Μπορεί να υπάρχει μια βαθύτερη διαφωνία μου με τους προσανατολισμούς του Γ. Πανούση, περίμενα, όμως, να είναι κάπως διεισδυτικότερος στις τοποθετήσεις του για την Αριστερά και κάπως, ίσως, πιο προσεκτικός.
Εξεπλάγην, λοιπόν, δυσάρεστα με το πόνημά του, το οποίο διάβασα στο TVXS, υπό τον τίτλο «Το “αριστερό” αντιπολιτευτικό παράδοξο» (ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη η χρήση εισαγωγικών στο αριστερό, όταν αναφέρεται σε δυνάμεις πέραν του ΣΥΡΙΖΑ!).
Ο Γ. Πανούσης, άκουσον-άκουσον, αναγορεύει καταπώς βολεύεται να κάνει όλο το μνημονιακό μπλοκ και η Χρυσή Αυγή, ως αριστερά τον νεομνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, περίπου βάζει σε ένα τσουβάλι όλες τις αριστερές δυνάμεις που αντιπολιτεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ και αρχίζει, στη συνέχεια, τα απίθανα, τα κωμικά, τα ευτράπελα και τα καταγέλαστα.
Θεωρεί παράδοξο, γιατί ΚΚΕ, ΛΑ.Ε, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πλεύση Ελευθερίας δεν στηρίζουν το αριστερό κυβερνητικό εγχείρημα, αλλά «μάλλον το καταγγέλλουν παρά το σιγοντάρουν»!
Και αφού βγαίνει από τα ρούχα του με αυτό το «περίεργο φαινόμενο» (!), που στερεί «την αριστερή εκδοχή της κυβερνησιμότητας από τους φυσικούς της συμμάχους» (!), δίνει την περισπούδαστη εξήγησή του γι’ αυτό το ανοσιούργημα: «Όλες αυτές οι δυνάμεις ή έστω οι περισσότερες εξ αυτών (δεν διευκρινίζει ποιες, στγ), αισθάνονται πιο άνετα με μια κεντροδεξιά ή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, παρά με μια, έστω κολοβή, (κολοβή, απλώς, καλά διαβάζετε!!!) Αριστερά», και «θέλουν να ανατραπεί η κυβερνώσα Αριστερά για να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία της Αριστεράς»!
Κατανοούμε, γιατί περί αυτού πρόκειται, την αγωνία του Γιάννη Πανούση να ρίξει γέφυρες με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να επανακάμψει σε κυβερνητικές καρέκλες.
Είναι θλιβερό, όμως, το γεγονός ότι ο Γ. Πανούσης για να υπηρετήσει την γέφυρα προς τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και για να επανακάμψει στο προσκήνιο, να εκτίθεται τόσο χονδροειδώς και με τόσες και τέτοιες φαιδρότητες σε βάρος σειράς δυνάμεων, που προκαλούν τη νοημοσύνη όλων των πολιτικά σκεπτόμενων της χώρας, ανεξάρτητα από πολιτικοϊδεολογικές τοποθετήσεις.
Πολύ περισσότερο, μάλιστα, ο Γ. Πανούσης γίνεται μάλλον ιδιαίτερα απωθητικός, όταν με τις αυθαίρετες κατηγορίες του αναφέρεται και σε δυνάμεις που έστησαν τον παλιό ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν μεγάλη μάχη για την ήττα της Δεξιάς και εγκατέλειψαν αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο τότε, όταν αυτός με την μνημονιακή συνθηκολόγησή του μεταλλάχθηκε σε μια νέα Δεξιά και πλέον αυτοπροβάλλεται ως ο μόνος ικανός και πολύ αποτελεσματικότερος της παραδοσιακής Δεξιάς να εφαρμόσει το πρόγραμμα της νεοαποικιοποίησής μας, το οποίο βρίσκεται σε κρίσιμη φάση.
Κ.Τ
Η Iskra παραθέτει, για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών της, ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Πανούση στο tvxs.gr:
Το «αριστερό» αντιπολιτευτικό παράδοξο
“Γύρω μου ζαλισμένοι εχθροί και φίλοι σαν να επιστρέψαν από καρναβάλι” Νάσος Βαγενάς, Ruit Hora.
Ένα από τα “παράδοξα” της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι “η όλη Αριστερά” δεν [φαίνεται να] στηρίζει το εγχείρημα. Το ΚΚΕ ακολουθεί το δικό του δογματικό μοναχικό δρόμο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας μάλλον τον καταγγέλουν παρά τον σιγοντάρουν [τουλάχιστον όπου κι όταν συμφωνούν], ενώ τα διάφορα αριστερίστικα μορφώματα θεωρούν την Κυβέρνηση περίπου “προδοτική”.
Χωρίς ν’αμφισβητώ τις μικρο-αναλύσεις και τις ‘ταξικές’ προθέσεις των παραπάνω, μου μοιάζει πολιτικά ιδιαίτερα περίεργο το φαινόμενο να βάλλεται η [όποια] αριστερή εκδοχή της κυβερνησιμότητας από τους φυσικούς συμμάχους της. Θα μπορούσε κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές αυτές δυνάμεις [ή έστω οι περισσότερες από αυτές] αισθάνονται πιο άνετα με μία Κεντροδεξιά ή Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση παρά με μία[έστω κολοβή] Αριστερή.
Με την έννοια αυτή τους βολεύει ν’ανατραπεί η Κυβερνώσα[με φανερές ή υπόγειες κινήσεις] για να διεκδικήσουν και πάλι την πρωτοκαθεδρία ή την αποκλειστικότητα της ‘καθαρότητας’της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής,ως γνήσιοι εκφραστές των λαϊκών πόθων.
Το λαό όμως τον ρώτησαν; Ή μήπως δεν τους ενδιαφέρει τόσο όσο η “δικαίωση” των τσιτάτων της “επαναστατικότητας”;
ΥΓ. Τα αυτά ισχύουν και για όσους τώρα [και έτσι] αποφάσισαν ,όχι να κριτικάρουν αυστηρά τα αρνητικά φαινόμενα της διακυβέρνησης, αλλά να προβάλλουν και να ευαγγελίζονται ένα πρότυπο σωτηρίας της χώρας δίχως την Αριστερά, όπως αυτή ψηφίστηκε από τους έλληνες πολίτες [και η οποία είναι η μόνη που έχει το τεκμήριο της δημοκρατικής νομιμοποίησης].
