Απορίες και ερωτηματικά για ένα κείμενο πρόκληση
Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία(με τίτλο «Η επίθεση ΗΠΑ-Γαλλίας-Βρετανίας με πυραύλους στη Συρία στοχεύει στη γενίκευση του πολέμου»),είναι το απόλυτο μνημείο της τακτικής και της λογικής των «ίσων αποστάσεων», αποτέλεσμα της θεωρίας των «ενδο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων».
Μια θεωρία που έχει, σε πρακτικό αποτέλεσμα, (και έτσι τελικά αξιολογούνται και οι «θεωρίες»), οδηγήσει στον αφοπλισμό το αντιπολεμικό και αντι ιμπεριαλιστικό κίνημα, σε μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ , από το έδαφος της οποίας 7 χρόνια τώρα, οι ΗΠΑ, επιτίθενται στρατιωτικά εναντίον της Συρίας.
- «…Η νέα επέμβαση δεν έχει άλλο στόχο παρά να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που συγκρούονται με αυτά της Ρωσίας…».
Σύγκρουση συμφερόντων ή ευρωατλαντική επιθετικότητα; Ενδο ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ή το ΝΑΤΟ, ως η πιο επιθετική ιμπεριαλιστική μηχανή, σήμερα;
Ο πόλεμος στη Συρία δε ξεκίνησε τώρα. Το 2003, στο Κογκρέσο παρουσιάστηκε και εγκρίθηκε το σχέδιο «Νέα Μέση Ανατολή». Προέβλεπε τη διάλυση της Συρίας. Το 2006 η Κοντολίζα Ράις παρουσιάζει το σχέδιο, «Δημιουργικό Χάος». Μια παρατεταμένη αναταραχή στην περιοχή, με θρησκευτικό παραπέτασμα, εμφύλιους, «εκδημοκρατισμούς», με στόχο τη διάλυση της χώρας.
Γιατί η Συρία αποτέλεσε στόχο των ΗΠΑ;
- Γιατί η Συρία ετοίμαζε νέο αγωγό πετρελαίου και φυσικού αερίου, προς την Ευρώπη, που θα παρέκαμπτε τον αγωγό ΒΤC του Ισραήλ.
• Γιατί έχει πλούσια ενεργειακά αποθέματα.
• Γιατί ανακάλυψε νέα κοιτάσματα στην δική της ΑΟΖ (που συνορεύει με της Κύπρου).
• Γιατί είναι εξαιρετικής σημασίας εμπορικό πέρασμα στην Ανατολή.
• Γιατί δεν έχει αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και έμπρακτα βοηθάει το κίνημα των Παλαιστινίων. - Γιατί όλο το τραπεζικό σύστημα της χώρας αυτής ελέγχεται αποκλειστικά από την κρατική Συριακή τράπεζα
- Γιατί δεν έχει χρέος σε ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Για αυτούς τους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ λόγους η Συρία βρέθηκε στο στόχαστρο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όχι γενικά και αόριστα στα πλαίσια των «ενδο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων».
- Το αφήγημα των «ενδο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων», ταυτίζει ΗΠΑ και Ρωσία.
Η Ρωσία είναι μια μεγάλη καπιταλιστική δύναμη . Η «Ρωσία δεν αγωνίζεται για τον κομμουνισμό! Στη Συρία δε βρίσκεται για να προωθήσει την παγκόσμια επανάσταση.
(Μετά από όλα αυτά, μπορούμε επίσης να διατυπώσουμε και το ότι η Γη είναι στρογγυλή- μάλλον).
Βρίσκεται όμως στη Συρία στα πλαίσια επίσημων διακρατικών συμφωνιών. Δεν πραγματοποιεί εισβολή (όπως το ΝΑΤΟ). Και Αντικειμενικά, υπερασπιζόμενη και ταδικά της συμφέροντα, (η αστική πολιτική δεν είναι θέμα φιλανθρωπιών) υπερασπίζεται κα τα συμφέροντα του συριακού λαού απέναντι στην ευρωατλαντική εισβολή.
Με ποια λογική μπαίνει λοιπόν στο ίδιο κάδρο με το ΝΑΤΟ;
Με ποια λογική η Αριστερά δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα μια κυρίαρχης χώρας (της Συρίας) να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της;
Με ποια λογική, και πατώντας πάνω στο έδαφος γενικευμένων, αφηρημένων σχημάτων , εξισώνει την ακραία επιθετική, αντιδραστική πολιτική του ευρωατλαντισμού με την αντίσταση που προβάλει σε αυτή ο άξονας Συρία- Ιράν- Ρωσία- Χεζμπολάχ;
- «Στο πλαίσιο αυτού του αιματηρού ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που διαλύει τη Συρία και καταστρέφει το λαό της, πλασάρονται μια σειρά από αντιδραστικές περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ισραήλ, Σ. Αραβία, Ιράν) και άξονες»
Η λογική των ίσων αποστάσεων συνεχίζεται με ακόμη πιο τραγικές καταλήξεις. Εδώ το Ισραήλ εξισώνεται με το Ιράν. Και μαζί του και η Χεζμπολάχ. Και γιατί όχι και το κίνημα των Παλαιστινίων; Εξ άλλου και εκεί την ηγεμονική θέση δεν την έχει η εργατική τάξη και οι αντικαπιtαλιστικές δυνάμεις (sic!).
Ας δούμε τις συνέπειες της ανάλυσης (αν θέλουμε να παραμένουμε συνεπείς πάνω στο έδαφός της):
Η αστική τάξη των Παλαιστινίων διεκδικεί την εθνική της ολοκλήρωση, ώστε, σε συνεργασία με κάποια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, να εκμεταλλεύεται αυτή, και όχι η Ισραηλινή, τους προλετάριους της Παλαιστίνης.
Τι Ισραήλ, τι Ιράν… (και τι Παλαιστίνη)
Τι καθεστώς Ασαντ, τι FSA…
Τι ΝATO,τι Ρωσία…
(Περιέργως (;), πουθενά στην ανακοίνωση δεν υπάρχει η λέξη Κούρδοι, Κουρδιστάν. Εκεί, ίσως, η ανάλυση θα αντιμετώπιζε ακόμη περισσότερα προβλήματα).
- «Ο λαός της Συρίας θα αναμετρηθεί με το αντιδραστικό καθεστώς Άσαντ και θα τσακίσει το σκοταδιστικό «Ισλαμικό Κράτος».
Θα μπορούσε κάποιος εδώ να θεωρήσει ότι είναι ακόμη μια θέση «ίσων αποστάσεων». Αν εξαιρέσεις μια μικρή λεπτομέρεια : ότι από την θέση αυτή απουσιάζει ως δια μαγείας ένα ολόκληρο block δυνάμεων, εκείνο των άμεσα υποκινούμενων από το ΝΑΤΟ δυνάμεων της «αντιπολίτευσης».
Σε αυτό το σημείο η ανακοίνωση διαπράττει τεράστιο ολίσθημα. Αντικειμενικά, μέσω της «αποσιώπησης», παίρνει συγκαλυμμένα θέση υπέρ των δυνάμεων της εισβολής. Αποτέλεσμα προφανώς των «εσωτερικών» ισορροπιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Εξ άλλου δεν έχει περάσει πολύ καιρό που συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατούσε σε δράσεις υποστήριξης των δυνάμεων εισβολής και στο ΝΑΤΟικό αίτημα να κλείσει η πρεσβεία της Συρίας στην Αθήνα.
(Ένα έγκλημα κατά των χιλιάδων Σύρων προσφύγων στη χώρα μας, που έχουν αφεθεί βορά στην εκμετάλλευση τους από τις ΜΚΟ).
Ο «αυταρχικός» Άσαντ λοιπόν , λες και ισχυρίστηκε κανείς ποτέ ότι τη Συρία την κυβερνούν Επαναστατικά Συμβούλια.
Ο «αυταρχικός» Άσαντ, λες και είναι θέμα προσώπου.
Ο «αυταρχικός» Άσαντ, λες κα δεν έχουμε ζήσει που οδήγησαν αντίστοιχα Δυτικοσιτιζόμενα πονήματα χωρες όπως το Ιράκ ή η Λιβύη. (Ο «αυταρχικός Σαντάμ», ο «αυταρχικός» Καντάφι, ο «αυταρχικός» Μιλόσεβιτς κ.α.)
Ο «αυταρχικός» Άσαντ, που σε Μέτωπο μαζί του, πολεμούν ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ στο χέρι οι κομμουνιστές της Συρίας και του Λιβάνου.
(Άλλη μια περίεργη αποσιώπηση της ανακοίνωσης: τι στάση κρατούν οι κομμουνιστές στη περιοχή;)
- «Να σταματήσει η ιμπεριαλιστικός βομβαρδισμός από ΗΠΑ-Γαλλία-Βρετανία στη Συρία. Έξω όλοι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ξένοι στρατοί από τη Συρία»
Να μας συγχωρήσουν οι σύντροφοι που συνέταξαν την ανακοίνωση, (και όσοι πήραν ατυχώς την ευθύνη της δημοσιοποίησης της), αλλά εδώ η ανακοίνωση παίρνει ,αντικειμενικά και ξεκάθαρα θέση υπέρ της εισβολής και της επέμβασης. Γιατί στη πραγματική ζωή, όχι αυτή των Θεμιτών Σχημάτων, χωρίς τους «ιμπεριαλιστικούς στρατούς » της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ, η Συρία θα είχε την τύχη της Λιβύης και της Ουκρανίας. Όπου η εισβολή και η επέμβαση δεν έγιναν άμεσα αλλάέμμεσα, μέσω «εξεγερμένων» μισθοφόρων (για τους οποίους η ανακοίνωση επίσης , δυστυχώς, δεν λέει λέξη).
Επίλογος
Η Θεωρία των «ενδο ιμπεριαλιστικων συγκρούσεων», που δυστυχώς φλερτάρουν μαζί της αρκετές δυνάμεις της αριστεράς, (κάποιες φορές και ανακοινώσεις του ΚΚΕ) δεν είναι μόνο απέναντι στη πραγματικότητα.
Α. Είναι η απόλυτη υποταγή σε ιδεαλιστικά, μανιχαιστικά σχήματα άσπρο-μαύρο. Σχήματα που στη πραγματική πολιτική δεν υπήρξαν ποτέ. Και που το επαναστατικό κίνημα ποτέ δεν υποτάχτηκε σε αυτά. Ανάμεσα στο άσπρο-μαύρο, υπάρχει η τεράστια «Ζώνη της Τακτικής». Και σε αυτή τη ζώνη είναι που θα κριθεί το επαναστατικό κίνημα. Ο κίνδυνος της κίνησης σε αυτή τη Ζώνη, ο κίνδυνος του οπορτουνισμού είναι υπαρκτός. Όμως είναι ένας κίνδυνος που κάθε φορά θα πρέπει να αναμετριούνται όσες δυνάμεις θέλουν κάνουν απελευθερωτική πολιτική από τι μάζες, με τις μάζες, για τις μάζες. Στη Ζώνη αυτή το επαναστατικό κίνημα γνώρισε της μεγαλύτερες ήττες, αλλά και τις μοναδικές και μεγάλες του Νίκες. Οι θέσεις δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας, όπως αυτές των ίσων αποστάσεων, δεν μπορούν να υπάρξουν σε ένα (παγκόσμιο και τοπικό) πλαίσιο απόλυτης ανισομετρίας δυνάμεων. Και στη χειρότερη περίπτωση λειτουργούν αντικειμενικά ΥΠΕΡ αυτών που στην ανισομετρία, έχουν το κυρίαρχο ρόλο. Στη καλύτερη, στρώνουν το έδαφος στην Πολιτική Απραξία.
Β. Είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός ισχυρού αντιπολεμικού, αντι ιμπεριαλιστικού (και εν κατακλείδι και ενός πραγματικά αντικαθεστωτικού κινήματος στη χώρα, καθώς η σχέση της αστικής τάξης της χώρας με τον ευρωατλαντισμό είναι σχέση επιβίωσης της).
Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ουσιαστικά η υιοθέτηση της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας του ΣΕΚ. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο πως ανακοινώθηκε. Τόσο το ΝΑΡ όσο και οι άλλες συλλογικότητες αλλά και οι ανέντακτοι δεν μπορεί να εκφράζονται από την ανακοίνωση αυτή. Στη περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας κάθε λέξη, κάθε κείμενο έχει ειδικό βάρος και σημασία.
Και πέρα από τις ανακοινώσεις, στην ίδια τη Πράξη, το ερώτημα παραμένει: θα ματώσει το αντιπολεμικό κίνημα της χώρας μπροστά στη βάση της Σούδας, ώστε να σταματήσει το όνειδος αυτό: Να χρησιμοποιείται, δηλαδή, η βάση αυτή, 7 χρόνια τώρα, στη δολοφονία 500.000 σύριων, χωρίς ουσιαστική παρέμβαση των αντιπολεμικών δυνάμεων;
Και τι σημαίνει, Πρακτικά, να κλείσει η Βάση της Σούδας;
Όχι απλά (άλλη μια) συγκέντρωση Διαμαρτυρίας! Αλλά να κλείσει! Σαν πολιτικός στόχος! (Εκτός και ένα δεν πρέπει να υπάρχει γιατί αυτόματα το κίνημα παίρνει θέση στον ενδο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό).
Και τι καθήκοντα (τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε επίπεδο συμμαχιών, μετώπων, συγκέντρωσης δυνάμεων) θα δρομολογούσε ένας τέτοιος Στόχος; Ποια πρακτικά καθήκοντα;
Καλές οι ανακοινώσεις.
Καλή και η Θεωρία.
Στο κόσμο όμως της Πραγματικής Πολιτικής τα ερωτήματα είναι Αμείλικτα.
Γράφετε, κ. Ζαφείρη, “Με ποια λογική, και πατώντας πάνω στο έδαφος γενικευμένων, αφηρημένων σχημάτων , εξισώνει την ακραία επιθετική, αντιδραστική πολιτική του ευρωατλαντισμού με την αντίσταση που προβάλει σε αυτή ο άξονας Συρία- Ιράν- Ρωσία- Χεζμπολάχ;”
Μα, ακριβώς με την ίδια λογική που πρό πέντε ετών, στα τέλη του 2013 , η μητρική του ΣΕΚ στη Βρεταννία καταφερόταν κατα του “καθετώτος Γιαννουκόβιτς” και ευχόταν τη νίκη των “δημοκρατικών” δυνάμεων ( των Μπαντέροβτσι και λοιπών ” αγωνιστών της Δημοκρατίας” , που -εγραφε τοτε – έχουν δίκιο να γκρεμίζουν τα Μνημεία της αντίστασης,γιατί τους θυμίζουν απαίσιες εποχές” και άλλα παρεμφερή. Τα ίδια δηλαδή που έγραφαν και για τους “επαναστάτες ” της Συρίας, τους μισθοφόρους ισλαμοφασίστες του ΝΑΤΟ ,όταν- πρός μεγάλη τους στενοχώρια -‘επεσε το Χαλέπι”. Κύριε Ζαφείρη, δεν εχουμε πιά τις πολυτέλειες των μισόλογων και των ωραιοποιητικών αναφορών. Οι άνθρωποι είναι καθαρά φιλονατοικοί και υπέρ του Αγγλοσιωνιστικού Αξονα που εδω και μιά πενταετία μπήκε καθαρά και απροκάλυπτα στην τελική ευθεία της εξόντωσης κάθε χώρας,λαού,κινήματος και ανθρώπου που είναι εμπόδιο στην ολοκληρωτική του επικράτηση στον πλανήτη. Αυτοί λοιπόν, μαζί με το ΝΑΡ,μαζί με την πρώην “αδελφή” τους γκρούπα της ΔΕΑ, μαζί ακόμα με τους αγαπημένους αστέρες των ατλαντιστικών ΜΜΕ, ήτοι “αναρχικούς” τυπου
Τσόμσκι και “αυτόνομους” τυπου Νέγκρι, έχουν ταχθεί στην υπηρεσία του αγγλοσιωνιστικού Αξονα. (ελπίζω,αν και δεν το πιστεύω,οτι θα δημοσιευθεί).
K. Παρίση έχουμε ξανασυζητήσει το θέμα φιλτραρίσματος των σχολίων. Η παρένθεση στο τέλος κάθε σχολίου είναι αχρείαστη και κουραστική. Φιλοξενούμε τα σχόλιά σας που ακολουθούν τους κανόνες σωστής συμπεριφοράς. Με το να επιμένετε να αμφισβητείτε τον έλεγχο από τη διαχείριση, μόνο εις βάρος της δημοσίευσης σας θα δουλέψει. Ελπίζουμε ότι έγινε σαφές.
Καλή η ανάλυση του αρθρογράφου, αλλά δεν καταφέρνει να σταθεί σε διαφορετική θεωρητική βάση από αυτή της ‘ΑΝΤΑΡΣΥΑ’, δηλαδή την παρωχημένη λενινιστική θεωρία περί ιμπεριαλισμού. Απλά σακατεύει αυτή τη θεωρία με το να παραδέχεται σαν ιμπεριαλιστική δύναμη μόνο τις ευρωατλαντικές δυνάμεις (που περιέργως δεν παρουσιάζουν μεταξύ τους “ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις”), ενώ τη Ρωσία και τις συμμαχικές της στην περιοχή χώρες τις θεωρεί απλά καπιταλιστικές δυνάμεις που δρουν με γνώμονα την διεθνή νομιμότητα. Αυτή η εικόνα δεν συμβαδίζει με κανένα τρόπο με την θεωρία περί ιμπεριαλισμού, όπου οι πόλεμοι θεωρούνται προϊόντα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Το πρόβλημα τόσο με την “ΑΝΤΑΡΣΥΑ” όσο και με τον αρθρογράφο είναι ότι και οι δύο δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε πια στη εποχή του ιμπεριαλισμού αλλά της παγκοσμιοποίησης, που είναι μια καινούργια μορφή – νομίζω και ελπίζω η τελευταία – του καπιταλισμού.
Ας δούμε όμως την ανακολουθία που χαρακτηρίζει την κάθε πλευρά.
Η μεν “ΑΝΤΑΡΣΥΑ” βρίσκεται σε αντίφαση με την πραγματικότητα που ζούμε και αυτή την αντίφαση την περιγράφει αρκετά καλά ο αρθρογράφος όταν υπογραμμίζει τις λογικές συνέπειες της ανακοίνωσης που αναλύει. Ο ίδιος όμως ο αρθρογράφος βρίσκεται σε αντίφαση με την θεωρία περί ιμπεριαλισμού, όπως προανέφερα, γεγονός που τον αναγκάζει να στηρίξει την επιχειρηματολογία του για μια προοδευτική λύση , όχι σε μια θεωρία που να αναλύει τις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, αλλά στην “τακτική” που – κατά την άποψή του – θα πρέπει να ακολουθήσει το λαϊκό κίνημα για να αντιμετωπίσει τις – συνασπισμένες (!) – ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η μεν “ΑΝΤΑΡΣΥΑ” βρίσκεται σε συμφωνία με την θεωρία περί ιμπεριαλισμού, αλλά σε σύγκρουση με την γύρω μας πραγματικότητα, ο δε αρθρογράφος βλέπει καθαρά την πραγματικότητα αλλά δεν μπορεί να την στηρίξει θεωρητικά με βάση την ίδια θεωρία περί ιμπεριαλισμού την οποία προφανέστατα παραδέχεται σαν αξιόπιστη στην εποχή μας.
Το λαϊκό κίνημα θα βγει απ’ αυτό το κομφούζιο όταν θα μελετήσει τις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, όπως έχει κάνει ο ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ.
Η παγκοσμιοποίηση είναι υπό εξέλιξη δεν είναι μία περατωμένη διεργασία. Ως τέτοια ορθή η τοποθέτηση του άρθρου και διόλου ανεπίκαιρος ο Λένιν.
μια χαρα τα λεει ο ζαφειρης. την στρατηγικη την χαραξε ο λενιν και ο τροτσκυ ΕΛΗΞΕ. εμεις διαμορφωνουμε ταχτικη και θεσεις μαχης. και η σωστη θεση ειναι ”αυτη που κανει ζημια στον εχθρο”[δημ. παπαμιχαηλ στην ταινια ”παπαφλεσσας”] . ο πρακτικος στοχος που βαζει ο ζαφ. ειναι πολυ σωστος και καθολου κομφουζιανιστικος
Συγνώμη αν έθιξα τα ιερά και όσιά σου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω αν εσύ δεν προσπαθήσεις να κατανοήσεις αυτά που γράφω.
ειναι ενδοιμπεριαλιστικος ο πολεμος στην συρία. Δεν επιλεγουμε ποιος ιμπεριαλισμος ειναι καλύτερος και πιοος ειναι πιο επιθετικός.
Αγαπητέ Ιδεοφιλε
Κατ αρχάς Ευχαριστώ για την καλόπιστη κριτική.
Να,επισημάνω απλά ότι η λενινιστική θεωρία για τον.ιμπεριαλισμο Δεν θεωρεί Όλους τους πολέμους σαν προϊόν ενδοιμπεριαλιστικων αντιθέσεων.
Αυτή είναι μια,ανάγνωση συγκεκριμένων ρευμάτων μέσα(?) στα πλαισια της Αριστεράς.
Υπάρχουν και άλλοι τύποι πολέμων.
Θα μπορούσα να,αναφέρω δεκάδες παραδείγματα
( Μόνο η λίστα των.επεμβάσεων των ΗΠΑ τα τελευταία 70 χρόνια, αρκεί)
Τι είδος ηταν ο Πόλεμος στη Κορέα ή Στο Βιετνάμ ?
Και δε νομίζω να υπήρχε παγκοσμιοποίηση το 1950?
( ούτε Σήμερα υπάρχει φυσικά, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση)
Αγαπητέ Ζαφείρη
Η ανάλυση περί ιμπεριαλισμού έχει βάση μόνο στο πλαίσιο του καπιταλισμού, δηλαδή μεταξύ καπιταλιστικών χωρών και αυτό το θεώρησα δεδομένο στο πρώτο μου σχόλιο. Επομένως η αναφορά σου σε Κορέα και Βιετνάμ θα πρέπει να μελετηθεί υπό το πρίσμα της πάλης των δύο κόσμων, σοσιαλισμού – καπιταλισμού. Δεν είμαι από αυτούς που υπονοείς ότι αποδίδουν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.
Κατά τα λοιπά άλλο “επέμβαση” και άλλο “πόλεμος”. Ο πόλεμος προϋποθέτει συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων των αντιπάλων, ενώ η επέμβαση αποτελεί επιβολή της πολιτικής του ισχυρού επί ενός αδύναμου κράτους με στρατιωτικά μέσα, χωρίς ουσιαστική αντίσταση. Σε πολλές περιπτώσεις και οι επεμβάσεις είχαν τα χαρακτηριστικά της πάλης των δύο κόσμων που προανέφερα, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική. Όταν λοιπόν μιλάμε για πόλεμο στην εποχή του ιμπεριαλισμού εννοούμε σύγκρουση συσσωρευμένων στρατιωτικών δυνάμεων μεταξύ καπιταλιστικών χωρών. Αυτό δεν φαντάστηκα ότι θα χρειαζόταν να το εξηγήσω.
Μετά τη λήξη του Β’ΠΠ η μόνη αντιπαλότητα με συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων που υπήρξε ήταν μεταξύ των Νατοϊκών χωρών και της Σοβιετικής Ένωσης, δηλ. δύο αντίπαλων κοινωνικών συστημάτων, που, όπως προανέφερα, δεν έχει σχέση με την ανάλυση περί ιμπεριαλισμού.
Όμως στην προκειμένη περίπτωση της κρίσης στη Συρία έχουμε πράγματι συσσώρευση πολεμικών δυνάμεων μεταξύ αντίπαλων καπιταλιστικών δυνάμεων· έχουμε δηλαδή το τυπικό σχήμα της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι – με βάση την ανάλυση περί ιμπεριαλισμού – να θεωρήσουμε τη Ρωσία και τους συμμάχους της “ιμπεριαλιστικές δυνάμεις”. Διαφορετικά πρέπει να δούμε την πραγματικότητα μέσα από μια διαφορετική θεωρητική ανάλυση.
Η παροιμία λέει: “ή ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε”. Ο γιαλός ποτέ δεν είναι στραβός, απλά στην πορεία του ταξιδιού αλλάζει προσανατολισμό. Η Αριστερά πότε θα το αντιληφθεί για να πάψει να αρμενίζει στραβά;
Ευχαριστώ για την προσοχή σου.
…θα ήταν πολύ ενδιαφέρων εαν ο φίλος “Ιδεόφιλος” ολοκλήρωνε την παρέμβασή του αναφορικά με την ανάλυση του Φωτόπουλου ή εαν του είναι εύκολο να μας παραπέμψει αναλόγως…
Αγαπητέ Ανδρέα , Καλημέρα
Συμφωνώ με την τεκμηριωμένη ανάλυση σου , σχετικά με την ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡ – CIA. ( Δεν ανακαλώ τον επιθετικό προσδιορισμό ) .
Προσωπικά δεν με εκπλήσσει γιατί θυμάμαι κάποιον Κωνσταντίνου τυλιγμένο με το τριάστερο κληροδότημα της Γαλλικής αποικιοκρατίας να βγάζει πύρινους λόγους στην Αθήνα , κατά του ΄΄αιματοβαμμένου δικτάτορα Ασσαντ ” , όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Πρεσβεία της Μαρξιστικής Επαναστατικής Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης των ΗΠΑ , και να υποστηρίζουν με θέρμη τους ” μετριοπαθείς εξεγερμένους “” του FSA , δηλαδή τους μισθοφόρους της ”πολιτισμένης Δύσης” από 30 και πλέον χώρες ( οι Σύριοι δεν ξεπέρασαν το 5% στη σύνθεση του ) . Σημειώνω οτι σε πολλές περιπτώσεις ο FSA είχε απροκάλυπτη συνεργασία με το ΙΣΙΣ και ΑΛ – ΝΟΥΣΡΑ κλπ .
Θυμάμαι επίσης και κάποιον ”ποιητή ” ονόματι Κούρκουλα επίσης με το ίδιο τριάστερο @@πανο και συμμετοχή σε πολλές ΜΚΟ ( των επαγγελματιών αντιρατσιστών και φιλανθρώπων , οπαδών των ανοικτών συνόρων , με χορηγίες από τον OSF του επίσης ”Μαρξιστή ??? “”Σόρρος ) να ζητά τον Μάρτιο του 2017 να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί των ”κακών Ρώσων και του αιμοσταγούς Ασσαντ ”στο Χαλέπι , προκειμένου οι ισλαμοφασίστες ( δημιούργημα επίσης της Επαναστατικής Κυβέρνησης των ΗΠΑ ) να συνεχίσουν στο Χαλέπι το θεάρεστο έργο τους ) και δυστυχώς να ομιλεί και να λέει αυτά , ως εκπρόσωπος της ΛΑΕ . Το Χαλέπι ευτυχώς απελευθερώθηκε .!!!
Θυμάμαι επίσης και υπενθυμίζω τις λαύρες ανακοινώσεις της ιμπεριαλιστικής , Νατο’ι’κής Α – ριστεράς ( το Α πάντα στερητικό ) για χρήση χημικών με ενοικιασμένα παιδιά ηθοποιούς , που εμφανίζονταν τα ίδια σε δεκάδες περιπτώσεων ( σε διαφορετικούς χρόνους , που σημαίνει ότι χρησιμοποιούσαν προηγμένη τεχνολογία διακτινισμού μάλλον ) , οι ίδιες ανακοινώσεις επίσης για την Χολυγουντιανή υπερπαραγωγή με τίτλο ”Ο μικρός Αυλάν “” .
Και επειδή ακριβώς θυμάμαι , και δεν διαθέτω μνήμη χρυσόψαρου , δυστυχώς για κάποιους αλλά ευτυχώς για μένα , αισθάνθηκα ιδιαίτερη δυσφορία προχθές στη διαδήλωση στην Αμερικάνικη Πρεσβεία , εγώ και η συντριπτική πλειοψηφία των παρισταμένων , να είμαι υποχρεωμένος να συναγελάζομαι με τους παραπάνω , ένθερμους υποστηρικτές των απόψεων της Πρεσβείας , σε διαδήλωση κατά των βομβαρδισμών της Μαρξιστικής Λενινιστικής Επαναστατικής Κυβέρνησης των ΗΠΑ .
Με Εκτίμηση
Τάσος Σαμπάνης , Οικονομολόγος
Κυριε ιδεοφιλε ουδεποτε αποτελουσε αντίληψη του Λενιν οτι ο μοναδικος πολεμος στην εποχη του ιμπεριαλισμου ειναι ο ενδομπεριαλιστικος. Αυτες οι θεωρητικες αντιληψεις ανηκουν στον γιουνιους και ως ενα βαθμο στην ροζα λουξενμπουργκ. Στην κατευθυνση αυτη θα σας συνιστουσα να μελετησετε μια μπροσουρα που ειχε εκδοσει η συγχρονη εποχη ” δικαιοι και αδικοι πολεμοι” που βρισκετε συγκεντρωμενη αρθρογραφια του λενιν . Ιδιαιτερη προσοχη να δωσετε στο ”γραμμα προς τον Γιουνιους”. Η κατανοησης του βεβαια απαιτει κατανοηση της διαλεκτικης-υλιστικης αντιληψης για την κινηση της φυσης , της κοινωνιας της ιστοριας ωστε να απεμπλακειτε απο τον δογματικο τρπο σκεψης. Εισαγωγικα πρεπει να κατανοησετε οτι η μονη ουσιαστικα συνταγη που μας αφησε ο λενιν και για το ζητημα του πολεμου ειναι να εξεταζουμε καθε τετοιον χωριστα και συγκεκριμενα καθως και την εξελιξη του με ιστορικο διαλεκτικο τροπο και οχι να ερμηνεουμε καθε πολεμο μεσα απο γενικα σχηματα παντος καιρου . Ο Μαρξισμος -λενινισμος ειναι ξενος προς το δογματισμο και την ακινησια . Ειναι επιστημη και οπως ολες οι επιστημες ειναι σε κινηση . Θα δειτε για παραδειγμα οτι ο λενιν πουθενα δεν μιλαει για πολεμο μεταξυ σοσιαλισμου και καπιταλισμου ή για πολεμο με την υπαρξη και την εμπλοκη σοσιαλιστικων χωρων γιατι δεν ηταν μελλοντολογος αλλα επιστημονας του ταξικου αγωνα . Μελετουσε παντα την συγκεκριμενη πραγματικοτητα που ειχε μπροστα του καθως και την ιστορικη πειρα δινοντας μας θαυμαστα επιστημονικα εργα που εμπλουτισαν και ανεπτυξαν την επιστημονικη- επαναστατικη θεωρια του μαρξισμου.
Λυπάμαι κ. Βασιλείου, αλλά αντί για το δασκαλίστικο ύφος σας θα προτιμούσα μιαν απάντηση στο βασικό θέμα που έχω θέσει στα δύο προηγούμενα σχόλιά μου:
Θα χαρακτηρίσουμε τη Ρωσία ιμπεριαλιστική δύναμη ή θα δούμε τον πόλεμο στη Συρία με άλλη οπτική, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης;
Απλά πράγματα.
Σας απαντω λοιπον οτι στην αναλυση του ο λενιν ουδεποτε χαρακτηρισε ολες τις καπιταλιστικες χωρες ως ιμπεριαλιστικες στην εποχη του ιμπεριαλισμου. Για να πουμε οτι η σημερινη ρωσια ειναι ιμπεριαλιστικη πρεπει να το αποδειξουμε συγκεκριμενα και με συγκεκριμενα κριτηρια και κρτηριο δεν αποτελει αν μετεχει στον α η β πολεμο πολεμο, ουτε το ποσο μεγαλη χωρα ειναι στο χαρτη. Εσεις ξεκινατε την αναλυση σας λεγοντας οτι με βαση τον λενιν η σημερινη ρωσια ειναι ιμπεριαλιστικη. Αποδειξτε το γιατι αλλιως ειναι αξιωμα χωρις καμια σημασια. Επιπροσθετως το ζητημα στην λενινιστικη αναλυση ειναι ποιο ειναι το κεντρικο χαρακτηριστικο του πολεμου. Ποιο ειναι το γεγονος που βαραινει στο χαρακτηρα του. Ετσι για παραδειγμα στο Α παγκοσμιο πολεμο ο λενιν χαρακτηρισε δικαιη την αμυνα της σερβιας αλλα τονισε οτι αυτο απο μονο του δεν μπορουσε να αλλξει το γενικο χαρακτηρα του πολεμου δηλαδη να μεταρεψει αυτο το πολεμο απο ενδοιμπεριαλιστικο σε εθνικο . Στο γραμμα του προς τον γιουνιους ομως τονισε οτι ακομα και αυτος ο Α παγκοσμιος ιμπεριαλιστικος πολεμος δεν ειναι απιθανο να μετασχηματιστει σε μια σειρα δικαιων εθνικων πολεμων που θα αλλξουν το χαρακτηρα του. Ποιος ειναι λοιπον ο γενικος χαρακτηρας του πολεμου στη συρια τουτη την ωρα.? Απο την πλευρα της συριας της χεσμπολαχ , του ιραν , των παλαιστινιων που μετεχουν στο πολεμο ειναι ενας δικαιος εθνικος πολεμος απεναντι σε ισχυρες ιμπεριαλισιτκες δυναμεις και το στρατοπεδο τους στην περιοχη (το οποιο εχει δεχτει ρωγμες λογω επιμερους αντιθεσεων , αλλα και λογω ηττων κλπ) που πραγματοποιουν πολεμο και επεμβαση εδω και 7 χρονια με διαφορες μορφες με σκοπο την καταλυση της εθνικης κυριαρχιας της συριας. . Η λενινιστικη αναλυση υπενθυμιζω αναγνωριζει την δυνατοητα πραγματοποιησης δικαιων εθνικων πολεμων στην εποχη του ιμπεριαλισμου. Η συμμετοχη της ρωσιας ακομα και αν χαρακτηριστει ιμπεριαλιστικη(που πρεπει να αποδειχτει συγκεκριμενα και με συγκεκριμαν κριτηρια) δυναμη δεν αλλαζει αυτο το χαρακτηρα.
Τι σας εμποδίζει κ. Βασιλείου να κρίνετε αν η Ρωσία – έστω στη συγκεκριμένη σύγκρουση στη Συρία – εμφανίζεται σαν ιμπεριαλιστική δύναμη; Ποια είναι τα κριτήρια που λέτε ότι πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και γιατί δεν μας τα αναφέρετε, όπως έκανα εγώ στο προηγούμενο σχόλιό μου;
Δυστυχώς μάλλον δεν θέλετε να παραδεχθείτε ότι, με βάση την λενινιστική ανάλυση, στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ρωσία πρέπει να χαρακτηριστεί “ιμπεριαλιστική δύναμη” και γι’ αυτό δεν απαντάτε στο ερώτημα που έθεσα, αν δηλαδή η Ρωσία ΠΡΕΠΕΙ να χαρακτηριστεί σαν ιμπεριαλιστική δύναμη και όχι ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ που γράφετε εσείς αποφεύγοντας έτσι το ερώτημα.
Είναι κατανοητή η θέση σας, όπως και κάθε λενινιστή που θεωρεί τον Λένιν απαράγραπτο εις τους αιώνας των αιώνων. Πράγματι το να χαρακτηρίζεις σήμερα τη Ρωσία σαν “ιμπεριαλιστική”, αφ’ ενός είναι εγκληματικό γιατί δίνει συγχωροχάρτι και χέρι βοήθειας στον υπερφασισμό της Υπερεθνικής Ελίτ και αφ’ ετέρου βρίσκεται σε κατάφωρη αντίφαση με την πραγματικότητα, όπως επισήμανε και στο άρθρο του ο Αντρέας Ζαφείρης.
Αλλά ας δούμε τη Ρωσία έξω από τον στενό χώρο της Συριακής σύγκρουσης:
Όταν οι Νατοϊκοί βομβαρδίζανε τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ ή τη Λιβύη η Ρωσία φώναζε για καταπάτηση του διεθνούς δικαίου αλλά δεν έκανε τίποτε. Αποφάσισε να αντιδράσει όταν απειλήθηκε η εθνική της ανεξαρτησία, λόγω της νατοϊκής περικύκλωσης. Στη Συρία, πέρα από την ενίσχυση του Άσαντ, υπερασπίζεται και την εθνική της υπόσταση που απειλείται από τους τζιχαντζιστές.
Τι είναι αυτό λοιπόν που διαφοροποιεί τη Ρωσία από τις νατοϊκές δυνάμεις; Γιατί δεν θα μπορούσε και η Ρωσία να γίνει μέλος της λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ και της Υπερεθνικής Ελίτ γενικότερα και να εξυπηρετεί απρόσκοπτα την αστική της τάξη καταπιέζοντας όλους τους λαούς του κόσμου;
Αυτή η διαφορά βρίσκεται στην διαφορετική οπτική για την οντότητα της εθνικής ανεξαρτησίας που έχουν απ’ τη μια οι δυτικές δυνάμεις (που εκφράζει η Υπερεθνική Ελίτ) και απ’ την άλλη η Ρωσία.
Ενώ στην εποχή του ιμπεριαλισμού το imperium του κάθε έθνους – κράτους ήταν η βάση της ύπαρξής του, με το άνοιγμα των συνόρων (πρώτα οικονομικών και μετά πολιτικών, πολιτιστικών κ.λπ.) τα έθνη κράτη μπήκαν σε μια σχέση εξάρτησης η αλληλεξάρτησης που καθορίζεται από τις πολυεθνικές κάθε χώρας,(τα μονοπώλια της εποχής του ιμπεριαλισμού), που έσπασαν κάθε είδους σύνορο και ξεχύθηκαν στην παγκόσμια αγορά. Η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας είναι πλέον συνάρτηση του πολυεθνικού κεφαλαίου που έχει τη βάση του σε αυτήν.
Οι δυτικές χώρες κατακλύζονται από το μεγαλύτερο μέρος των πολυεθνικών και μάλιστα μη κρατικών, ενώ στη Ρωσία και στην Κίνα έχουν τη βάση τους κυρίως κρατικές πολυεθνικές. Από εδώ προκύπτει μια σοβαρή διαφορά: στις δυτικές χώρες οι πολυεθνικές επιβάλλουν τη θέλησή τους στην Υπερεθνική Ελίτ και στη συνέχεια στις επί μέρους χώρες, ενώ στη Ρωσία και στην Κίνα οι πολυεθνικές λειτουργούν σε καπιταλιστικά βέβαια αλλά όχι ανεξέλεγκτα πλαίσια.
Αυτή είναι η “ποιοτική διαφορά” ανάμεσα στις δυτικές χώρες απ’ τη μια και στις Ρωσία – Κίνα απ’ την άλλη που δημιουργεί την αντιπαλότητα στον κόσμο σήμερα. Αυτή η αντιπαλότητα εκφράζεται και στο θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας, όπου οι μεν δυτικές χώρες κινούμενες από την τυφλή δυναμική των πολυεθνικών τους γκρεμίζουν κάθε είδους εμπόδιο στην επέκτασή τους στην παγκόσμια αγορά, οι δε χώρες που συνασπίζονται με τη Ρωσία και την Κίνα επιδιώκουν τη δημιουργία διεθνών σχέσεων στη βάση όχι του imperium, που δεν υπάρχει πλέον στον κόσμο, αλλά του σεβασμού της εθνικής ανεξαρτησίας κάθε χώρας.
Γι’ αυτό δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός σήμερα: γιατί δεν υπάρχει imperium το οποίο έχει δώσει τη θέση του στην τυφλή επιθετικότητα του πολυεθνικού κεφαλαίου των δυτικών χωρών, είτε αυτή είναι οικονομική επιθετικότητα, είτε είναι πολεμική. Οι χώρες που καταφέρνουν να αμυνθούν σ’ αυτή την επιθετικότητα και να διατηρήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία συσπειρώνονται γύρω από τη Ρωσία και την Κίνα. Όσες όμως, όπως η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και η Λιβύη, προσπάθησαν πριν απ’ αυτή τη συσπείρωση να αντιταχθούν στους παγκοσμιοποιητές της δύσης και να εκφραστούν πολιτικά και οικονομικά σαν ανεξάρτητα έθνη ισοπεδώθηκαν από τον οδοστρωτήρα της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ.
Το ερώτημα είναι: γιατί θα πρέπει η Αριστερά να δει τη συσπείρωση γύρω απ’ τη Ρωσία και την Κίνα σαν θετικό παράγοντα του εργατικού κινήματος. Η απάντηση κατά τη γνώμη του Τάκη Φωτόπουλου (και τη δική μου) είναι ότι η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Στη σύγχρονη εποχή, όπου δεν υπάρχει imperium, η συνεργασία των λαών είναι θέμα λαϊκής βούλησης αρκεί να υπάρχει εθνική ανεξαρτησία.
”Αυτή η εικόνα δεν συμβαδίζει με κανένα τρόπο με την θεωρία περί ιμπεριαλισμού, όπου οι πόλεμοι θεωρούνται προϊόντα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.” Δεν χρειαζεται να πειτε κατι αλλο για να γινει κατανοητο στους γνωριζοντες την λενινιστικης θεωρια του ιμπεριαλισμου οτι δεν εχετε καμια γνωση περι αυτης. Σας ξαναλεω λοιπον. Εσεις ειπατε οτι με βαση την λενινιστικη θεωρια η σημερινη ρωσια ειναι ιμπεριαλιστικη δυναμη. Με ποια λενινιστικα κριτηρα το λετε αυτο? Στα κειμενα σας δεν δινετε καμια αποδειξη παρα μονο αξιωματα. Στην αντιληψη του ΚΕΚΡ για παραδειγμα η ρωσια ειναι μια χωρα σε μεταβατικη κατασταση . Τεινει να γινει ιμπεριαλιστικη αλλα ακομα δεν ειναι . Στο μαρξισμος λενινισμο δεν υπαρχει ασπρο μαυρο . Στην λενινιστικη θεωρια οταν διατυπωθηκε δεν υπηρχαν στην καταταξη μονο αποικιες και ιμπεριαλιστικες χωρες αλλα και μια σειρα μεταβατικες μορφες (εξαρτημενς χωρες , μισοαποικιες κλπ) Τα υπολοιπα που λετε αφορουν την δικη σας θεωρια και δεν γινετε απο εδω να υπαρξη κριτικη. Ξαναλω λοιπον . Ακομα και αν καποιος χαρακτηρισει την ρωσια ως ιμπεριαλιστικη δυναμη, με βαση την λενινιστικη θεωρια το μπλοκ συρια ιραν χεσμπολαχ-παλαιστινη που στηριζεται απο την ρωσια διεξαγει δικαιο εθνικο πολεμο. Αυτο ειναι το κυριο χαακτηριστικο του πολεμου που διεξαγει αυτο το μπλοκ και αυτος ο χαρακτηρας δεν αλλζει με την συμμετοχη της ρωσιας ειτε χαρακτηριστει ιμπεριαλιστικη ειτε χαρακτηριστει αλλιως. Οπως το γεγονος οτι το μπλοκ Αγγλια-ΕΣΣΔ-ΗΠΑ στο β παγκοισμιο πολεμο διεξηγαγε δικαιο αντιφασιστικο πολεμο και οχι ιμπεριαλιστικο παρα το γεγονος οτι ΗΠΑ και Αγγλια ηταν ιμπεριαλιστικες δυναμεις . ΥΓ 1 Δεν διαφωνουμε οτι ο ιμπεριαλισμος σημερα δεν ειναι ιδιος με τον ιμπεριαλισμο των αρχων του 20ου αιωνα. ΥΓ 2 Ο ιμπεριαλισμος ειναι σταδιο του καπιταλισμου. Το τελευταιο. ειναι καπιταλισμος που σαπιζει και πεθαινει . Ειναι καπιταλισμος που ακριβως επειδη μεσω των κρισεων του δεν μπορει να ανεβει σε ενα νεο επιπεδο-σταδιο εχειδιεξοδο τον πολεμο για να καταστρεψει παραγωγικες δυναμεις. Στην οικονομικη του βαση ειναι το μονοπωλιο. στις διαφορες μορφες του . Για να πειτε για καποιο νεο σταδιο του καπιταλισμου πρεπει να μας αποδειξετε οτι μεσω της συσσωρευσης κεφαλαιου διαμορφωθηκε μια νεα βαθμιδα οικονομικης συγκροτησης που ξεπερασε το μονοπωλιο στις διαφορες μορφες του. Ποια ειναι αυτη?
Αγαπητε Ανδρεα,
να συμφωνησω κατ αρχην οτι ο ποντιοπιλατισμος και η υποκρισια στη λογικη των “ισων αποστασεων” υπηρξε απ τον καιρο της Βαϊμαρης πολυ επικινδυνος. Πανω του πατησε η κιβδηλη “θεωρια των ακρων” με ο,τι αυτο ειχε κι εχει ως συνεπεια.
Να υποθεσω επισης οτι συμφωνεις (εν μερει τουλαχιστον) με το κειμενο μου ΣΥΡΙΑ: ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, που αναρτησα στο φβ 14/4 και αναδημοσιευτηκε στην alfavita, 15/4.
Αλλα να “δανειζεσαι” το μισο κειμενο, χωρις καμια αναφορα, αλλαγη καν στο «προσωπικο υφος» ή τη μορφοποιηση του κειμενου και να το παρουσιαζεις ως δικο σου, αυτό – αποφευγω τον ακριβη χαρακτηρισμο – με ξεπερνα.
H Ρωσσία, (όπως και η Κίνα, όπως και το Ισραήλ, όπως και η Τουρκία, η Ελβετία, η Ελλάδα, το Βέλγιο και σχεδόν οι περισσότερες καπιταλιστικά ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη) είναι ιμπεριαλιστική δύναμη σύμφωνα με τα πέντε κριτήρια του Λένιν. Για όσους επικαλούνται τον Λένιν.
Αυτό δεν αλλάζει, επειδή σήμερα στην Συρία τυχαίνει να συμπαρατάσσεται με μια χώρα, που δέχεται επίθεση από άλλους ιμπεριαλιστές και έχει με το μέρος της την όποια διεθνή νομιμότητα, που επιτάσσει σήμερα απαραβίαστο συνόρων και αποχή από στρατιωτικές επεμβάσεις σαν έσχατο μέσο για την διατήρηση μιας εύθραυστης και αμφιλεγόμενης ειρήνης…
Αλλωστε, δεν ήταν η ….”διεθνιστική αλληλεγγύη”(!), που επέβαλε στην ιμπεριαλιστική ρωσσική αστική τάξη να διατηρήσει και να επεκτείνει τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις, που κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ στη Συρία. Παιχνίδι σφαιρών επιρροής, διανομής αγορών και φυσικών πόρων είναι όλο αυτό, μην ξεχνιώμαστε. Και πόλεμος, που διεξάγεται δι αντιπροσώπων (“proxy war”).
Aν σήμερα υπήρχε ΕΣΣΔ (και όχι σε “έκδοση Γκορμπατσώφ”, αλλά έστω και στην μπρεζνιεφική της εκδοχή), απλά δεν θα τολμούσαν οι “δυτικοί” ιμπεριαλιστές να κάνουν ό,τι κάνουν εδώ και ~ τριάντα χρόνια στην Μέση Ανατολή. Αυτό δεν θέλει να θυμάται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς αποτελεί ένα ιδιότυπο μόρφωμα τροτσκισμού-αναρχοκομμουνισμού, με λίγο από το αλήστου μνήμης “ΕΚΚΕ”. Γι αυτό και η ιδιόμορφη σύγχυση της στο θέμα “Συρία”.
Η “κριτική” του κ. Ζαφείρη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι δεξιού χαρακτήρα, καθώς την εγκαλεί γιατί δεν διαλέγει Ιμπεριαλιστή, όπως η ΛΑΕ, που μην ξεχνάμε, στήριζε (και μάλλον στηρίζει) ελπίδες να ξελασπώσει στην ελληνική ιμπεριαλιστική αστική τάξη προστρέχοντας στον Πούτιν!
Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας και όλης της γής, πρέπει να έχουν ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ.
Αν δε θέλουμε ξανά να κλαψουρίζουμε για “βάρκιζες”, ευκαιρίας τυχούσης……
Με αυτά που γράφετε, είστε τόσο «λενινιστής», που θα γελούσαν και τα μουστάκια του Τρότσκι…
Μια ερωτηση στον “Ιδεόφιλο” (να σημειώσω ότι δεν συμφωνώ με τη θεωρητική βαση κανενός,ουτε του κ. Ζαφείρη,για να μην εχουμε παρεξηγησεις ) : γραφετε “Ενώ στην εποχή του ιμπεριαλισμού το imperium του κάθε έθνους – κράτους ήταν η βάση της ύπαρξής του, με το άνοιγμα των συνόρων (πρώτα οικονομικών και μετά πολιτικών, πολιτιστικών κ.λπ.) τα έθνη κράτη μπήκαν σε μια σχέση εξάρτησης η αλληλεξάρτησης που καθορίζεται από τις πολυεθνικές κάθε χώρας,(τα μονοπώλια της εποχής του ιμπεριαλισμού), που έσπασαν κάθε είδους σύνορο και ξεχύθηκαν στην παγκόσμια αγορά.”
Αφήνω στην άκρη τα περί κρατων που με το άνοιγμα των συνορων …κλπ, το οποίο έχει συμβεί ήδη απο τον 19 ο αιωνα και ευρυτερα ηδη απο τον 16ο αιωνα, (η Εταιρια Ανατολικων Ινδιων και οι παρόμοιες ,τι άρα γε ήταν?) , και σας ρωτω : Τι ακριβως εννοειτε με τη λεξη “Ιmperium” , όπως την χρησιμοποιείτε εδώ ? Τι σημαινει για εσάς “ιμπεριουμ καθε έθνους – κρατους” ?
Κύριε Παρίση, δεν δημιούργησα εγώ τη λέξη imperium για να έχει για μένα κάποια ιδιαίτερη σημασία. Το imperium εκφράζει πάντα την κρατική δύναμη είτε παλιότερα στις αυτοκρατορίες και στις πόλεις – κράτη, είτε στα έθνη κράτη που δημιουργήθηκαν με την άνοδο του καπιταλισμού. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι πάντα εκτεινόταν σε κάποια καθαρά προσδιορισμένα εδαφικά όρια. Αυτά τα όρια άλλαζαν με βάση την δυναμική της αντιπαλότητας που το κάθε imperium ανέπτυσσε με τα υπόλοιπα.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όμως αυτή η αντιπαλότητα δεν υπάρχει γιατί τα κάθε είδους όρια και ιδιαίτερα χαρακτητιστικά όπως: εδαφικά, οικονομικά, εθνικά, πολιτικά, πολιτιστικά κ.λπ. έχουν καταργηθεί με την έξοδο των πολυεθνικών στο διεθνή στίβο.
Σχετικά με το άνοιγμα των αγορών να σημειώσω ότι το βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης δομής του καπιταλισμού, δηλαδή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης των πολυεθνικών, είναι η κατάργηση των κάθε είδους εθνικών φραγμών και ιδιαιτεροτήτων που υπήρχαν στα έθνη-κράτη και όχι απλά η διεθνής κίνηση του κεφαλαίου, που υπήρχε λίγο ή πολύ απ’ τη δημιουργία του καπιταλιστικού συστήματος, λόγω του συνεχώς αυξανόμενου διεθνούς εμπορίου που στηριζόταν στις αποικίες. Μη μπερδεύουμε επομένως τη διεθνή κίνηση του κεφαλαίου μέσα από διακρατικές συμφωνίες ή απλά την έγκριση των κυρίαρχων εθνών-κρατών, με την έξοδο στο διεθνή στίβο των ίδιων των μονοπωλίων, που μετεξελίχθηκαν σε πολυεθνικές. Ακόμα και η ονομασία ‘μονοπώλιο’ δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης επειδή ακριβώς προσιδιάζει στις συνθήκες του έθνους-κράτους, όπου λόγω επικράτησης στην εθνική αγορά δημιουργούσε μονοπωλιακές ή ολιγοπωλιακές συνθήκες. Η πολυεθνική σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκει την μονοπώληση της διεθνούς αγοράς, αλλά την κατάργηση των εθνικών φραγμών και ελέγχων.
Τέλος θα είχε ενδιαφέρον να μας λέγατε και σεις την θεωρητική σας άποψη.
“Το σχόλιό σας αναμένει εποπτεία”. Αλλά κατατέθηκε ακριβώς πριν από 24 ώρες.
Κατανοητό να αντιμετωπίζεται με προσοχή ενα σχόλιο, που “δεν αρέσει”.
Αλλα, άλλο το “λογοκρίνω ευθέως μιαν άποψη, που θεωρώ πως δεν υπηρετεί τους σκοπούς του ιστοτόπου” και άλλο το “την υποβαθμίζω με καθυστερημένη ανάρτηση”.
Το πρώτο έχει τουλάχιστον μια πολιτική σαφήνεια. Το δεύτερο πάει να ταιριάξει πολιτική γραμμή με θολούρες για “ελεύθερη-διακίνηση-ιδεών-μέσα-σε-ταξική-κοινωνία”.
Στις ταξικές κοινωνίες μόνο οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης κυκλοφορούν ανεμπόδιστα.
Όπως θα παρατηρήσετε η Iskra δεν είναι ένα συστημικό μέσο ενημέρωσης. Επίσης δεν υπάρχει και κανένας διαφημιζόμενος. Κατανοήστε λοιπόν την προσπάθεια που γίνεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, και αντιληφθείτε οτι ο έλεγχος των σχολίων έρχεται αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα για το διαθέσιμο χρόνο και διαθέσιμους πόρους.
«Ιδεόφιλε»,
Να ευχαριστήσω για την ευγενή απάντηση στο σχόλιό μου,αλλά και για την πρόταση να εκθέσω τις δικές μου θεωρητικες απόψεις – αδύνατον στα πλαίσια ενός σχολίου ,όχι λιγώτερο αδύνατον να εγκριθούν για δημοσίευση οπουδήποτε- και να περάσω στο θέμα, λακωνικά,οσο γίνεται.
ΜΙΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ- Υπάρχει ένα τεράστιο κενό στη μαρξιστικη πολιτική θεωρία ,που αφορά την πλήρη – οσο παρατηρώ από πολλά χρόνια- αγνόηση ή και άγνοια της ιστορίας των πολιτικών θεσμών και της ιδεολογίας της Ρώμης. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Μάρξ και οι υπόλοιποι συνεργάτες ή μαθητές του,αναφερόταν στην κυρίαρχη εκεινη την εποχη (19ος) θεώρηση της πολιτικής,που σχεδόν ηταν ταυτόσημη με ό,τι είχε παραδοθεί από την θεωρία των Γάλλων επαναστατών και τη συνέχειά της στους γερμανούς επαναστάτες ιδεαλιστές φιλοσόφους ( να σημείωσω ότι άγνωστη σχεδον έμεινε η θεωρία του Σαίν – Ζύστ,πολύ πιο ενδιαφέρουσα και επιστημονική από τις θεωρίες του Ρουσσώ)
[Δεν θα αναφερθώ στους αστούς επαγγελματίες ψευδολόγους των «πανεπιστημίων» – οι ελεεινές και γελοίες διδασκαλίες στις νομικές κλπ σχολές,( μοναδική φωτεινή εξαίρεση το έργο του Γεωργ. Βλάχου) το αποδείχνουν.]
Αποτέλεσμα – Η πραγματική ιστορική βάση όλης της σύγχρονης πολιτικής –θεσμών/ιδεολογίας αλλά και της ιστορικής δράσης των κυρίαρχων τάξεων- ,όπως διαμορφώθηκε από τον πρώτο αιώνα π.Χ. και ειδικά με την άνοδο του Οκταβιανού Αυγούστου,το 32-27 π.Χ. ήτοι το Imperium και οι μετέπειτα εξελιξή του κατά τον 1-4ο αιωνα – Principatus,Dominatus- , μεγαλοπρεπώς αγνοείται, με τραγικες επιπτώσεις στη θεωρία ( «επιστημονικά» φούμαρα «μαρξιστών» πολιτειολόγων), όσο και στην πράξη ( σημερινή φοβερή σύγχυση και πλήρες αδιέξοδο της μαρξιστικής πολιτικής ).
Οπως ακριβώς,στην παράλληλο αυτών, αγνοείται η πραγματικά πρωτότυπη συνεισφορά του Μάρξ στο επαναστατικό κίνημα – κι όχι στην άχρου κι άοσμη «Επιστήμη»,όπως γελοιωδώς κάποιοι κορδακίζονται να λένε – η μαρξική θεωρία της συσσώρευσης και της κατάρρευσης του καπιταλιστικου συστήματος,λογω της πλήρους κυριαρχίας της «θεωρίας» της “υποκατανάλωσης» και της παρεπόμενης απατηλής θεωρίας της «δίκαιης» ή «άδικης» «διανομής του εθνικου προιόντος», καθοριζόμενης τάχα από την «ταξικη δυναμικη» ( το ψευδομαρξιστικο επίχρισμα της απάτης αυτής) ,στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία από το 1895 και της συνέχειάς της ,της ψευδομαρξιστικής σχολής του Μonthly Review ,ητοι της χυδαίας θεωρίας του Κέυνς με «μαρξιστικό» επίχρισμα,αλλά και ακόμη της επιθέσεως στα πρόσφατα χρόνια κατά της εργασιακής θεωρίας της αξίας από τον ψευδομαρξιστικό κύκλο του Michael Heinrich.[ συνεχίζεται]
Κύριε Παρίση, θα περιμένω βέβαια και τη συνέχεια της ενδιαφέρουσας – λόγω της πρωτοτυπίας της – άποψής σας, αλλά έχω να παρατηρήσω, σε όσα γράφετε έως εδώ, ότι συμφωνούμε στην έννοια του imperium εφόσον τα χαρακτηριστικά που του προσδίδετε αποτελούν την ουσία και την δυναμική της κρατικής εξουσίας.
Δεν θα συμφωνήσω όμως στο ότι:
“Υπάρχει ένα τεράστιο κενό στη μαρξιστική πολιτική θεωρία ,που αφορά την πλήρη αγνόηση ή και άγνοια της ιστορίας των πολιτικών θεσμών και της ιδεολογίας της Ρώμης.”
Ο Μαρξισμός στηρίζεται στη γνώση όλων των φάσεων της ανθρώπινης κοινωνίας είτε προϊστορικών είτε ιστορικών. Αυτό που πρόσθεσε ήταν η ταξική ανάλυση της κοινωνίας και του κράτους, ιδιαίτερα μάλιστα η ανάλυση που κάνει ο Λένιν στο “Κράτος και επανάσταση”. Ίσως θα πρέπει να μας αναλύσετε καλύτερα αυτό το “τεράστιο κενό” που αναφέρετε.
Κύριε Βασιλείου, αν θέλετε να συνεχίσουμε τη συζήτηση θα πρέπει να ξαναστείλετε το τελευταίο σχόλιό σας παραλείποντας την απαξιωτική για μένα παρατήρησή σας.
ΠΕΡΙ IMPERIUM : ( η αρχική ερώτησή σου, τό άλλο που θετεις δεν μπορώ εδω να επεκταθω,καταλαβαινεις ότι θα χρειαζοταν πολλές σελιδες.Ευχαριστώ) )
Ο όρος “Imperium” (ετρουσκικής προέλευσης) έχει- πολύ σχηματικά- τέσσερις κύριες σημασίες:
α) –ως εξουσία του Βασιλιά ,στην προ- αστική Ρώμη , συνολική,πολιτική και στρατιωτική,αποκλειστική εξουσία άμεσης απόφασης για φυλάκιση ή και θανάτωση κάθε ανυπακοής ή απόπειρας κατά της εξουσίας αυτής.
β)- ως η αυστηρά καθορισμένη σε όρια[ “imperium domi : εντός των τειχών -πολιτική /imperium militiae, εκτός των τειχών – στρατιωτική ] εξουσία και αρμοδιότητα
των ανώτερων ρωμαίων αρχόντων , (στους οποιους διοχετεύθηκε το βασιλικό ιμπέριουμ, ιδιαίτερα την εξουσία των ρωμαίων Υπάτων, και σε εξαιρετικές περιπτώσεις,των Δικτατόρων,με περιορισμενη,αρχικά, (εξαμηνη) διάρκεια ,ειδικά στην αρμοδιότητα που τους δινόταν ως διοικητών των στρατιωτικών δυνάμεων «εκτός των τειχών» της Ρώμης. Αυτή περιλάμβανε και εκδηλωνόταν στο δικαίωμα να επιβάλλουν ποινές στους υφισταμένους τους και μάλιστα την ποινή του θανάτου ,αλλά και ποινές σε απλούς πολίτες ή και θάνατο σε μη πολίτες της Ρώμης,δηλαδή σε κατοίκους κατακτημένων εδαφών ( μέχρι τις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ.) .Αυτό ήταν το επονομαζόμενο Imperium proconsulare, ήτοι το ιμπέριουμ των αυτοκρατόρων Ανθυπάτων (Proconsul Imperator – ήταν μια ιδιότητα και όχι το αξίωμα) δηλαδή των στρατιωτικών διοικητων των εκτός Ρώμης εδαφών.
γ) Μετά την άνοδο του Οκταβιανού Αυγούστου και την εγκαθίδρυση της μοναρχίας του,το ιμπέριουμ του ανώτατου αρχοντα, του”Ρωμαιου Αυτοκράτορα”,ανανεούμενο ανά δεκαετία επι Οκταβιανού , μετα τον θάνατό του (14 μ.Χ.) ισόβιο, που συμπληρωνόταν με την απορρόφηση στο πρόσωπό του και όλων των υπόλοιπων παράλληλων και μικρότερης εμβέλειας εξουσιών,πολιτικών και δικαστικών, όπως εκείνες των Tribuni Plebis-Δημάρχων. Η μετεπειτα πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου καθορίστηκε από τις πολιτικές και ιδεολογικές μορφές που εγκαθίδρυσε αυτός..
δ) ως η εδαφική έκταση επι της οποίας ασκούνταν η ρωμαική κυριαρχία,που συνέπιπτε,κατά τη ρωμαική ιδεολογία,με τον πολιτισμένο κόσμο [ την « Οικουμένη» -ο όρος είχε πολύ συγκεκριμενη σημασία, σε αντιδιαστολή με την υπόλοιπη «βαρβαρική γή»]
ε) – Η συνολικά έτσι διαμορφωθείσα κοινωνική , πολιτικοστρατιωτική και ιδεολογική δομή.
Η δομή αυτή, αξεχώριστη από το σύνολο των πολιτικών και λοιπών επιπτώσεων στη ζωή των κατακτημένων λαών ή εθνών, ονομάστηκε από τους ιστορικούς ως «ιμπεριαλισμός»,με εμβληματική περίπτωση τον ρωμαϊκό .Κύριες συνισταμένες της έννοιας, διαχρονικά, η εδαφική επέκταση, η κατάκτηση με στρατιωτική βία, με σκοπό την ληστεία,την αρπαγή, την υποδούλωση.
[Κάποια έργα από τις δεκάδες της βιβλιογραφίας , Jerome Carcopino, “Les Etapes de l’ Imperialisme Romaine” , 1932,Leon Homo, “ Les Institutions Politiques Romaines” , Paris, 1927 , και Eugen Cizek , « Mentalites et Institutions Politiques Romaines” Fayard,1990 .] (Συνεχίζεται)
Η «ΘΕΩΡΙΑ»ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΩΝ .- Η πορεία του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού ίναι ανάλογη πρός την σύγχρονη εξέλιξη της “Pax Americana”: .ιδεολογική, ( Δόγμα Γούλφοβιτς και οι συνέχειές του, Δόγμα Ομπάμα κλπ, περί του «Απαραίτητου, Εθνους», του «Εξαιρετικού Εθνους» κ.τ.τ. ) ,πολιτικοστρατιωτική ( διαρκής παρουσία και επέκταση των στρατιωτικών της δυνάμεων ( 800 βάσεις σε όλο τον κόσμο) ,με παραβίαση των αρχικών συμφωνιών περί μη επέκτασης προς τις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και μη τοποθετησης πυρηνικών όπλων σε αυτές,και την πρόσφατη ( ιδιαίτερα με τα έκτακτα Διατάγματα περί Εσωτερικής ασφάλειας και Πολέμου κατά της τρομοκρατίας,μετα την 11/9 /2001) ακύρωση κάθε εγγύησης των αστικών ελευθεριών.
Μοιάζει δε εκπληκτικά προς την εξέλιξη του imperium στην αυτοκρατορική μοναρχία, δηλαδή “σε μια στρατιωτική δικτατορία, δομημένη ως διαρκή κατάσταση του δημόσιων πραγμάτων”(Eugen Cizec, Mentalités et Institutions politiques romaines,Paris,Fayard,1990 p. 265 .), αλλά και την καθαρά διαφαινόμενη πλέον στρατηγική του «Διαρκούς Πολέμου»,που έχει υιοθετήσει ο Αμερικανοσιωνιστικός Αξονας,με χαρακτηριστικό των εξελίξεων τη θεσμοποίηση , των απαγωγών,φυλακίσεων και βασανιστηρίων και της ανευ ορίων κράτησης σε ειδικες και κρυφές φυλακές του ΝΑΤΟ πολιτών άλλων χωρών, κατά την κρίση των στρατιωτικών υπηρεσιών του .
Η Ρωσική Ομοσπονδία,η Κίνα,το Ιράν ,ήτοι οι δήθεν ίσα και ομοια «ιμπεριαλιστικές» δυνάμεις στις οποίες αναφέρονται οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του Ατλαντοσιωνιστικού Αξονα,στους οποίους από το 1990 περίπου και μετά έχει αφομοιωθεί και περιλαμβάνεται και η «Αριστερα» της Δύσης, κανένα από αυτά τα κριτήρια δεν πληρούν, το αντίθετο, είναι και αυτές τα άμεσα υποψήφια θύματα της επικείμενης επίθεσης .
ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ . Η μεχρι σήμερα ιστορία,είναι η ιστορία της βίας των εκάστοτε κυρίαρχων τάξεων εναντίον των υποτελών τους. Οι ειδικες μορφές αυτης της βίας, (δουλοκτησία,φεουδαλισμος,καπιταλισμος κλπ) δεν αναιρούν τη βάση της κυριαρχίας αυτής .Αρα, οι «θεσμικες» μορφές επιβολής και κατεξουσιάσεως –σε αυτές περιλαμβάνω και τις λεγόμενες «οικονομικές» μορφές της εκμετάλλευσης της εργασίας- είνες που ο Μάρξ ονόμαζε «φετιχιστικές μορφές» ,λ.χ. «μισθός», «τιμή» «κέρδος» κλπ,έχουν σχετική και μόνο σημασία.
Το κουρέλιασμα των ελευθεριών στη σημερινή Αμερική,υπο το πρόσχημα του «πολέμου κατά της τρομοκρατιας» ,οι παράλληλες εξελιξεις στη Γαλλία ,την Ισπανια,την Ελλάδα των Μνημονίων κλπ, επιβεβαιώνουν αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια. Η αυταπάτη ( ή η σκόπιμη διάδοση της αυταπάτης αυτης) ότι υπαρχουν ή υπήρχαν – τάχα – «κεκτημένα» για την εργατική τάξη ,ή αμετάβλητοι πολιτικοί θεσμοί ,κατέρρευσε με πάταγο.Οσο για τη άποψη του κ. Φωτόπουλου- και όχι μόνον αυτού- περί επιστροφής στο «εθνικά ανεξάρτητο αστικό κράτος» ως προϋπόθεση μιάς «ανάπτυξης « κλπ, μου θυμίζει την αντιδραστική ουτοπία των Γάλλων βασιλοφρόνων περι επιστροφής στο φεουδαλισμό ,που βέβαια συνοδευόταν από πολύ ορθές και οξείες καταγγελίες τους ως προς τις καταστροφικές συνέπειες του (τότε) φιλελεύθερου καπιταλισμού για το σύνολο του γαλλικού λαού.