Έχουν κυριολεκτικά λυσσάξει στον χώρο του κατεστημένου κόμματα, πολιτικοί, μίντια, δημοσιολογούντες κλπ κλπ να επιστρέφουν σε αυτό που αποκαλώ περίοδο του μεγάλου εγκλήματος: στο πρώτο, περίπου, δεκαήμερο του Ιουλίου του 2015, όπου συνετελέσθη μιά μεγάλη προδοσία σε βάρος της χώρας και του λαού, με την πραξικοπηματική μετατροπή του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα, σε ταπεινωτικό “ΝΑΙ” και στη συνέχεια με την συνθηκολόγηση του τρίτου μνημονίου.
Η προδοσία εκδικείται
Άραγε γιατί αυτή η τόσο εντυπωσιακή επιστροφή της δημόσιας ζωής στα Ιουλιανά του 2015. Γιατί άραγε τα γεγονότα του Ιουλίου του 2015 διεγείρουν και εξάπτουν ακόμα και σήμερα αυτό το έντονο ενδιαφέρον και προκαλούν αυτήν την τόσο έντονη φόρτιση και αντιπαράθεση; Γιατί όλοι επιχειρούν ξανά να ξορκίσουν μετά βδελυγμίας το εθνικό νόμισμα και να ξιφουλκήσουν ενάντια και στην παραμικρή διάθεση ανάπτυξης των ελληνορωσικών σχέσεων; Γιατί όντας πανίσχυροι, όπως διατείνονται, επιτίθενται με τόση μανία σε “φαντάσματα” του παρελθόντος; Γιατί πρωταγωνιστές και κομπάρσοι εκείνης της περιόδου ζητάνε τόσο επίμονα να καταθέσουν για αυτήν την περίοδο τις (ψευδο)”μαρτυρίες” τους, προκειμένου να βγουν λάδι για τις προδοσίες, τα ψεύδη, τα αίσχη, τις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, τις συνομωσίες και τις πομπές τους εκείνης της περιόδου;
Τώρα, μετά τόσα χρόνια, όλοι αυτοί, από τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη ως τον Μεϊμαράκη, τον Μητσοτάκη, την Γεννηματά, τον Θεοδωράκη κλπ κλπ αδιαμφισβήτητοι “νικητές” και “τροπαιούχοι“, αληθινοί “σωτήρες” του ευρώ, του τόπου και της Ε.Ε, δεν θα έπρεπε τώρα με ήσυχη την συνείδηση τους να δρέπουν τις δάφνες τους και να αφήσουν την ιστορία να τους στεφανώσει χωρίς αυτοεπαίνους; Άλλωστε, όλοι μαζί, ανεξάρτητα από αφετηρίες, τελικά στην ίδια ευθεία κινήθηκαν, ενώ και σήμερα κινούνται στο ίδιο πλαίσιο: του ευρώ, της Ε.Ε, του Ατλαντισμού και ομνύουν στα θαύματα των αγορών και των διαφόρων παραλλαγών του νεοφιλελεύθερου προτύπου.
Κάτι δεν πήγε καλά…
Κάτι τους τρώει, όμως, όλους αυτούς μέσα τους και δεν τους αφήνει να ησυχάσουν. Κάτι βλέπουν να μην στέκει καλά από τα έργα τους. Για κάτι θεωρούν αναγκαίο να απολογηθούν, ενώ πολλά έκτοτε πηγαίνουν στραβά στους σχεδιασμούς τους και πολύ περισσότερα φαίνονται δυσοίωνα στον ορίζοντα.
Η Ελλάδα μπορεί τυπικά να βγήκε από τα μνημόνια αλλά υφίσταται σκληρές μεταμνημονιακές δεσμεύσεις δεκαετιών και βιώνει μιά μακρόχρονη στασιμοανάπτυξη, ενώ ξεπουλιέται σε ξένα πολιτικά και οικονομικά κέντρα ως η χειρότερη αποικία.
Ακόμα χειρότερα, Ελλάδα και Κύπρος περισφίγγονται θανάσιμα και απειλούνται από ένα πρόσθετο “γεωπολιτικό μνημόνιο“, που με αιχμή την Τουρκία, τις απειλεί με ακρωτηριασμό.
Ταυτόχρονα η Ε.Ε του Brexit και της αμετάστρεπτης σύγκρουσης με τις ΗΠΑ του Τραμπ, μοιάζει άνευ γεωπολιτικής αξίας, διανύοντας ταυτόχρονα η ίδια βαθιά διαίρεση και οικονομική κρίση, ενώ οι ΗΠΑ φεύγουν περιφρονημένες και με το στίγμα της “προδοσίας” από την Μ. Ανατολή, η Ρωσία επανέρχεται ηγεμονικά στην περιοχή και η Κίνα συνεχίζει την κούρσα των αδιαφιλονίκητων οικονομικών πρωτείων.
Ο εκφυλισμός της φιλελεύθερης Δημοκρατίας
Η δημοκρατία της Δύσης, η οποία θεωρείτο το πιο ισχυρό της σημείο, αντί να ανανεωθεί και να ενισχυθεί στις σημερινές συνθήκες, πράγμα μάλλον αδύνατο, εκφυλίστηκε στην πορεία και διαβρώθηκε, έχει χάσει κάθε τι, σχεδόν, από την ουσία της, έχει καταρρακωθεί από την “παγκοσμιοποιημένη” ολιγαρχία και έχει υπονομευθεί θανάσιμα η αποτελεσματικότητα , ο παλιός δυναμισμός και το όποιο προωθητικό καινοτόμο πνεύμα της. Έχει μετατραπεί σχεδόν σε βάρος και σε ανασταλτικό και αποσυνθετικό παράγοντα.
Όλο το κατεστημένο μπλοκ, παρά την φαινομενική αισιοδοξία του, είναι για όλους τους παραπάνω λόγους βαθιά ανήσυχο.
Εθνική ανεξαρτησία – Grexit – Πολυδιάστατη διεθνής πολιτική
Οι προτάσεις μου στα τότε κυβερνητικά όργανα του Ιουλίου του 2015 αλλά και δημοσίως, για εθνική ανεξαρτησία, για προοδευτικό Grexit με σχεδιασμό οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και εφαρμογή μίας πολυδιάστατης διεθνούς πολιτικής και ειδικής συνεργασίας με την Ρωσία για την θωράκιση της ασφάλειας μας, επανέρχονται τώρα με νέα επικαιρότητα και σημασία.
Ίσως να είναι αυτή η επικαιρότητα, μπροστά στη Δυτική παρακμή, που φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο τα Ιουλιανά του 2015.
Ίσως είναι αυτή η επικαιρότητα, επίσης, που χαλάει με εφιαλτικές στιγμές τους ήσυχους ύπνους των συνένοχων της νέας αποικιοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων στην Ελλάδα.
Έχουν κάποιο δίκιο να ανησυχούν.
Άλλωστε, όλες οι εξεγέρσεις των ημερών μας από τον Ισημερινό και την Αργεντινή, ως το Ιράκ και την Χιλή κλπ, πριν “αιφνιδίως” ξεσπάσουν και συνήθως αυθόρμητα, υπήρχε μιά κοινωνία σε πλήρη φαινομενική αφασία και μακαριότητα και κάποιοι κρατούντες που κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου.
Παναγιώτης Λαφαζάνης