Αφες αυτώ

Μυστήρια πράσα. Απορώ με όσους μεμψιμοιρούν για τη λύτρωση που αξιώθηκε ο συνθέτης του «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς» στο αλυτρωτικό συλλαλητήριο του Συντάγματος, έπειτα από το οποίο η αιωνία Ελλάς ερίζει με την ΕΛ.ΑΣ. για τον ακριβή αριθμό των ασυντάκτως συντεταγμένων. Περίμεναν, άραγε, από τον κοσμοπολίτη μουσικό να υψώσει τη σημαία των μουσών; Ητοι της σύνεσης, του διεθνισμού και του κατευνασμού; Ή μήπως να ανακαλέσει τα από πολλών ετών απολεσθέντα αριστερά του ανακλαστικά για να υπερασπιστεί μια κατ’ όνομα αριστερή κυβέρνηση, ήτις αντανακλά κατ’ ουσίαν σιδηρά πολιτική που θα ’κανε ακόμα και τη Θάτσερ να ερυθριά;
Ιδιάζουσα περίπτωση ο ίδιος. Συνιστά μια κατηγορία μόνος του. Συγκαταλέγεται στους ελάχιστους δημόσιους άνδρες, τους οποίους ο λαός αποκαλεί με το υποκοριστικό. Κι ας διάγει τη δέκατη δεκαετία του βίου του. Ψιλοκόβουμε συνήθως τα βαφτιστικά των παιδιών. Λέμε Γιαννάκης, Κωστάκης, Νικολάκης, έτοιμοι να τους συγχωρήσουμε τα πάντα. Το Μιχάλης της ταυτότητας, εν προκειμένω, επιστρέφεται ως απαράδεκτο. Σκέτο Μίκης. Κατά σατανική σύμπτωση ώς και το επώνυμο συνωμοτεί: Θεοδωράκης.
Καμιά αμφιβολία· έχουμε να κάνουμε με μεγαλοφυΐα. Το αποδεικνύουν οι επιδόσεις του στο πεντάγραμμο. Από την έκτη γραμμή και κάτω, ωστόσο, τα θαλασσώνει συστηματικά. Η γενιά μου γεύτηκε τα άσματά του σε υπερβολικές δόσεις, ώσπου της κάθισαν βαριά στο στομάχι. Πιτσιρίκος έβαζα στη διαπασών το σαρανταπεντάρι με τον «Βράχο βράχο» στη μια φάτσα και τον «Μετανάστη» στην πίσω με τον Καζαντζίδη σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου, γνωρίζοντας ότι είναι απαγορευμένα απ’ τη χούντα. «Αυτά τα τραγούδια μάλιστα! Οχι σαν τα σαχλά που ακούτε» έλεγε ανύποπτη η μάνα μου. Ο κυρ Αγγελος, ο αστυφύλακας της γειτονιάς, στάθηκε αντάξιος του ονόματός του. Την προειδοποίησε πως είναι παράνομα και τ’ αφουγκραζόμασταν έκτοτε χαμηλοφώνως και με σφαλισμένα τα σκούρα.
Η μεταπολίτευση τον αποθέωσε. Σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, πλατείες, μαγαζιά, γήπεδα, πολιτικές συγκεντρώσεις δεν έπαιζε τίποτ’ άλλο. Ξεροσφύρι Μίκης κι άγιος ο Θεός! Συντάχθηκε μεν με το ΚΚΕ, τασσόμενος ταυτοχρόνως με το πρώτο σκέλος του διλήμματος «Καραμανλής ή τανκς». Το Κόμμα τον αθώωσε. Κατόπιν πέρασε από το ΠΑΣΟΚ. Δικαιολόγησε την τάχιστη αποσκίρτησή του το Κίνημα. Ομοίως και με τις άλλες συνιστώσες του δημοκρατικού τόξου. Η μισή Ελλάδα είχε αγοράσει τους δίσκους του δέκα φορές τον καθένα.
Στην υπόλοιπη μισή δεν άρεσε το ότι ήταν ταυτισμένος με την Αριστερά. Τον απέρριπτε από ζηλοφθονία. Ωσπου έγινε υπουργός της Δεξιάς, το αλήστου μνήμης «βρόμικο ’89» και ξεπούλησε. Τα βινύλια· μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Πανέλλην πλέον μπορούσε να λέει ό,τι κατέβαζε η κούτρα του και να απαλλάσσεται αυθωρεί από τους πάντες. Ηξεραν ούτως ή άλλως πως η αντίληψή του περί τα κοινά ήταν ανέκαθεν αντιστρόφως ανάλογη με το χάρισμά του προς τις νότες. Οσοι τον κατακεραυνώνουν εσχάτως, υποψιάζομαι, του έχουν δώσει πλειστάκις άφεση αμαρτιών.