Η χώρα που θα αποτελέσει τον πρώτο «παγκόσμιο εταίρο» του ΝΑΤΟ συγκλονίζεται από μαζικές δολοφονίες δημοσιογράφων, συνδικαλιστών και ιθαγενών, ενώ ο πρώτος γύρος των εκλογών στιγματίστηκε από καταγγελίες νοθείας. Η αντίδραση των ΗΠΑ και της Ε.Ε. ήταν άμεση: τιμώρησαν τη… γειτονική Βενεζουέλα.
Στον πρώτο κύκλο της τηλεσειράς «Narcos» για τη ζωή του Πάμπλο Εσκομπάρ, ο σκηνοθέτης Χοσέ Παντίλα παρουσιάζει στο αμερικανικό και το διεθνές κοινό τους αντάρτες της οργάνωσης Μ-19, που έδρασαν στην Koλομβία τη δεκαετία του ’80. «Το M-19», εξηγεί, «ήταν μια κομμουνιστική ομάδα ανταρτών αποτελούμενη από φοιτητές και διανοούμενους που διάβασαν πάρα πολύ Καρλ Μαρξ για το καλό τους.
Αρχηγός τους ήταν ο Ιβάν -ο Τρομερός- Τόρες, ένας καθηγητής Ιστορίας που δεν ήξερε τίποτα από ανταρτοπόλεμο, αλλά καταλάβαινε τη δύναμη των συμβόλων. Διέρρηξε το Μουσείο Kίντα Ντε Μπολίβαρ με τον κολλητό του τον Αλεχάντρο και έκλεψε το σπαθί του Σιμόν Μπολίβαρ.
Αυτοί οι χαβαλέδες άφησαν ακόμη και σημείωμα: “Μπολίβαρ, το σπαθί σου επιστρέφει στο πεδίο της μάχης”». Στο «Narcos», ο Παντίλα αναπαράγει όλα τα αμερικανικά στερεότυπα για τους ιδεαλιστές πλην «ηλίθιους», όπως πιστεύει, αντάρτες της Κολομβίας, ενώ δεν παραλείπει να τους παρουσιάσει σαν υποχείρια του Εσκομπάρ – μια καταγγελία ακροδεξιών οργανώσεων που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.
Οι «χαβαλέδες» του M-19, βέβαια, έφτασαν κάποτε να αποτελούν τη δεύτερη σημαντικότερη οργάνωση μετά το FARC και άφησαν τη δική τους ιστορία στο αντάρτικο πόλεων, δίπλα σε οργανώσεις όπως οι Τουπαμάρος της Ουρουγουάης, που αποτελούσαν και το πρότυπό τους.
Αυτό όμως που κυρίως παραλείπει να αναφέρει ο Παντίλα στο «Narcos» είναι ότι το κίνημα M-19 γεννήθηκε με αφορμή τις βουλευτικές εκλογές του 1970 που έχουν χαρακτηριστεί εκλογές βίας και νοθείας. Και όπως πάντα, η Ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια στους πρωταγωνιστές της.
Στις 17 Ιουνίου, ένα πρώην μέλος του M-19, ο Γκουστάβο Πέτρο, θα διεκδικήσει την ηγεσία της χώρας στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Και όπως έκαναν πριν από σχεδόν μισό αιώνα οι προκάτοχοί του, ο πάλαι ποτέ αντάρτης πόλης ξέρει να ξεχωρίζει την… καλή νοθεία.
Πριν από τον πρώτο γύρο κατήγγειλε ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ελέγχου από ανεξάρτητη επιτροπή των αλγόριθμων που θα χρησιμοποιήσει η εκλογική επιτροπή για έκδοση των αποτελεσμάτων. Αμέσως μετά τις εκλογές, υποστηρικτές του Πέτρο παρουσίασαν αλλοιωμένα ψηφοδέλτια, τα οποία όμως δεν έγιναν αποδεκτά ως πειστήρια από την εκλογική επιτροπή.
Παρ’ όλα αυτά, οι πιο κωμικές και συνάμα τραγικές αποκαλύψεις έγιναν από έναν άνθρωπο που είχαμε γνωρίσει λίγες ημέρες νωρίτερα στο Καράκας. Ο Αμερικανός δικηγόρος και ακτιβιστής Νταν Κοβάλικ παρακολούθησε ως παρατηρητής τις εκλογές στη Βενεζουέλα (όπου δεν διαπίστωσε καμία παρατυπία) και από εκεί κινήθηκε, όπως και εμείς, προς τα σύνορα της Κολομβίας, όπου άρχισε να περιοδεύει σε όλη τη χώρα ακολουθώντας τοπικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
«Είμαι στο Γιούμπο της Κολομβίας όπου υπάρχουν οι πρώτες αναφορές για χρηματισμό ψηφοφόρων προκειμένου να ψηφίσουν τον δεξιό υποψήφιο Ιβάν Ντούκε» ανέφερε σε ένα από τα πρώτα μηνύματά του στο twitter και συνέχισε: «Πέρασα και από την κοινότητα των ιθαγενών Νάγια, τρία μέλη των οποίων σκοτώθηκαν πριν από μερικές ημέρες, πιθανότατα από ομάδες παραστρατιωτικών». Λίγα 24ωρα αργότερα ο Κοβάλικ αποκάλυπτε ότι άγνωστοι μπέρδεψαν τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων που τον συνόδευαν με ψηφοφόρους και προσπάθησαν να τους χρηματίσουν.
Κάθε ένα από τα μηνύματα του Κοβάλικ θα προκαλούσε σάλο εάν μεταδιδόταν στην προεκλογική περίοδο της Βενεζουέλας. Για την Κολομβία όμως, ο χρηματισμός ψηφοφόρων ή ακόμη και οι δολοφονίες υποστηρικτών του αριστερού υποψηφίου Γκουστάβο Πέτρο πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες από τα διεθνή ΜΜΕ.
Η χώρα, που παρουσιάζει ορισμένα από τα υψηλότερα ποσοστά δολοφονιών δημοσιογράφων, συνδικαλιστών και ιθαγενών σε ολόκληρο τον κόσμο (ένα θύμα κάθε τρεις ημέρες) και όπου τα όρια του κράτους συγχέονταν συχνά με αυτά του παρακράτους, ανταμείφθηκε από τις ΗΠΑ με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ – είδηση που θεωρήθηκε προάγγελος θερμών επεισοδίων με τη γειτονική και πλούσια σε πετρέλαιο Βενεζουέλα.
Δυο χρόνια νωρίτερα, ο πρόεδρος της Κολομβίας λάμβανε (μόνος του) το Νόμπελ Ειρήνης για την ειρηνευτική διαδικασία με τους αντάρτες του FARC, την οποία τώρα η δεξιά παράταξη απειλεί να τινάξει στον αέρα.
Αντίθετα, το Καράκας πληρώνει τον οικονομικό αποκλεισμό των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για καταγγελίες περί εκλογικής νοθείας, οι οποίες όχι απλώς δεν επιβεβαιώθηκαν αλλά δεν εξετάστηκαν ποτέ – αφού ακόμη και ο ΟΗΕ αρνήθηκε να στείλει παρατηρητές, όπως είχε ζητήσει η κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Ισως τελικά τα Νόμπελ και το ΝΑΤΟ να είναι οι δύο όψεις του ίδιου σκληρού νομίσματος με το οποίο η Δύση βραβεύει τους οικονομικούς και πολιτικούς δολοφόνους της.
*Πηγή: efsyn.gr
