Υπερχρέωση, μνημόνια, πανδημία, πύρινο ολοκαύτωμα, αυταρχισμός, πείνα, εξαθλίωση, ξεπούλημα και εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτή η Ελλάδα δεν μας αξίζει!
Η Ελλάδα δεν περνάει απλώς κρίση, βιώνει 15 χρόνια τώρα, αυτή και ο λαός μας, ένα μαρτύριο και βασανιστήριο που λίγες χώρες έχουν ζήσει σε “ειρηνική” περίοδο. Ίσως καμία!
Δυστυχώς τη χώρα καταπλακώνει ένα φαύλο, κλεπτοκρατικό και υποτελές σε μια ξενόδουλη ολιγαρχία και σε ξένα κέντρα πολιτικό κατεστημένο, που πνίγει την πατρίδα μας και καταδυναστεύει, εξαχρειώνει και εξαθλιώνει τους πολίτες, ενώ εκμαυλίζει και αποπολιτικοποιεί τη νεολαία μας.
Βεβαίως η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στους “από πάνω” πλουτοκράτες κυρίαρχους των μίντια που μας χειραγωγούν. Η ευθύνη ανήκει και στους διαπλεκόμενους του πνευματικού και πανεπιστημιακού κόσμου, οι οποίοι φουσκώνουν τις τσέπες τους, εξωραΐζοντας το σύστημα.
Ευθύνη έχουμε και εμείς οι πολίτες που λόγω φόβου, ραγιαδισμού, πελατειακών σχέσεων και τόσων άλλων μικρών, ποταπών και γελοίων, αναπαράγουμε με την ανοχή, τη σιωπή, την δήθεν ανημπόρια μας, τη συναίνεση, την υπακοή και την ψήφο μας ένα άθλιο σύστημα, υποθηκεύοντας τα παιδιά, τα εγγόνια μας και την πατρίδα μας.
Μήπως ήρθε η ώρα να αφυπνισθούμε;
Μήπως ήρθε η ώρα κάποιοι να φύγουν κακήν κακώς από την εξουσία και από την πολιτική ζωή, πληρώνοντας ακριβά τα εγκλήματά τους με παραδειγματική τιμωρία;
Αν δεν τους “τελειώσουμε” τώρα, θα “τελειώσουν” αυτοί τη χώρα, εμάς και τα παιδιά μας!
Να φύγουν και να πληρώσουν όπως τους αξίζει. Όχι όμως για να φορέσε ιο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς και να φέρουμε ξανά τους “ίδιους” με άλλα ονόματα από την πίσω πόρτα.
Ο τόπος δεν χρειάζεται νέους αυτάρεσκους αλλαζόνες, εγωκεντρικούς ξερόλες και υπερφιλόδοξους “σωτήρες” με συνήθως παχιές τσέπες και παχιά λόγια.
Η Ελλάδα την ώρα μηδέν, στην οποία βρίσκεται, χρειάζεται μια έντιμη, βαθιά δημοκρατική, πατριωτική και αποφασισμένη εθνική ηγεσία. Μια εθνική ηγεσία η οποία θα είναι έτοιμη να δώσει η ίδια το παράδειγμα με προσωπικές θυσίες. Μια εθνική ηγεσία που θα επιδείξει τόλμη, ρεαλισμό και ριζοσπαστισμό για να κάνει μια νέα ελπιδοφόρα αρχή η χώρα περήφανη και ανεξάρτητη, έτοιμη να αντιμετωπίσει τον οικονομικό κατήφορο, τις εθνικές απειλές και τη φτωχοποίηση, χωρίς να προσκυνά, με στόχο ένα καινούριο παραγωγικό, αναπτυξιακό και ασφαλές μέλλον εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και βαθιάς δημοκρατίας.
Π.Λ