Έλα μωρέ, μικροπράγματα… Εντάξει, απαγορεύθηκαν οι διαδηλώσεις κατά την επίσκεψη του προέδρου της χώρας, η οποία φημίζεται για την πίστη της στις αρχές του κράτους δικαίου (Γαλλία), στη χώρα που διαφημίζεται ως λίκνο της δημοκρατίας (Ελλάδα). Πάρετέ το απόφαση: Πολλές δεκαετίες κράτησε το λίκνισμα, λογικό είναι να πέσουν κάποια στιγμή από τη κούνια και τα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα. Να’ ταν Βενεζουέλα να γίνει θέμα, μέγα. Αλλά εδώ; Δεν τα είπαμε; Όταν λικνίζεται η δημοκρατία ζαλίζονται οι αγορές. Με δραμαμίνες θα δουλεύουν;
Στο κάτω – κάτω αξίζει να διακοπεί για λίγο το λίκνισμα, προς τιμήν του Εμ. Μακρόν. Του «θαυματοποιού» που, ναι μεν στο εσωτερικό της χώρας του βλέπει νωρίς – νωρίς τη δημοτικότητά του να καταβαραθρώνεται και τη «μεταρρύθμισή» του στα εργασιακά να απορρίπτεται με «σκορ» 58% – 42% (έρευνα του ινστιτούτου Harris Interactive), αλλά, όλα κι όλα, ένωσε το ελληνικό πολιτικό σύστημα!
Δεν είδατε ενθουσιασμό που προκάλεσε και μόνο η αναγγελία της επίσκεψής του και στα «βοθρο – ΜΜΕ της διαπλοκής», όπως θα έλεγε κι ο Πολάκης; Γιατί άραγε χάρηκαν τόσο, μολονότι γνώριζαν ότι η κυβέρνηση θα πρόβαλε την επίσκεψή του ως «σινιάλο εμπιστοσύνης»; Ε, το κατάλαβε καλά όποιος παρακολούθησε πχ την αρθρογραφία της «Καθημερινής, κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα. Άλλο αν κινδύνευε να την μπερδέψει με τα ενθουσιώδη σχόλια του Πιερ Γκατάζ, προέδρου της Ένωσης Γάλλων Βιομηχάνων «Medef», ο οποίος προσφάτως δήλωνε πως το «σινάφι» του περίμενε επί δεκαετίες τις τομές που προωθεί ο Μακρόν στα εργασιακά.
Ο Μακρόν κατέφθασε στην Ελλάδα, αφενός έχοντας πάρει θέση μάχης εναντίον του κόσμου της εργασίας στη Γαλλία κι αφετέρου έχοντας ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» των πολλών «ταχυτήτων». Χρησιμοποίησε μάλιστα για αυτό, το δεύτερο, ορολογία που θυμίζει Τζορτζ Μπους Τζούνιορ πριν από την επιδρομή στο Ιράκ- αν αυτό έχει κάποια σημειολογική σημασία: για «πρωτοπορία προθύμων» μίλησε ο Γάλλος πρόεδρος.
Εν πάση περιπτώσει, δεν θα αναμείνουμε απάντηση στο ερώτημα ποιο από τα δυο «δόγματα» Μακρόν μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να εκλάβει ως θετικό. Ο χρόνος κύλησε, η επίσκεψη ολοκληρώθηκε, ας θέσουμε λοιπόν άλλο ερώτημα. Το αναπόφευκτο: Ποια ακριβώς αποστροφή του Γάλλου προέδρου τον καθιστά «σύμμαχο» στην όποια προσπάθεια (;) απαλλαγής από τη λιτότητα, η οποία άλλωστε θα διαρκέσει έως το 2060, σύμφωνα με τη γνωστή κυβερνητική δέσμευση;
Ο Μακρόν μας είπε «μπράβο» που εφαρμόζουμε, σαν καλά παιδιά, τις ολέθριες για το βιοτικό μας επίπεδο «μεταρρυθμίσεις». Δήλωσε και κατανόηση για την οδύνη μας. Αυτό όμως μας το λέει συχνά και το άλλο «Μ» της επίσημης Γαλλίας, ο Μοσκοβισί – που «κλαίει» και πειστικότερα.
Εδώ και καιρό, ακόμη και Γερμανοί παράγοντες αναγνωρίζουν ότι έχει «παραγίνει το κακό» με τη λιτότητα στην Ελλάδα. Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε τις δηλώσεις του επιτρόπου Γκίντερ Έτινγκερ και του Πέτερ Μπόφινγκερ, μέλους της «επιτροπής σοφών» της γερμανικής κυβέρνησης. Οι παραδοχές αυτές, αποδεικνύονται καθαρά ακαδημαϊκές και πλήρως ανέξοδες. Στο «δια ταύτα» οι δανειστές, ως γνωστόν, ζητούν διαρκώς περισσότερες περικοπές. Και «ο Τσίπρας ανταποκρίνεται εντέλει πάντα», όπως έγραφε προσφάτως η «Süddeutsche Zeitung», εντυπωσιασμένη από τούτη την… ωρίμανση. Εν κατακλείδι, αν «μετρούσαν» οι δηλώσεις «πόνου» για τον πόνο μας, εκείνες του Μοσκοβισί θα αρκούσαν για να έχουμε, τώρα, κατώτατο μισθό 1.200 ευρώ. Έτσι, για να αναπληρώσουμε…
Τι άλλο μας είπε ο Μακρόν; Ότι η ελληνική κρίση είναι «αποτυχία της Ευρώπης». Συνταρακτικό; Μάλλον όχι, καθώς παραμένει αναλλοίωτο το «δια ταύτα» των περικοπών, των εξωφρενικών πρωτογενών πλεονασμάτων, σε βάρος μιας κοινωνίας ρημαγμένης. Δεν θυμάστε, άλλωστε, πόση αυτοκριτική για τη σημερινή «Ευρώπη» (όρος που τεχνηέντως ταυτίζεται με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση) έχει ρίξει ο Γιούνκερ; Κερδίσαμε κάτι;
Τι ακριβώς μας είπε ο Μακρόν για την περίφημη, όσο και νεφελώδη, αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους; «Ελπίζω να βρεθεί τρόπος να ενισχυθούν οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, κάτι που θα οδηγήσει στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους». Συγγνώμη, επί της ουσίας τι διαφορετικό έχει πει το Βερολίνο;
Α, κάτι ακόμη: Ο Μακρόν ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει το ΔΝΤ σε ευρωπαϊκές υποθέσεις. Αλλά την ημέρα που θα δημιουργηθεί – αν τελικά γίνει- το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, μπροστά στο οποίο, όπως προειδοποιεί και η «Handelsblatt», η Κομισιόν θα φαντάζει ένας κοινωνικά – πολιτικά «υπερ- ευαίσθητος» φορέας… άμεσης δημοκρατίας, ο Σόιμπλε με παραπλήσια λόγια ενδέχεται να αποχαιρετά το ΔΝΤ. Διότι και οι χρήσιμες συνεργασίες – αναμείξεις κάποτε τελειώνουν…
Αυτά, για την… μυστηριώδη ιδιότητα του Μακρόν, ως «συμμάχου» στο οικονομικό – ευρωπαϊκό πεδίο. Για την αναμφισβήτητη ιδιότητά του ως μεγαλο- πλασιέ γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων, παραπέμπουμε στο editorialτου, ουδόλως εχθρικού προς την κυβέρνηση, TVXS: «Ο Γάλλος πρόεδρος συνοδεύεται από ισχυρούς επιχειρηματίες γιατί πιστεύει ότι η χώρα του, αντίθετα με τη Γερμανία, δεν εκμεταλλεύθηκε επαρκώς τις ευκαιρίες από τις φτηνές ιδιωτικοποιήσεις που προσφέρει η σημερινή, αδυνατισμένη ελληνική οικονομία».
Εμ, λογικό δεν ήταν; Πήραν οι Γερμανοί «κοψοχρονιά» τα αεροδρόμια, πήραν κι άλλα που συζητήθηκαν λιγότερο (πχ την κερδοφόρα Αγροτική Ασφαλιστική) και τώρα που η στραγγαλισμένη Ελλάδα ξεπουλιέται όσο- όσο θα μείνει πίσω κοτζάμ Γαλλία; Ποια; Η χώρα που θριάμβευε με συμβάσεις τύπου ΠΕΣΙΝΕ, τότε που το ελληνικό ΑΕΠ ανέβαινε σαν ασανσέρ, ασχέτως αν ο μισός οικονομικά ενεργός ελληνικός πληθυσμός μετανάστευε στο εξωτερικό; Η Γαλλία τέτοιων επιτυχημένων παραδόσεων θα καθίσει τώρα στη γωνία, να βλέπει «μοναχοφάηδες» τους Γερμανούς, που στο κάτω – κάτω, όπως έγραψε και η «Liberation», έχουν κερδίσει 1,34 δισεκατομμύρια ευρώ από τα ελληνικά μνημόνια; Να βλέπει και τους Κινέζους κοντά στο αργυρό μετάλλιο; Ζαμέ, ζαμέ, αλοζανφάν, μόνο οι Φρίτσηδες θα φαν; Αλέ λε μπλε, εμπρός γερά, πάμε σ’ ενέργεια και νερά…
Ποια συζήτηση να κάνει, τώρα, κανείς πχ για το πόση «προστιθέμενη αξία» θα αποκομίσει από «επενδυτικές» αρπαγές η χώρα του «πάρτε όσο- όσο»; Όμως το γαλλικό ενδιαφέρον ειδικά για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης παράγει και ισχυρό ειρωνικό συμβολισμό. Γιατί; Διότι στην Ελλάδα το κίνημα υπεράσπισης του νερού, ως δημόσιου αγαθού, άντλησε ακαταμάχητα επιχειρήματα από τη… Γαλλία. Και δη το Παρίσι.
Θυμάστε; Το 2009 η διαχείριση του νερού πέρασε στο δήμο του Παρισιού και τερματίστηκε το πείραμα της ιδιωτικοποίησης, που κρίθηκε πλήρως αποτυχημένο και ασύμφορο. Θυμάστε; Λίγα χρόνια αργότερα ήλθε στην Ελλάδα η Αν Λε Στρατ, πρόεδρος της δημοτικής επιχείρησης ύδρευσης-αποχέτευσης «Eau de Paris». Θυμάστε; Η γυναίκα εξήγησε αναλυτικά τα πάντα: Πώς και γιατί μέσα στο πρώτο έτος από την υπαγωγή του νερού στο δήμο εξοικονομήθηκαν 30 εκατ. ευρώ. Πώς μειώθηκε το τιμολόγιο, πώς εξοικονομήθηκε πόσιμο νερό για δεκαετίες, κλπ.
«Το Παρίσι δείχνει το δρόμο του νερού», έλεγαν τότε – έχοντας απόλυτο δίκιο- και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρουμε τι θα πουν αν, στο εγγύς μέλλον, το νερό ιδιωτικοποιηθεί αλά γαλλικά, μολονότι στα προηγούμενα χρόνια η ιδιωτικοποίησή του ξεφτιλίστηκε αλά γαλλικά. «C’est la vie», που τραγουδούσε ο Τσακ Μπέρι, που θυμήθηκε κι ο Μαχαιρίτσας, που λένε και οι Γάλλοι…
*Πηγή: Εφημερίδα “Πριν”, Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017
