Είναι τόσο το πλήθος και τόσο το μέγεθος της οργής, που μόνο όποιος δεν θέλει να αντιληφθεί δεν αντιλαμβάνεται ότι για το «δεν μπορώ να αναπνεύσω», που ξεχειλίζει στους δρόμους των ΗΠΑ, ο στυγνός φόνος του Φλόιντ ήταν η θρυαλλίδα. Το ποτήρι ήταν ήδη γεμάτο.
Το «αμερικανικό όνειρο», που στη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τη δεκαετία του ’60 ήρθε να προσθέσει πολλές δεκάδες ακόμα μέχρι σήμερα, που στις ουρές των συσσιτίων για 50 εκατομμύρια πάμφτωχους τώρα στοιβάζει κι άλλα 40 εκατομμύρια ανέργους λόγω της πανδημίας, είναι -πράγματι- όνειρο. Αλλά χωράει μόνο τους 600 δισεκατομμυριούχους της χώρας. Αυτούς που, εν μέσω κορωνοϊού, ομαδικών τάφων και 105.000 νεκρών, αύξησαν τα πλούτη τους κατά σχεδόν 500 δισ. δολάρια.
Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς, η κρατική οντότητα που σπαταλά 650 δισ. δολάρια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς μόνο μέσα στο 2019 και εξασφαλίζει στο 1% των εκατομμυριούχων της το 50% σχεδόν του πλούτου της χώρας, «προσφέρει» εκμετάλλευση, ανισότητα, περιθωριοποίηση, εγκατάλειψη. Και δίπλα σε αυτά την απροκάλυπτη καθεστωτική βία με ασυλία ατιμωρησίας και τη μετατροπή της ποταπότητας και του μισανθρωπισμού, όπως ο ρατσισμός, σε «ιδεολογία».
Κάποιοι στην Αμερική αυτές τις ημέρες το μόνο που βλέπουν είναι το «πλιάτσικο». Αν όντως πρόκειται για οπαδούς της «κοινωνικής ειρήνης» θα πρέπει να αναλογιστούν:
Όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη, υπάρχει ειρήνη; Οπου δεν υπάρχει ισότητα, υπάρχει δικαιοσύνη; Όπου δεν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει ισότητα; Κι όπου δεν υπάρχει αποτίναξη της σκλαβιάς της εκμετάλλευσης, υπάρχει ελευθερία;
*Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος, Realnews
