Το άνοιγμα όλων των μεγάλων εθνικών θεμάτων και η αναζωπύρωση όλων των εστιών έντασης και προβλημάτων στο μέτωπο της εξωτερικής μας πολιτικής, φανερώνουν ότι η ευρύτερη περιοχή έχει γίνει στόχος ανακατατάξεων, «ρυθμίσεων» («επιδιορθώσεων») και διευθετήσεων.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι όλα ή σχεδόν όλα τα μεγάλα θέματα βρίσκονται αυτή την ώρα στο τραπέζι: Σκοπιανό, ελληνοτουρκικά, μέχρι και η ΑΟΖ με την Αλβανία.
Μπορεί να βγει κάτι καλό όταν μία χώρα έχει να αντιμετωπίσει τόσα ανοιχτά θέματα; Μάλλον όχι. Κάπου θα πιεστεί, κάπου θα υποχωρήσει, κάπου θα ενδώσει.
Τα τελευταία επεισόδια με τα Ίμια, ακόμη κι αν δεν είναι «παραγγελία», μοιάζουν να λειτουργούν ως εξής: αφού δεν συμφωνούν οι Έλληνες στη λύση του Σκοπιανού, με διάφορες «εκπτώσεις», δώστους να καταλάβουν ότι θα έχουν πρόβλημα στο Αιγαίο με τους Τούρκους.
Ποιος αναγορεύεται σε «ρυθμιστή» και «ηγεμόνα» σε τέτοιες καταστάσεις; Προφανώς η Ουάσιγκτον – οι Βρυξέλλες θα το ήθελαν, αλλά δεν κάνουν ούτε για το ρόλο του φτωχού συγγενούς!
Αιφνιδίως η Τουρκία προκαλεί ανεξέλεγκτη ένταση και στα δυτικά της, μετά τα όσα γίνονται (με ευθύνη της κυρίως) στα ανατολικά της. Πιθανόν ο λόγος να είναι η προσπάθεια του Ερντογάν να μπερδέψει την οργισμένη εσωτερική κοινή του γνώμη και να πουλήσει ανέξοδο τσαμπουκά για να ισορροπήσει τις απώλειες στα ανατολικά.
Ακόμη κι έτσι όμως, το πρόβλημα το έχουμε εμείς. Που πρέπει να καταφύγουμε στον μπάρμπα Σαμ, ως συνήθως για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση – παρότι οι ΗΠΑ έχουν κάθε συμφέρον να διατηρείται πάντα το πρόβλημα για να το χρησιμοποιούν προκειμένου να διασφαλίζουν το ρόλο τους στην ευρύτερη περιοχή.
Οι ΗΠΑ πιέζουν εδώ και καιρό για επίλυση του Σκοπιανού, αφού θέλουν και τη ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ για τους δικούς τους λόγους – την εμπέδωση της σφαίρας επιρροής τους δηλαδή. Από τη στιγμή που η Αθήνα έχει μπει στο παιχνίδι αυτό, ελπίζοντας ότι θα λάβει ανταλλάγματα εάν «βοηθήσει» αυτό τον αμερικάνικο σχεδιασμό, πρέπει να είναι έτοιμη να δεχθεί και τις ανάλογες πιέσεις.
Η περιοχή μας, τα Βαλκάνια και η ανατολική Μεσόγειος, φαίνεται να προκαλούν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον, που δείχνει αποφασισμένη να κάνει τις «διευθετήσεις», τις «διορθώσεις» και τις ανακατατάξεις, που αναφέραμε στην αρχή, με βάση φυσικά τις δικές της επιδιώξεις και συμφέροντα.
Η ελληνική κυβέρνηση μπροστά σε αυτή την κατάσταση δείχνει στην καλύτερη περίπτωση απλώς να ακολουθεί, στη χειρότερη να προστρέχει με τον ενθουσιασμό του υποταγμένου, που περιμένει ψίχουλα ανταπόδοσης.
Και επιπλέον: το πολιτικό της σύστημα όχι μόνο δεν μπορεί καν να χαράξει μία εθνική στρατηγική με ευρύτερες συναινέσεις, αλλά αδυνατεί και να συζητήσει τα θέματα αυτά σε ένα πλαίσιο καλής διάθεσης και συνεργασίας, ακόμη κι αν υπάρχουν διαφορές.
Κρίμα γιατί σε τέτοιες κρίσιμες καμπές, καθορίζεται το μέλλον μίας χώρας για πολλές δεκαετίες.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι όλα ή σχεδόν όλα τα μεγάλα θέματα βρίσκονται αυτή την ώρα στο τραπέζι: Σκοπιανό, ελληνοτουρκικά, μέχρι και η ΑΟΖ με την Αλβανία.
Μπορεί να βγει κάτι καλό όταν μία χώρα έχει να αντιμετωπίσει τόσα ανοιχτά θέματα; Μάλλον όχι. Κάπου θα πιεστεί, κάπου θα υποχωρήσει, κάπου θα ενδώσει.
Τα τελευταία επεισόδια με τα Ίμια, ακόμη κι αν δεν είναι «παραγγελία», μοιάζουν να λειτουργούν ως εξής: αφού δεν συμφωνούν οι Έλληνες στη λύση του Σκοπιανού, με διάφορες «εκπτώσεις», δώστους να καταλάβουν ότι θα έχουν πρόβλημα στο Αιγαίο με τους Τούρκους.
Ποιος αναγορεύεται σε «ρυθμιστή» και «ηγεμόνα» σε τέτοιες καταστάσεις; Προφανώς η Ουάσιγκτον – οι Βρυξέλλες θα το ήθελαν, αλλά δεν κάνουν ούτε για το ρόλο του φτωχού συγγενούς!
Αιφνιδίως η Τουρκία προκαλεί ανεξέλεγκτη ένταση και στα δυτικά της, μετά τα όσα γίνονται (με ευθύνη της κυρίως) στα ανατολικά της. Πιθανόν ο λόγος να είναι η προσπάθεια του Ερντογάν να μπερδέψει την οργισμένη εσωτερική κοινή του γνώμη και να πουλήσει ανέξοδο τσαμπουκά για να ισορροπήσει τις απώλειες στα ανατολικά.
Ακόμη κι έτσι όμως, το πρόβλημα το έχουμε εμείς. Που πρέπει να καταφύγουμε στον μπάρμπα Σαμ, ως συνήθως για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση – παρότι οι ΗΠΑ έχουν κάθε συμφέρον να διατηρείται πάντα το πρόβλημα για να το χρησιμοποιούν προκειμένου να διασφαλίζουν το ρόλο τους στην ευρύτερη περιοχή.
Οι ΗΠΑ πιέζουν εδώ και καιρό για επίλυση του Σκοπιανού, αφού θέλουν και τη ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ για τους δικούς τους λόγους – την εμπέδωση της σφαίρας επιρροής τους δηλαδή. Από τη στιγμή που η Αθήνα έχει μπει στο παιχνίδι αυτό, ελπίζοντας ότι θα λάβει ανταλλάγματα εάν «βοηθήσει» αυτό τον αμερικάνικο σχεδιασμό, πρέπει να είναι έτοιμη να δεχθεί και τις ανάλογες πιέσεις.
Η περιοχή μας, τα Βαλκάνια και η ανατολική Μεσόγειος, φαίνεται να προκαλούν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον, που δείχνει αποφασισμένη να κάνει τις «διευθετήσεις», τις «διορθώσεις» και τις ανακατατάξεις, που αναφέραμε στην αρχή, με βάση φυσικά τις δικές της επιδιώξεις και συμφέροντα.
Η ελληνική κυβέρνηση μπροστά σε αυτή την κατάσταση δείχνει στην καλύτερη περίπτωση απλώς να ακολουθεί, στη χειρότερη να προστρέχει με τον ενθουσιασμό του υποταγμένου, που περιμένει ψίχουλα ανταπόδοσης.
Και επιπλέον: το πολιτικό της σύστημα όχι μόνο δεν μπορεί καν να χαράξει μία εθνική στρατηγική με ευρύτερες συναινέσεις, αλλά αδυνατεί και να συζητήσει τα θέματα αυτά σε ένα πλαίσιο καλής διάθεσης και συνεργασίας, ακόμη κι αν υπάρχουν διαφορές.
Κρίμα γιατί σε τέτοιες κρίσιμες καμπές, καθορίζεται το μέλλον μίας χώρας για πολλές δεκαετίες.
*Πηγή: protothema.gr
