Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κατηγορήσεις μια χώρα ότι καταπατά τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών της.
Ίσως ο πιο τραγελαφικός όμως ήταν αυτός που χρησιμοποίησε σε τίτλο της η -χρηματοδοτούμενη από την αμερικανική κυβέρνηση- «Φωνή της Αμερικής»: «Ο Μαδούρο» διαβάζαμε λίγα 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες «επιχειρεί να ενισχύσει την εξουσία του μέσω εκλογών».
Σε άλλες χώρες αυτό ονομάζεται δημοκρατία. Για τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης όμως, είναι, όπως φαίνεται, συνώνυμο της δικτατορίας.
Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις Τσάβες και Μαδούρο το έχουν «παρακάνει» με τις εκλογές. Η εκλογική διαδικασία της Κυριακής ήταν η 26η που έχει πραγματοποιηθεί από το 1998, όταν ξεκίνησε το μεγάλο πείραμα της αποκαλούμενης Μπολιβαριανής Επανάστασης. Περίπου 20 εκατομμύρια ψηφοφόροι, δηλαδή, προσέρχονται στις κάλπες σχεδόν 1,2 φορές τον χρόνο.
Προφανώς το ποσοστό του 67,7% που ανακοίνωσε το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο για τον κυβερνητικό συνασπισμό δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ισορροπίες στο εσωτερικό της κοινωνίας της Βενεζουέλας.
Το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό συμμετοχής στις κάλπες δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στην πανδημία. Ήταν ένα σαφές μήνυμα που έστελνε μεγάλο τμήμα των παλιών οπαδών του Τσάβες και του Μαδούρο, εκφράζοντας την κόπωση και την αγανάκτηση που αισθάνεται για την κυβερνητική πολιτική και τις δολοφονικές κυρώσεις που έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ.
Η τάση αυτή καταγράφεται εδώ και εβδομάδες και στην σημαντική αύξηση των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στις οποίες δεν συμμετέχουν πλέον μόνο τα εύπορα προάστια του Καράκας, αλλά και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.
Σημαίνουν όμως όλα αυτά ότι οι εκλογές ήταν νόθες;
Όπως ήταν αναμενόμενο, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση έσπευσαν για άλλη μια φορά να καταγγείλουν τη νομιμότητα της εκλογικής διαδικασίας αρκετές εβδομάδες πριν ανοίξουν οι κάλπες (ό,τι είχε κάνει δηλαδή και ο Ντόναλντ Τραμπ για τις αμερικανικές εκλογές). Για νοθεία μίλησε φυσικά και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών, ο οποίος με ανάλογες ψευδείς κατηγορίες είχε στηρίξει το πρόσφατο πραξικόπημα εναντίον του Έβο Μοράλες στη Βολιβία.
Οι συγκεκριμένες καταγγελίες θα μπορούσαν φυσικά να επιβεβαιωθούν ή να διαψευστούν πολύ εύκολα με την αποστολή διεθνών παρατηρητών. Για άλλη μια φορά όμως, οι ισχυρότερες χώρες της Δύσης απέρριψαν το αίτημα του Μαδούρο, που τις καλούσε να στείλουν ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες.
Συγκεκριμένα, οι Βρυξέλλες έθεσαν ως όρο να καθυστερήσει η εκλογική διαδικασία, κάτι που θα αποτελούσε παραβίαση του συντάγματος της Βενεζουέλας που ορίζει ότι οι εκλογές έπρεπε να διεξαχθούν μέχρι το τέλος της χρονιάς προκειμένου να αντικατασταθούν τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης.
Δεκάδες κόμματα ελάχιστοι ψηφοφόροι
Το δεύτερο σημαντικό επιχείρημα των διεθνών μέσων ενημέρωσης ήταν ότι η εκλογική διαδικασία ήταν εκ προοιμίου άκυρη, καθώς την μποϊκοτάρει η αντιπολίτευση. Η συγκεκριμένη διατύπωση όμως είναι τόσο γενικόλογη ώστε καθίσταται ψευδής. Στις εκλογές της Κυριακής είχαν δηλώσει συμμετοχή 107 κόμματα και 14.400 υποψήφιοι, που χωρίστηκαν σε πέντε βασικά πολιτικά μπλοκ.
Η δεξιά μάλιστα εκπροσωπούνταν από τρία μπλοκ: το πρώτο συσπείρωνε τα κόμματα Venezuela First, Popular Will και United Venezuela. Στο δεύτερο συμμετείχαν τα κόμματα MAS, NUVIPA, ProCiudadanos και UPP89, ενώ με μορφή κοινής παράταξης κατέβηκαν σε αρκετές επαρχίες και τα κόμματα Democratic Action, COPEI, Progressive Advance, El Cambio και Cambiemos.
Στα αριστερά του πολιτικού φάσματος συναντάμε το κυβερνητικό μπλοκ του PSUV (συμμετέχουν: United Socialist Party PSUV plus PPT, Tupamaro, SV, PODEMOS, UPV, ORA, MEP και APC), ενώ σε κοινό ψηφοδέλτιο κατέβηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα μαζί με τη νεοσύστατη Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική (APR).
Οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που μποϊκοτάρουν τις εκλογές προέρχονται από την παράταξη του επίδοξου πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό, αρκετές από τις οποίες στήριξαν ή φέρονται να εμπλέκονται με την απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης, όπως επίσης και με την αποτυχημένη εισβολή μισθοφόρων και την απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Μαδούρο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι δημοσκοπήσεις πριν από τις εκλογές έδειχναν ότι η δημοτικότητα του εκλεκτού της Ουάσιγκτον είχε καταποντιστεί πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Αν συμμετείχε στις εκλογές, ο Γκουαϊδό θα είχε στερήσει από τον Μαδούρο τη δυνατότητα να πανηγυρίζει για σαρωτική νίκη, δεν υπάρχει όμως η παραμικρή ένδειξη ότι θα μπορούσε να ανατρέψει την επικράτηση του κυβερνητικού συνασπισμού.
Το οριστικό τέλος του Γκουαϊδό
Όσο επίμονη κι εμμονική και αν ήταν όμως η προσπάθεια των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης να διαβάλλουν την εκλογική διαδικασία, ορισμένοι από τους σοβαρότερους αναλυτές φάνηκε να διαβλέπουν το πολιτικό τέλος του εκλεκτού πολιτικού των ΗΠΑ, πριν ακόμη κλείσουν οι κάλπες.
«Ο Γκουαϊδό κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πολιτικής πραγματικότητας» σημείωνε το France 24, συνοψίζοντας τις θέσεις αρκετών δημοσιογράφων και αναλυτών σε όλο τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα βέβαια, ο πολιτικός θάνατος του Γκουαϊδό είχε επέλθει από τις αρχές Ιουλίου, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ του έδωσε τη χαριστική βολή υποστηρίζοντας ότι έχει χάσει τη δύναμή του.
«Θέλουμε κάποιον που να έχει την υποστήριξη του κόσμου» συμπλήρωσε εν συνεχεία ο Τραμπ, επιβεβαιώνοντας την παλαιά ρήση ότι… σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» .
Το νέο σκηνικό που δημιουργείται μετά και τις εκλογές αφήνει εκτεθειμένες τις χώρες, όπως η Ελλάδα, που είχαν σπεύσει να αναγνωρίσουν τον Γκουαϊδό σαν Πρόεδρο της Βενεζουέλας. Ακόμη και αν ο Τζο Μπάιντεν αποφάσιζε να νεκραναστήσει τον άνθρωπο της Ουάσινγκτον στο Καράκας θα χρειαζόταν να δαπανήσει τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο σε έναν πολιτικό στον οποίο η κοινωνία της Βενεζουέλας έχει γυρίσει ολοκληρωτικά την πλάτη.
Η μόνη του ελπίδα να επιστρέψει στα πράγματα είναι μέσα από ένα αιματηρό πραξικόπημα το οποίο, επί του παρόντος, κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να χρηματοδοτήσει.
*Οι απόψεις του αρθρογράφου δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην τις θέσεις της iskra
