Καλύτερα να αποδεχόμασταν σκέτο το «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αν, μάλιστα, η Κυβέρνηση κατάφερνε, έστω, να πετύχει την αλλαγή στο όνομα της γλώσσας του γειτονικού Κράτους σε «σλαβομακεδονικά», όπως είναι άλλωστε η πραγματικότητα, τότε, νομίζω, η ήττα θα ήταν ηπιότερη. Γιατί, εν πάση περιπτώσει, αφού η Χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχήν, με το πιστόλι στον κρόταφο, η απλή αποδοχή τετελεσμένων θα ήταν προτιμότερη από αυτή την καταφανή κοροϊδία εις βάρος –εδώ είναι το τραγικό– και του ελληνικού λαού και του λαού των Σκοπίων.
Πρακτικά, η προσθήκη του προσδιορισμού «Βόρεια», στο όνομα της «Μακεδονίας», κάνει το αλυτρωτικό όραμα των γειτόνων παγκόσμιο υπονοούμενο. Αφού υπάρχει «Βόρεια», άρα υπάρχει και «Νότια». Στα διεθνή συμφραζόμενα, θα υπονοείται πάντοτε ότι εδώ έχουμε ένα λαό χωρισμένο στα δύο, καλή ώρα όπως η Κορέα! Το ακόμα κωμικότερο είναι ο «αστερίσκος», όσον αφορά τη γλώσσα: θα λέγεται μεν «Μακεδονική», αλλά με την υποσημείωση ότι είναι σλαβογενής γλώσσα. Λες και η διεθνής πραγματικότητα είναι κάτι σαν διδακτορική διατριβή, όπου ο υποψήφιος κρίνεται στις υποσημειώσεις! Η δε εθνικότητα θα είναι «Μακεδονική» με κάθετη γραμμή και την προσθήκη «πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας»! Δηλαδή, φαντάζεστε στους Ολυμπιακούς, φερ’ ειπείν, να λέει ο εκφωνητής… «και τώρα ο τάδε, Μακεδών –κάθετος πολίτης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας»; Η ξεδιάντροπη κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο! Συμπέρασμα: Αν ο Θεός αποκοιμηθεί, και ισχύσει αυτή η Συμφωνία, οι γείτονες θα λέγονται εν τέλει σκέτο «Μακεδόνες», η γλώσσα τους απλά «Μακεδονική» και, επιπλέον, θα έχουν το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», που στην απλή λογική και στην κοινή παγκόσμια συνείδηση θα τους κατοχυρώνει το δικαίωμα να ζητήσουν αργά ή γρήγορα την ένωση της Χώρας τους, της «Βόρειας» και της «Νότιας» «Μακεδονίας»! Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας, σύμφωνα με το «Διάγγελμά» του, την «εθνική υπερηφάνια».
Ζητούμενο η σταθερότητα
Αλλά ας υποθέσουμε ότι ο στρατηγικός στόχος της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση είναι, πάλι σύμφωνα με το πρωθυπουργικό «Διάγγελμα», η σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Έχει κανείς την εντύπωση ότι μια Συμφωνία που εκβιάστηκε –και για τις δύο πλευρές ισχύει αυτό, γιατί ούτε Έλληνες ούτε Σκοπιανοί την πιστεύουν– από τους κύριους αποσταθεροποιητές της περιοχής, δηλαδή ΝΑΤΟ και Γερμανία, ότι θα συντελέσει στην καλώς εννοούμενη γειτονία, φιλία και σταθερότητα στη νότια Βαλκανική; Εξ αρχής το Κράτος των Σκοπίων είναι κάτι σαν τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες του 19ου αιώνα: ένα προσωρινό μαξιλάρι ισορροπίας των ανταγωνισμών των Μεγάλων Δυνάμεων στη Βαλκανική, μέχρι την επόμενη φάση των αναμετρήσεών τους. Βλέπεις, σ’ αυτή την ευλογημένη Χερσόνησο, όπου η Ιστορία έκανε γείτονες πολλούς και διαφορετικούς σε νοοτροπία λαούς, πάντα βρίσκεται μια περιοχή που δεν μπορεί να είναι –λόγω (αν)ισορροπίας δυνάμεων– ούτε ελληνική, ούτε βουλγαρική, ούτε σερβική, ούτε αλβανική, ούτε τουρκική! Κάτι τέτοιο είναι σήμερα τα Σκόπια – ένα κράτος με βαλκανική πανσπερμία: Σλαβομακεδόνες (που εθνοτικά νοούνται Έλληνες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Αλβανοί. Είναι μ’ άλλα λόγια ό,τι απέμεινε αμοίραστο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους από την πάλαι ποτέ Οθωμανική (και Βυζαντινή) επικράτεια της Μακεδονίας. Σύμφωνοι. Θα μπορούσε ένα τέτοιο Κράτος να γίνει οδηγός συνύπαρξης για τους Βαλκάνιους, το πράγμα δεν έμπλεκε στον ανταγωνισμό, όπως είπα των Μεγάλων Δυνάμεων: Αμερικανοί, Ρώσσοι, Γερμανοί, Ιταλοί όλοι μπλέκονται σ’ αυτό το κουβάρι. Συμπέρασμα: Όχι μόνο η συμφωνία αυτή, που υποτίθεται ότι έχουμε με τους γείτονες, δεν θα συμβάλει στην ποθούμενη (από Έλληνες και, πιστεύω, και από Σκοπιανούς) σταθερότητα και ευημερία, αλλά αντίθετα θα γίνει εντός ολίγου θέατρο νέων αντιπαραθέσεων, αφού εκ των πραγμάτων μεταβάλλεται σε αιχμή της αντιπαράθεσης Δύσης και Ρωσίας.
Εκτεθειμένη η Ελλάδα
Είπα πριν «υποτίθεται ότι έχουμε», γιατί αυτό που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας το βράδυ της Τρίτης είναι η πορεία προς μια Συμφωνία και όχι μια καθαρή συμφωνία. Έτσι η ελληνική Κυβέρνηση πέτυχε το εξής ασύλληπτο: η μεν Ελλάδα να εκτεθεί, συναινώντας ουσιαστικά στην αποδοχή των τετελεσμένων –με δυσμενείς όρους, όπως περιέγραψα πριν – ενός κακοφορμισμένου αλυτρωτισμού και κοντά σ’ αυτό, να αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των γειτόνων για το αν τελικά θα αποδεχτούν τη «ρύθμιση». Εν τω μεταξύ, τα Σκόπια θα έχουν πετύχει το σύνολο των στόχων τους: Να πάρουν πράσινο φώς για την ένταξή τους σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, να υποκλέψουν με ελληνική βούλα (!) το ελληνικό εθνικό όνομα της Μακεδονίας, να σταθεροποιηθούν ως υπολογίσιμος παίκτης στη νότια Βαλκανική, έναντι Βουλγαρίας, Αλβανίας και Σερβίας, και να ακυρώσουν κάθε μελλοντικό ελληνικό όπλο εναντίον της ιστορικής τους λαθροχειρίας, που, καιρώ τω δέοντι, θα στραφεί και εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας. Σας κάνει εντύπωση; Σκεφτείτε μόνο τι επιχείρημα αντίθεσης θα έχει η Ελλάδα, όταν ζητηθεί –από τους γνωστούς επικυρίαρχους «δικαιωμάτων» και «δημοκρατίας», αναγνώριση «Σλαβομακεδονικής» μειονότητας. Απολύτως κανένα!
Ποιος κερδίζει;
Ποιος κερδίζει τελικά, εκτός φυσικά υπερατλαντικών και άλλων «Συμμάχων» μας; Ο κ. Ζάεφ πρώτος, ο οποίος με την προσδοκώμενη αίσια έκβαση της Συμφωνίας θα σταθεροποιηθεί πολιτικά στο ρευστό πολιτικό τοπίο των Σκοπίων. Και αυτός μεν θα απολαύσει μια δίκαιη τιμή, εφόσον πέτυχε το σύνολο των πολιτικών επιδιώξεων των κυβερνώντων στη γείτονα Σλαβομακεδόνων, ο δε δεύτερος επιτυχών, ο κ. Τσίπρας, ο οποίος ελπίζει σε ανάλογα πολιτικά οφέλη, θα έχει επιφέρει μια ιστορική ήττα για τη Χώρα.
Τι προσδοκά ο κ. Τσίπρας;
α. Την αποδοχή ενός αριστερού κοινού, που πάντα έβλεπε με συμπάθεια τα «δικαιώματα» των «συντρόφων» της ΠΓΔΜ, ελπίζοντας πως όλος αυτός ο κόσμος θα ξεχάσει την άνευ όρων παράδοση στο Μνημόνιο.
β. Τη σταθεροποίησή του ως «παίκτη» του μίσθαρνου ελληνικού συστήματος.
γ. Την πολιτική ακύρωση της Αντιπολίτευσης, αφού οι «Δημοκρατικοί» του πρώην ΠΑΣΟΚ, φέρονται πρόθυμοι να ψηφίσουν τη ρύθμιση, ο Θεοδωράκης του «Ποταμιού» θα είναι κάτι σαν κυβερνητικός εταίρος επί του θέματος αυτού, η δε «μειζων» Ν.Δ., αφ’ ενός δεν θα πείσει στην όποια αντίθεσή της –που εκδηλώθηκε ήδη δια χειλέων Κυρ. Μητσοτάκη– καθώς είναι παλαιόθεν γνωστές οι θέσεις των Μητσοτάκηδων επί του θέματος, αφ’ ετέρου, ο κ. Τσίπρας έχει στήσει καλά τη νάρκη του, ώστε αυτή, αν αναφλεγεί, να εκραγεί στα χέρια του κ. Μητσοτάκη – «παλιά μας τέχνη κόσκινο» για τους αριστεριστές Συριζαίους. Για τον κ. Καμμένο, δε χρειάζεται να πω κάτι, γιατί έχει καεί από μόνος του: στις επόμενες Εκλογές, εάν δεν είναι στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα βρίσκει ούτε την ψήφο του!
δ. Τέλος, ο κ. Τσίπρας πετυχαίνει το σπουδαιότερο: Να περάσει το νέο Μνημόνιο χωρίς να έχει ουσιαστικά καμία αντίδραση, αφού θα έχει πετύχει ο αντιπερισπασμός: τα συλλαλητήρια, που έτσι κι αλλιώς δεν αγγίζουν τον «αριστερό» πολιτικό του χώρο, θα γίνουν για τη Μακεδονία.
Και δύο λόγια για το νέο Μνημόνιο
Το Μνημόνιο σε φάση τελικής εξόντωσης
Είχαμε υποσχεθεί στο πρόηγούμενο φύλλο μας, να σχολιάσουμε το νέο Μνημόνιο «της εξόδου από το Μνημόνιο», το επιγραφόμενο «Supplemental Memorandum of Understanding», τουτέστιν «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Συνεννόησης». Δυστυχώς, λόγω των εξελίξεων στο «Μακεδονικό», δεν μας δόθηκε ο χρόνος να διατρέξουμε με περισσότερη προσοχή, το σε 40 σελίδες αγγλικό κείμενο, που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ως προϊόν διαβούλευσης με την ελληνική Κυβέρνηση, ήδη από τον Δεκέμβρη του 2017, ώστε να τεθεί σε ισχύ μετά τον Αύγουστο, οπότε και εκπνέει το προηγούμενο. Προϊόν κρυφής διαβούλευσης, ως μη όφειλε, καθώς αυτό που επίσημα ανακοινώνεται είναι το ψέμα της εξόδου τάχα από τα Μνημόνια.
Επιβάλλεται, ωστόσο, να κάνουμε μερικά προοιμιακά σχόλια στο κείμενο, που εν τω μεταξύ κατατέθηκε στη Βουλή. Το κείμενο κατατέθηκε στη Βουλή στα αγγλικά, πράγμα που χαρακτηρίστηκε από τον κ. Μπαλαούρα του ΣΥΡΙΖΑ, σε απάντηση σχετικών υπονοούμενων για απόκρυψη κ.λπ. από την Αντιπολίτευση, ως «αστοχία». Στ’ αλήθεια πρόκειται για ασέβεια. Απέναντι στη Δημοκρατία και απέναντι στην ελληνική γλώσσα, η οποία, σύμφωνα με το Σύνταγμα παραμένει –ακόμα;– η επίσημη γλώσσα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Πρόκεται επίσης και για κοροϊδία: με τόσους και τόσους υπαλλήλους που πληρώνει ο ελληνικός λαός στην ελληνική Βουλή, δε βρέθηκε κάποιος να μεταφράσει αυτό το κείμενο στα Ελληνικά; Δεν θα πρέπει η Βουλή να αποφασίσει ρητά και οριστικά επί ενός κειμένου, που είναι στην επίσημη γλώσσα της Πολιτείας την οποία διευθύνει; Αν το κείμενο είναι, εκ του πονηρού, στα Αγγλικά, κ. Μπαλαούρα, ξέρετε ότι χωρεί πλεόν της μίας μεταφράσεως, για να μην μιλήσω για ερμηνείες…
Ας έρθω τώρα στα προκαταρκτικά. Από την πρώτη παράγραφο του κειμένου γίνεται σαφές ότι πρόκειται για «επικαιροποίηση» του Μνημονίου του Αυγούστου 2015. Είναι ένα κείμενο, όπως ρητά αναφέρεται, που «καταγράφει τη Συμφωνία μεταξύ του ΕΜΣ (Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενεργούσης δια λογαριασμόν του, και των Αρχών (εν. ελληνικής κυβέρνησης) πάνω στα συμπεράσματα της τέταρτης αναθεώρησης του προγράμματος του ΕΜΣ (εν. του Μνημονίου).» Αυτή είναι η «οριστική έξοδος» του Αυγούστου από τα Μνημόνια.
Στην αμέσως επόμενη, δεύτερη, παράγραφο ρητώς ορίζεται ότι: «Η επιτυχία (του προγράμματος) προϋποθέτει την υιοθέτηση της αντζέντας των μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές Αρχές. […] Η Κυβέρνηση δεσμεύεται να συσκέπτεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ για όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου πριν αυτές οριστικοποιηθούν και νομιμοποιηθούν (ψηφιστούν).». Το λέτε «έξοδο» αυτό;
Η τρίτη παράγραφος ξεκινά με μία δήλωση «αριστερού» διαλογισμού, που είναι στην ουσία στάχτη στα μάτια, Συριζαίικης κοπής: «Η στρατηγική ανάκαμψης λαμβάνει υπόψιν της την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη, τόσο ευρύτερα, όσο και μεταξύ των γενεών.» Στην ουσία, όπως αμέσως μετά και στην ίδια παράγραφο περιγράφεται, πρόκειται για δικαιοσύνη και ισομοίρασμα του ολέθρου, ενώ αναπαράγονται οι γνωστοί από το πρώτο Μνημόνιο χρήσιμοι μύθοι, περί «Ελλήνων που κλέβουν» κ.τ.ό.: «Έχει δοθεί προτεραιότητα σε δράσεις για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, τις απάτες και τις στρατηγικές αδυναμίες (εν. του φορολογικού συστήματος), καθώς αυτές επιβαρύνουν τους ειλικρινείς πολίτες και τις εταιρείες που πληρώνουν εγκαίρως τους φόρους και τα δάνειά τους.» Με το τελευταίο, μπορείτε να καγχάσετε, καθώς όλες οι μεγάλες, γερμανικών συμφερόντων στην πλειονότητά τους αυτή τη στιγμή, εταιρείες, έχουν φορολογικό ΑΦΜ είτε στο Βερολίνο, είτε σε κάποιον ευρωπαϊκό «φολολογικό παράδεισο», οπότε δε δίνουν μία στο Ελληνικό Δημόσιο. Και επί τέλους, υπάρχει κάποιος σε αυτό τον τόπο που ακόμα πιστεύει ότι οι Έλληνες έχουν και περαιτέρω φοροδοτική ικανότητα;
Έχει όμως πονηριά το πράγμα. Αν διατρέξει κανείς το κείμενο, στην πρώτη πρώτη παράγραφο του σχετικού 2.2 κεφαλαίου, περί «φορολογικής μεταρρύθμισης», αναφέρεται: «Η Κυβέρνηση θα πρέπει ως προτεραιότητα να α. αναθεωρήσει (εν. να καταργήσει) την ευνοϊκή φορολογική μεταχείρηση της εφοπλιστικής βιομηχανίας, υπό το φως (!) των υποδείξεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.» Ή, μ’ άλλα λόγια, κάπως έτσι μια χώρα μετατρέπεται σε Κούβα προ του Κάστρο: Τουριστικό ξεδωτήριο, καζίνο και πορνείο της εύπορης Ευρώπης. Μα, αν κάτι έχει μείνει σε ελληνικά χέρια, φίλοι μου, μέσα σε αυτή τη λαίλαπα, είναι το εφοπλιστικό Κεφάλαιο, με όλες, φυσικά, τις αβαρείες του μεγάλου Κεφαλαίου. Αλλά, εξηγείστε μου, παρακαλώ, γιατί η Γερμανία, η οποία όχι μόνο έχει «ευνοϊκή φορολογική μεταχείρηση» σε στρατηγικούς τομείς της βιομηχανίας της, αλλά την επιδοτεί κιόλας, με χρήματα του Γερμανού και του Ευρωπαίου πολίτη, όπως σκανδαλωδώς πολλάκις έχει γίνει με την αυτοκινητοβιομηχανία, επιβάλλει στην Ελλάδα, ως πρώτο μάλιστα μέτρο, την κατάργηση των αντίστοιχων καπιταλιστικών αβαριών;
Έπειτα, για να μη μακρηγορώ –έπεται άλλωστε συνέχεια– για να φανούν καθαρά οι προθέσεις αυτού του «εκσυγχρονισμού» και της «μεταρρύθμισης». Στην ίδια προκαταρκτική παράγραφο που ανέφερα πριν, όπου διακηρύσσεται ξεδιάντροπα η «κοινωνική διακαιοσύνη» περί φόρων, τα γνωστά περί ελληνικής «απάτης» κ.λπ., προγράφεται και ζητείται επίσης ως μέγιστη προτεραιότητα, «η μεταρρύθμιση της Αγοράς, που αποσκοπεί στην εξάλειψη (επί λέξει) προαπαιτουμένων αδειών ειδικών ομάδων (εν. προφανώς τα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα)», που διαστρέφουν τον ανταγωνισμό και κρατούν ψηλά τις τιμές. Το πόσο «πέφτουν» οι τιμές με αυτή την πολιτική, νομίζω όλοι το γνωρίζουμε. Αντιθέτως, παραδίδονται ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της πίττας της ήδη ξεπουλημένης ελληνικής οικονομίας σε διεθνή συμφέροντα, π.χ. φαρμακεία, ταξί, ξενοδοχεία, νομικές υπηρεσίες κ.τ.ό.
Περισσότερα όμως, στη συνέχεια…
*Πηγή: Εφημερίδα Χριστιανική Δημοκρατία
