Ἀναπάντεχη συμφορὰ ἔπληξε τὴν περασμένη Δευτέρα τὴν Ἀνατολικὴ Ἀττική, μὲ τὴ φονικὴ πυρκαγιὰ στὸ Μάτι καὶ στὸ Νέο Βουτζᾶ Ραφήνας. Ἑβδομήντα ἐννέα εἶναι μέχρι στιγμῆς οἱ νεκροί, μὲ κίνδυνο ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς νὰ ἀνέβει, λόγω τῶν πολλῶν ἀγνοουμένων.
Ἡ σκέψη μας βρίσκεται στοὺς συνανθρώπους μας αὐτούς, ποὺ τόσο ἀπρόσμενα καὶ ἄδικα ἔχασαν τὴ ζωή τους. Τὸ Κίνημα τῆς Χ.Δ. καὶ ἡ ἐφημερίδα μας, πενθοῦν. Μὲ τὴν εὐχὴ «Καλὸ Παράδεισο», ἐκφράζουμε ταυτόχρονα τὰ συλλυπητήρια καὶ τὴν ἀμέριστη συμπαράστασή μας στοὺς συγγενεῖς τους.
Ἔφτασε μιὰ ἐνδυνάμωση τοῦ ἀνέμου, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς κατεύθυνσής του, γιὰ νὰ περάσει ἡ φωτιὰ τὴ λεωφόρο Μαραθῶνος καὶ νὰ μεταβληθεῖ ὁ καταπράσινος παραθαλάσσιος οἰκισμὸς σὲ παγίδα θανάτου γιὰ τοὺς κατοίκους του. Αἰτία: Ἡ ἄναρχη δόμηση, ὅλη αὐτὴ ἡ αὐθαιρεσία, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 60 καὶ στὴ συνέχεια, νομιμοποιήθηκε ὡς τετελεσμένο γεγονός τὴν περασμένη δεκαετία.
Δρόμοι στενοί, δαιδαλώδεις, μὲ πολλὰ ἀδιέξοδα, χαραγμένοι ἀνάλογα μὲ τὰ ὅρια τοῦ κάθε οἰκοπεδούχου καὶ ὄχι μὲ τὸν ἀπαιτούμενο πολεοδομικὸ σχεδιασμό, σὲ ἀδυναμία νὰ ἀντέξουν τὸν φόρτο τῆς μαζικῆς ἐκκένωσης.
Στὸ πλαίσο τῆς αὐθαιρεσίας καὶ ἡ ὕψωση φραχτῶν πρὸς τὴν παραλία, ποὺ φράζουν ἢ περιορίζουν στὸ ἐλάχιστο τὴν πρόσβαση σ’ αὐτήν. Τὸ ὅτι πάνω ἀπὸ ἑπτακόσιοι ἄνθρωποι διασώθηκαν ἀπὸ τὴν παραλία, ἢ καὶ μέσα ἀπὸ τὴ θάλασσα, λέει πολλά.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ ἁρμόδιες Ἀρχὲς αἰφνιδιάστηκαν ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη αὐτή, ἀφοῦ οὔτε ἐπαρκεῖς δυνάμεις ὑπῆρχαν στὴ λεωφόρο Μαραθῶνος, οὔτε διατάχθηκε ἡ ἐκκένωση τοῦ οἰκισμοῦ, ὅπως ἔγινε προληπτικὰ σὲ γειτονικὲς κατασκηνώσεις, ἀλλὰ καὶ στοὺς πυρόπληκτους οἰκισμοὺς τῆς Κινέτας, ποὺ ἐπίσης καταστράφηκαν ὁλοσχερῶς.
Ἡ κρίσιμη αὐτὴ ὥρα, ποὺ συνεχίζεται τὸ ἔργο τῆς ἀναζήτησης τῶν ἀγνοουμένων καὶ τῆς περίθαλψης τῶν πυροπαθῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς καταπολέμησης τῶν πύρινων μετώπων ποὺ ἀφανίζουν τὰ δάση τῆς Xώρας, δὲν εἶναι ἡ κατάλληλη γιὰ ἀναζήτηση πολιτικῶν εὐθυνῶν.
Χάρη στὴν αὐταπάρνηση τῶν πυροσβεστῶν καὶ ὅσων ἐθελοντικὰ βοήθοῦν, ἔχουν ἀποτραπεῖ πολὺ μεγαλύτερη καταστροφὴ καὶ ἀπώλειες. Ἔχουν τὴν ἀμέριστη συμπαράστασή μας.
Ὅμως, οἱ παθογένειες πρέπει νὰ ἐπισημανθοῦν ἄμεσα, ὥστε νὰ ἀποτραποῦν ἀνάλογες συμφορὲς στὸ μέλλον. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀκραῖα καιρικὰ φαινόμενα συντέλεσαν στὴ συμφορά. Μέσα στὸν καταιγισμὸ τῶν εἰδήσεων, ἀπαρατήρητο πέρασε τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν ὥρα τῆς ἐνδυνάμωσης τοῦ ἀνέμου, ἔπεσε δέντρο στὶς γραμμὲς καὶ διέκοψε τὴν κυκλοφορία τῶν συρμῶν τῶν ΗΣΑΠ μέχρι νὰ ἀνασυρθεῖ. Ὅμως, τὰ φαινόμενα αὐτὰ θὰ εἶναι συχνότερα λόγω τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς καὶ πρέπει ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς νὰ προσαρμοστεῖ στὴν πραγματικότητα αὐτή.
Ἔχουμε, ἐπίσης, τονίσει στὸ παρελθόν, ὅτι οἱ περικοπὲς ποὺ ἐπιβάλλει ἡ καταστροφική, ὅσο καὶ ἀνάλγητη καὶ ἠλίθια μνημονιακὴ πολιτικὴ τῆς γερμανοκρατούμενης Εὐρώπης, θὰ στοιχίσουν πολὺ πιὸ ἀκριβὰ στὴ Xώρα ἀπὸ τὸ παροδικὸ «ὄφελος». Τοῦτο ἰσχύει ἰδιαίτερα γιὰ τὶς μνημονιακὲς περικοπὲς, ποὺ ἐπιδροῦν στὸν τομέα τῆς δασοπροστασίας καὶ δασοπυρόσβεσης, τὶς ὁποῖες πληρώνουμε πανάκριβα αὐτὲς τὶς μέρες.
Ἔγραφε ὁ Νίκος Ψαρουδάκης στὴν «Ἐλευθεροτυπία», μὲ ἀφορμὴ τὶς μεγάλες πυρκαγιὲς τοῦ 1981: «Καίγονται τὰ δάση στὴν Ἑλλάδα: Φωτιες στὸ Μοριᾶ, φωτιὲς στὴ Στερεά, στὴ Θεσσαλία: Φωτιὲς στὴν Εὔβοια! Φωτιὲς στὴν Ἀττική! Φωτιὲς στὰ προάστια τῆς Ἀθήνας! ὅλα στὶς φλόγες! Νὰ μὴ μείνει δένδρο γιὰ δένδρο! Νὰ ἐξαφανιστεῖ τὸ πράσινο ἀπὸ τὰ βουνά μας. Νὰ μείνουν γυμνὲς καὶ σκελεθρωμένες οἱ μέχρι τώρα καταπράσινες πλαγιές!…Τίποτα δὲν ζητάει ἀπὸ μᾶς κι ὅλα μᾶς τὰ δίδει: Τὸ δάσος, ὁ μεγάλος φίλος μας. Κι ἐμεῖς ἀγνώμονες, βάρβαροι καὶ θλιβεροί, αὐτὸν τὸν μεγάλο φίλο μας, τὸ δάσος, τὸν δολοφονοῦμε ἐν ψυχρῶ, χωρις νὰ ξέρουμε πὼς οἱ φλόγες ποὺ ὑψώνονται ἀπὸ τὸ δάσος εἶναι τὸ κρῖμα τοῦ ἀθώου ποὺ πεθαίνει καὶ ποὺ θὰ ξεσπάσει στὸ κεφάλι μας … »
Δὲν εἶναι πιὰ μόνο τὸ οἰκοσύστημα καὶ τὸ περιβάλλον ποὺ ὑποβαθμίζονται. Χάνονται ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ ἀνθρώπινες ζωὲς καὶ περιουσίες.
*Πηγή: Εφημερίδα ”Χριστιανική”
