Α. Η πολιτική κατάσταση της τρέχουσας περιόδου
Η κυβέρνηση όλη την προηγούμενη περίοδο προσπάθησε να πείσει τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό ότι, ο συμβιβασμός που έκανε με τους δανειστές και την ΕΕ, οδήγησε στη διάσωση της ελληνικής οικονομίας από την καταστροφή και στην έξοδο της χώρας μας από τα μνημόνια, και ότι τώρα πια υπάρχουν προοπτικές που ανοίγονται για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων!
Η κυβέρνηση ψεύδεται, αφού όχι μόνο τίποτα ουσιαστικά δεν άλλαξε από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν με το 1ο και 2ο μνημόνιο, αντίθετα με την ψήφιση του 3ου μνημονίου, συνεχίστηκαν οι ίδιες πολιτικές, εφαρμόστηκαν ακόμη και μέτρα που προέβλεπαν τα δύο πρώτα μνημόνια, και καθυστέρησαν λόγω της αντίστασης και των αγώνων των εργαζομένων από το 2010 έως το 2015 να εφαρμοστούν.
Πολιτική δεν άλλαξαν η τρόικα και οι λεγόμενοι θεσμοί. Πολιτική άλλαξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μετά την μετατροπή του ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, συμμορφώθηκε «προς τα υποδείξεις» και εφάρμοσε όλα όσα μέχρι τότε κατάγγελλε!
Η κορωνίδα της κυβερνητικής ομολογίας ότι υιοθέτησε πλήρως τη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών είναι το γεγονός ότι στο σκεπτικό της έφεσης του ελληνικού δημοσίου ενάντια στην καταβολή των αναδρομικών του 13ου και 14ου μισθού στους συνταξιούχους, αναφέρεται ότι οι περικοπές αυτές «…ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν για το δημόσιο συμφέρον, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση ταυτίζεται με το συμφέρον των πολιτών, αφού η ενδεχόμενη πλήρης κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης, θα συμπαρέσυρε και σε πλήρη κατάρρευση και τα νοικοκυριά όλων των Ελλήνων πολιτών» και ότι είναι «συμβατές με το Σύνταγμα», καθώς και η δεύτερη «μεταμνημονιακή» επιθεώρηση εκπροσώπων των θεσμών που έγινε πριν λίγες μέρες σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας και της τήρησης των δεσμεύσεων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που έχουν συμφωνηθεί.
Πιο συγκεκριμένα στο στόχαστρο των δανειστών βρέθηκαν το τραπεζικό σύστημα και κυρίως το νέο πλαίσιο «προστασίας» της πρώτης κατοικίας και το νέο σχήμα διαχείρισης των κόκκινων δανείων, καθώς και η καθυστέρηση στις ιδιωτικοποιήσεις και στην αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου προς τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις, η πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού και η δημοσιονομική «επικινδυνότητα»!!!! των εκκρεμών δικαστικών αποφάσεων για τις περικοπές των δώρων, των μισθών και των συντάξεων!
Η αναμενόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού (υπογράφηκε η απόφαση για αύξηση από 1ης Φλεβάρη στα 650€) όπως και η επέκταση και η «υποχρεωτική» εφαρμογή των κλαδικών ΣΣΕ γίνονται στο πλαίσιο των μνημονιακών δεσμεύσεων. Δεν επανέρχεται ο μισθός στα 751€ και κυρίως δεν αλλάζει ο τρόπος και η διαδικασία διαμόρφωσής του από δω και πέρα, ο οποίος θα γίνεται με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και όχι μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και την υπογραφή ΕΓΣΣΕ μεταξύ της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών οργανώσεων. Δεν επανέρχονται οι διατάξεις που κατάργησαν τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ, μηδενίζοντας το κοντέρ των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των τελευταίων 40 χρόνων και κυρίως, δεν επανέρχονται, η υπογραφή νέων ΣΣΕ και η υποχρεωτική εφαρμογή και επεκτασιμότητά τους οι οποίες πλέον ουσιαστικά κρίνονται από τις διαθέσεις των εργοδοτών.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση επαίρεται ότι μείωσε την ανεργία και από 26,6% το α’ τρίμηνο του 2015 σήμερα είναι 18,9%. Δεν λέει όμως ότι η μείωση αυτή σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη μαζική (500.000 περίπου εργαζόμενοι) μετανάστευση, κυρίως νέων και επιστημονικά ειδικευμένων, καθώς και στη διεύρυνση της ελαστικής, μερικής και εκ περιτροπής και ανασφάλιστης εργασίας.
Η κυβέρνηση αυτή είναι η πιο φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής περιόδου, αφού έγινε το πιο «καλό παιδί» του ΝΑΤΟ, υλοποιεί τα σχέδια των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην περιοχή, συμμετέχει στον άξονα Ισραήλ – Αιγύπτου – Κύπρου για την προώθηση των γεωπολιτικών, ιμπεριαλιστικών και οικονομικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Βαλκανικής. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έγινε για να ενισχύσει την παρουσία του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου στην περιοχή των Βαλκανίων, και δεν εξυπηρετεί τη σταθερότητα, την ειρήνη, τη φιλία και την αλληλεγγύη των δύο λαών.
Τέλος και επειδή η περίοδος που διανύουμε είναι προεκλογική, οι συστημικές μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, θα οξύνουν την επίπλαστη αντιπαράθεση, έξω από τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, με στόχο το κριτήριο της επιλογής τους στην κάλπη να μην βασίζεται στα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων και του λαού, αλλά στην υποσχεσιολογία και τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος. Ήδη είναι ανοιχτοί ή εξαγγέλλονται διαγωνισμοί προσλήψεων στο δημόσιο ή η υλοποίηση διάφορων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ για τους άνεργους κλπ, έγινε η αναστολή της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς στους πριν το Μάιο του 2016 συνταξιούχους, δόθηκαν αναδρομικά στα ειδικά μισθολόγια του δημοσίου, αυξάνεται ο κατώτατος μισθός κ.λπ.
Β. Βασικά συμπεράσματα από τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες από το Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα και βασικές αιχμές της δράσης μας το επόμενο διάστημα
1. Βασικά ζητήματα που κυριάρχησαν την προηγούμενη περίοδο ήταν αυτά που έχουν σχέση με την υπογραφή ΣΣΕ, τις αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, στην επαναφορά του 13ου και 14ουμισθού για τους εργαζόμενους στο δημόσιο και στους συνταξιούχους, την διατήρηση και διεύρυνση του καθεστώτος των ΒΑΕ και του αντίστοιχου επιδόματος, τις απολύσεις, την απλήρωτη εργασία και την εργοδοτική τρομοκρατία, οι αγώνες των ελαστικά εργαζόμενων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα για μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα, η πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων και ενάντια στον εκπλειστηριασμό της λαϊκής ιδιοκτησίας καθώς και τα ζητήματα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, μιας και τα τελευταία χρόνια έχουμε επικίνδυνη αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, πολλά από τα οποία είναι και θανατηφόρα.
2. Η συμμετοχή των εργαζομένων εξακολουθεί να είναι μεγαλύτερη στις τοπικές, επιχειρησιακές και κλαδικές κινητοποιήσεις και για τα ιδιαίτερα ζητήματα που έχουν σχέση με τους όρους αμοιβής και εργασίας τους και μικρότερη στις κεντρικές πανεργατικές κινητοποιήσεις και για τα γενικότερα ζητήματα. Το γεγονός αυτό εξηγείται λόγω της απογοήτευσης, της ηττοπάθειας και της έλλειψης πίστης και ελπίδας ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα και να επιβάλλει η εργατική τάξη της χώρας μας μια διαφορετική πορεία, υπέρ της, έξω από το καθεστώς της επιτροπείας και των μνημονίων που έχουν επιβληθεί και σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τους ευρωατλαντικούς πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς που συμμετέχει. Επειδή όμως οι συνθήκες ζωής, εργασίας και αναπαραγωγής της εργατικής τάξης είναι δύσκολες ή και χειροτερεύουν, για ζητήματα που τα βιώνει καθημερινά, μπορεί πιο εύκολα να κινητοποιηθεί.
Αυτό σημαίνει ότι αυτή την πραγματικότητα πρέπει να την παίρνουν υπόψη οι δυνάμεις του ΜΕΤΑστη δράση τους, με στόχο να δημιουργούν τις συνθήκες της μεγαλύτερης συμμετοχής και κινητοποίησης των εργαζομένων, αλλά και να μην υποκλίνονται στις δυσκολίες, γιατί κινδυνεύουμε από την κυριαρχία του συντεχνιασμού και του ρεφορμισμού, που δεν βλέπουν τις αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα και δεν συνδέουν την πάλη για τη βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης με την πάλη για την ανατροπή της μνημονιακής κανονικότητας που έχει επιβληθεί στην προοπτική της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της επικυριαρχίας του κεφαλαίου.
3. Σχετικά με τις γενικές απεργιακές κινητοποιήσεις του Νοέμβρη. Την απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14 Νοέμβρη και της ΓΣΕΕ στις 28. Παρά τις προσπάθειες που κάναμε για γενική απεργιακή κινητοποίηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, υπονόμευσαν αυτή την προοπτική και, ενώ τον Οκτώβρη αυτές οι δυνάμεις στη ΓΣΕΕ, δεν έβλεπαν ότι συντρέχει λόγος κινητοποίησης. Όταν όμως είδαν ότι για τις 14 Νοέμβρη δημιουργούνταν ένα ευρύτερο μέτωπο από συνδικάτα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, τότε αυτή η ηγεσία της ΓΣΕΕ, παρενέβη απεργοσπαστικά, προαναγγέλλοντας, πριν τις 14, απεργία για τις 28 Νοέμβρη!
Για την ευόδωση όμως των σχεδίων της εργοδοτικής κυβερνητικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, ευθύνες φέρνει και το ΠΑΜΕ, το οποίο έκανε την απεργία του Νοέμβρη «κινητή γιορτή» και δεν τόλμησε ή δεν θέλησε να αμφισβητήσει την επικυριαρχία της συγκεκριμένης πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, στο συνδικαλιστικό κίνημα και της δυνατότητάς της, αυτή να προκηρύσσει τη γενική απεργία!
Ως ΜΕΤΑ έχουμε ξαναπεί ότι, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, η αλλαγή της γραμμής, του προσανατολισμού και της πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος θα γίνει υπερβαίνοντας τη σημερινή γραφειοκρατική δομή, με στόχο την υπέρβαση του κατακερματισμού και της διαίρεσης σε εργαζόμενους ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα ή σε εργαζόμενους με σταθερή εργασία ή ελαστική, εκ περιτροπής, ενοικιαζόμενη κλπ και τη δημιουργία ισχυρών και μαζικών κλαδικών συνδικάτων που θα διεκδικήσουν να εκφράσουν γνήσια την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, που σήμερα είναι δυστυχώς εκτός συνδικάτων, και θα αναμετρηθούν στους αγώνες στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο για την ντε φάκτο αναγνώριση της αντιπροσωπευτικότητας και της δυνατότητας της διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας και αμοιβής της εργατικής τάξης.
Η παραπάνω εκτίμηση δεν οδηγεί στην έξοδο από τα «επίσημα» συνδικάτα. Αντίθετα δίνουμε τη μάχη σ’ αυτά και κυρίως σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, αλλά όσο ψηλά και αν συμμετέχουν οι δυνάμεις μας, στην ιεραρχία αυτού του συνδικαλιστικού κινήματος, πρέπει να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στη βάση και κυρίως στη δυνατότητα επικοινωνίας με τον κόσμο της εργασίας που στενάζει και βρίσκεται εκτός των τειχών!
Ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται όσο υπάρχει ένας άγονος ανταγωνισμός ή δεν υπάρχει ισότιμη συνεργασία και συνεννόηση όλων των ταξικών δυνάμεων και των ανιδιοτελών συνδικαλιστών, ανεξάρτητα απόχρωσης, που βλέπουν όμως ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα από μόνοι τους ή ότι η παρέμβασή τους είναι περιορισμένη.
Το ΜΕΤΑ φιλοδοξεί να ανοίξει τη συζήτηση με στόχο την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αλλαγή της δομής του για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Ξεκινώντας από τη συζήτηση που πρέπει να γίνει για τη συνένωση στους δυναμικούς κλάδους της οικονομίας, όπως είναι τα Ξενοδοχεία, ο Τουρισμός και Επισιτισμός, στους κλάδους της Υγείας και της Παιδείας, στον τομέα των Υπηρεσιών, των Νέων Τεχνολογιών, των Μεταφορών, της Ενέργειας και της Επικοινωνίας κλπ.
Στο πλαίσιο αυτό να συνεχίσουμε τη συζήτηση που είχαμε ξεκινήσει στα μέσα της μνημονιακής περιόδου και να επιδιώξουμε να κατατεθεί μια όσο είναι δυνατόν ολοκληρωμένη πρόταση, περί τα τέλη του 2019, αρχές του 2020, για τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, παίρνοντας υπόψη την ευρωπαϊκή εμπειρία στους αντίστοιχους κλάδους και τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα μας.
Απέναντι στον ρεφορμισμό, στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και τη γραφειοκρατία, δεν δίνουν απάντηση ούτε τα στενά, περιχαρακωμένα κομματικά – παραταξιακά συνδικάτα, ούτε τα «καθαρά» ιδεολογικά και πολιτικά, που προσομοιάζουν με πολιτική περιορισμένης απεύθυνσης και όχι συνδικαλιστική οργάνωση. Η βάση οργάνωσης και η ενότητα της εργατικής τάξης στα συνδικάτα πρέπει να στηρίζεται στα ενιαία ταξικά συμφέροντα και όχι στην ιδεολογική και πολιτική συμφωνία.
Για το σκοπό αυτό συγκροτείται επιτροπή με τη συμμετοχή συνδικαλιστών και ειδικών επιστημόνων που θα επιφορτιστεί να φέρει μια πρώτη πρόταση για συζήτηση στην μεθεπόμενη ευρεία συνεδρίαση του ΓΣ του ΜΕΤΑ που θα γίνει μετά το καλοκαίρι.
Ενισχυτικό της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για, τον αγωνιστικό προσανατολισμό του και την καθημερινή του παρέμβαση, αποτελούν οι προσπάθειες που κάνουμε για τον συντονισμό σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων, συνδικαλιστικών παρατάξεων και αγωνιστών συνδικαλιστών, ανδρών και γυναικών, για την ενίσχυση ενός ταξικού πόλου που θα δρα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και θα πιέζει στην ενεργοποίηση των συνδικάτων. Αυτές οι προσπάθειές μας δεν οδηγούν στη συγκρότηση ενός κακέκτυπου του ΠΑΜΕ που θα διευρύνει την πολυδιάσπαση και την παθητικότητα μέσα στους εργαζόμενους.
4. Αξιόλογη ήταν επίσης και η προσπάθεια για κλαδική απεργία πρωτοβάθμιων σωματείων από τα κάτω την 1η Νοέμβρη, με αιτήματα την αύξηση του κατώτατου μισθού, την υπογραφή ΣΣΕ, τις συνθήκες εργασίας κλπ, που έδωσε τη δυνατότητα να γίνει συζήτηση και κινητοποίηση στους χώρους δουλειάς και να πραγματοποιηθεί συγκέντρωση και πορεία στην οποία συμμετείχε αρκετός κόσμος και κυρίως νέοι. Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται με ανάλογη κινητοποίηση για τις 16 Φλεβάρη 2019, την οποία στηρίζουμε και ως ΜΕΤΑ.
5. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αύξηση των εργατικών ατυχημάτων που οφείλονται κυρίως στα ελλιπή μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, στην περικοπή των κονδυλίων και στη πλημμελή συντήρηση του μηχανολογικού εξοπλισμού και των εγκαταστάσεων, στην απουσία γιατρών εργασίας και μηχανικών ασφαλείας, στη μη πρόβλεψη ή μη χορήγηση των προβλεπόμενων Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ), καθώς και στην εντατικοποίηση της εργασίας και τη μαζική χρησιμοποίηση ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Στο θέμα αυτό υπάρχει μεγάλη ευαισθησία στην ελληνική κοινωνία και ενισχύθηκε κυρίως από το γεγονός ότι έχουν έρθει στην επιφάνεια τα εργατικά ατυχήματα στους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, στους ντελιβεράδες, σε εργοτάξια κλπ. Το πρόβλημα βέβαια δεν λύνεται αν περιοριζόμαστε στην έκφραση της λύπης και της ευαισθησίας, αλλά στη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων και στη λήψη μέτρων ασφαλείας.
Το θέμα είναι σοβαρό, σχετίζεται με τη ζωή και αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και θα πρέπει την επόμενη περίοδο να είναι στην προμετωπίδα της δράσης μας μέσα στα συνδικάτα. Η πάλη για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας της εργατικής τάξης είναι βαθιά ταξικό ζήτημα και σχετίζεται με τον περιορισμό των κερδών του κεφαλαίου, σε όφελος της εργασίας. Τα συνδικάτα οφείλουν να γίνουν πιο αποφασιστικά σ’ αυτόν τον τομέα, να δημοσιοποιούν τα εργατικά ατυχήματα, να ζητούν τη λήψη μέτρων, την εκτίμηση κινδύνου για κάθε εργασία, καθώς και την παραδειγματική τιμωρία των εργοδοτών και να προχωρούν σε διακοπή εργασιών κλπ.
6. Αυξήσεις στους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Διεκδικούμε παντού, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα που να καλύπτουν ένα μέρος των απωλειών των προηγούμενων χρόνων καθώς και την άμεση κατάργηση του μνημονιακού απαγορευτικού που δεν επιτρέπει τη σύναψη ΣΣΕ με οικονομικά αιτήματα στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Διεκδικούμε άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στο ύψος των 751€ και τη διαμόρφωσή του από δω και πέρα μέσα από ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των εργατικών και των εργοδοτικών οργανώσεων για την υπογραφή ΕΓΣΣΕ.
Διεκδικούμε την αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού των 751,00€, ήτοι στα 600,80€, την καταβολή του σε όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας, την πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική-νοσοκομειακή περίθαλψη, καθώς και τη δωρεάν πρόσβαση και μεταφορά σ’ όλα τα δημόσια ΜΜΜ.
Την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και την αναδρομική καταβολή του. Το θέμα αυτό αφορά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του δημοσίου και τους συνταξιούχους. Από την πρώτη στιγμή θέσαμε το θέμα ότι η διεκδίκηση πρέπει να είναι αγωνιστική, οργανωμένη από το συνδικαλιστικό κίνημα και όχι δικαστική, όμως δυστυχώς παρά τη γενική συμφωνία σε συνδικαλιστικό επίπεδο, στην πράξη γίνεται το αντίθετο και κυρίως οδηγείται εκεί ο κόσμος αφού δεν είδε και δεν βλέπει κάποια συγκεκριμένη κινητοποίηση, πέρα από την αναμονή και την ενεργοποίηση των δικηγορικών γραφείων. Πιστεύουμε ότι το επόμενο διάστημα και με αφορμή την εκδίκαση στην ολομέλεια του ΣτΕ την 1 Φλεβάρη θα πρέπει να γίνουν, μέχρι το Μάρτη, ακόμα και απεργιακές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια σε συνεργασία και με τις συνταξιουχικές οργανώσεις για να δοθεί πολιτική λύση, και να μην οδηγηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι στα δικαστήρια και να μην γίνει ένα τέτοιο θέμα αντικείμενο προεκλογικών σκοπιμοτήτων.
Τη σταδιακή αποκατάσταση όλων των συντάξεων, κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, επαναφορά του κοινωνικού και αλληλέγγυου συστήματος των καθορισμένων εισφορών και παροχών και μείωση των χρόνων και της ηλικίας συνταξιοδότησης.
Την κατάργηση της διάταξης για τη μείωση του αφορολόγητου και την άμεση επαναφορά του στα 12.000€, καθώς και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
7. Αγωνιζόμαστε για σταθερή και μόνιμη εργασία. Σήμερα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στο θέμα των προσλήψεων κυριαρχούν οι ελαστικές μορφές εργασίας, οι εξωτερικές εργολαβίες, η stand byεργασία, η εκ περιτροπής και ενοικιαζόμενη, η «κοινωφελής» εργασία κλπ.
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ενάντια στο νόμο – προσοντολόγιο Γαβρόγλου, και αφορά στον τρόπο πρόσληψης τους, με τον οποίο οδηγούνται στην απόλυση και την ανεργία χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, ήταν μαζικές και μαχητικές και συνάντησαν την ευρύτερη στήριξη από τους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να συνεχιστεί με στόχο να ακυρωθεί στην πράξη ένας νόμος που όχι μόνο απολύει, υποβαθμίζει τα πτυχία και απαξιώνει την προϋπηρεσία, αλλά και εισάγει έμμεσα την αξιολόγηση και οδηγεί στον κοινωνικό κανιβαλισμό, με τη μόνιμη εργασιακή επισφάλεια.
Ανάλογες κινητοποιήσεις έγιναν και γίνονται τους χώρους των νοσοκομείων, της τοπικής αυτοδιοίκησης, της κεντρικής διοίκησης, αλλά και σε χώρους του ευρύτερου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που όμως ως κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν ότι γίνονται σε διαφορετικούς χρόνους, χωρίς συντονισμό, κοινή δράση και αλληλεγγύη μεταξύ τους.
Ως ΜΕΤΑ υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της μετατροπής όλων αυτών των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αφού εξυπηρετούν αποδεδειγμένα πάγιες και διαρκείς ανάγκες, καθώς και την κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων και όλων των μορφών της ελαστικής και ενοικιαζόμενης εργασίας.
Στο πλαίσιο αυτό και με αφορμή τη συνταγματική αναθεώρηση ζητάμε την κατάργηση της σχετικής απαγόρευσης του άρθρου 103, παράγραφος 8 του Συντάγματος, για τη δυνατότητα μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Ζητάμε την απαγόρευση προσλήψεων έκτακτου προσωπικού για την κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών του δημοσίου. Σε περίπτωση όμως που προσλαμβάνεται έκτακτο προσωπικό γι’ αυτές τις ανάγκες και έχουμε καταστρατήγηση της σχετικής διάταξης του συντάγματος, οι συμβάσεις αυτές να μετατρέπονται αυτόματα σε αορίστου χρόνου.
Στο συγκεκριμένο θέμα εκφράστηκε προβληματισμός από ορισμένους συναδέλφους ισχυριζόμενοι ότιμια ανακίνηση του θέματος της αναθεώρησης του σχετικού άρθρου σήμερα, λόγω του δυσμενούς πολιτικού συσχετισμού, μπορεί να οδηγήσει στην επί τα χείρω αναθεώρησή του και στην κατάργηση ακόμα και της σχετικής πρόβλεψης που απαγορεύει την πρόσληψη έκτακτου προσωπικού για την κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών του δημοσίου και προβλέπει προσλήψεις εκτάκτων μόνο «…για απρόβλεπτες και επείγουσες ανάγκες…».
Θεωρούμε πρόχειρη την πρόταση του ΠΑΜΕ που λέει: «…Το δικαίωμα στην εργασία, στη σταθερή και μόνιμη δουλειά είναι αδιαπραγμάτευτο και κατοχυρωμένα για όλους τους εργαζόμενους. Ως εκ τούτου, απαλείφεται από το άρθρο 103 και το σύνολο του Συντάγματος κάθε διάταξη που εμποδίζει ή ακυρώνει αυτό το δικαίωμα, που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Εφεξής, κατοχυρώνεται διά του Συντάγματος και επιβάλλεται υποχρεωτικά σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου η μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις…», γιατί υποτιμά το θέμα της πάλης για την κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων και την απαγόρευση προσλήψεων έκτακτου προσωπικού για τις πάγιες ανάγκες και την ανάγκη για προκηρύξεις πρόσληψης μόνιμου προσωπικού, με αντικειμενικά και διαφανή κριτήρια, με διαδικασίες που θα δίνουν ίσες ευκαιρίες συμμετοχής σε όσους ενδιαφέρονται.
8. Τη μείωση του ωραρίου εργασίας – άμεσα στις 37,50 με προοπτική τις 35 και τις 30 ώρες την εβδομάδα – χωρίς μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων, για να μειωθεί η ανεργία και να ωφεληθεί και η Εργατική Τάξη, και όχι μόνο οι καπιταλιστές και το κράτος, από την γενικευμένη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής σ’ όλη την αλυσίδα της παραγωγικής διαδικασίας.
Ισχύει απόλυτα η άποψη που εκφράσαμε από το Σεπτέμβρη του 2017 ότι «…Η έκταση της τεχνολογικής εισβολής στην παραγωγική διαδικασία και οι ανατροπές που αυτή επιφέρει, οδηγεί στην απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, καθώς το εργατικό δυναμικό αντικαθίστανται από μηχανές…» και ότι «…Η τεχνολογική αυτή πρόοδος, ειδικά στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης (ρομποτική), θα δημιουργήσει ακόμη πιο κρίσιμες ρωγμές που θα επιφέρουν σαρωτικές ανατροπές στο κοινωνικό πεδίο και στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων και της κατανομής των εισοδημάτων…».
Το ΜΕΤΑ αντιλαμβάνεται τις ανατροπές που πρόκειται να επιφέρει αυτή η προοπτική στις εργασιακές σχέσεις, ιδιαίτερα στον τομέα των υπηρεσιών (τράπεζες, ιατρική, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, κατασκευές, μεταφορές, εμπόριο) αλλά και σε βιομηχανικούς και παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας, και επειδή η πείρα του εργατικού κινήματος λέει ότι δεν αποτελούν λύσεις ούτε η άρνηση, ούτε ο στρουθοκαμηλισμός ούτε και οι σπασμωδικές αντιδράσεις για τη διαφύλαξη των θέσεων εργασίας, θα πρέπει: α) Να τεθεί με πιο εμφατικό τρόπο το θέμα της μείωσης του ωραρίου εργασίας και τηςαύξησης των αποδοχών, για να μπορεί και η εργατική τάξη να καρπούται ένα μέρος της «τεχνολογικής» υπεραξίας απ’ αυτή την εξέλιξη και β) Να θεσπιστεί η υποχρέωση της εργοδοσίας η εφαρμογή προγραμμάτων επανεκπαίδευσης και απορρόφησης των εργαζομένων για να μην χάνονται θέσεις εργασίας.
9. Ξεχωριστή σημασία έχει η εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση του εργατικού κινήματος με τη γενικευμένη πολιτική των Ιδιωτικοποιήσεων. Πολιτική στην οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί εξαιρετικός μαθητής μια και όχι απλά έχει συνεχίσει, αλλά εμβαθύνει και γενικεύει τις αντίστοιχες κατευθύνσεις. Ξεπούλημα Δημόσιας Περιουσίας, ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, ένταξη εκτάσεων, κτιρίων, μνημείων και φυσικών πόρων στο Υπερταμείο, εκχώρηση Δημόσιων Λειτουργιών σε ιδιώτες, ΣΔΙΤ και Συμβάσεις παραχωρήσεις, Προνομιακή Ενίσχυση Στρατηγικών και άλλων Επενδυτών κοκ.
Η αντιπαράθεση με τις πολιτικές αυτές δεν αφορά μονάχα τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις αυτές, αλλά το σύνολο της κοινωνίας μια και σε αυτή φορτώνεται το βάρος μέσω μετακύλησης του κόστους στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Αφορά και τις τοπικές κοινωνίες που πληρώνουν το οικονομικό και περιβαλλοντικό βάρος. Οι αντιστάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και αυτό τον παράγοντα ώστε να είναι αποτελεσματικές.
10. Ιδιαίτερα πρέπει να στηρίξουμε τους εργαζόμενους στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ, όπου επιχειρήσεις έκλεισαν η κλείνουν, αλλάζουν χέρια κλπ, με θύματα τους εργαζόμενους και σε ό,τι αφορά στην απώλεια θέσεων εργασίας, αλλά και στη βίαιη ανατροπή μισθών και δικαιωμάτων.
Τους εργαζόμενους στους κλάδους του επισιτισμού και τουρισμού, όπου υπάρχει εντατικοποίηση της εργασίας και εξαντλητικά ωράρια, μη εφαρμογή των ΣΣΕ, φτηνή και ανασφάλιστη εργασία μέσω των προγραμμάτων μαθητείας κλπ.
Τους εργαζόμενους στα αεροδρόμια, όπου πίσω από τις φανταχτερές βιτρίνες η εργατική τάξη στενάζει και πληρώνει με αίμα το κέρδος των ιδιωτικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στους χώρους των αεροδρομίων, αλλά και του προσωπικού που δουλεύει στις αεροπορικές εταιρίες και ιδιαίτερα τώρα με την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων και ανάληψης της λειτουργίας τους από τη Γερμανική Fraport.
11. Αγωνιζόμαστε ενάντια στη γυναικεία καταπίεση και εκμετάλλευση, στη δουλειά και στο σπίτι, ενάντια στον υπαρκτό σεξισμό. Ενόψει της παγκόσμιας μέρας της γυναίκας, 8 Μάρτη, αλλά και στη συνέχεια, η παράταξή μας, σε συνεργασία με ευρύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων και των κινημάτων θα προσπαθήσει να αναδείξει με αγωνιστικό και συλλογικό τρόπο, τα ιδιαίτερα προβλήματα που βιώνουν οι γυναίκες στο ισχύον σύστημα, ακριβώς επειδή είναι γυναίκες και ακόμα χειρότερα, γυναίκες της εργατικής τάξης.
12. Το ΜΕΤΑ προωθεί συγκεκριμένες δράσεις και διεκδικήσεις για κάθε καταπιεσμένη ομάδα στα πλαίσια της εργατικής τάξης, όπως οι μετανάστες/πρόσφυγες, θεωρώντας ότι κάθε καταπιεσμένος μπορεί να αναγνωρίζει τον εαυτό του στην παράταξή μας, ενάντια στις τεχνητές διαιρέσεις που προωθεί η κυρίαρχη τάξη στο σύστημα που ζούμε και δουλεύουμε.
13. Ο πόλεμος, ο εθνικισμός και ο φασισμός θα είναι κομβικά σημεία στα οποία θα αντιταχθούμε ως συνδικαλιστική παράταξη με συγκεκριμένες δράσεις και αιτήματα, το επόμενο διάστημα, έχοντας ξεκάθαρο ότι είναι ασύμβατα με τα συμφέροντα του συνόλου των εργαζομένων σε όποια χώρα κι αν βρίσκονται.
Η φιλία, η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες των λαϊκών στρωμάτων ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, εθνικότητας και θρησκείας είναι στόχοι δεμένοι με την ταξική πάλη, που απαιτούν, ωστόσο, ιδιαίτερη ενασχόληση.
14. Συνέδρια ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μέσα στο 2019. Στα μέσα Μάρτη και στα τέλη Νοέμβρη, πραγματοποιούνται τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αντίστοιχα.
Στόχος μας είναι, με αφορμή αυτά, να αναδειχθούν τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και κυρίως η αδήριτη ανάγκη για την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και για τον αγωνιστικό, διεκδικητικό και ταξικό του προσανατολισμό, έξω από την εργοδοτική, κυβερνητική και ρεφορμιστική του επιρροή.
Τα μέλη και οι φίλοι του ΜΕΤΑ που θα είναι σύνεδροι στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, θα πρέπει να καταγγείλουν τη δράση της πλειοψηφίας, η οποία βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Οι παρεμβάσεις τους πρέπει να στοχεύουν να βρουν επαφή με τον κόσμο της εργασίας που βρίσκεται έξω από τους τέσσερεις τοίχους του συνεδρίου και στενάζει από την εργοδοτική τρομοκρατία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση και ζει στην ανασφάλεια και την ανεργία ή εργάζεται σε δύο τρεις δουλειές του ποδαριού και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Οι προσπάθειές μας πρέπει να στοχεύουν στη συγκρότηση ενός ενωτικού – αγωνιστικού και ταξικού ψηφοδελτίου με στόχο την εκπροσώπηση αυτών των δυνάμεων στη νέα διοίκηση της ΓΣΕΕ.
Για το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ ο στόχος μας αυτή την περίοδο, που γίνονται αρκετά και κρίσιμα συνέδρια ομοσπονδιών μέσα στο 2019, θα πρέπει να είναι η ενίσχυση των δυνάμεων μας, για να πάμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, για το οποίο αναλυτικά σχετικά με την τακτική μας σ’ αυτό θα το δούμε σε επόμενες συνεδριάσεις.
ΜΕΤΑ, 27 ΓΕΝΑΡΗ 2019