Με αφορμή την καλοκαιρινή του περιοδεία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μιλάει για τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν, τα νανουρίσματα της μητέρας του και τη νέα δισκογραφική δουλειά που έχει στα σκαριά
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κλείνει, φέτος, 45 χρόνια ξεχωριστής παρουσίας στο ελληνικό τραγούδι και τα γιορτάζει με τον πιο αγαπημένο του τρόπο: περιοδείες σε όλη την Ελλάδα με την παράσταση «Κράτα ρε φίλε γερά». Οι εμφανίσεις του το φετινό καλοκαίρι θα ξεπεράσουν τις 40 με την Αθήνα και τον Πειραιά να τον περιμένουν στο θέατρο Βεάκειο την Δευτέρα 23 Ιουλίου.
Ο ίδιος με αφορμή την φετινή περιοδεία παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα τα «Νέα» όπου μίλησε για τα επαγγελματικά του σχέδια, τα νανουρίσματα της μητέρας του, τους ανθρώπους που τον σημάδεψαν αλλά και τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη και ποιος τον βοήθησε να ξεφύγει υπενθυμίζοντάς του ότι «το φως της ζωής είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας».
Τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν και τα νανουρίσματα της μητέρας του
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αναφερόμενος στα πρόσωπα που τον σημάδεψαν λέει: «Φωτίζεται η σχέση μου και εν τέλει η φιλία μου με τους ανθρώπους του πνεύματος, τα ιερά τέρατα που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους και να γίνει αυτό που είμαι. Μιλάω για τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Θάνος Μικρούτσικο, τον Νικόλα Άσιμο, τον Άλκη Αλκαίου, τον Μάνος Ελευθερίου. Αυτή είναι η πραγματική μου περιουσία και μου έκαναν την τιμή να είναι φίλοι μου».
Όσον αφορά το πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής του αυτό δεν είναι άλλο από την μητέρα του και τα νανουρίσματα της μητέρας του: «Κουβαλάω πάντα μέσα μου τη μητέρα μου και τα νανουρίσματά της. Με καθόρισαν, με διαμόρφωσαν και στην ουσία μου έδειξαν το δρόμ για να βρω ποιος είμαι και πού θέλω να πάω. Αν δεν υπήρχαν αυτά, ίσως δεν ήμουν ό,τι έγινα. Το καλό, κακό, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία».
Η κατάθλιψη και η κόρη του που του έδωσε δύναμη και ελπίδα
Ο κορυφαίος Έλληνας ερμηνευτής μίλησε και για τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη: «Η κατάθλιψη χτύπησε και σε μένα την πόρτα. Δεν είμαι καθόλου εύκολο πράγμα, ειδικά όταν έχεις ανθρώπους που στηρίζονται σε σένα και περιμένουν από σένα. Φυσικά ένα ποσοστό της ασθένειας αυτής έχει να κάνει με την κληρονομικότητα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος πιστεύω ότι συνδέεται με τη ζωή που φτιάχνεις ή που σε φτιάχνει. Η επιτυχία και οι προσδοκίες των ανθρώπων για μένα ήταν κάτι που δεν άντεξα. Πίστεψα ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους για μένα. Πίστευα ότι δεν μπορούσα να δώσω αυτά που ήθελαν. Είναι υπέροχο να σε χειροκροτούν, να σε θαυμάζουν και να φτιάχνουν συνθήματα για σένα, αλλά η ευθύνη είναι μεγάλη- όσο και αν αυτό ακούγεται ναρκισσιστικό. Όσον αφορά την κατάθλιψη δεν μπορούν μόνο οι ειδικοί και τα φάρμακα να σε βοηθήσουν. Χρειάζεται υποστήριξη από την οικογένειά σου. Και εγώ στάθηκα τυχερός γιατί την είχα σε υπέρτατο βαθμό. Όμως υπάρχει ένα πρόσωπο που μου έδωσε δύναμη και ελπίδα. Είναι η κόρη μου η Νικολέτα, η οποία είναι τεταρτοετής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Μου θύμισε ότι το φως της ζωής είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας. Της το χρωστάω. Αυτή είναι η σωτηρία μου».
Η καινούργια δισκογραφική δουλειά
«Ετοιμάζω καινούργια δισκογραφική δουλειά. Η Λίνα Δημοπούλου θα βάλει τους στίχους και εγώ θα γράψω σε όλα τα κομμάτια τη μουσική. Ελπίζω μέχρι τον Οκτώβριο να μπορέσουμε να την ολοκληρώσουμε. Έχω την αγωνία μικρού παιδιού».