Έχω μια αίσθηση ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο Πωλ Τόμσεν κι η υπόλοιπη παρέα εταίρων-δανειστών θα διασκεδάζουν παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών στην ελληνική κεντρική πολιτική σκηνή. Γιατί το να μονοπωλεί το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη το δημόσιο διάλογο σε μια χώρα, που εδώ και πάνω από επτά χρόνια μαστίζεται από όλο και πιο ακραία φτώχεια αλλά κι ευρύτερα κοινωνικά αδιέξοδα, μόνο θυμηδία (στην καλύτερη περίπτωση) μπορεί να προκαλέσει. Πολλώ δε μάλλον για όσους έπαιξαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιβολή και των τριών μνημονίων.
Πιθανότατα αυτός να ήταν κι ο λόγος που η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν ήταν τόσο «συγκαταβατική», όταν πριν από λίγες μέρες προέκυψε η νέα παραπομπή του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου. Αντίθετα, φρόντισε όχι μόνο να κάνει σαφή τη δυσαρέσκεια της για τη συγκεκριμένη εξέλιξη, αλλά επιπλέον έστειλε στα μέρη μας τον «φίλο», Πιερ Μοσκοβισί, για να υπενθυμίσει με τρόπο στην ελληνική κυβέρνηση ότι «αυτά τα ζητήματα καλό είναι να παραμένουν κλειστά». Ο λόγος προφανής: όσο κάποιοι «σκαλίζουν» τέτοιες υποθέσεις, τόσο θα προκύπτουν «ειδήσεις» σχετικά με τη διαδικασία αλλά και τους «κερδισμένους» από την επιβολή των Μνημονίων στην Ελλάδα. Αφήστε που μπορεί να αρχίσουν να παίρνουν ιδέες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να προκύψουν ερωτήματα σχετικά με τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία της Deutsche Bank ή ακόμη και την ευρύτερη ευστάθεια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και δεν είναι ώρα να ανοίγουν τέτοια ζητήματα, ιδιαίτερα τις παραμονές των γερμανικών εκλογών, δε συμφωνείτε;
Με αυτή τη λογική είναι μάλλον βολική για όλους η ανακίνηση της υπόθεσης Βαρουφάκη. Ο ίδιος ο πρώην υπουργός Οικονομικών δε θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερη διαφήμιση για τον ίδιο και το νέο βιβλίο του, ενώ η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη «εφευρίσκει» πολιτικό αφήγημα, τη στιγμή που δυσκολεύεται (για προφανείς λόγους) να αρθρώσει αντιπολιτευτικό λόγο. Από την άλλη, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα από τη νέα επαναφορά της Βαρουφακειάδας. Άλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα έχει, πολλάκις και πέραν πάσης αμφιβολίας, επιβεβαιώσει τα δύο τελευταία χρόνια την αφοσίωσή της τόσο στο Ευρώ όσο και στο μνημονιακό δρόμο.
Μοιάζει πολύ «λογικό», λοιπόν, να συζητάμε για το υποτιθέμενο σύστημα παράλληλων πληρωμών Βαρουφάκη, την ώρα που οι τράπεζες ετοιμάζονται να ξεσπιτώσουν δεκάδες χιλιάδες οικογένειες που αδυνατούν πλέον να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, εφαρμόζοντας την επονομαζόμενη «λύση Ιρλανδίας». Είναι εξίσου βολικό να μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σενάρια για εισβολές στα Νομισματοκοπεία, ρώσικα δάνεια και επιστροφή στη δραχμή, τη στιγμή που η κοινωνική πραγματικότητα, κατά κοινή ομολογία, ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία. Και σε τελική ανάλυση, είναι να μην απορεί κανείς: αν αυτό ήταν μέσες-άκρες το επαίσχυντο Plan B (του Βαρουφάκη, του Λαφαζάνη, του Σόιμπλε ή οποιουδήποτε άλλου θέλετε), αυτό που βιώνει εδώ κι επτά χρόνια η ελληνική κοινωνία ποιου «φωτεινού μυαλού» σχέδιο είναι;
