Η κυβέρνηση προχωρά (όταν δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές μάλλον θα έχει προχωρήσει) στην απέλαση του Λίβυου πρέσβη στην Αθήνα, μετά την άρνησή του να παραδώσει στο Ελληνικό ΥΠΕΞ το επίσημο κείμενο της Συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης για τις θαλάσσιες οριοθετήσεις.
Δεν ξέρω ποιος στην κυβέρνηση σοφίστηκε αυτήν την κίνηση, η οποία στρέφεται μονομερώς κατά της Λιβύης, όταν η απαράδεκτη αυτή Συμφωνία συνομολογήθηκε και από την Τουρκία και όπως είναι προφανές ήταν η Τουρκία η οποία είχε την έμπνευση της και την πρωτοβουλία.
Η απέλαση του Λίβυου Πρέσβη μας έλεγαν διπλωματικοί κύκλοι θυμίζει την παροιμία “αντί να χτυπήσουμε το γάιδαρο, χτυπάμε το σαμάρι“. Η απέλαση αυτή μοιάζει περισσότερο με υπεκφυγή και με πράξη πολιτικής δειλίας, ως να αποφεύγει η Αθήνα να ενοχλήσει τον ισχυρό, που είναι η Τουρκία και αυτόν που εκδηλώνει απροκάλυπτα επιθετικές βλέψεις σε βάρος της χώρας μας, στα όρια, μάλιστα ενός ιδιόμορφου πολέμου, ο οποίος τυγχάνει να είναι και “σύμμαχος” στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και να καταφεύγει στο αδύναμο μέρος που είναι η Λιβύη.
Αν όφειλε να κάνει κάτι η κυβέρνηση κατά της Λιβύης θα έπρεπε να άρει την αναγνώριση του έκνομου και δοτού καθεστώτος της Τρίπολης, που κακώς έσπευσε από την πρώτη στιγμή να αναγνωρίσει, συμμετέχοντας, μάλιστα, και στηρίζοντας την άθλια ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική επέμβαση που οδήγησε στη δολοφονία του Καντάφι, στην αποσταθεροποίηση της Λιβύης και σε μύρια δεινά με μεταναστευτικά κύματα και τόσα άλλα…
Βλέπετε, όμως, η Λιβύη του Φ. Α. Σάρατζ δεν είναι Συρία του Άσαντ, με την οποία η Αθήνα για το χατίρι των ΗΠΑ έσπευσε αδικαιολόγητα και αναίτια και προς απίστευτη βλάβη των εθνικών μας συμφερόντων να διακόψει διπλωματικές σχέσεις μόνο και μόνο γιατί η Συρία είχε και έχει έχει καλές σχέσεις με την Ρωσία του Πούτιν!
Βλέπετε επίσης η Λιβύη του Σάρατζ στηρίζεται από ΗΠΑ και Ε.Ε και Τουρκία και η Ελλάδα δεν μπορεί να την αμφισβητήσει αφού είναι ευρωατλαντικό προτεκτοράτο και “φοβικός δορυφόρος” της Άγκυρας, έναντι της οποίας έχει πάψει εδώ και καιρό να διαθέτει ανεξάρτητη βούληση
B.Z
