Σε πλήρη αναδίπλωση υποχρεώθηκε το κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ καταργώντας με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου τις πύλες εισόδου με τους μεταλλικούς ανιχνευτές που εγκατέστησε στην είσοδο του Αλ Ακσά.
Τα μέτρα ελέγχου της πρόσβασης εφαρμόσθηκαν μετά την ηρωική επίθεση των Παλαιστινίων στο Αλ Ακσά στις 14 Ιουλίου που οδήγησε στο θάνατο δύο ενόπλους σιωνιστές του κατοχικού στρατού. Την επίθεση, που είχε επίσης ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές, χαιρέτησε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης με επίσημη ανακοίνωσή του (εδώ το πλήρες κείμενο) που τη χαρακτήρισε ως ποιοτική αναβάθμιση της αντίστασης στην κατοχή.
Το σιωνιστικό κράτος εκμεταλλεύτηκε την επίθεση για να αλλάξει το ισχύον καθεστώς στο Αλ Ακσά που είναι το τρίτο ιερότερο τέμενος των Μουσουλμάνων, μετά η Μέκκα και τη Μεδίνα, και να επιτρέψει την είσοδο για προσευχή στους Εβραίους στο Όρος του Ναού. Το επίδικο, προφανώς, δεν είναι τα θρησκευτικά δικαιώματα των Εβραίων, αλλά πενήντα χρόνια μετά τον πόλεμο των 6 ημερών που οδήγησε στην κατοχή της Γάζας, της Δυτικής Όχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ το κράτος – απαρτχάιντ να εκδιώξει τους μουσουλμάνους από την ανατολική Ιερουσαλήμ, προσαρτώντας την πλήρως στα διεθνώς και επίσημα αναγνωρισμένα Ισραηλινά εδάφη. Ζητούμενο από τον Νετανιάχου επομένως ήταν μια νέα επίθεση στα κυριαρχικά δικαιώματα και τις διεκδικήσεις του Παλαιστινιακού λαού, που θα επιτρέψουν την μεταφορά της ισραηλινής πρωτεύουσας στην Ιερουσαλήμ, κατά παράβαση προφανώς δεκάδων αποφάσεων του ΟΗΕ κι άλλων διεθνών οργανισμών, όπως κατ’ επανάληψη έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση του Ισραήλ. Κίνηση που θα ισοδυναμεί με το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των Παλαιστινιακών αιτημάτων. Γι’ αυτό κι ακολούθησαν τόσο οξείες αντιδράσεις, που ανάγκασαν την ακροδεξιά ισραηλινή ηγεσία σε άτακτη υποχώρηση.
Συγκεκριμένα, το Ισραήλ αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί υπό το βάρος τεσσάρων εξελίξεων. Πρώτο, της ασυνήθιστα σοβαρής αντίδρασης μεγάλων μουσουλμανικών κρατών όπως όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά επίσης της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας, που συνεργάζονται πλήρως με τον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό. Δεύτερο, του ορατού κινδύνου εξάπλωσης των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στο έδαφος κι άλλων αραβικών κρατών, όπως φάνηκε στην Ιορδανία μετά τη δολοφονία από φύλακα της πρεσβείας του Ισραήλ δύο Ιορδανών. Τρίτο, της οξύτατης αντίδρασης της Παλαιστινιακής Αρχής υπό τον Μαχμούντ Αμπάς που ανακοίνωσε στις 21 Ιουλίου την αναστολή όλων των επαφών με το Ισραήλ και τέταρτο, και σημαντικότερο, λόγω ενός παλιρροϊκού κύματος αντιδράσεων εκ μέρους των Παλαιστινίων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε σε νέα Ιντιφάντα. Στο πλαίσιο αυτών των αντιδράσεων οργανώθηκαν δεκάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κατόπιν ενός ελπιδοφόρου κοινού καλέσματος της Φατάχ και της Χαμάς, που φάνηκε να ενώνονται για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στο μέτωπο της σύγκρουσης απέναντι στους Ισραηλινούς εισβολείς.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν (30/7)
