Θα μπορούσε να το πει κανείς και “γεωπολιτική τριγωνική συναλλαγή”. Η προμήθεια τριών γαλλικών φρεγατών Belharra από την Ελλάδα έχει βεβαίως την αυτοτελή σημασία της σε ό,τι αφορά τους συσχετισμούς στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, όμως η ανακοίνωσή της (και συνολικά η συνυπογραφή αμυντικής συμφωνίας από τους Εμανουέλ Μακρόν και Κυριάκο Μητσοτάκη) αποκτά την πλήρη σημασία της μόνο σε πολύ ευρύτερα διεθνή συμφραζόμενα.
Διότι στη συμφωνία αυτή μεταξύ δύο ευρωπαϊκών χωρών, ο κρισιμότερος παράγοντας είναι ο αφανής μεγάλος τρίτος εκτός Ευρώπης. Η Ουάσιγκτον είναι αυτή που ενθάρρυνε παρασκηνιακά την ελληνο-γαλλική συμφωνία, ακριβώς όπως είχε σταθεί εμπόδιο στην υλοποίησή της πέρυσι. Η απεμπλοκή της αγοράς των Belharra, αποτελεί έναν από τους τρόπους με τους οποίους επιχειρείται να αποκατασταθεί η ευρω-αμερικανική σχέση και δη να “αποζημιωθεί” η Γαλλία, μετά το ρήγμα (με ανάκληση πρεσβευτών και λοιπά πρωτοφανή μεταξύ συμμάχων) που προκάλεσε η εμφάνιση της ομάδας AUKUS και η ακύρωση, λόγω της αμερικανοβρετανικής παρεμβολής, της παραγγελίας γαλλικών υποβρυχίων από την Αυστραλία.
Η Αθήνα δεν είχε λόγους να μην διευκολύνει – όπως δεν είχε και όταν με την αποστολή συστημάτων Patriot στη Σαουδική Αραβία κάλυψε το κενό που προκάλεσε η απόσυρση των αντίστοιχων αμερικανικών.
Συνολικά, ο άτυπος άξονας της Γαλλίας, του Ισραήλ και των αραβικών μοναρχιών, στον οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα, επείγεται, μετά την ήττα του σχεδίου “αλλαγής καθεστώτος” στη Συρία και τον διαφαινόμενο περιορισμό των αμερικανικών δεσμεύσεων στη Μέση Ανατολή, να καταστήσει εμφανή την παρουσία του, ώστε να περιορίσει τις φιλοδοξίες της Τουρκίας, αλλά και να εξασφαλίσει τη “νομιμοφροσύνη” ταλαντευόμενων δυνάμεων, όπως η Αίγυπτος.
Όμως το κρίσιμο δεδομένο στη συγκυρία είναι η διατλαντική σχέση μετά το “επεισόδιο AUKUS”.
Από τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν και της Γαλλίας, Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν προέκυψε ότι οι δύο πλευρές συμφωνούν στην ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ευρώπης – γεγονός που προϋποθέτει εταίρους για νέα εξοπλιστικά εγχειρήματα.
Με το βλέμμα στραμμένο και στο εσωτερικό της Ε.Ε. (όπου υπήρξαν χώρες, όπως η Δανία, οι οποίες αρνήθηκαν να τη στηρίξουν στην υπόθεση AUKUS), η Γαλλία διαγκωνίζεται να καταστεί ο κατεξοχήν συνομιλητής των ΗΠΑ στη Γηραιά Ήπειρο και τη γειτονιά της – σε μία “υπεργολαβική” σχέση την οποία έμοιαζε να έχει εξασφαλίσει η Γερμανία όταν ο Ομπάμα την ονομάτιζε “partner in leadership”.
Σε κάθε περίπτωση, οι τελευταίες εξελίξεις θα αξιοποιηθούν σε μία πολύπλευρη διαπραγμάτευση, η οποία περιλαμβάνει τη συμπερίληψη της Γαλλίας και των υπερπόντιων κτήσεών της στους αγγλοσαξονικούς σχεδιασμούς για την περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού, την αμερικανική στήριξη, όπως ήδη ανακοινώθηκε, στη γαλλική στρατιωτική προσπάθεια στο Σαχέλ, αλλά και τα ανοικτά μέτωπα στον επόμενο γύρο ευρω-αμερικανικών εμπορικών συνομιλιών (δασμοί στον χάλυβα και το αλουμίνιο που παραμένουν από την εποχή Τραμπ κ.ο.κ.).
