Σα να έγιναν συνήθεια οι αποχαιρετισμοί. Ας τους αποκαλέσουμε καλύτερα χαιρετισμούς, καθώς η λέξη περιέχει μια ιδέα παρόντος με πιο τρέχουσα, λιγότερο οριστική έννοια και μια μυσταγωγία εξ αιτίας του σαρακοστιανού μυστηρίου.
Εν τέλει, μπορεί να ακούγεται και να εισπράττεται απαλότερα. Αυτή τη φορά, ο χαιρετισμός λοιπόν, απευθύνεται σε έναν φίλο και μια εικόνα από παλιά (πότε πρόλαβαν να παλιώσουν δεν ξέρω να πω, όταν ανακαλώ τις εικόνες με διάφορες αιτίες, μου φαίνονται πολύ φρέσκες). Ο Γιώργος Παριανός στα σκαλάκια της Νομικής το Μάρτη του 1973, στη συνέλευση. Χθες ο Γιώργος τελείωσε τους λογαριασμούς του με το παρελθόν.
Νικήθηκε από τον καρκίνο. Οπότε η εικόνα ξαναγίνεται ζωντανή, τωρινή ιδέα, πραγματική. Είναι εικόνα απ’ όπου έχουν αφαιρεθεί τα άλλα πρόσωπα, ή καλύτερα έχουν συγχωνευτεί σε ένα. Ο Γιώργος που μιλάει, ήρεμος όσο κανένας άλλος από εκείνους που μιλούσαν, με ύφος που θα μπορούσες να πεις σοβαρό, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις και ανεβοκατεβάσματα, στέρεο.
Εξηγούσε και πρότεινε με λογικές συνεπαγωγές και προτάσεις που δύσκολα μπορούσαν να αντικρούσουν όσοι διαφωνούσαν μαζί του. Αθόρυβα ανέβαινε στο πάνω σκαλί να μιλήσει, σχεδόν αθόρυβα μιλούσε, ακόμα πιο αθόρυβα κατέβαινε. Είναι πολύ δύκολο να περιγράψω και ακόμα πιο δύσκολο να γίνει κατανοητό το κύμα εμπιστοσύνης που με πλημμύριζε. Και επί 50 σχεδόν χρόνια από τότε, όταν τον έβλεπα, με ελάχιστους ανθρώπους μου συμβαίνει, επέστρεφε εκείνο το αίσθημα εμπιστοσύνης. Που γινόταν πάντα η ίδια εικόνα.
Στα σκαλάκια. Ούτε η ένταση του Πολυτεχνείου, ούτε οι δρόμοι και οι διαδηλώσεις, ούτε τα κατοπινά, ωραία και άσχημα, πάντως περίπλοκα και ενδιαφέροντα, στα οποία ο Γιώργος ήταν πάντα εκεί με το δικό του ήρεμο και στέρεο ύφος.
Τώρα η εικόνα γίνεται πιο σταθερή. Δεν έχει τη ρευστότητα της πραγματικής ζωής που εξακολουθεί. Η ζωή του Γιώργου διακόπηκε. Μένει όμως ανεξίτηλη η εμπιστοσύνη.
Τώρα θα αποχωρήσει κι αυτός όπως και οι άλλοι των ημερών, χωρίς να έχουμε το δικαίωμα ενός λουλουδιού. Ας είναι. Θα το αποθέσουμε εντός μας.
Πηγή: Kommon
