Προ ημερών πέρασε ασχολίαστη «στα ψιλά» η πληροφορία ότι οι ΗΠΑ έχουν δυσαρεστηθεί για τα πάρε-δώσε με τους Κινέζους (COSCO) και τις προσοδοφόρες δουλειές με τα ελληνικά λιμάνια. Αργότερα, ακολούθησε με μεγάλα γράμματα και διθυραμβικούς τόνους, η πληροφορία ότι αναμένεται στην Αθήνα ο Πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν με την σύζυγό του, πηγή ποικίλων σχολίων και αντιδράσεων στη γαλλική πρωτεύουσα. Η Γαλλία είναι ο πιο φιλοαμερικανός από τους δυτικοευρωπαίους εταίρους, επιδιώκοντας έτσι να αντισταθμίσει την ισχύ της Γερμανίας. Ένας βασικός στόχος της επίσκεψης Μακρόν είναι, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, να μπει η Γαλλία μέτοχος στην πώληση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έτσι ώστε τουλάχιστον να ελεγχθεί η δυναμική της κινεζικής διείσδυσης από την Ελλάδα προς την Ευρώπη αλλά και να εξισορροπηθεί το ενδιαφέρον της Γερμανίας για το λιμάνι. Ο Πειραιάς είναι πολύτιμος λίθος αλλά η Θεσσαλονίκη και το Λιμάνι της είναι καθαρό διαμάντι. Εντάξει. Η μερίδα του λέοντος θα πάει στους ξένους φίλους, κάτι θα μείνει στους ντόπιους άρχοντες, πρωτευουσιάνους και της συμπρωτεύουσας, προφανώς και τα απαραίτητα λίγα για το εργατικό προσωπικό. Όπως λένε και στην κυβέρνηση με την αγιαστούρα δεν γίνονται δουλειές, το χρήμα ανοίγει παράθυρα και πόρτες αν και ενίοτε κλείνει σπίτια. Σπανίως στον τόπο μας, είναι η αλήθεια. Αλληλοκάλυψη και αλληλοσυγκάλυψη είναι διαχρονικοί και διακομματικοί πυλώνες του Συστήματος.
Ωστόσο τα λιμάνια είναι μέρος μόνο ενός πολύ ευρύτερου, πλανητικού, «παιχνιδιού» που περιλαμβάνει το «δρόμο του μεταξιού», δηλαδή τη δυναμική είσοδο της Κίνας στη Δύση, το ρωσικό φυσικό αέριο και τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας αλλά και εναντίον της Γερμανίας και συνολικά της ΕΕ, όπου και η Ελλάδα. Η Ευρώπη, εννοώ η ΕΕ, παραμένει μεν αμερικανικό προτεκτοράτο (κατά τον Μπρζεζίνσκι) αλλά η παρουσία της Κίνας τη μετατρέπει σε διεκδικούμενη περιοχή ενώ οι ΗΠΑ βρίσκονται σε κατάσταση υστερίας απέναντι στη Ρωσία προκειμένου να διατηρήσουν τη μονοκρατορία τους στη γηραιά Ήπειρο.
Πρόκειται για μια καθολική, πλανητική σύγκρουση για τη διαμόρφωση ενός νέου Κόσμου σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου. Είναι η Ιδέα της «χιλιόχρονης αυτοκρατορίας», παλιότερα όνειρο του Χίτλερ για το Ράιχ των χιλίων ετών και την εκσυγχρονισμένη μεταμφίεσή της, όπως τη διατύπωσε ο Χάντιγκτον για το «τέλος της Ιστορίας». Πρόκειται για σύγκρουση του τύπου «Ρώμη εναντίον Καρχηδόνας» όπου ο ένας αντίπαλος εκμηδενίζεται πλήρως και ανατέλλει ένας εντελώς καινούργιος και διαφορετικός Κόσμος. Κάτι που δεν προέκυψε από τους δυο παγκόσμιους Πολέμους. Και για να συνεννοούμεθα η ιδέα πλήρους εξόντωσης του αντίπαλου είναι παλιότερη του καπιταλισμού. Η διαφορά είναι ότι τώρα, πρώτον, τα Μέσα Καταστροφής οδηγούν σε πλήρη εκμηδένιση όχι μόνο του ενός αλλά και των δυο αντιμαχόμενων. Και δεύτερον δεν χωρούν πλέον στον Πλανήτη δυο (ή περισσότερες) διαφορετικές εκδοχές του ίδιου (καπιταλιστικού) Συστήματος. Η αντίφαση είναι προφανής και το αδιέξοδο επίσης, η λύση αγωνιώδης. Η τερατώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας, της Οικονομίας αλλά και η επιτακτική ανάγκη ελέγχου της πληθυσμιακής έκρηξης σπρώχνουν αδυσώπητα στην ομοιογένεια και στη στυγνή πειθάρχηση των πληθυσμών. Η τρομοκρατία, αθέλητα ή προσχεδιασμένα ή ως μοιραίο αποτέλεσμα, συμβάλλει στην επιβολή σιδερένιας πειθαρχίας στους πληθυσμούς.
Το θέμα των Λιμανιών είναι, λοιπόν, πρωτίστως γεωπολιτικό, όχι οικονομικό. Η Ρωσία ήδη από χθες και η Κίνα μέχρι να βραδιάσει είναι απειλητικοί γεωπολιτικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ και της Δύσης, των Ρότσιλντ και των Ροκφέλερ, της δυναμικής δημόσιας προμετωπίδας τους, του Σόρος. Ολιγώρησαν με τον Πειραιά αλλά δεν θα χάσουν όλοι αυτοί και τη Θεσσαλονίκη μέσα από τα χέρια τους, την αγαπημένη Σαλονίκη, αλησμόνητη πατρίδα των (τότε κυνηγημένων) Εβραίων, πανίσχυρων σήμερα. Εντάξει, λοιπόν. Θα δοθούν μάχες, ίσως πέσουν κορμιά, αλλά, επιτέλους, όπως μοίρασαν την πίττα οι Κύπριοι έτσι ας τα καταφέρουν και οι εν Ελλάδι. Και αν, ανίκανοι, δεν τα καταφέρουν ετούτοι, θα κληθούν οι επόμενοι και αν και πάλι δυσκολευτούν θα εκπληρωθεί ο πόθος πολλών να τα ταιριάξουν όλοι, ως πατριώτες, για να δώσουν «εθνική λύση». Ο εθνικός Μύθος είναι ότι όλοι μαζί οι Έλληνες, τα κόμματα, κάνουν θαύματα. Η κοινή και όχι παράλογη απορία είναι γιατί η σύμπραξη των αποτυχημένων θεωρείται ιδανική λύση για τη χώρα; Θα είχε νόημα μόνο αν έστω μια πλευρά της «εθνικής σύμπραξης» είχε σχέδιο με στόχους, προτεραιότητες και απαιτήσεις προς τους Εταίρους/Συμμάχους για τους όρους συμμετοχής της χώρας στο «Μεγάλο Παιχνίδι». Αλλά τα προτεκτοράτα δεν απαιτούν, επαιτούν.
Πούτιν και Ερντογάν συμβαδίζουν ώστε να ολοκληρωθεί ο λεγόμενος «νότιος ή τουρκικός αγωγός» του ρωσικού φυσικού αερίου που προώρισται να περάσει από τη Βουλγαρία ή/και την ελληνική Θράκη για να καταλήξει στην Ευρώπη. Το συμφέρον για την ολοκλήρωση του αγωγού είναι μέγιστο και ζωτικό. Αν ματαιωθεί διαιωνίζεται η αμερικανική κυριαρχία στην Ευρώπη. Αν η Ελλάδα βάλει εμπόδια, λόγω ΗΠΑ, θα τεθεί άμεσα θέμα Θράκης φαινομενικά ως προκλητική απαίτηση της Τουρκίας αλλά με την συνενοχή όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και των Βρυξελών/Βερολίνου. Και τότε τυχόν αμερικανικές συστάσεις στον Ερντογάν θα τον αφήσουν αδιάφορο. Ούτε θα υπάρξει «σχέδιο Ανάν», για πενταμερείς, χώρος και χρόνος για αξιοθαύμαστους διπλωματικούς χειρισμούς.
Από τη Δαμασκό στη Θράκη ο δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες. Οι Κούρδοι, με μοναδικό συμπαραστάτη τις ΗΠΑ, απειλούν την εδαφική ακεραιότητα Συρίας, Ιράν και Τουρκίας. Θα ήταν ανόητοι αν ένιωθαν ασφαλείς. Αλλά γιατί οι ιθύνοντες στην Αθήνα επαναλαμβάνουν ότι ζούμε σε όαση ειρήνης; Σάμπως από αυτούς εξαρτάται;
