Οι διεργασίες επιταχύνονται… Οι σχεδιασμοί ενσωματώνονται πλέον με τρόπο διακριτό σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες… Και σε κάθε περίπτωση όλα δείχνουν να κινούνται με ταχύτερους ρυθμούς, μετά το άτυπο restart που οριοθετήθηκε με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους…
Η ρωσοτουρκική συμφωνία στο Σότσι, δεν περιλαμβάνει κυρίως διατυπώσεις. Περιλαμβάνει πρωτίστως ανομολόγητες προθέσεις, αφού υπήρξε προϊόν «συνάντησης» διαφορετικών στρατηγικών επιδιώξεων των δύο μερών, και ταυτόχρονα αποτέλεσε πολύτιμο εργαλείο για την απαραίτητη -και για τους δυο- διασφάλιση χρήσιμου γεωπολιτικού χρόνου.
Η Ρωσία τον χρειάζεται αυτόν τον χρόνο για τις κρίσιμες γεωστρατηγικές διευθετήσεις της, σε ένα περιβάλλον ιδιαιτέρως ρευστό και με όρους διαρκώς μεταβαλλόμενους. Είναι απολύτως λογικό να τον χρειάζεται, αφού διαθέτει δρώσα και ενεργητική στρατηγική.
Αλλά και για την Τουρκία είναι άκρως απαραίτητος, αφού η απειλή των Τζιχαντιστών πως αν αισθανθούν ότι τους εγκατέλειψε στο Ιντλίμπ θα εισβάλουν στην Τουρκική πόλη Ρεϊχανλί, μπορεί να σηματοδοτήσει το ξέσπασμα εμφυλίου.
Την ίδια στιγμή, η διττή και αλληλοαναιρούμενη προσέγγιση με την οποία υποδέχτηκαν οι Ρώσοι επιτελείς από τη μια, και ο Ρώσος πρόεδρος από την άλλη, την κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους, προβληματίζει.
Προβληματίζει πρωτίστως τον Άσαντ, ο οποίος αν και δεν όφειλε να είναι τόσο αποκαλυπτικός, εν τούτοις φρόντισε να συμπεριλάβει στο συλλυπητήριο τηλεγράφημά του, μια αποστροφή λόγου ιδιαιτέρως αποκαλυπτική. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων ο πρόεδρος Άσαντ:
«…Είμαστε βέβαιοι ότι τέτοιες επώδυνες πράξεις δεν θα επηρεάσουν εσάς και εμάς ώστε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά της τρομοκρατίας».
Είναι φανερό πως η παραπάνω αποστροφή, είναι δηλωτική ανασφάλειας ή τουλάχιστον ανησυχίας για τα μελλούμενα.
Διαφοροποιήσεις στο γεωπολιτικό “καρέ”;;;
Είναι φανερό πως για τον πρόεδρο Άσαντ, η διαφοροποιημένη προσέγγιση Πούτιν σε σχέση με την αρχική προσέγγιση των Ρώσων επιτελών, ισοδυναμεί με μια «άτυπη παροχή» στο Ισραήλ, σε μια ιστορική συγκυρία που η ενεργητική ανάμειξη των ΗΠΑ στο Συριακό και συνολικότερα στην Μεσανατολική ατζέντα, προσλαμβάνει πολύ πιο συγκεκριμένα και σαφή χαρακτηριστικά:…
- Με την αμερικανική έκθεση για την τρομοκρατία, είναι εμφανής η προσπάθεια επαναπροσέγγισης των Κούρδων του YPG, και αυτό προκαλεί την αντίδραση της Τουρκίας.
- Μέσα από την ίδια έκθεση «κλειδώνει» η απενοχοποποίηση του ιμάμη Γκιουλέν, και αυτό προφανώς σηματοδοτεί συγκεκριμένα μηνύματα με αποδέκτη επίσης την Τουρκία.
- Στο περιθώριο επίσης της ΓΣ του ΟΗΕ, ο Αμερικανός πρόεδρος θα έχει συναντήσειςΚΑΙ με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου… ΚΑΙ με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Σίσι… αλλά ΟΧΙ με τον Ερντογάν. Και αυτό, στο επίπεδο της διπλωματίας των συμβολισμών, σημαίνει πολλά και πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Κυρίως όμως αποκαλύπτει ποιοι θα είναι οι στρατηγικοί εταίροι των ΗΠΑ, με τους οποίους σχεδιάζει το πλαίσιο της στρατηγικής τους συνεργασίας, στην ενεργειακή και γεωπολιτική ατζέντα της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Όλα τα παραπάνω, συνιστούν ένα δυναμικό περιβάλλον διαμόρφωσης ενός πλαισίου άσκησης εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής με ορίζοντα δεκαετιών, και στο βαθμό που αυτό θα αποτελέσει μια μη αναστρέψιμη εξέλιξη, σημαίνει πως προσδιορίζονται ΚΑΙ οι πρωταγωνιστές… ΚΑΙ οι κομπάρσοι… αλλά ΚΑΙ οι συνθήκες γεωπολιτικής ομηρείας, μέσα στις οποίες οι ΗΠΑ θα απαιτούν πλήρη υποταγή ή σε διαφορετική περίπτωση θα επιβάλουν ελεγχόμενη περιθωριοποίηση των απείθαρχων. Μιλάμε επομένως για ένα δυναμικό γεωπολιτικό στάτους που βρίσκεται υπό διαμόρφωση…
- Με τις ΗΠΑ να επιζητούν εναγωνίως ένα δυναμικό γεωστρατηγικό come back μετά το γεωπολιτικό φιάσκο της Αραβικής Άνοιξης…
- Με τη Ρωσία να διαχειρίζεται στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής έναν πολλαπλά αναβαθμισμένο ρόλο…
- Με την Τουρκία να επιδιώκει πάση θυσία να «κλειδώσει» έναν ξεχωριστό ρόλο ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη…
- Με την Συρία να μην έχει εξέλθει από την περιδίνηση των πολεμικών συγκρούσεων.
- Με λοιπές χώρες της Μέσης Ανατολής να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο εμπλοκής σε νέες πολεμικές επεμβατικές επιχειρήσεις σε βάρος τους. Και φυσικά…
- Με την επαπειλούμενη εμπλοκή και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διακεκαυμένη γεωπολιτική σκακιέρα, ως συνέπεια των μιλιταριστικών αντιλήψεων και επιλογών που κλιμακώνονται επικίνδυνα.
- Με το ενεργειακό στρατήγημα εν κατακλείδι, να βρίσκεται τώρα σε πλήρη εξέλιξη και με τις πιεστικές του παραμέτρους να λειτουργούν αυτοτελώς, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει τη διαμόρφωση ή την ωρίμανση ευνοϊκότερων γεωπολιτικών όρων.
Για τον πρόεδρο Άσαντ λοιπόν, αυτή η διττή και αλληλοαναιρούμενη προσέγγιση, είναι φανερό πως δεν συνιστά μια φοβική προσέγγιση της Ρωσίας απέναντι στη δολοφονική προβοκάτσια του Ισραήλ, αλλά μια διαχείριση με στρατηγικό αποτύπωμα και βαρύτητα, η οποία ενδεχομένως να έχει λόγους που θα πρέπει να τον ανησυχεί.
Είναι επίσης φανερό πως η κυρίαρχη ταυτότητα αυτής της διαχείρισης, είναι η μεταγενέστερη ταυτότητα, δηλαδή όχι αυτή που προσέδωσαν πρώτοι οι Ρώσοι επιτελείς, αλλά αυτή που προσέδωσε λίγο αργότερα η παρέμβαση του προέδρου Πούτιν.
Για τον πρόεδρο Άσαντ τέλος, είναι δεδομένο πως το Ισραήλ δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να «πουλήσει» ή να φανεί ανακόλουθο απέναντι στην εμπιστοσύνη των ΗΠΑ. Αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο μονάχα για τον πρόεδρο Άσαντ, είναι εξ ίσου δεδομένο και για τους επιτελείς της Ρωσικής Εξωτερικής πολιτικής.
Δύσκολη γεωπολιτική εξίσωση…
Η προσπάθεια λοιπόν να ερμηνευτεί το τί τελικά μπορεί να σημαίνει αυτή η ανέλπιστη «άτυπη παροχή» του προέδρου Πούτιν προς στο Ισραήλ, προφανώς απασχολεί τους στρατηγιστές που δεν έχουν πρόσβαση στο σύνολο των πληροφοριών, άρα σωστά ανησυχεί και τον πρόεδρο Άσαντ.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως τα δομημένα συμφέροντα της Ρωσίας στη Συρία παραμένουν ισχυρά, κρίσιμα και καταλυτικά για την διασφάλιση της παρουσίας της στην ευρύτερη περιοχή, και ως τέτοια δεν διακυβεύονται, παρά μονάχα στην περίπτωση που το αντιστάθμισμα θα είναι πολλαπλά σημαντικότερο για τη Ρωσική γεωστρατηγική ατζέντα.
Είναι λοιπόν φανερό, ότι στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, οι Ρώσοι δεν θέλησαν την κλιμάκωση μιας Ρωσοϊσραηλινής εμπλοκής.
- Προσβλέπουν σε κάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη την οποία δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να αποτρέψουν;;;
- Σχεδιάζουν κάτι η υλοποίηση του οποίου δεν επιτρέπει την αυτοπαγίδευσή τους σε κανενός είδους αντιπερισπασμούς;;;
- Έχει λόγους ο πρόεδρος Άσαντ να ανησυχεί για εξελίξεις τις οποίες ενδέχεται να σηματοδοτήσει ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν οι Ρώσοι την δολοφονική Ισραηλινή προβοκάτσια;;;
Κατά την γνώμη μας οι απαντήσεις δεν μπορούν να αναζητηθούν στην αυτοτέλεια του γεγονότος αυτού καθ’ εαυτού, αλλά θα προκύψουν ως συνισταμένη περισσότερων παραμέτρων.
- Πρώτον: Λύση στο Συριακό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς λύση ή χωρίς πρόπλασμα λύσης στο Κουρδικό, και αυτή την αλήθεια φαίνεται πως έστω και μετά από πολλαπλά σκαμπανεβάσματα την αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί, και αυτό αποτυπώνεται στη γνωστή έκθεσή τους για την τρομοκρατία.
- Δεύτερον: Λύση στο Κουρδικό σημαίνει ταυτόχρονα και ξεμπλοκάρισμα πολλών «ανοικτών λογαριασμών» στη Μεσανατολική ατζέντα που διευκολύνει τους σχεδιασμούς όλων -και των ΗΠΑ- και αυτή είναι μια παράμετρος με ιδιαίτερη στρατηγική σημασία.
- Τρίτον: Λύση στο Κουρδικό, σημαίνει κόκκινο συναγερμό για την Τουρκία, και ενδεχομένως σήμερα όλοι καταλαβαίνουν πως αυτή είναι και η ασφαλέστερη ασύμμετρη απάντηση που μπορεί να ακυρώσει την imperium αντίληψη του Ισλαμιστή Ερντογάν και του Τουρκικού βαθέως κράτους.
Έχει όμως την αξία του, να επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε και ορισμένες άλλες πλευρές σε αυτό το ιδιαιτέρως πολύπλοκο παζλ στη δυναμική αρχιτεκτονική της Ευρασίας.
- Στρατηγικός ρόλος και μάλιστα πρωταγωνιστικός με απ ευθείας ανάθεση από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ, δεν είναι ένας ρόλος που θα εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο στο επιχειρησιακό επίπεδο.
Είναι φανερό πως αυτός ο ρόλος επεκτείνεται και στο επίπεδο της στρατηγικής διαχείρισης κρίσιμων ισορροπιών και ευαίσθητων ζητημάτων, τουλάχιστον εκεί όπου για συγκεκριμένους λόγους επιβάλλεται (ή ενδείκνυται) η ανάμειξη των ΗΠΑ να μην είναι ευθεία και να μην είναι εμφανής.
- Η δολοφονική προβοκάτσια του Ισραήλ επομένως, ήταν σε πλήρη γνώση των ΗΠΑ, και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως ένα τυχαίο υπέρθερμο περιστατικό, αλλά ως κίνηση με ισχυρή στρατηγική στόχευση.
Κατά τη γνώμη μας, ούτε το Ισραήλ ήθελε να συρθούν οι εξελίξεις σε μια αχαρτογράφητη Ρωσοϊσραηλινή σύγκρουση.
Με την Τουρκία στο επίκεντρο…
Αν αξιολογήσουμε (και οφείλουμε να αξιολογήσουμε) την παρέμβαση του προέδρου Πούτιν ως μια πολύ σημαντική παράμετρο που φαίνεται να λαμβάνει υπ όψιν της όλα τα πραγματικά δεδομένα, φαίνεται πως ο πραγματικός στόχος της δολοφονικής προβοκάτσιας, δεν ήταν η Ρωσία αλλά εμμέσως η Τουρκία, στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής και “νηφάλιας” ανάγνωσης των Αμερικανοϊσραηλινών στρατηγικών προτεραιοτήτων.
Μια αφελής και απερίσκεπτη διαχείριση εκ μέρους της Ρωσίας, το πιθανότερο είναι πως θα διευκόλυνε τα μέγιστα την Αμερικανοτουρκική προσέγγιση, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα με την πιθανή εισβολή των τζιχαντιστών στο Τουρκικό έδαφος.
Αλλά και η συνετή διαχείριση της πρόκλησης εκ μέρους των Ρώσων, αυτοπαγιδεύει την Τουρκία στην διεύρυνση της μαξιμαλιστικής της ατζέντας, επομένως προσφέρει και τα απαραίτητα άλλοθι σε βάρος της και σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία.
Η σκόπιμη διαρροή εκ μέρους των Τούρκων επιτελών, για δήθεν μυστική συνάντηση Ισραηλινών και Τούρκων αξιωματούχων στα ΗΑΕ με στόχο την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων, μάλλον είναι δεικτική κλίματος ανασφάλειας στην Τουρκική πολιτική ηγεσία, και προφανώς ισχυροποιεί τον παραπάνω συλλογισμό.
- Ενεργητική εμπλοκή του Ισραήλ στο θέατρο των επιχειρήσεων, σημαίνει ενεργητική εμπλοκή των ΗΠΑ.
Η ενεργητική εμπλοκή των ΗΠΑ στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, δεν σημαίνει παράδοση σε λογικές γενικευμένης πολεμικής αντιπαράθεσης, αλλά στοχευμένη δράση για ουσιαστική διευθέτηση γεωστρατηγικών εκκρεμοτήτων, σε μια εποχή που χτίζονται καινούρια γεωπολιτικά δεδομένα με ορίζοντα δεκαετιών. Θεωρητικά τουλάχιστον, αυτός θα ήταν ένας έξυπνος χειρισμός.
Το μέτωπο του Συριακού, τείνει να «κλειδώσει» τον πολυπόθητο ισχυρό περιφερειακό ρόλο για την Τουρκία, και αυτή την εξέλιξη ΔΕΝ την θέλει κανείς. ΟΥΤΕ η Ρωσία… ΟΥΤΕ η ΗΠΑ…
Έχουμε επισημάνει κατ επανάληψη πως: «Οι στοχεύσεις του Ερντογάν για το τουρκικό imperium, επιχειρούν να εκφράσουν τις θεμελιώδεις γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται σε ολόκληρη την Ευρασία και σχετίζονται με το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας στην νέα εποχή… Αλλά την ίδια στιγμή, παλιοί και νέοι σύμμαχοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλουν μια ισχυρή Τουρκία, κατά τρόπο και σε δυναμισμό που να δραπετεύει από τα γεωπολιτικά στάνταρντς των δικών τους ανοχών». (βλέπε περισσότερα ΕΔΩ)
Και μάλιστα,αποτιμώντας έναν πρώτο απολογισμό, μέσα από τον οποίο προκύπτει πως στη Γεωπολιτική σκακιέρα της Μ. Ανατολής και στην αντιπαράθεσή του με τις ΗΠΑ, ο Ερντογάν λειτούργησε με τρόπο υποδειγματικό – πρωταγωνιστικό ρευστοποιώντας «κεκτημένα» και μετατρέποντας το αποτέλεσμα της ρευστοποίησης σε γεωπολιτικό προϊόν, θέσαμε με τρόπο καθαρό το εξής δίλημμα:
- Ή οι εξελίξεις θα οδηγηθούν σύντομα σε μια νέα κατάσταση που θα δρομολογήσει ακόμη και τον γεωπολιτικό διαμελισμό της Τουρκίας στο πλαίσιο ενός πολυπολικού κόσμου με καινούρια δομικά χαρακτηριστικά…
- Ή η ανθρωπότητα θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με ένα νέο γεωπολιτικό αφήγημα, από το οποίο οι ΗΠΑ θα προκύψουν εμφανώς αποδυναμωμένες στο περιβάλλον της δυναμικά αναδυόμενης πολυπολικότητας.
Αυτή λοιπόν την αλήθεια την γνωρίζει καλά ο. Κ. Τραμπ… Και όλα δείχνουν πως έφτασε η στιγμή που δεν μπορεί πλέον να την αγνοήσει.
- Οι εξελίξεις πιέζουν…
- Το γεωπολιτικό «καρέ» τώρα στρώνεται στην μαύρη ενεργειακή τσόχα…
- Και η πενταετία σουλτανικής εξουσίας που έχει μπροστά του ο Ερντογάν, είναι μια παράμετρος υπολογίσιμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί, σε μια ιστορική συγκυρία, που μορφοποιούνται με συγκεκριμένη διάταξη και συγκεκριμένα καθήκοντα οι στρατηγικές συμμαχίες, και κανείς δεν μπορεί να περιμένει βολικότερες εξελίξεις.
Αυτή την αλήθεια βεβαίως την γνωρίζει καλά και ο κ. Πούτιν. Και καλείται να διαχειριστεί μια πολυσύνθετη εξίσωση συνυπολογίζοντας πολλά πράγματα ταυτοχρόνως, όπως:
- Τον ιστορικό συμπρωταγωνιστικό του ρόλο στο πολυπολικό διεθνές σύστημα που βρίσκεται υπό διαμόρφωση…
- Την απαραίτητη λεπτότητα στη διαχείριση στρατηγικών προκλήσεων και ισορροπιών, σε μια ιστορική εποχή που δεν συγχωρεί λάθη…
- Την αδιάλειπτη προώθηση του κεντρικού άξονα των στρατηγικών του επιδιώξεων, που αντικειμενικά παραμένουν σκληρές και αδυσώπητες, πλήρως απαλλαγμένες από συναισθηματισμούς και παλαιάς κοπής αυταπάτες.
Η επίγνωση των παραπάνω παραμέτρων, καθιστά τη διαχείριση των προκλήσεων ιδιαιτέρως σύνθετη… Οι ρόλοι και των πρωταγωνιστών αλλά και των γεωστρατηγικών εργαλείων που έχουν στη διάθεσή τους είναι διακριτοί και εναλλασσόμενοι… Και φυσικά σε μια διεργασία που βρίσκεται σε διαρκή μεταμορφισμό, το όποιο προσωρινά παραγόμενο αποτέλεσμα, έχει πολλαπλές αναγνώσεις. (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)
Μέσα σε αυτό το πολυσύνθετο παζλ, η Τουρκία ενσωματώνεται με δική της επιθετική περιφερειακή ατζέντα, κι αυτή είναι η παράμετρος που τροφοδοτεί μεταξύ άλλων και μια έντονα επισφαλή θέση γι αυτήν, στο γεωστρατηγικό καμβά της επόμενης μέρας.
Οι στοχεύσεις του Ερντογάν για το νέο τουρκικό imperium, επιχειρούν να εκφράσουν τις θεμελιώδεις γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται σε ολόκληρη την Ευρασία και σχετίζονται με το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας στην νέα εποχή…
Αλλά την ίδια στιγμή, παλιοί και νέοι σύμμαχοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλουν μια ισχυρή Τουρκία, κατά τρόπο και σε δυναμισμό που να δραπετεύει από τα γεωπολιτικά στάνταρντς των δικών τους ανοχών. Έτσι…
- ΚΑΙ η Κίνα έχει κάθε λόγο να μην θέλει μια ισχυρή Τουρκία λόγω ΚΑΙ του διαχρονικού προβλήματος με τους Ουιγούρους που αντιμετωπίζει στις Δυτικές περιφερειές της, αλλά κυρίως εξ αιτίας του επιδιωκόμενου ρόλου της στην νέα εποχή…
- ΚΑΙ η Ρωσία έχει κάθε λόγο να μη θέλει μια ισχυρή Τουρκία (και με ισχυρά οπλικά συστήματα) λόγω ΚΑΙ των γνωστών προβλημάτων με τουρκόφωνους και τουρκολάγνους στο μαλακό της υπογάστριο…
- ΚΑΙ οι ΗΠΑ θέλουν ρόλο πρωταγωνιστικό στις γεωπολιτικές διεργασίες της Ευρασίας αλλά πλέον έχουν επίγνωση του τι μπορεί να σημαίνει μια ισχυρή Τουρκία με γεωστρατηγικές βλέψεις και οραματισμούς που προσπερνούν τις ανοχές που είναι διατεθειμένες οι ΗΠΑ να επιδείξουν… (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)
Επίλογος…
Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους από Ισραηλινά πυρά, δεν είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε με δηλώσεις και διαψεύσεις ανυπόστατες. Είναι μια πράξη με ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα η οποία σηματοδοτεί το άνοιγμα μιας νέας γεωπολιτικής σελίδας, που υποχρεώνει τους πάντες σε αποφάσεις κρίσιμες και πολύ συγκεκριμένες.
Στην Τουρκία η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση συνιστά πλέον ένα φαινόμενο που δεν περιορίζεται στα ηγετικά κλιμάκια της πολιτικής της ελίτ, αλλά διαχέεται και διαπερνά ολόκληρη την Τουρκική κοινωνία. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει «απλοχεριά» σε «αμέριμνες» στρατηγικές συμμαχίες. Ας είμαστε λοιπόν απολύτως ξεκάθαροι…
- Η κατάρριψη ενός Ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους Su-24 τον Νοέμβριο του 2015, τροποποίησε δραματικά την γεωστρατηγική σκακιέρα της Ευρασίας, λειτουργώντας με τρόπο πέραν του αναμενόμενου, διαμορφώνοντας ένα καινούριο status στην περιοχή που αποτέλεσε την θερμοκοιτίδα ανατροπών και πολλαπλών εξελίξεων…
- Η κατάρριψη και πάλι ενός Ρωσικού αεροσκάφους, θα αξιοποιηθεί και αυτή τη φορά για πολλαπλής και ευρύτερης σημασίας αντισταθμίσματα, και υπάρχουν βάσιμοι λόγοι στην ψύχραιμη ανάλυση, που προδιαθέτουν πως το μάρμαρο αυτή τη φορά θα το πληρώσει η Τουρκική υπεροψία.
Μια τέτοια εξέλιξη, προφανώς δεν είναι μη αναμενόμενη. Είναι μια εξέλιξη απολύτως ενσωματωμένη στη φυσιογνωμία που προσλαμβάνει το γεωπολιτικό παιχνίδι σε ολόκληρη την Ευρασία.
Ωστόσο… Για μια χώρα της οποίας η εξωτερική πολιτική έχει οδηγηθεί στην απόλυτη κατάρρευση, ακόμη και αυτή η εξέλιξη είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική.
Για το ντόπιο πολιτικό προσωπικό…
Οι εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο και οι συνέπειες των επιλογών της γειτονικής Τουρκίας, μέσα από τις οποίες τροποποιούνται γεωστρατηγικά στάνταρντς δεκαετιών, εκλαμβάνονται μόνο ως παράμετρος που διευκολύνει την σύσφιξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, και φυσικά αποσιωπάται το γεγονός ότι αυτές οι σχέσεις…
- Διαπερνώνται από το δηλητήριο της υποτέλειας…
- Οικοδομούνται πάνω σε πολιτικές απολύτως δουλοπρεπείς…
- Σφυρηλατούνται στο έδαφος εκχώρησης πραγματικής κυριότητας της χώρας. Και φυσικα…
- Χρεοκοπούν με ένα πολιτικό προσωπικό πρόθυμο να εκτελεί ως υποτακτική Φιλιππινέζα καταστροφικές για τον τόπο εντολές όπως αυτή που σχετίζεται με το “εκτρωμα των Πρεσπών” αλλά και εκείνη που αφορά στη διάρρηξη των διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσία, καταδικάζοντας τη χώρα στην περιθωριοποίηση και τον επιλεκτικό απομονωτισμό.
Μετατρέποντάς την συνολικά σε όχημα επιβολής στρατηγικών επιλογών, πράγμα που την εκθέτει σε ανυπολόγιστους και αχαρτογράφητους κινδύνους.
Πρόκειται για έναν νέου τύπου σχέσεων, που δεν είναι απλά ετεροβαρείς, αλλά συνιστούν τον ορισμό της απόλυτης επικινδυνότητας σε ένα περιβάλλον πραγματικά διακεκαυμένο.
Γι’ αυτό το πολιτικό προσωπικό, οι προσδοκώμενες «επενδύσεις» είναι το πρώτιστο, αφού προσβλέπουν στην πολιτική ρευστοποίησή τους σε μια προσπάθεια να «κατασκευάσουν» το δικό τους success, και τα ζητήματα που σχετίζονται με τις εθνικές προτεραιότητες και με τα ίδια τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, δεν περνούν απλά σε δεύτερη μοίρα, αλλά εκποιούνται με τρόπο απαράδεκτο και σε βαθμό πραγματικά προκλητικό.
Στο βωμό των αγωγών και των χτυπημάτων στην πλάτη, οικοδομείται ένα νέο επικίνδυνο status στην ευρύτερη περιοχή, με τη χώρα δεμένη πισθάγκωνα στη δολοφονική περιδίνησή του, και ποδηγετούμενη από τις απαιτήσεις του Αμερικανοϊσραηλινού στρατηγικού συμπλέγματος.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που δεν παροπλίζει απλά τη χώρα, από μέσα, από δυνητικές προϋποθέσεις, από στρατηγική στόχευση, από πραγματικά εθνική υποδομή, και από όλα όσα μπορούν να σηματοδοτήσουν την υπόσταση μιας σύγχρονης και αξιοπρεπούς γεωπολιτικής και κρατικής οντότητας…
Αλλά για μια νέα κατάσταση, μιας χώρας πλήρως αποδομημένης, που εύκολα εκχωρείται ως γεωπολιτικό λάφυρο στο χρηματιστήριο της Γεωστρατηγικής, μόλις τροποποιηθούν οι όροι στην διαρκώς μεταβαλλόμενη γεωπολιτική σκακιέρα.
Και αυτήν ακριβώς την εξέλιξη είναι που οφείλουμε να ανακόψουμε σήμερα, πριν καταστεί εκ των πραγμάτων μη αναστρέψιμη.
Κι αυτό διότι οφείλουμε να θυμόμαστε, πως οι ισχυροί παίχτες αυτής της σκακιέρας, θέλουν μια Τουρκία δραστικά αποδυναμωμένη και πλήρως ελεγχόμενη, αλλά ουδείς εξ αυτών επιδιώκει τον γεωπολιτικό της αφανισμό.
Και η ιστορία δυστυχώς φροντίζει να μας θυμίζει με το χειρότερο τρόπο, πως οι «παροχές σε είδος»… δηλαδή σε Γη… Έχουν επικαρπωτές και θύματα…
Κι από την λίστα των υποψηφίων θυμάτων, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΝ, οι φοβικοί, οι άτολμοι, οι παραιτημένοι, οι δουλοπρεπείς, οι προσκυνημένοι.
*Ο Κυριάκος Κυριακόπουλος είναι μέλος της ΠΓ του «Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» και της «Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας».
