Φωτογραφία- κειμήλιο από το μακρινό…2012 στο γήπεδο του Ατρόμητου.
Ένα χρόνο πριν το απόγευμα “της Μικρασιατικής καταστροφής” της Ένωσης”.
Μου έδωσες αυτή την φωτογραφία “σαν σε βαθιά παρανομία…”
Γνώριζες και από αυτά, πήγαινες παντού όπου κτυπούσε η καρδιά αυτού του λαού…
Α ρε Στέλιο, σε περιμένει ο Νίκος ο Φουρνάρος γελαστός…
Από “την ανταρτομάνα” Μηλιά, του Ταυγέτου καταγόμενος.
“Του μαγικού βουνού” κατά τον παππού Όμηρο.
Το χώμα της Ανυπότακτης Κοκκινιάς των αιμάτων, σε υποδέχεται τρυφερά.
Σιμά “στο Μπλόκο της Θυσίας”, παρέα με τον Νίκο Μπελογιάννη και δίπλα στον Μάρκο Βαμβακάρη του καημού, του έρωτα και της αγάπης.
Η συμπαντική φωνή του άλλου Στέλιου αντηχεί για πάρτη σου..
“Το μερτικό μου από την χαρά…”
Πόσες φορές δεν “μας κλέψανε τις χαρές”, μέσα κι’ έξω από τα γήπεδα!!!
Ανυπέρβλητοι άνθρωποι, πανώρια παρέα
Ανδρίκια τα έργα σου, σε μια εποχή ανώμαλη και σάπια.
Κατάθεση ψυχής στη μνήμη σου στη φιλία σου στην αμόλυντη ψυχή σου.
Tρεις σκέψεις αναβλύζουν αβίαστα..
Λατρεία για τον Δικέφαλο. Μειδίαμα ανθρώπινο. Προσφορά ατέρμονη.
Φωτεινό παράδειγμα για τους Παλαίμαχους , που έχουν μόνο… λόγια… εκτός!!!
Θα έχω να λέω στα παιδιά μου… “γνώρισα τον Στέλιο”, ανιδιοτελή, ακέραιο, δραστήριο, ενάρετο, οξυδερκή, όμορφο… “σκέτος ΑΕΚ!!!!
“Τώρα που περνάς στο επέκεινα, πλήρης από αγάπη και σεβασμό…
“Πάντα γελαστός και γελασμένος…”
“Δεμένο σε κιτρινόμαυρο μαντήλι” σου καταθέτω τούτο το Δοξαστικό- Μοιρολόγι.
Αφορά την Πόλη, τις αλύτρωτες Πατρίδες του Πόντου και τη γη της Ιωνίας!!
Η Αγιά Σοφιά τζαμί… εμείς τι κάνουμε….!!!!
“ΠΑΝΤΙΕΡΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ”
Ετούτος ο Απρίλης μπαίνοντας,
κλαίει μοιρολογάει.
Μιλάει για ύστερη νυχτιά,
που έρχεται τον Μάη.
Μεγάλε χρόνε ρώτησα,
τι καρτερούν απόψε?
Γιατί αλυχτάνε τα σκυλιά?
Σαν τι κακό θα γένει?
Ένας δικέφαλος αητός,
μας φέρνει το μαντάτο….
Απόψε κλαίνε τα βουνά,
κι οι κάμποι από κάτω.
“Όποιος γεννιέται σήμερα,
χίλιες φορές πεθαίνει”.
Το τσούρμο ετοιμάζεται,
να μπει “στην Πλατυτέρα”.
Ρεσάλτο θένε για να μπούν,
στην Πόλη με γιουρούσι.
Ανθίζουν τα τριαντάφυλλα,
να υποδεχτούν τον Χάρο.
Γινόταν πλέον φανερό,
“η Πόλη” δεν αντέχει.
Μπαζιμπουζούκοι αλυχτούν.
Σιμώνει ο Μωάμεθ.
Τους έδινε το λεύτερο,
τρείς μέρες να ρημάξουν.
Οι άνδρες να γίνουνε ραγιάς
και τα παιδιά τσογλάνια.
Γυναίκες κόρες νάχουνε,
απόλαυση για πάντα.
Άγριες καρδιές από τη μια,
οσμίζονται την σάρκα.
Σμίγουν κυλιούνται οργιαστικά,
στα βρόχια του θανάτου.
Περιμένει λέει ο Αλλάχ,
χαρέμια τους προσμένουν.
Δερβίσηδες υπόσχονται,
πως θα μεθύσει ο Χάρος.
Λουμπάρδες ρίχνουν στο ψαχνό,
στο άπαρτο το κάστρο.
Χωνιά κρατούν οι μαχητές,
δαυλιά βαστάνε οι τούρκοι.
Να μακαρίσεις ποιόν ρωτάς,
μόνο τους θυσιασμένους.
Αυτούς που δεν παράδωσαν,
την Πόλη στα μεμέτια.
Αφήνουνε λογαριασμούς,
σε όλα μας τα αδέλφια.
Σημαία με δικέφαλο.
Παντιέρα μνημοσύνης.
Ποτέ να μην ξεχάσουμε.
Να κάνουμε ειρήνη….
Χιλιόχρονη βελανιδιά,
είναι η Ρωμιοσύνη.
Δεν είναι βιλαέτι τους,
της Αγιά Σοφιάς η πύλη.
Δεν μελωδάει ο Ρωμανός,
δεν ξέχασε ο χρόνος.
“Το θέρισμα” του Ελληνισμού,
από τους δολοφόνους.
Άκαυτο καίει ολημερίς,
του Έθνους το φυτίλι.
Φωτίζει ουρλιάζει και απαιτεί,
να μπουρλοτιάσει “η Πύλη”.
Σπάρτη – Μάνη – Φιλαδέλφεια – Πόλη..
29η Μάη η 8η Γενάρη 21ου Αιώνα.
“Ο Παράνομος” Πολίτης και Ποιητής
Νίκος Φωτίου Σταθάκος
ΥΣΤΕΡΗ ΓΡΑΦΗ
“Στου Παραδείσου τις αυλές,
απόψε ο Στέλιος μπαίνει.
Τον καρτερούνε αετοί
Δικέφαλοι δοξασμένοι…
Ανάσες ξόδεψες πολλές,
νάρθουν τα πάνω κάτω.
μοίρασες όλες τις χαρές,
στου Αεκτζή το πιάτο.
Τώρα μπορείς να κοιμηθείς,
τώρα μπορείς να φύγεις.
Έκανες το καθήκον σου, φίλε καλό ταξίδι”
