[Tο κατωτέρω άρθρο Γάλλου στρατηγού αποκαλύπτει τις πολλές εστίες σαθρότητας στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνεχώς συντομεύουν τον χρόνο επιβίωσης της ανισόρροπης κατασκευής. Εξεικονίζει πρώτα τον ψυχολογικό και πρακτικό διχασμό της «Ένωσης», σε δύο τάξεις «εταίρων» και σε δύο στρατόπεδα (των 2 «κορυφαίων» και των 25 της ακολουθίας). Αποκαλύπτει δεύτερον την σαθρότητα των θεμελίων και αυτού του θεωρούμενου (γαλλο-γερμανικού) πυρήνα της ΕΕ, με την πολιτική ηγεσία του γαλλικού συντελεστή υπό ευρύτατη λαϊκή αμφισβήτηση και την «γερμανοτροπία» της γαλλικής «ελίτ» σε σύγκρουση με το πατριωτικό αίσθημα. Και τρίτον αποκαλύπτει ότι η συνεχώς διευρυνόμενη εξέγερση κατά της δομής, της πολιτικής και του ακραία αντιδημοκρατικού χαρακτήρα του ευρω-ενωσιακού καθεστώτος, προσλαμβάνει συγκρουσιακές μορφές, στα όρια της διακοπής σχέσεων μεταξύ των εταίρων. Φαινόμενα που θα επιταθούν με την προσέγγιση των εκλογών για την Ευρωβουλή και με το αποτέλεσμά τους.]
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
παράξενα πράγματα σ’ αυτήν την Ευρώπη που ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας την θέλει όλο και πιο ομοσπονδιακή. Έχω κατά νουν δυο γεγονότα. Το πρώτο είναι η εμπλοκή του Λουίτζι Ντι Μάιο, αντιπροέδρου της ιταλικής κυβέρνησης, στην υποστήριξη των «κίτρινων γιλέκων». Το δεύτερο αφορά σε αυτή την Συνθήκη του Αιξ Λα Σαπέλ, που εκφράζει αυτήν τη λυσσώδη επιθυμία εγκατάλειψης της εθνικής μας κυριαρχίας, μέσω μιας υποταγής στην Γερμανία και που δεν αναφέρεται παρά μόνο στις δυο συμβαλλόμενες χώρες.
Αν καλά κατάλαβα αυτήν το πρόγραμμα, πρόκειται να προχωρήσουμε προς μια συγχώνευση όλων των κρατών που συναπαρτίζουν την ΕΕ, καταργώντας τα σύνορα και προσφέροντας στους πολίτες κάθε χώρας τα ίδια δικαιώματα σε οποιαδήποτε χώρα μέλος αυτής της Ένωσης. Δηλαδή να καθιερώσουμε μια ενιαία υπηκοότητα. Ο κ. Ντι Μάιο, ερχόμενος στην Γαλλία κοντά στα κίτρινα γιλέκα δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από το να εμπνευστεί από αυτή την θέληση της συγχώνευσης και από την διακηρυγμένη θέληση του σημερινού προέδρου της Γαλλίας για την συρρίκνωση των εθνών, που συστηματικά επιδιώκουν οι Βρυξέλλες. Ο άλλος Ιταλός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, επικρίνοντας την στάση της Γαλλίας σε κοινά προβλήματα, όπως η μετανάστευση και χαρακτηρίζοντας τον επικεφαλής του γαλλικού κράτους «κακό πρόεδρο», δεν έκανε, στο κάτω-κάτω, παρά το καθήκον του, ως Ευρωπαίου πολιτικού, αντιτιθέμενος στην σημερινή πολιτική του Παρισιού στα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτική που θεωρεί επικίνδυνη. Και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Έτσι η ενέργεια της γαλλικής κυβέρνησης να ανακαλέσει τον πρεσβευτή της από την Ρώμη προκαλεί κατάπληξη. Στην διπλωματία τέτοιας μορφής ενέργεια παραμένει εξαιρετική. Στην ιεραρχία των σοβαρών μέτρων, προηγείται της διακοπής των διπλωματικών σχέσεων. Εάν μια εσωτερική φιλονικία μεταξύ δύο κρατών ιδρυτικών μελών της Κοινής Αγοράς δεν μπορεί να επιλυθεί μεταξύ τους, ούτε από τις Βρυξέλλες, είμαι αναγκασμένος να συμπεράνω ότι η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη για ενότητα. Θα πρόσθετα ότι αυτή η κρίση είναι τόσο πιο δυσάρεστη όταν, παραμερίζοντας το ευρωπαϊκό τέρας, η Ιταλία είναι μια χώρα αδελφή, με προφανείς πνευματικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Γαλλία. Οι Ιταλοί πολιτικοί ηγέτες, αν θέλουμε να δούμε την ουσία του μηνύματός τους, δεν εξέφρασαν παρά την απογοήτευσή τους να βλέπουν την Γαλλία να προσηλώνεται σε μια πολιτική που ευνοεί μόνο την Γερμανία.
Πράγματι, από την άλλη πλευρά έχουμε αυτή την πολιτική απέναντι στην Γερμανία που αδιαφορεί για την ύπαρξη των 25 άλλων μελών της ΕΕ. Υπάρχει μια εκπληκτική γερμανοτροπία στις κυβερνήσεις μας. Οι κυβερνητικοί μας υπεύθυνοι δίνουν την εντύπωση πως διακατέχονται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους γείτονές μας, ένα συναίσθημα μειονεξίας που τους κάνει να πιστεύουν πως πρέπει να διαγραφούν τα επακόλουθα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Κυρίως δίνουν την εντύπωση πως θέλουν να κάνουν τα πάντα για να ξεχάσει η Γερμανία ότι η Γαλλία βρισκόταν μαζί με τους νικητές, αφού είχε νικηθεί, υποστεί εισβολή και κατακτηθεί από τον γερμανικό στρατό. Η διεθνής θέση της Γαλλίας τους φαίνεται ανάρμοστη, αποτέλεσμα μόνο της καλής θέλησης των συμμάχων της. Αγνοούν τον Ντεγκωλικό αγώνα και δεν έχουν απομνημονεύσει παρά την σκοτεινή πτυχή στην ιστορία της χώρας μας. Ας μην λησμονούμε αυτήν την βαριά σε σημασία φράση του στρατάρχη Βίλχελμ Κάιτελ, όταν μπήκε στην αίθουσα για την υπογραφή της συνθηκολόγησης της Γερμανίας, στις 8Μαίου 1945: «Μπα, και οι Γάλλοι παρόντες;»
Η Συνθήκη του Αιξ Λα Σαπέλ (‘Άαχεν) επικυρώνει αυτή την άποψη. Η Γαλλία θα μπορεί να εκχωρήσει πολλά από τα ατού της, χωρίς η Γερμανία να παραχωρήσει το παραμικρό από ότι συνοψίζει τον χαρακτήρα και την ισχύ της. Αλλά η αξίωση του διαμοιρασμού του πυρηνικού αποτρεπτικού και της μόνιμης έδρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που διατύπωσαν υψηλόβαθμοι υπεύθυνοι της γερμανικής εξουσίας, απόδειξη παταγώδης και εξωφρενική της αλαζονείας των γειτόνων μας, είναι απείρως πιο προσβλητικές από τις όξυνες φράσεις του Ματέο Σαλβίνι.
Αλλά η γαλλική κυβέρνηση δεν θύμωσε. Έμεινε μάλιστα τόσο ασυγκίνητη ώστε η Συνθήκη του Αιξ Λα Σαπέλ (Άαχεν) προβλέπει ότι οι διπλωματικές υπηρεσίες της Γαλλίας και της Γερμανίας θα εργασθούν από κοινού ώστε η Γερμανία –δεν λέει πως- να εισαχθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ως μόνιμο μέλος. Όσο για την πυρηνική αποτροπή -όργανο συμβολικό της εθνικής κυριαρχίας- γιατί να μην την μοιραστούμε; Με την Γερμανία, ωστόσο, καλύτερα να αποφεύγουμε την λέξη «συνεργάτες».*
Αυτή η συνθήκη ήταν περιττή. Δεν προστατεύει την ειρήνη στην Ευρώπη όπως η Συνθήκη των Ηλυσίων του 1963, που υπέγραψαν ο Ντε Γκωλ και ο Αντενάουερ. Αυτή η ειρήνη είχε οικοδομηθεί από την δημοκρατία και μόνο απειλές από το εξωτερικό της ηπείρου μπορούσαν να την απειλήσουν. Η νέα συνθήκη μπορεί να εξυπηρετεί μόνο την Γερμανία, η οποία ελέγχει την οικονομία και το νόμισμα της Ευρώπης, καθώς προβλέπει μια γαλλο-γερμανική οικονομική ζώνη, υποκείμενη σε κοινούς κανόνες και εναρμόνιση του δικαίου των επιχειρήσεων μεταξύ των δύο χωρών. Και προ πάντων, παραμερίζει 25 χώρες, μερικές από τις οποίες θα μπορούσαν να είναι εταίροι, πολύ πιο έντιμοι, της Γαλλίας. Η Γερμανία είναι κυρίαρχος της Ευρώπης. Το να της δώσεις μεγαλύτερη δύναμη μπορεί να οδηγεί στην ηγεμονία και προδίδει μια αφέλεια και έλλειψη οξυδέρκειας εκ μέρους αυτών που μας κυβερνούν.
Γνωρίζουμε, χωρίς ποτέ να τολμούμε να το φωνάξουμε, ότι όλες οι σημαντικές θέσεις στους ευρωπαϊκούς θεσμούς έχουν καταληφθεί από Γερμανούς. Οι γενικοί γραμματείς της Κομισιόν όπως και της Ευρωβουλής στο Στρασβούργο είναι Γερμανοί. Οι πρόεδροι του Ελεγκτικού Συνεδρίου, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και ο γενικός διευθυντής του Μηχανισμού Σταθερότητας είναι Γερμανοί. Στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τέσσερεις από τους οκτώ προέδρους ομάδων είναι Γερμανοί. Αρκεί να διαβάσεις το Σπίγκελ ή την Φρανκφούρτερ Τσάιτουνγκ για να μετράς τις γεμάτες κομπασμό δηλώσεις των πολιτικών προσώπων της Γερμανίας.
Η Airbus δεν έχει σχεδόν τίποτε πια γαλλικό, και ότι δεν άρπαξε από την Alsthom η αμερικανική General Electric το καταβρόχθισε η Siemens, χωρίς καμιάν επέμβαση της Κομισιόν. Μερικές από τις γαλλικές βιομηχανίες όπλων έχουν πρόβλημα, επειδή, τα προϊόντα τους εμπεριέχουν γερμανικά εξαρτήματα και το Βερολίνο απαγορεύει κάθε εξαγωγή σε συγκεκριμένο προορισμό, όπως ισχύει για τον πύραυλο αέρος-αέρος METEOR, τον οποίο η Γαλλία δεν μπορεί να πουλήσει στην Σαουδική Αραβία… Θα τολμούσε η Γερμανία να συμπεριφέρεται έτσι πριν δέκα χρόνια; Και θα μπορούσα να πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα.
Έχουμε αλλού στην Ευρώπη πραγματικούς φίλους. Μας απευθύνουν ισχυρά μηνύματα. Ωστόσο τους αγνοούμε χάριν μιας ψεύτικης φιλίας. Είναι καιρός η χώρα μας να αλλάξει προσανατολισμούς και οι ηγέτες της να αφομοιώσουν την γαλλική ιστορία στην ολότητά της και όχι μόνο στις αρνητικές της πτυχές. Να την γνωρίζουν και να εμπνέονται από αυτήν είναι στοιχειώδες για όποιους θέλουν να ηγηθούν.
*Σημ. Μετφρ: Η λέξη «συνεργάτες» («collabo»… συντετμημένο γαλλικά) βαρύνεται με το στίγμα από την συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές στον 2ο Π.Π.
**Πηγή: Στρατηγός Henri ROURE, Comité Valmy, 17 février 2019.
