα. Αντ’ αυτού σιωπή.
Για το μύθευμα – ανέκδοτο της «εισοδηματικής σύγκλισης» χρειάστηκε να περάσει λίγος καιρός, έως ότου ψελλίσουν κάποια «προειδοποιητικά» λόγια. «Κοιτάξτε, χρυσά μου, ξεχάσαμε να σας πούμε ότι υπάρχουν και τα Σύμφωνα Σταθερότητας που ε, γκουχ, χμ, εμποδίζουν την επίτευξη της εισοδηματικής σύγκλισης στο ορατό μέλλον. Αλλά και πάλι, υπάρχουν κι άλλες χαρές στη ζωή…». Ε, δεν βαριέσαι, καημένε. «Εισοδηματική σύγκλιση» να’ναι κι ό,τι θέλει ας είναι. Αν δεν μπορείς να την πετύχεις με τον ευρωπαϊκό Βορρά, ας την κάνεις κάποια στιγμή με τον αφρικανικό Βορρά – σε καλό δρόμο είμαστε, άλλωστε.
Σκληρό το ευρώ, σκληρά παλικάρια κι εμείς… «Έκλειναν» ο Σημίτης κι ο Λουκάς Παπαδήμος την ισοτιμία στις 340,75 δρχ. αλλά, έλα μωρέ, σιγά να μην ακούμε και ως προς αυτό τις Κασσάνδρες. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Και πρώτο – πρώτο στην παρέλαση μπαρούφας το βαρύγδουπο πως η ένταξη της ΟΝΕ συνιστούσε κάποιου είδους επιβράβευση της ισχύος της ελληνικής οικονομίας. Λες και υπήρξε έστω και μία χώρα που θέλησε να μπει στην Ευρωζώνη και «κόπηκε στις εξετάσεις»…
Ακόμη και σκληρά «συστημικά» μέσα ενημέρωσης, τα οποία στο «δια ταύτα» απορρίπτουν (με ή χωρίς «βδελυγμία») κάθε ιδέα περί διαμόρφωσης σχεδίου που συμπεριλαμβάνει αποχώρηση από την Ευρωζώνη, δυσκολεύονται πλέον να υπερασπιστούν το «ενδεδειγμένο» της ένταξης στην ΟΝΕ. Στηρίζουν το «δια ταύτα» τους, σχεδόν αποκλειστικά, στο θεώρημα του «δυστυχώς, δεν μπορούμε να φύγουμε, τουλάχιστον όχι μόνοι μας». Όχι σε καμία προσπάθεια εξωραϊσμού της «στρατηγικής επιλογής» της οικονομικής – ελίτ για ένταξη στην ΟΝΕ.
Αλλά ακόμη και μια τέτοια, «αναδρομικής» ισχύος, στηλίτευση του Σημίτη για την ΟΝΕ «πέφτει βαριά», όπως φαίνεται, στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικό, όσο δεν πάει άλλο…
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “ΠΡΙΝ”, Κυριακή 2 Απριλίου 2017
