Πολλά μπορούμε να γράψουμε και να πούμε για τον «ανασχηματισμό» της κυβέρνησης. Λίγα ίσως ωφελούν. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η Κυβέρνηση καταβάλει μία προσπάθεια στο εσωτερικό και το εξωτερικό, προκειμένου να πείσει για αυτό που είναι. Ότι δηλαδή έχει πάρει οριστικά διαζύγιο από τη ριζοσπαστική Αριστερά, και διακηρυκτικά και πολιτικά, και πλέον έχει ενταχθεί στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Στην πιο comme il faut έκδοση της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι ο βασικότερος πυλώνας εμπέδωσης των επιδιώξεων των μονοπωλίων που αλληλεπιδρούν και στηρίζουν τον ευρωατλαντισμό. Επιχειρεί, λοιπόν, να εμπεδώσει ένα αίσθημα ασφάλειας. Δίνει σήμα ότι μεταμνημονιακό καθεστώς των «μεταρρυθμίσεων» δεν πρόκειται να θιγεί και στην κρίσιμη αποφασίζουσα ομάδα του target group των ψηφοφόρων του ότι η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», και τα συνδεδεμένα με αυτή υπερκέρδη από τα αιματοβαμμένα μέτρα του μνημονίου, θα παραμένουν αδιαπραγμάτευτα.
Ο κ. Τσίπρας ενεργοποιεί την προεκλογικά ένα προσωπικό σύστημα, με διαπαραταξιακές, και συχνά ετερόκλητες, αναφορές, προκειμένου να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Με σκοπό έναν υπερκερωτικό ελιγμό στο κόμμα του, και στους αντιπάλους του. Κλείνει το μάτι στην πλειοψηφούσα «καραμανλική τάση» της Νέας Δημοκρατίας, που μπορεί να μη συμπαθούν τους πρόσφυγες, να κατακρίνουν την κυβερνητική επιλογή για το μακεδονικό, πλην, όμως, δεν μπορούν να αποδεχτούν την ακραία ατζέντα της μισαλλόδοξης «ιδεολογικής» μάχης με την «Αριστερά». Και αυτό τη στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης δεν τους δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις ούτε για τις συντάξεις, ούτε για τον ΕΝΦΙΑ, ούτε για το τέλος επιτηδεύματος, ούτε για τις ασφαλιστικές εισφορές, ούτε για τη βίαια εκβολή τους, λόγω της υπερχρέωσης, από την οικονομική ζωή.
Είναι το μεγάλο ποσοστό των ελευθέρων επαγγελματιών – μικροϊδιοκτητών και των οικογενειών τους, που πλήρωσαν με μεγάλη βιαιότητα της δημοσιονομική προσαρμογή. Δεν είναι όμως αυτή η τάξη, όπως φαίνεται, αυτή που θέλει να υπερασπιστεί η Νέα Δημοκρατία, που φαίνεται να θέλει την ψήφο τους, άνευ των ψηφοφόρων.
Η κυβέρνηση με το αφήγημα της «εξόδου από το μνημόνιο», έχοντας τη στήριξη του διεθνούς παράγοντα, έχοντας στα χέρια της «και το πεπόνι και το μαχαίρι» θα αρχίσει από τη ΔΕΘ και μετά να υιοθετεί «παρηγορητικά» εμβαλωματικά μέτρα, κατ΄αρχήν για τις συντάξεις, και διακηρυκτικά θα κλείσει το μάτι και για τις υπόλοιπες εκκρεμότητες, μεταφέροντας τη δημοσιονομική πίεση σε τμήμα των ψηφοφόρων που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα την ψηφίσουν, και αυτές θα είναι οι πιο χαμηλές εισοδηματικές τάξεις, που πιθανότατα θα δουν να κόβεται το επίδομα στέγασης, το επίδομα θέρμανσης, με τη διάσωση του οριζοντίου επιδόματος για το παιδί.
Από το χώρο του παλαιού ΠΑΣΟΚ οι κινήσεις της Κυβέρνησης δίνουν σινιάλα μιας κεντροαριστερής συνεργασίας που ενεργοποιεί σε ένα κόσμο τα αντιδεξιά και, τα κληρονομικά, αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά. Ταυτόχρονα, ο χώρος αυτός παραμένει στην επιφάνεια αφού θα έχει την ευκαιρία να διατηρείται ως ο προνομιακός συνομιλητής, ο νέος χρήσιμος, «αναγκαίος καλός», κάθε κυβέρνησης, «αριστερής», δεξιάς, κεντροαριστερής, κεντροδεξιάς. Θα είναι ο πολιτικός χώρος «εξυπηρετήσεων» στελεχών, παραγόντων και ψηφοφόρων.
Ο στόχος του κ. Τσίπρα είναι στην επόμενη ημέρα να εμφανιστεί ο νέος ΣΥ«ΡΙΖ»Α συμπαίκτης με τους παράγοντες του, συστημικού, «συνταγματικού τόξου», στη Βουλή που θα προκύψει, μετά τη «δεξιά παρένθεση», από τις επόμενες εκλογές με την «απλή αναλογική», στην «Κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού».
Πέρα από τον τακτικό στόχο, ο κ. Τσίπρας έχει στρατηγικό στόχο. Το χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα. Ούτε το λοιπό σύστημα. Είναι ένας περιχαρακωμένος «άλλος κόσμος». Η επιδίωξη του κ. Τσίπρα είναι να μην έχει εκπροσώπηση στην επόμενη Βουλή ο χώρος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θέλει να είναι ο εκφραστής του Λαού που έχει τσακίσει.
Τη ριζοσπαστική αριστερά, βεβαίως, δεν τη θέλει και κανείς στην επόμενη Βουλή. Χαλάει τη δουλειά συνολικά στα συμφέροντα που αλληλεπιδρούν με το υπάρχον συστημικό πολιτικό προσωπικό.
Και εδώ είναι η δική μας πρόσκληση. Πρέπει να μας θέλει ένα ικανό ποσοστό του Ελληνικού Λαού.
Χρειάζεται απεύθυνση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Χρειάζεται να επιβεβαιωθεί ξανά η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητά μας για τη διαφύλαξη των λαϊκών συμφερόντων. Χρειάζεται προσπάθεια για να πεισθεί ο κόσμος της ήττας, της αποχής της παραίτησης και της απάθειας να μας αναγνωρίσει ως την αποφασιστική δύναμη που θα αποτελέσει το ανάχωμα απέναντι στην σκληρότητα με την οποία θα αντιμετωπιστεί μέσα στην πολύ δύσκολη περίοδο που αρχίζει.
Ανάχωμα που στη συγκυρία μπορεί να αποτελέσουν μόνο οι δυνατότητες που δίνει σε ένα χώρο η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Και εδώ φαίνεται αναγκαία, αν όχι η, ρομαντική ενότητα, τουλάχιστον μία συνεννόηση. Χωρίς η εξωκοινοβουλευτική ριζοσπαστική αριστερά να γίνει ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει ένα modus εκλογικής συνεργασίας. Κυρίως για να δοθεί ελπίδα και αισιοδοξία σε ένα καθημαγμένο κόσμο που είδε τα όνειρά του να γκρεμίζονται, και να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής στην εκλογική επιρροή.
Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εκείνος που θα οικειοποιηθεί τη λαϊκή οργή, που θα προκαλέσουν οι πράξεις του, όπως ο πατροκτόνος που όχι μόνο ζητούσε επιείκεια γιατί «ήταν ορφανός», αλλά και απαιτούσε να πάει και εκδρομή με το ορφανοτροφείο. Δεν πρέπει να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα της Αριστεράς. Πρέπει να αποκαλυφθεί και να μείνει αυτό που είναι μια άλλη Νέα Δημοκρατία, ένα άλλο Σημιτοπασόκ, και να εισπράξει το κόστος του ψεύδους.
Και εδώ τίθεται ένα υπαρξιακό ζήτημα. Όχι μόνο για την τύχη της ριζοσπαστικής αριστεράς και του εργαζόμενου Λαού, αλλά και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς την παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς στην επόμενη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να ανακτήσει το αριστερό άλλοθι. Ως αξιωματική αντιπολίτευση, θα έχει τη δυνατότητα να διαμαρτύρεται για τα μέτρα, τα οποία μπορεί να αναβληθούν για λίγο, αλλά θα επιβληθούν σίγουρα μετά από ένα χρόνο. Τα μέτρα που ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει ψηφίσει και τα οποία, βολικότατα, θα εκτελεί η Νέα Δημοκρατία.
Μόνο η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να ανατρέψει ένα σκηνικό απίστευτης διαφθοράς και φαυλοκρατίας που προδιαγράφεται, όπου όλες οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις, αναλόγως της συμμετοχής τους στο μεγάλο συνασπισμό, θα συμμετέχουν οριζοντίως στο σύστημα νομής της εξουσίας, αποβάλλοντας από αυτό τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού. Αυτή ήταν η αιτία της εξάπλωσης της ακροδεξιάς, της ελκυστικής με τις κίβδηλες «εθνικοπατριωτικές» διακηρύξεις της, στη σύγχρονη Ευρώπη. Άρα, η δική μας αποτυχία δεν θα φέρει, ίσως, κόμματα σαν τη Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο, θα φέρει σίγουρα τους βολικούς για τα μονοπώλια πολιτικούς τύπου Όρμπαν και Σαλβίνι.
Ή εμείς θα το πράξουμε αυτό, ή κανείς άλλος, και τότε θα είμαστε υπόλογοι στην Ιστορία.
*Ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος είναι δικηγόρος Αθηνών.
