Στο μισό της θητείας του Εμμανουέλ Μακρόν, μια δημοσκόπηση του ινστιτούτου IFOP που δημοσιεύθηκε στις 25 Οκτωβρίου δείχνει ότι, για το 77% των ερωτηθέντων, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων είναι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός της πενταετίας.
Μας λέει επίσης ότι το 75% αυτών που έδωσαν απαντήσεις, κρίνει αρνητικά τη δράση του Μακρόν όσον αφορά την ανισότητα μεταξύ των πόλεων και των χωριών ή κωμοπόλεων, την οποία ο γεωγράφος Christophe Guilly έδειξε, πολύ πριν από αυτήν την κρίση, ότι είναι ένα φαινόμενο που εφεξής διαμορφώνει τη γαλλική κοινωνία και με εντυπωσιακή εκρηκτική δυναμική.
Η μελέτη διασαφηνίζει επίσης ότι το 22% των ερωτηθέντων συνδέει με τον Μακρόν το χαρακτηριστικό της «ικανότητας να συγκεντρώνει τους Γάλλους», το 24% αυτό της «εγγύτητας στις ανησυχίες των Γάλλων», το 30% αυτό του «δίκαιου» και το 69% αυτό του «αυταρχικού»: το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων έχει, λοιπόν, επηρεάσει σοβαρά την αντίληψη της κοινής γνώμης για τον σημερινό πρόεδρο!
Εξέγερση πολιτών
Είναι επειδή, αντιμέτωπος με μια εξέγερση πολιτών εκ φύσεως και κλίμακας άνευ προηγουμένου, η εξουσία δεν του έφερε καμία πολιτική απάντηση. Αρχικά σε αφασία, πνίγηκε στη λογόρροια μιας λεγόμενης «Μεγάλης Συζήτησης», στην οποία ο πρόεδρος δεν συζητούσε, κατά τη διάρκεια ατελείωτων ωρών, παρά μόνο με τον εαυτό του και μπρος στα μάτια των Γάλλων που υπεβλήθησαν στην εντολή να παρουσιαστεί λαμπρός από μέσα μαζικής ενημέρωσης θετικά διακείμενα στον ίδιο, τα οποία, αφού έδωσαν μια παραμορφωμένη εικόνα του κινήματος, μαρτύρησαν μια ηθική κοντά σε εκείνη των οργάνων προπαγάνδας ενός ολοκληρωτικού κράτους.
Όσον αφορά τα οικονομικά μέτρα που ανακοινώθηκαν για να ηρεμήσουν το παιχνίδι τον Δεκέμβριο, μάθαμε ότι θα αποτελούσαν μια ληστεία του προϋπολογισμού της κοινωνικής ασφάλισης που θα επιβάρυνε το κόστος, ενώ το κράτος θα έπρεπε καταρχήν να αντισταθμίσει τα απρόβλεπτα έξοδα που αποφασίζει η εκτελεστική εξουσία.
Στην πραγματικότητα, η μόνη απάντηση της εξουσίας στην κοινωνική εξέγερση ήταν η άνευ προηγουμένου καταστολή – με μία ανείπωτη βία στη Γαλλία από την εποχή των απεργιών το 1947. Αυτή η καταστολή πράγματι τραυμάτισε σοβαρά ή ακόμα ακρωτηρίασε δεκάδες πολίτες οι οποίοι περιορίστηκαν στο να κάνουν χρήση του συνταγματικού τους δικαιώματος στη διαμαρτυρία. Μια αδιάκριτη καταστολή, που ενθαρρύνεται από έναν Υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος είναι τόσο ανίκανος όσο κυνικός.
Ακρωτηριασμένα χέρια, μάτια βγαλμένα, ψεύτικα νέα υποχρεωτικά αναμεταδιδόμενα από τα τηλεοπτικά κανάλια προκειμένου να δυσφημήσουν με κάθε κόστος τους διαδηλωτές, και να προβάλουν εικόνες από τα πρόσωπα των τραυματιών κατά την είσοδό τους στα επείγοντα για να τους κινήσουν μετά στα δικαστήρια: με δυσκολία αναγνωρίζουμε το πρόσωπο της Δημοκρατίας πίσω από την περιφρόνηση και το μίσος του λαού, τα οποία επιδεικνύονται στους σημερινούς ενοίκους των εθνικών παλατιών. Όσον αφορά τη δικαιοσύνη, το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι δεν τιμήθηκε με το να κλείνει τα μάτια μπροστά σε μια καταστολή δίχως μέτρο, απαλλάσσοντας τους υπεύθυνους για δυσανάλογη βία από τη μεριά των δυνάμεων μιας κυβέρνησης που ήταν ακόμα πιο βάναυση, αφού αναμφισβήτητα φοβόταν πραγματικά ότι θα ανατρεπόταν από την αναταραχή.
Κίτρινα Γιλέκα
Αυτό το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων έχει τελειώσει; Με τη μορφή που πήρε πέρυσι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η ίδια η φύση του, η ανετοιμότητα των ηγετών που προκύπτουν από τα γεγονότα, όπως η σκλήρυνση των υποστηρικτικών μηχανών και των ετοιμοθάνατων συνδικαλιστικών οργάνων, επέφεραν αδυναμία εξεύρεσης άμεσης πολιτικής διεξόδου. Από πολιτική άποψη, προκάλεσε μόνο φόβο στους κατόχους τους οποίους έσωσε το προεδρικό κόμμα από μια καταστροφή στις εαρινές ευρωεκλογές.
Όμως, αυτό που δείχνει η δημοσκόπηση της IFOP είναι ότι ο εκρηκτικός θυμός έχει μετατραπεί σε ένα κωφό θυμό – που περιμένει μόνο μία σπίθα για να εκραγεί εκ νέου. Και δικαίως! αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει!
Εφόσον τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, διότι ακόμα κι αν τα Γιλέκα δεν το έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει, οι πολιτικές κατά των οποίων επαναστάτησαν δεν αποφασίζονται στο Παρίσι. Συνιστούν το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών συνθηκών, του παράλογου ενιαίου νομίσματος και μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν είναι παρά το μέσο εφαρμογής γερμανικών οικονομικών δογμάτων εξίσου παράλογων και εξίσου καταστροφικών για τη γαλλική και την ελληνική οικονομία.