Μοιάζει με το ολυμπιακό σύνθημα: Citius, Altius, Fortius (γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα). Είναι ο ρυθμός που θέλει να δώσει ο Ταγίπ Ερντογάν στις ελληνοτουρκικές επαφές, επειγόμενος να τις μεταφέρει το συντομότερο στο ανώτερο πολιτικό επίπεδο.
Αντίστοιχα, της αποψινής συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών Νίκου Δένδια και Μεβλούτ Τσαβούσογλου θα προηγηθεί, σύμφωνα με πρόσκληση που προέκυψε μόλις χθες το απόγευμα, υποδοχή του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας από τον Ταγίπ Ερντογάν στο προεδρικό μέγαρο της Άγκυρας. Είναι προφανές ότι ο Τούρκος πρόεδρος “πολιορκεί” τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τελικό αποδέκτη των όποιων μηνυμάτων επιφυλάσσει στον Νίκο Δένδια, για μία συνάντηση κορυφής.
Ό,τι όμως προβάλλει ως χειρονομία καλής θέλησης (ευπρόσδεκτη στον βαθμό που Ελλάδα και Τουρκία μόλις προ μηνών βρίσκονταν στα πρόθυρα θερμού επεισοδίου), υποκρύπτει και μιαν όψη περισσότερο προβληματική.
Διότι όσο και αν η Αθήνα ενδιαφέρεται να αντιληφθεί από πρώτο χέρι τις προθέσεις του ισχυρού άνδρα της Άγκυρας, άλλο τόσο επιφυλάσσεται απέναντι σε μία διαδικασία η οποία, ως αμιγώς πολιτική, θα προσπερνά το διαπραγματευτικό κεκτημένο, οδηγώντας προς μία ελαστική ερμηνεία του διεθνούς δικαίου και μια διεύρυνση της ατζέντας, υπό τύπον “πακέτου”, προς θέματα τα οποία η ελληνική πλευρά θεωρεί εκτός συζήτησης.
Πόσο μάλλον, που ο Ταγίπ Ερντογάν εννοεί την διαπραγμάτευση ως οιονεί εκβιασμό από θέση υπεροχής, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι η πρόσκληση προς τον Νίκο Δένδια συνέπεσε με εμπρηστικές δηλώσεις σχετικά με την ετοιμότητα της Τουρκίας να προχωρήσει σε έρευνες στην περιοχή που οριοθετεί το τουρκολιβυκό μνημόνιο, αλλά και να επέμβει στρατιωτικά, εάν χρειαστεί, στην Κύπρο, για την οποία στα τέλη του μηνός πρόκειται να διεξαχθεί πενταμερής διάσκεψη, με την τουρκική διπλωματία να κάνει λόγο ανοικτά για “λύση δύο κρατών”. (Ο όρος έχει καταστεί δημοφιλής ως η περιγραφή της διαθέτουσας τη διεθνή συναίνεση μορφής επίλυσης του Παλαιστινιακού ζητήματος. Αναφέρεται ωστόσο σε τερματισμό και όχι διαιώνιση ξενικής στρατιωτικής κατοχής…).
Σε κάθε περίπτωση, ο Τούρκος πρόεδρος αξιοποιεί τα ελληνοτουρκικά και για την αποκατάσταση της εικόνας του στο διεθνές ακροατήριο, προβάλλοντας την “διαλλακτικότητα” εκείνη που μέχρι τώρα εκτόνωσε πλήρως τη συζήτηση στους κόλπους της Ε.Ε. περί επιβολής κυρώσεων. Απέναντι σε αυτό, η Αθήνα δεν έχει την ευχέρεια να εμφανίζεται ως “απορριπτική”.
