Αγαπητέ Αλέξη
Θα μου επιτρέψεις τον ενικό μιας και υπήρξαμε συναγωνιστές κάποτε, εκεί στο μακρινό 1991, την περίοδο των μεγάλων μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων. Τότε που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον Νίκο Τεμπονέρα. Εσύ ήσουν λίγο μικρότερος τότε, μαθητής γαρ, αλλά ένας ανατέλλων αστέρας όπως είχε ήδη αποφανθεί ο Τύπος και τα μέσα εκείνης της εποχής.
Εγώ τελικά Αλέξη μου δεν τα κατάφερα, φόρεσα γραβάτα και με κατάπιε ο καπιταλισμός. Αμάσητο.
Ευτυχώς για όλους μας, εσύ συνέχισες την επανάσταση και η χώρα μας ζει την πρώτη αλλά και δεύτερη φορά αριστερά. Δεν κάναμε παρέα τότε ούτε ήμασταν στο ίδιο κόμμα, αφού εγώ δεν ήμουν πουθενά εξάλλου, αλλιώς ίσως ήμουν και εγώ στην κυβέρνηση και τα πέριξ αυτής σήμερα όπως ο Νίκος ή ο Γαβριήλ παλιότερα.
Ήμουν και εγώ απ αυτούς που έλεγαν «και το 50% να κάνει απ αυτά που λέει κέρδος θα είναι» όταν έταζες τα πάντα στους πάντες. Σε δικαιολογούσα λέγοντας ότι οι μόνοι που έβγαλαν λεφτά με το σταυρό στο χέρι ήταν οι παπάδες, οπότε θα ήταν λίγο άδικο να σε κρίνω με βάση αυτό και μόνο. Στο κάτω κάτω της γραφής όλα ήταν υπέρ σου. Απέναντι σου είχες το πιο βρώμικο και αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό που γνώρισε ποτέ χώρα, αυτούς που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού και τη χρεωκοπία.
Δε συμφώνησα με την συγκυβέρνηση με τον άνθρωπο με τις χίλιες στολές Πάνο Καμένο, αλλά πάλι σε δικαιολόγησα.
Σε μια επιστολή του στη New York Daily Tribune ο Μαρξ είχε αναφέρει : “Στην πολιτική μπορεί κάποιος να συμμαχήσει, για ένα δεδομένο στόχο, και με τον διάβολο τον ίδιο — μόνο που θα πρέπει να βεβαιωθεί ότι εξαπατά τον διάβολο, αντί να εξαπατά ο διάβολος τον ίδιο.” Εδώ τα είπε ο θείος Κάρολος από σένα θα είχα παράπονο ;
Αυτό που δε δικαιολόγησα και δε θα μπορούσα να το κάνω ποτέ είναι η στάση σου σε πρώην συντρόφους, σε ανθρώπους που σε βοήθησαν, σε ανέδειξαν. Εκεί που το ηθικό πλεονέκτημα μετατράπηκε σε real politik.
Πίστεψα ακόμα και ότι ήσουν έτοιμος για ρήξη. Τα μισητά μέσα ενημέρωσης δεν κατάφεραν να πατρονάρουν τον κόσμο που τελικά σου έδωσε ένα περήφανο 62% στο περίφημο δημοψήφισμα. Τότε που το 62% πανηγύριζε χωρίς να ξέρει ότι εσύ είχες βυθιστεί σε μαύρες σκέψεις.
Τώρα είμαι σίγουρος ότι θα σκεφτείς ότι είμαι αθώος και πιθανότατα θα γελάσεις αν ποτέ το διαβάσεις.
Αυτό που δεν πίστεψα ποτέ ήταν ότι συνειδητοποιώντας τις αυταπάτες σου για κατάργηση του Μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο, θα δεχόσουν να γίνεις μια άβουλη μαριονέτα που κινείται απ τα επιδέξια χέρια της Ε.Ε της Ε.Κ.Τ και του Δ.Ν.Τ. Ότι αντί να τα βροντήξεις όλα και να πεις «εγώ τον Φασουλή δεν τον κάνω, ψάξτε άλλον» προσπάθησες να μας πείσεις ότι το μνημόνιο του Σαμαρά που δεν έβγαινε εσύ θα το έφερνες σε πέρας. Όχι ότι το φάρμακο ήταν λάθος και πρέπει να σταματήσει η χορήγηση, αλλά ότι σημασία έχει αν ο γιατρός είχε θεληματικό πηγούνι ή όχι… Όχι άλλο κάρβουνο Αλέξη.
Αυτά λέγαμε το μακρινό 1991 ; Τότε μωρέ που νομίζαμε ότι θα αλλάξουμε τη χώρα.
Εμείς είμαστε διαφορετικοί δε λέγαμε πάντα;
Τι πάω και θυμάμαι τώρα…
Δε θέλω να σε κουράζω, έχεις και δουλειά, να σώσεις τη χώρα.
Έφτασα στο σημείο αγαπητέ Αλέξη να μην ξέρω τι είναι πιο αστείο…
Ότι εσύ είσαι αριστερός ή ότι ο Κυριάκος ήταν πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών ;
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Άντυ
*Ο Αναστάσιος Βρόσγος είναι Οικονομολόγος Msc
