Ο Αύγουστος είναι ο τελευταίος μήνας του θέρους,αλλά και του εκκλησιαστικού έτους. Είναι επίσης ο κατ’εξοχήν μήνας των διακοπών και της πανηγυρικής αναπαύσεως η οποία αφειδώς παρέχεται και προσφέρεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας,καθώς ολόκληρη η χώρα κοσμείται από σεβάσματα και Ιερούς Ναούς αφιερωμένους στην Θεοκυήτορα Παναγία. Είναι ο μήνας κατά τον οποίο σύσσωμον το Άγιον Όρος εορτάζει και τιμά την Θεοτόκο προστάτιδά του(28 Αυγούστου). Η Ελλάδα στολίζεται,ευτρεπίζεται και κατακλύζεται από τις καθημερινές παρακλήσεις προς την Μητέρα του Θεού. Η Κοίμησις της Θεοτόκου συνάδει απολύτως με την Ορθόδοξη Πατερική παράδοση και χαρακτηρίζεται από χαρά και λύπη. Ο μήνας της χαλαρώσεως,της ανασυγκροτήσεως,της επανασυναγωγής συνοδεύει την Ιστορία του τόπου,την νοηματοδοτεί,την προφυλάσσει και την ανανεώνει εντός της εγκαθιδρυμένης πίστεως,η οποία εκφράζεται και βιώνεται από τους πολίτες εμπράκτως και παντοιοτρόπως.
Ο Αύγουστος προσφέρει μία τελευταία θερινή ανάσα λουσμένη στον ήλιο,στα καθαρά γαλάζια νερά,στα αγέρωχα όρη,στις άσπιλες λίμνες και στους άμωμους καταρράκτες,στις ευλογημένες πεδιάδες που ραίνουν με το κάλλος τους κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου. Είναι ο μήνας της εκούσιας αισιοδοξίας,της απαραίτητης θετικής σκέψεως,της αναγκαιότητος καθάρσεως του νου,του συνεσταλμένου σκορπίζματος σκέψεων και συναισθημάτων. Ένας μήνας αισθαντικός και προσωρινών ψευδαισθήσεων,καθώς προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε-κατά το δυνατόν ή και κατά το αδύνατον- από τους προσκαίρους ή και μονίμους ζόφους,οι οποίοι εδώ και αιώνες δεν μπορούν να μειώσουν το κάλλος του. Ο Αύγουστος επιμένει,αντιστέκεται και αγωνίζεται να ανατρέψει τους έντεκα υπόλοιπους μήνες μαζί. Μία ες αεί ετήσια όαση που προσπαθεί να ξεδιψάσει και να αναπαύσει τον κάματο που κουβαλούν οι πολίτες το υπόλοιπο έτος. Ένας μήνας που διαρκώς κοντράρεται εναντίον καυσώνων,πυρκαγιών,της καταστολής της Δημοκρατίας,της κατάργησης των δικαιωμάτων στην εργασία,τον ευτελισμό της υγείας,της παιδείας και του αθλητισμού,την αυξανόμενη ανεργία και νέα ένδεια,τις συνέπειες του ιού,την ενδοοικογενειακή βία,στην κυρίαρχη έκπτωση αξιών και προτύπων,το άδηλον μέλλον των νέων και της χώρας,την τουρκική απειλή,την εξαρτημένη πολιτική εντός αμφιλεγομένων “συμμαχιών”.
Ένας Αύγουστος υπέρτερος και ανώτερος όλων υπερίπταται υψιπετής, αγέρωχος, ανεπηρέαστος, προσφέροντας ένα δυναμικό χαμόγελο προς όλους,αποστασιοποιημένος ηγέτης του κάλλους,αδαπάνητος στην ματαιότητα, προσφιλής στον Άνθρωπο, αγαπητός από όλους,άριστος διδάσκαλος της όντως ζωής, μέγας ταξιδευτής και θηρευτής εδώ και αλλού, αναζητείται και προσμένεται καθ’ όλην την υπόλοιπη διάρκεια του έτους. Κάθε ελεγεία, διθύραμβος, δόξα και τιμή αδυνατούν να περιγράψουν το μεγαλείο και την μοναδικότητά του. Αύγουστος ελευθερωτής οδηγός ψυχών και σωμάτων,αληθοψευδής συνεχώς καθώς μας εγκαταλείπει και χάνεται στην διάρκεια της επαναφοράς του,καταστέλει κάθε ίχνος σκέψης και επιθυμίας να του αντισταθείς,αυτός ο άρχων της Αντιστάσεως,ο σαλός του έτους,ο συμπεριφερόμενος παραλόγως σε σχέση με τους υπόλοιπους “λογικούς” μήνες. Ωστόσο τούτη η σαλότης του είναι εκείνη που μας επανάγει εις τα απωλεσθέντα-έως αυτού- ίδια,όπου μας συναντάμε μαζί με τους άλλους-γνωστούς και αγνώστους- και επανέρχεται ο αλωθείς κοινοτισμός,η συγχρονικότης,ο ενταφιασμένος παις και κορασίδα. Ένας Αύγουστος ανέφελος,ανέμελος και ασκεπής που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί καθ’ όλον το έτος,ως εκ τούτου σπάνιος και πολύτιμος,ένα δώρο στο οποίο κάθε αντίδωρο είναι ελάχιστο,αφού αυτός ο ανατρεπτικός-επαναστάτης είναι και πεισματικά παραμένει 31 ημερών-ετών-αιώνων,μη αναπαραγώμενος περαιτέρω,καθιστάμενος καθηλωτικός έκων-άκων διατηρώντας-όσο δύναται- την ισορροπία με το ειδικό βάρος που διαθέτει.
Αδύναμοι οι υπόλοιποι μήνες τον παρακολουθούν με δέος να ηγείται,να διατηρείται εκεί ψηλά στο βάθρο το οποίο αφ’εαυτού του κατέλαβε από τους αιώνες,προσιτός και ουχί αλαζονικός,αθάνατος θνητός,αναβιβάζει εις αυτό πάντες τους θέλουσιν ακολουθείν και συμμετάσχειν του αρχεγόνου κάλλους του,το οποίο παραμένει ανέκπτωτον και ατελεύτητον.
Καλή Παναγιά!!!
“[….] Από την θέση του ιερού ο γερό-Ηλιόδωρος κάθε μέρα,όταν θ’άρχιζε ο ψάλτης το ‘Αινούμεν,ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον’ έβλεπε με τα μάτια της ψυχής,σαν όραμα,μία μαυροφορεμένη,μεγαλόπρεπη γυναίκα,που την συνόδευαν δύο Άγγελοι με ολόχρυσο θυμιατό στο χέρι και θύμιαζε το Ναό. Περνούσε δε από τα στασίδια των μοναχών και θύμιαζε μέχρι που τελείωνε η ‘Τιμιωτέρα’ και η ενάτη ωδή[….]”
(” Το Γεροντικόν από το Περιβόλι της Παναγίας” Εκδόσεις” Άθως” 2010 σελ.113-114)
*Οι τοποθετήσεις του κειμένου εκφράζουν αυτονοήτως τον υπογράφοντα
