Το πρόβλημα με τον Καμμένο.
Δεν έχουν τέλος οι λιβανωτοί του Πάνου Καμμένου στον D. Trump και οι όρκοι υποτέλειας, από την πλευρά του, στις ΗΠΑ. Σήμερα το πρωί βγήκε στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, στον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ, για να σχολιάσει τις απειλές Ερντογάν περί ακύρωσης των συμφωνιών γύρω από το μεταναστευτικό, στον απόηχο της απόφασης του Αρείου Πάγου για μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών. Δεν περιορίστηκε, όμως, στις γνωστές, εθνικιστικές κορώνες του. Περιέγραψε την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ως ασπίδα της χώρας μας έναντι ενδεχόμενων τυχοδιωκτισμών της Άγκυρας, εμφανίστηκε για άλλη μια φορά ως οπαδός του Ντόναλντ Τραμπ και χαιρέτισε την πρόταση του νέου Αμερικανού προέδρου για δημιουργία “ασφαλών ζωνών” επί συριακού εδάφους ώστε να συγκρατηθούν (υποτίθεται) οι μεταναστευτικές ροές.
Πριν από τέσσερις ημέρες, ο υπουργός Άμυνας είχε εκφράσει, στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, στον ΑΝΤ1, την αμέριστη υποστήριξή του στον Τραμπ, εμφανίζοντάς τον περίπου ως Πορθητή της παγκοσμιοποίησης και λυτρωτή των ασθενών χωρών. Στην ίδια συνέντευξη, υποστήριξε ότι, ενώ οι Γερμανοί “μας φέρονται όχι ως σύμμαχοι, αλλά ως τοκογλύφοι” (πράγμα, βέβαια, απολύτως σωστό), οι Αμερικανοί “πάντα στήριζαν την Ελλάδα στις δύσκολες στιγμές”. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να ανατρέξει κανείς στην εποχή της χούντας ή του Αττίλα για να αντιληφθεί τη γελοιότητα του επιχειρήματος, όταν η στάση του ελεγχόμενου από την Ουάσιγκτον ΔΝΤ στο ελληνικό πρόβλημα μιλάει καθημερινά από μόνη της.
Πρέπει να είναι κανείς αφελής για να πιστέψει ότι το “δεξί χέρι” της κυβέρνησης εκφράζει προσωπικές απόψεις, ερήμην του Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, αν δηλαδή ο υπουργός Άμυνας είχε το ελεύθερο να χαράζει τη δική του γραμμή σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ είναι παιδική χαρά, που κανένας δεν μπορεί να την πάρει στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα, το επιτελείο Τσίπρα από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση έτρεφε την ολέθρια αυταπάτη ότι μπορεί να στηριχθεί στις ΗΠΑ για να εξασφαλίσει έναν ευπρόσωπο συμβιβασμό με τη Γερμανία για το χρέος και τα Μνημόνια. Υπό αυτό το πρίσμα, ο πρωθυπουργός επέτρεψε στον Καμμένο να προσφέρει προκλητικότατα στους Αμερικανούς καινούρια βάση στην Κάρπαθο, ήδη τον Μάιο του 2015, όταν συναντήθηκε με την Αμερικανίδα υφυπουργό Άμυνας Κριστίν Γουόρμουθ, στο αμερικανικό Πεντάγωνο.
Το πικρό μάθημα του Ιουλίου του 2015 δεν έγινε μάθημα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Τον περασμένο Αύγουστο, στον απόηχο του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Τουρκία, όταν συζητιόταν το σενάριο απόσυρσης των Αμερικανών από την τουρκική βάση του Ιντσιρλίκ, ο Πάνος Καμμένος επανήλθε, όπως μαθαίνουμε, μέσω διαύλων στην πρότασή του, διαμηνύοντας στην κυβέρνηση Ομπάμα ότι “η εναλλακτική της Καρπάθου υπάρχει πάντα στο τραπέζι”. Σήμερα, φαίνεται να πιστεύει ότι η Αμερική του Τραμπ μπορεί να είναι πιο δεκτική στις φαεινές του ιδέες από την κυβέρνηση Ομπάμα, καθώς, όπως μας είπε, ο νέος πρόεδρος “θα μεταφέρει το κέντρο βάρος του ΝΑΤΟ από την Ανατολική Ευρώπη (όπου έχει στόχο τη Ρωσία) στη ΝΑ Μεσόγειο”, ιεραρχώντας ως πρώτο εχθρό την “ισλαμική τρομοκρατία”.
Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι οι προεκλογικές δηλώσεις του Τραμπ υπέρ της εξομάλυνσης με τη Ρωσία, τις οποίες σπεύδει να πάρει τοις μετρητοίς ο Πάνος Καμμένος, θα γίνουν, έστω και εν μέρει, πράξη. Γύρω από αυτό το ζήτημα διεξάγεται ένας αδυσσώπητος “εμφύλιος πόλεμος” μέσα στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ και στο ίδιο το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Άλλωστε και η πρόταση Τραμπ για “ασφαλείς ζώνες” στη Συρία- πρόταση που χειροκρότησε ο Καμμένος, παρότι εμπνευστής της ήταν, καιρό τώρα, ο Ταγίπ Ερντογάν- θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρή όξυνση των σχέσεων με τη Μόσχα, φέρνοντας την αμερικανική πολεμική αεροπορία σε αντιπαράθεση με τη ρωσική, που ήδη επιχειρεί στην περιοχή.
Το κυριότερο, η ταύτιση του Καμμένου με την αντιμουσουλμανική Σταυροφορία που έχει ήδη κηρύξει ο Τραμπ, νεκρανασταίνοντας την ολέθρια πολιτική των νεοσυντηρητικών ιεράκων της εποχής Μπους, απειλεί να φορτίσει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, να την αποξενώσει από τους λαούς της περιοχής και να την εμπλέξει σε στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς της Αμερικής και του ΝΑΤΟ, με απρόβλεπτες συνέπειες. Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η Ελλάδα έμεινε έξω από τον κύκλο της βίας που έπληξε άλλες ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ, οφείλεται κυρίως στην καλή εικόνα της στον αραβικό κόσμο και στο γεγονός ότι δεν ενεπλάκη ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου δέσει σφιχτά τη χώρα στο άρμα των Τραμπ- Νετανιάχου, προσδοκώντας αφελώς οικονομικά και άλλα οφέλη, πολύ φοβόμαστε ότι μπορεί τα επόμενα χρόνια να ζήσουμε καταστάσεις που δεν έχουμε φανταστεί.