[Την καταλυτική αντινομία μεταξύ της αυτάρεσκης και επιθετικής ψευδαίσθησης παγκόσμιας παντοδυναμίας και της πραγματικότητας ακραίου εθνικού διχασμού και άλλων συμπτωμάτων παρακμής εκθέτει και στιγματίζει Αμερικανός πολιτικός αναλυτής στο πιο κάτω κατατοπιστικό άρθρο του. Ο Raul Ilargi Meijer, συμβαίνει επιπλέον να είναι ελληνολάτρης, να έχει και πρόσφατα επισκεφτεί την Ελλάδα και να έχει -όσο κανείς άλλος ξένος ή ομογενής- καταγγείλει διεθνώς και περιγράψει σε πολυάριθμα άρθρα του τα πάθη της χώρας μας υπό τις στοργικές «μεταρρυθμιστικές» φροντίδες συμμάχων και εταίρων της, αυτά τα χρόνια της δουλείας του χρέους.]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 12:25, ο Ιησούς λέγει στους Φαρισαίους:
Πάσα βασιλεία μερισθείσα καθ’ εαυτής ερημούται και πάσα πόλις η οικία μερισθείσα καθ’ εαυτής ου σταθήσεται.
Την ρήση αυτήν του Ιησού υιοθέτησε ο Αβραάμ Λίνκολν ως θέμα της ιστορικής ομιλίας του στην Εθνική Σύνοδο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που τον εξέλεξε υποψήφιο για την Γερουσία, στις 16 Ιουνίου 1858.
Στις 12 Απριλίου 2018, Η Ουάσιγκτον Ποστ κυκλοφόρησε με αυτόν το κορυφαίο τίτλο:
«Οφείλουμε να δείξουμε πυγμή στην Συρία. Η Βόρεια Κορέα παρακολουθεί.»
Η Ουάσιγκτον Ποστ είναι αναμφίβολα απογοητευμένη που επικράτησε ο (υπουργός Αμύνης)Tζέιμς Μάτις επί των πιο πολεμοχαρών κραυγών στην Ουάσιγκτον και επιλέχθηκε η επίθεση ελάχιστης «επέκτασης».
΄Επειτα, μετά την επίθεση, ο Ρώσος πρόεδρος προειδοποιεί για παγκόσμιο «χάος», εάν η Δύση ξαναχτυπήσει την Συρία. Και εγώ συλλογιέμαι: Χάος; «Προβλέπεις» Χάος; Εννοείς ότι σε αυτό που ζούμε τώρα δεν αρμόζει το όνομα χάος;
Ναι Ουάσιγκτον Ποστ, η Βόρειος Κορέα παρακολουθεί. Και ξέρεις τι βλέπει; Βλέπει ένα σπίτι διαιρεμένο. Βλέπει μιαν Αμερική τόσο ίσως διαιρεμένη εναντίον του εαυτού της όσο ήταν πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Μιαν Αμερική που εκλέγει έναν πρόεδρο και έπειτα αρχίζει πολλαπλές ανακρίσεις εναντίον του, που συνεχίζουν να διεξάγονται πιθανώς επ΄αόριστο. Μιαν Αμερική όπου το μίσος προς τον συμπατριώτη ή την συμπατριώτισσα έχει γίνει ο κανόνας.
Μιαν Αμερική που υιοθέτησε το Σαιξπηρικό δράμα σαν πολιτικό σύστημα, όπου όλοι οι κανόνες πολιτισμένης συζήτησης πετάχτηκαν από το παράθυρο εδώ και πολύ καιρό, και όπου το δηλητηριώδες κουτσομπολιό και το στιλέτο στην ράχη έχουν καθιερωθεί ως κοινωνικά εργαλεία. Μιαν Αμερική όπου όλα είναι νόμιμα εφ’ όσον «πουλάνε».
Μια αινιγματική εξέλιξη είναι ότι, ενώ ο Τραμπ ικανοποίησε την Ουάσιγκτον Ποστ, τους Τάιμς της Ν. Υόρκης, το CNN και το MSNBC – ορκισμένους εχθρούς του, μέχρι που άρχισαν να πετάνε οι πύραυλοι, οι άνθρωποι της δικής του πολιτικής βάσης στράφηκαν εναντίον του. Ενώ οι «φιλελεύθεροι» (τι σημαίνει πια αυτή η λέξη;) ζητωκραύγαζαν και οσφραίνονταν αίμα, οι δικοί του, στην ρεπουμπλικανική δεξιά, θύμιζαν στον Ντόναλντ ότι δεν είναι γι’αυτό που τον εξέλεξαν Πρόεδρο.
Αντέχει ο Τραμπ να χάσει την εκλογική του βάση; Είναι απίθανο να μπορεί να αντέξει χωρίς την πολιτική του βάση, όσο οι εχθροί του καραδοκούν, παρακολουθούν κάθε του κίνηση, περιμένουν την μοναδική ευκαιρία, εκείνη την μοναδική πρόσφορη στιγμή όπου θα αφήσει την πλάτη του ακάλυπτη.
Είναι εντυπωσιακή η αλλαγή ρόλων, με την δεξιά πτέρυγα να μην είναι πια αυτή που διψά για αίμα. Και δεν ήταν αιφνίδια αυτή η εξέλιξη. Ερχόταν από καιρό. Και δεν είναι ενδιαφέρουσα μόνο σε αναφορά με τον Τραμπ, είναι πολλά γεράκια πολέμου που θα δουν επίσης την υποστήριξή τους να φυλλορροεί εφόσον ταχθούν δυνατά υπέρ της αποστολής περισσότερου στρατού σε πολεμικά θέατρα.
Ώστε να, τι βλέπει στις ΗΠΑ η Βόρειος Κορέα; Πρέπει να φοβάται; Θα έχει γίνει πιο τρομοκρατημένη; Ο Κιμ Γιονγκ Ουν θα πρόσεχε την αντίδραση της Κίνας, πολύ πιο σημαντική γι΄αυτόν, παρά το τι κάνουν οι ΗΠΑ. Και η Κίνα καταδίκασε την επίθεση. Θα έκανε το ίδιο και πολύ ισχυρότερα εάν η Αμερική επιτίθετο στην Βόρειο Κορέα. Επομένως ο Κιμ δεν πιστεύει πως η Ουάσιγκτον θα τολμήσει να του επιτεθεί.
Μια ενδιαφέρουσα φράση από την κρατική κινεζική εφημερίδα Global Times εξεικονίζει πως η Κίνα βλέπει τον κόσμο και ειδικότερα τις ΗΠΑ:
« Μια αδύναμη χώρα δεν έχει διπλωματία. Με την πάροδο εκατό χρόνων, η Κίνα δεν είναι πια εκείνη (η αδύναμη) Κίνα. Αλλά ο κόσμος είναι ακόμη (ο ίδιος) εκείνος κόσμος.»
Να πως η Κίνα και πίσω της η Βόρειος Κορέα βλέπουν την Αμερική. Και το ίδιο και η Ρωσία. Οι Αμερικανοί μπορεί να νομίζουν –και το νομίζουν- ότι είναι ακόμη Νο:1 και οι ισχυρότεροι, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, αλλά αυτό δεν είναι πια ότι βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος.
Είναι οι ΗΠΑ στρατιωτικά ισχυρότερες από την Κίνα; Είναι πιθανό, αλλά δεν είναι βέβαιο. Αλλά και πάλι πως κατακτάς 1,3 δισεκατομμύριο ανθρώπους και τους κρατάς σε υποταγή; Ο Ξι Ζι Πινγκ είναι εν γνώσει αυτής της πραγματικότητας και περιμένει την ώρα του.
Είναι οι ΗΠΑ ακόμη στρατιωτικά ισχυρότερες από την Ρωσία; Σχεδόν κατά βεβαιότητα ,όχι. Για να επικαλεστώ άλλη μια φορά τον Paul Craig Roberts (και δεν είναι κανένας ερασιτέχνης):
«Οι Ρώσοι ξέρουν ότι μπορούν, κατά βούληση και εντός λεπτών, να βυθίσουν ολόκληρο τον αμερικανικό στόλο, να καταστρέψουν κάθε αμερικανικό αεροπλάνο και πολεμικό πλοίο την Μέση Ανατολή και στην περιφέρειά της, να καταστρέψουν τελείως κάθε στρατιωτική ικανότητα του Ισραήλ και να εξαφανίσουν τον στρατό του κράτους-μικροτραμπούκου της δεκάρας Σαουδική Αραβία.»
Το έχω ξαναγράψει: Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στον τρόπο που η Αμερική βλέπει και μεταχειρίζεται τους στρατιωτικούς της με τον τρόπο που το κάνει η Ρωσία. Μια διαφορά που εξηγεί πως η Ρωσία μπορεί, με το ένα δέκατο των αμερικανικών αμυντικών δαπανών, να είναι στρατιωτικά ανώτερη, ή τουλάχιστον να καθιστά εκ προοιμίου χαμένους οποιουσδήποτε πολέμους εναντίον της .
Και η διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ στόχος δεν είναι να κάνεις τα καλύτερα όπλα, αλλά το να κερδίξεις περισσότερα λεφτά με τα όπλα. Boeing, Raytheon και Lockheed θα παραγάγουν εκείνα τα όπλα που είναι τα πιο κερδοφόρα, όχι αυτά που είναι πιο αποτελεσματικά. Η ατελεύτητη ιστορία του νεότευκτου αεροπλάνου Joint Strike Fighter αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα. Το Πεντάγωνο είναι ένα άπατο πηγάδι δολαρίων.
Οι Αμερικανοί ίσως μπορούν ακόμη να κατασκευάζουν τα καλύτερα όπλα με τα λιγότερα χρήματα, αλλά δεν το κάνουν. Η Ρωσία το κάνει. Για τον Πούτιν τα καλύτερα όπλα είναι υπόθεση επιβίωσης. Η Ρωσία ήταν κάτω από την απειλή της Αμερικής για όσον καιρό το θυμάται.
Ενώ οι Αμερικανοί είναι τόσο σίγουροι για την κυριαρχία τους και έχουν τόσο συνηθίσει σ΄αυτήν την βεβαιότητα, έπαψαν να φροντίζουν να έχουν τα καλύτερα όπλα σαν προϋπόθεση επιβίωση του έθνους. Κατέληξαν να θεωρούν την υπεροχή τους σαν κάτι αυτόματο και φυσικό.
Η επίθεση στην Συρία δείχνει σαν ένα δείγμα αδυναμίας. Επειδή δεν υπήρχε ανάγκη γι’ αυτήν. Επειδή τα στοιχεία ήταν στην καλύτερη περίπτωση επισφαλή. Επειδή στον κόσμο υπάρχουν διεθνείς οργανισμοί για την αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων. Και επειδή δεν υπάρχει λογική στο να επιτρέπεις να τρέχει το αίμα στην Γάζα και στην Υεμένη και από την άλλη να επικαλείσαι ανθρωπιστικούς λόγους για να βομβαρδίσεις υποθετικά χημικά εργαστήρια κάπου αλλού.
Αυτό που βλέπει ο κόσμος είναι μεγαλαυχίες εκπορευόμενες από ένα βαθιά διαιρεμένο έθνος ( και δεν μιλάμε ακόμα για την Βρετανία). Βλέπει πως σε λιγότερο των 48 ωρών μετά τον βομβαρδισμό, ένας τέως αρχηγός του FBI μιλάει για τον τέως προϊστάμενο του με φρασεολογία που δεν θα τολμούσε κανένας να χρησιμοποιήσει στις περισσότερες χώρες και σε όλη την Ιστορία.
Ο Τζέιμς Κόμυ ξεπερνά τις φιγούρες του Σαίξπηρ. Και στην Αμερική το θέμα που δεσπόζει είναι ποιος έχει δίκιο στον καυγά του Κόμυ με τον Τραμπ. Στην Ρωσία, στην Κίνα και αλλού δεν είναι. Βλέπουν ένα σπίτι, μια χώρα διαιρεμένη. Μια αδύναμη χώρα δεν έχει διπλωματία.
΄Ετσι τελειώνουν όλες οι αυτοκρατορίες. Αυταρέσκεια και Διχόνοια. Αυτό βλέπει η Βόρειος Κορέα παρατηρώντας την Αμερική. Αυτό βλέπουν η Ρωσία και η Κίνα. Και μπορεί να ξέρουν πως ακριβώς το είπε ο Ιησούς. Δεν είπε ένα βασίλειο διχασμένο θεί.θα καταστεί λιγότερο ισχυρό ή πλούσιο, είπε: «Βασιλεία μερισθείσα καθ’ εαυτής ερημούται.»
*Πηγή: Ζero Hedge 18-4-18
