[To κατωτέρω άρθρο, με υπογραφή ασυνήθιστης στην ελληνική δημοσιότητα κατάληξης, αλλά με αντικείμενο μόνιμου και ανήσυχου προβληματισμού της, αποτελεί ανάλυση Ρώσου γεωπολιτικού αναλυτή για την τρέχουσα επικίνδυνη έξαρση της χρόνιας ελληνο-τουρκικής κρίσης. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην αγγλική γλώσσα και συνέπεσε με δηλώσεις του Ρώσου πρεσβευτή στην Αθήνα. Η μετάφρασή του κρίνεται χρήσιμη για την ευρύτερη γνώση και αξιολόγηση της ρωσικής στάσης στο ελληνικό πρόβλημα, όπως αυτό αντιμετωπίζεται στην σημερινή σκακιέρα της ρωσικής στρατηγικής.]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ουκρανία κατά την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανούκοβιτς και τώρα πρεσβευτής στην Ελλάδα Τζέφρυ Πάϊατ πρόβλεψε ότι οι σχέσεις της Τουρκίας τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την Ελλάδα θα περάσουν μέσα από «τρικυμία», πριν από τις εκλογές στην Τουρκία του χρόνου για την επανεκλογή του Ταγίπ Ερντογάν.
Η αμφίσημη προειδοποίηση μπορεί να ερμηνευθεί κατά την μία από δύο επιλογές. Η εκτός περιστασιακού πλαισίου ερμηνεία της είναι να νομίσεις πως υπαινίσσεται ότι ο πρόεδρος Ερντογάν θα σκηνοθετήσει κυνικά σε βάρος τους διάφορες θεαματικές προκλήσεις, προκειμένου να γαλβανίσει το τουρκικό εκλογικό σώμα και να κερδίσει τους εθνικιστές. Μια άλλη πληροφορημένη ερμηνεία θα ήταν ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα σε έναν υβριδικό πόλεμο, ως εργαλείο αποσταθεροποίησης της Τουρκίας αυτή την ανήσυχη περίοδο, κρυβόμενες πίσω από «ευλογοφανή διαψευσιμότητα» του μηνύματος των ελεγχόμενων ΜΜΕ ότι ο Ερντογάν είναι ο υπαίτιος.
Η δεύτερη ερμηνεία είναι πιθανώς και η ακριβέστερη, επειδή ο Πάϊατ έχει αποδείξει τις ικανότητές του ως μάστορα διαχειριστή επιχειρήσεων «πλαστής σημαίας» και εντυπώσεων, με την «επιτυχία» του στην Πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, έτσι που τα λόγια του δεν πρέπει ποτέ να εισπράττονται «τοις μετρητοίς» και καλή τη πίστη.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν πολλά προϋπάρχοντα προβλήματα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και το μόνο που έχουν να κάνουν οι ΗΠΑ είναι να χειριστούν την ένταση έντεχνα έτσι που η κάθε πλευρά να συνεισφέρει σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο κοχλία κλιμάκωσης για να προωθήσει τα όπως πιστεύει συμφέροντά της.
Αυτή η στρατηγική συνάδει με τον κλασσικό στόχο της μυστικής υπηρεσίας του Τρίτου, στο «σενάριο υπεροχή», του να προκαλείς αμοιβαία καταστροφικές συρράξεις «διαίρει και βασίλευε», στις οποίες οι ΗΠΑ έχουν επιτύχει ρεκόρ, με τον πόλεμο Ιράκ-Ιράν και Σοβιετική ΄Ενωση-Αφγανιστάν, για παράδειγμα.
Το κίνητρο καταλύτης στην συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η πρόσβαση σε ενεργειακές πηγές, όπως αυτές που αποτελούν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ της υπό τουρκικό έλεγχο βόρειας και της φιλελληνικής «υπολειπόμενης» Κύπρου.
Οποιαδήποτε παρόξυνση αυτής της «παγωμένης σύγκρουσης» θα προκαλούσε μια τρίτη ενδο-Νατοϊκή σύγκρουση, σαν αυτές που έχουν ήδη οι ΗΠΑ και η Γαλλία με την ΄Αγκυρα για την υποστήριξη των Κούρδων αγωνιστών στη βόρια Συρία, επαυξάνοντας έτσι τους φόβους της ΄Αγκυρας ότι υφίσταται στρατηγική περικύκλωση από τους πρώην συμμάχους της, για την μετά το πραξικόπημα στροφή της προς το πολυκεντρικό στρατόπεδο.
Επιπλέον, η επιδείνωση των ελληνο-τουρκικών εντάσεων θα έχει επίσης βαθειές ενεργειακές συνέπειες για την Ευρώπη. Η λειτουργία του αγωγού δια της Αδριατικής (ΤΑΡ), από Αζερμπαϊτζάν σε Ιταλία, μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας, θα μπορούσε να διακοπεί, εάν η Τουρκία αποφασίσει να χρησιμοποιήσει την ενέργεια σαν μοχλό πίεσης σ΄αυτήν την διαμάχη, καθιστώντας έτσι πολύ ελκυστικότερο το ανταγωνιστικό πρόγραμμα του Τουρκο-Βαλκανικού Ρεύματος, δια της πιθανής βουλγαρικής οδού.
΄Οποιος σοβαρός προβληματισμός στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση γύρω από την φερεγγυότητα της διέλευσης του αγωγού από την Ελλάδα, θα προσφερόταν σε εκμετάλλευση από τις ΗΠΑ για να πουλήσουν σε αντικατάσταση το δικό τους ακριβότερο υγραέριο.
Το ίδιο, ο Τουρκο-Βαλκανικός Αγωγός θα έπρεπε να εγκαταλείψει όποια μελλοντικά σχέδια διέλευσης από την Ελλάδα και να υποχρεωθεί να χρησιμοποιήσει την Βουλγαρία ως σημείο εισόδου στην Ε. Ε., πάλι καθιστώντας την Βουλγαρία κεντρικό ενεργειακό παράγοντα και ξαναφέρνοντας την στρατηγική κατάσταση πίσω στις ημέρες του Σάουθ Στρημ, όταν η Σόφια καταλάμβανε έναν αναντικατάστατο ρόλο στην διευκόλυνση του ρωσο-ευρωπαϊκού ενεργειακού εμπορίου.
Συμπερασματικά, όταν λαμβάνονται υπόψη όλοι αυτοί οι αλληλένδετοι παράγοντες, η προειδοποίηση του Πάϊατ μπορεί να ερμηνευτεί περισσότερο ως απειλή, αποκαλύπτοντας τις αμερικανικές προθέσεις για πρόκληση μιας νέας ελληνο-τουρκικής κρίσης προκειμένου να επαναφέρει την Ρωσία στην αναγκαστική εξάρτησή της για την διέλευση του ενεργειακό αγωγού από την αμερικανόφιλη Βουλγαρία και να βελτιώσει την ελκυστικότητα των Andrew KORYBKO, δικών της δαπανηρών εξαγωγών υγραερίου στην Ευρώπη.
O Andrew Korybko είναι πολιτικός αναλυτής, δημοσιογράφος και τακτικός συνεργάτης διαφόρων ηλεκτρονικών εφημερίδων. Είναι επίσης μέλος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών και Προβλέψεων του ρωσικού Πανεπιστημίου Φιλίας των Λαών. Ειδικεύεται στις ρωσικές υποθέσεις και στην γεωπολιτική, ειδικότερα στην αμερικανική στρατηγική στην Ευρασία. ΄Αλλοι τομείς μελέτης του είναι οι μέθοδοι αλλαγής καθεστώτων, οι έγχρωμες επαναστάσεις και οι μη συμβατικές μέθοδοι πολέμου που χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο. Το βιβλίο του: «Υβριδικοί Πόλεμοι: Η έμμεση προσαρμοστική προσέγγιση στην αλλαγή καθεστώτων», αναλύει διεξοδικά τις καταστάσεις στην Συρία και στην Ουκρανία και υποστηρίζει πως αντιπροσωπεύουν ένα νέο πρότυπο στρατηγικής πολέμου το οποίο εφαρμόζουν οι ΗΠΑ.
Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ουκρανία κατά την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανούκοβιτς και τώρα πρεσβευτής στην Ελλάδα Τζέφρυ Πάϊατ πρόβλεψε ότι οι σχέσεις της Τουρκίας τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την Ελλάδα θα περάσουν μέσα από «τρικυμία», πριν από τις εκλογές στην Τουρκία του χρόνου για την επανεκλογή του Ταγίπ Ερντογάν.
Η αμφίσημη προειδοποίηση μπορεί να ερμηνευθεί κατά την μία από δύο επιλογές. Η εκτός περιστασιακού πλαισίου ερμηνεία της είναι να νομίσεις πως υπαινίσσεται ότι ο πρόεδρος Ερντογάν θα σκηνοθετήσει κυνικά σε βάρος τους διάφορες θεαματικές προκλήσεις, προκειμένου να γαλβανίσει το τουρκικό εκλογικό σώμα και να κερδίσει τους εθνικιστές. Μια άλλη πληροφορημένη ερμηνεία θα ήταν ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα σε έναν υβριδικό πόλεμο, ως εργαλείο αποσταθεροποίησης της Τουρκίας αυτή την ανήσυχη περίοδο, κρυβόμενες πίσω από «ευλογοφανή διαψευσιμότητα» του μηνύματος των ελεγχόμενων ΜΜΕ ότι ο Ερντογάν είναι ο υπαίτιος.
Η δεύτερη ερμηνεία είναι πιθανώς και η ακριβέστερη, επειδή ο Πάϊατ έχει αποδείξει τις ικανότητές του ως μάστορα διαχειριστή επιχειρήσεων «πλαστής σημαίας» και εντυπώσεων, με την «επιτυχία» του στην Πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, έτσι που τα λόγια του δεν πρέπει ποτέ να εισπράττονται «τοις μετρητοίς» και καλή τη πίστη.
Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν πολλά προϋπάρχοντα προβλήματα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και το μόνο που έχουν να κάνουν οι ΗΠΑ είναι να χειριστούν την ένταση έντεχνα έτσι που η κάθε πλευρά να συνεισφέρει σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο κοχλία κλιμάκωσης για να προωθήσει τα όπως πιστεύει συμφέροντά της.
Αυτή η στρατηγική συνάδει με τον κλασσικό στόχο της μυστικής υπηρεσίας του Τρίτου, στο «σενάριο υπεροχή», του να προκαλείς αμοιβαία καταστροφικές συρράξεις «διαίρει και βασίλευε», στις οποίες οι ΗΠΑ έχουν επιτύχει ρεκόρ, με τον πόλεμο Ιράκ-Ιράν και Σοβιετική ΄Ενωση-Αφγανιστάν, για παράδειγμα.
Το κίνητρο καταλύτης στην συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η πρόσβαση σε ενεργειακές πηγές, όπως αυτές που αποτελούν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ της υπό τουρκικό έλεγχο βόρειας και της φιλελληνικής «υπολειπόμενης» Κύπρου.
Οποιαδήποτε παρόξυνση αυτής της «παγωμένης σύγκρουσης» θα προκαλούσε μια τρίτη ενδο-Νατοϊκή σύγκρουση, σαν αυτές που έχουν ήδη οι ΗΠΑ και η Γαλλία με την ΄Αγκυρα για την υποστήριξη των Κούρδων αγωνιστών στη βόρια Συρία, επαυξάνοντας έτσι τους φόβους της ΄Αγκυρας ότι υφίσταται στρατηγική περικύκλωση από τους πρώην συμμάχους της, για την μετά το πραξικόπημα στροφή της προς το πολυκεντρικό στρατόπεδο.
Επιπλέον, η επιδείνωση των ελληνο-τουρκικών εντάσεων θα έχει επίσης βαθειές ενεργειακές συνέπειες για την Ευρώπη. Η λειτουργία του αγωγού δια της Αδριατικής (ΤΑΡ), από Αζερμπαϊτζάν σε Ιταλία, μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας, θα μπορούσε να διακοπεί, εάν η Τουρκία αποφασίσει να χρησιμοποιήσει την ενέργεια σαν μοχλό πίεσης σ΄αυτήν την διαμάχη, καθιστώντας έτσι πολύ ελκυστικότερο το ανταγωνιστικό πρόγραμμα του Τουρκο-Βαλκανικού Ρεύματος, δια της πιθανής βουλγαρικής οδού.
΄Οποιος σοβαρός προβληματισμός στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση γύρω από την φερεγγυότητα της διέλευσης του αγωγού από την Ελλάδα, θα προσφερόταν σε εκμετάλλευση από τις ΗΠΑ για να πουλήσουν σε αντικατάσταση το δικό τους ακριβότερο υγραέριο.
Το ίδιο, ο Τουρκο-Βαλκανικός Αγωγός θα έπρεπε να εγκαταλείψει όποια μελλοντικά σχέδια διέλευσης από την Ελλάδα και να υποχρεωθεί να χρησιμοποιήσει την Βουλγαρία ως σημείο εισόδου στην Ε. Ε., πάλι καθιστώντας την Βουλγαρία κεντρικό ενεργειακό παράγοντα και ξαναφέρνοντας την στρατηγική κατάσταση πίσω στις ημέρες του Σάουθ Στρημ, όταν η Σόφια καταλάμβανε έναν αναντικατάστατο ρόλο στην διευκόλυνση του ρωσο-ευρωπαϊκού ενεργειακού εμπορίου.
Συμπερασματικά, όταν λαμβάνονται υπόψη όλοι αυτοί οι αλληλένδετοι παράγοντες, η προειδοποίηση του Πάϊατ μπορεί να ερμηνευτεί περισσότερο ως απειλή, αποκαλύπτοντας τις αμερικανικές προθέσεις για πρόκληση μιας νέας ελληνο-τουρκικής κρίσης προκειμένου να επαναφέρει την Ρωσία στην αναγκαστική εξάρτησή της για την διέλευση του ενεργειακό αγωγού από την αμερικανόφιλη Βουλγαρία και να βελτιώσει την ελκυστικότητα των Andrew KORYBKO, δικών της δαπανηρών εξαγωγών υγραερίου στην Ευρώπη.
O Andrew Korybko είναι πολιτικός αναλυτής, δημοσιογράφος και τακτικός συνεργάτης διαφόρων ηλεκτρονικών εφημερίδων. Είναι επίσης μέλος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών και Προβλέψεων του ρωσικού Πανεπιστημίου Φιλίας των Λαών. Ειδικεύεται στις ρωσικές υποθέσεις και στην γεωπολιτική, ειδικότερα στην αμερικανική στρατηγική στην Ευρασία. ΄Αλλοι τομείς μελέτης του είναι οι μέθοδοι αλλαγής καθεστώτων, οι έγχρωμες επαναστάσεις και οι μη συμβατικές μέθοδοι πολέμου που χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο. Το βιβλίο του: «Υβριδικοί Πόλεμοι: Η έμμεση προσαρμοστική προσέγγιση στην αλλαγή καθεστώτων», αναλύει διεξοδικά τις καταστάσεις στην Συρία και στην Ουκρανία και υποστηρίζει πως αντιπροσωπεύουν ένα νέο πρότυπο στρατηγικής πολέμου το οποίο εφαρμόζουν οι ΗΠΑ.
