Σε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική Δημοκρατία η Βουλή είναι εκείνη που νομοθετεί και λειτουργεί στο νομοθετικό της έργο με βάση τον Κανονισμό της και το Σύνταγμα της χώρας.
Αυτά συμβαίνουν σε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η οποία, φυσικά, δεν είναι και το άριστο πρότυπο της δικής μας αντίληψης για τη δημοκρατία.
Η Ελλάδα, όμως, έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι μια τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στα μνημονιακά χρόνια, η Βουλή στην ουσία δεν νομοθετεί, απλώς επικυρώνει αποφασισμένες νομοθετικές ρυθμίσεις, ο Κανονισμός της Βουλής και το Σύνταγμα έχουν καταντήσει κυριολεκτικά κουρελόχαρτα, ενώ και η δημοσιότητα στη νομοθεσία που επικυρώνει η Βουλή περιβάλλεται με αποπνικτικό κόστος.
Αυτή η νοσηρή αντιδημοκρατική κατάσταση, που είχε προσλάβει εξωφρενικές διαστάσεις επί κυβερνήσεων ΓΑΠ και Σαμαρά, αποκορυφώνεται τώρα αναίσχυντα από την κυβέρνηση Τσίπρα και το κυβερνητικό Προεδρείο της Βουλής.
Χαρακτηριστικό δείγμα τα όσα πρωτοφανή και εκτρωματικά συνέβησαν στη Βουλή την Τετάρτη (21/12) με όχημα ένα νομ/διο του Υπουργείου Περιβάλλοντος.
Επί ενός νομ/δίου με 17 άρθρα κατατέθηκαν και ψηφίσθηκαν την τελευταία στιγμή 19 (ν)τροπολογίες, εκ των οποίων πολλές εμπρόθεσμες και αρκετές με την γνωστή απαράδεκτη και απολύτως πραξικοπηματική διαδικασία των στημένων βουλευτικών τροπολογιών, τις οποίες κάνει δεκτές την τελευταία ώρα ο Υπουργός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα δια του παλιού του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Παναγ. Λαφαζάνη, κατάγγελνε δριμύτατα τις αντικοινοβουλευτικές πρακτικές των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων.
Τώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά τις κυβερνήσεις ΓΑΠ και Σαμαρά στην αντιδημοκρατική διάλυση της Βουλής και την πραξικοπηματική λειτουργία της.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει Δημοκρατία. Δεν έχουμε μόνο μια μνημονιακή δικτατορία, καλύτερα μια τροϊκανή χούντα να κατευθύνει τη χώρα. Ακόμα και τα τροϊκανά νομοθετικά εκτρώματα και οι άλλες εξαμβλωματικές, συνήθως, νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης εισάγονται και ψηφίζονται πραξικοπηματικά, ερήμην των Βουλευτών, χωρίς ουσιαστική δημοσιότητα, με άγνοια των πολιτών, ως τροϊκανοί και κυβερνητικοί φετφάδες ενός ιδιόμορφου απολυταρχικού νεοαποικιακού προτεκτοράτου της νέας εποχής.
Το ερώτημα είναι γιατί ακόμα ανεχόμεθα όλα τούτα και στο όνομα ποιού παρόντος και κυρίως μέλλοντος;
