1.Τα δημόσια αγαθά στο στόχαστρο δανειστών-μνημονιακών κομμάτων
Για τον άγριο νεοφιλελευθερισμό που εφήρμοσε, βάσει του γ’ Μνημονίου (ν. 4336/2015), με σχολαστικότητα και επιμονή, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την κυβερνητική του περίοδο 2015-2019, έχουμε πολλές φορές αναφερθεί παραθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία για τους αντίστοιχους νόμους, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, Νομοθετικά Διατάγματα, Προεδρικά Διατάγματα, Υπουργικές Αποφάσεις κ.λπ..
Τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία είναι δυστυχώς άγνωστα σε μεγάλη μερίδα πολιτών -θυμάτων τού ιδεολογικού μεταμορφισμού και της συστηματικής αποποίησης των πεπραγμένων από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της αποσιώπησης εκ μέρους των μνημονιακών «αντιπάλων» του, αφού ΚΑΙ αυτοί με πιστότητα εφαρμόζουν αυτό το απόλυτο πρόγραμμα αλλοτρίωσης.
Τις ακραίες αυτές πρακτικές θα ζήλευαν ασφαλώς και οι πιο δογματικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στον κόσμο. Διότι, δεν είναι μόνον ορισμένες μεμονωμένες κυβερνητικές αποφάσεις που ακύρωσαν κοινωνικά δικαιώματα ή εργασιακές κατακτήσεις, στις οποίες υπό την πίεση των δανειστών ή από άγνοια τού χαρακτήρα τους επέλεξε να εφαρμόσει… Στις περισσότερες των περιπτώσεων, επρόκειτο για μια συνειδητή, σχεδιασμένη, μεθοδευμένη και επίμονη κατάργηση όλων των βασικών κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων τού Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, την Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία, την Κοινωνική Στέγη, τον Πολιτισμό… Με τις πολιτικές του δηλαδή κατεδαφίστηκαν θεμελιακοί πυλώνες τού -ατελώς βέβαια- ανεπτυγμένου Κοινωνικού Κράτους στην πατρίδα μας.
Γι’αυτό άλλωστε και η κυρία Μέρκελ, κατά το τελευταίο ταξίδι της στην Ελλάδα ως Καγκελάριος τής Γερμανίας, δεν λησμόνησε να επαναλάβει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας ήταν οι «προθυμότεροι» να εφαρμόσουν τα κελεύσματα των δανειστών. Η πολύπειρη Καγκελάριος είχε γνωρίσει όλους τους Έλληνες πρωθυπουργούς τής τελευταίας 30ετίας, από την εποχή που ήταν η αγαπημένη υπουργός τού Καγκελάριου Χέλμουτ Κολ (τον οποίο και διαδέχθηκε) κι επομένως είχε διαχρονικά κριτήρια σύγκρισης και συνεργασίας με όλους τους πρωθυπουργούς των προηγούμενων ετών.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις
Αλλά, ανεξαρτήτως τού πώς αυτοπαρουσιάζεται στην Ελλάδα με τους προπαγανδιστικούς του μηχανισμούς ένα πολιτικό κόμμα ή πρόσωπο που πέρασε από τη διακυβέρνηση τής χώρας, τα πεπραγμένα είναι αυτά που μετρούν και προσδίδουν την πραγματική ιδεολογία και ταυτότητα εκάστου, ώστε να τοποθετηθεί από την Πολιτική Επιστήμη και την Ιστορία στην ανάλογη ιδεολογική τοπογραφία και κάθε πολίτης να γνωρίζει ποιοί ζητούν πάλι, βάσει διακηρύξεων (αντίθετων των έργων τους) την ανάθεση και νέας εντολής διακυβέρνησης.
Για παράδειγμα, ο θεσμός τού ΕΚΑΣ, που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ (1996), ήταν ένας μηχανισμός αναλογικής ενίσχυσης των πολλών χαμηλοσυνταξιούχων στην πατρίδα μας ώστε, καταβαλλόμενο μαζί με τη σύνταξη, να υπερβαίνει συνολικά τα εκάστοτε οριζόμενα ελάχιστα όρια διαβίωσης. Αυτό προσέδιδε σε πολλούς ατυχήσαντες κατά τον εργασιακό βίο συμπολίτες μας, πλην της υλικής και ένα αίσθημα κοινωνικής αξιοπρέπειας, ώστε να μην μειονεκτούν αισθητά έναντι των άλλων συμπατριωτών μας κι επομένως να μην διευρύνεται περαιτέρω το κοινωνικό ρήγμα.
Αυτόν τον θεσμό μόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε να καταργήσει (ν. 4387/2016, άρθρο 92 παρ. 4) από όλες τις άλλες μνημονιακές δυνάμεις, που και αυτές όμως ψήφισαν (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) την κατάργησή του (ν. 4336/2015 σελ. 1021). Και αντ’αυτού, ιδίως στην ύστερη περίοδο διακυβέρνησής του, έδιδε παραμονές των Χριστουγέννων το υποπολλαπλάσιο επίδομα των εορτών (ν. 4611/2019 άρθρο 120), που εύστοχα αποκλήθηκε «το επίδομα τού βασιλέως», από το περιβόητο υπόδειγμα τής αυτοκράτειρας Βικτωρίας, που αντιμετώπιζε με περιστασιακές παροχές τις κοινωνικές κρίσεις ανεργίας, επιδημιών κ.λπ., την ίδια περίοδο που στην Ευρώπη, ακόμη και στη Γερμανία τού Κάιζερ, άρχισε να γενικεύεται το τακτικό επίδομα ανεργίας και το Σύστημα Κοινωνικής Πρόνοιας και Ασφάλισης από τους κινδύνους (γηρατειά, πολεμική αναπηρία, ανεργία, ασθένεια κ.λπ.).
Το ίδιο συνέβη και με τις επί τα χείρω αλλαγές που επιφύλαξε στο εν γένει Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Ενοποιώντας όλες τις εργασιακές σχέσεις σε ένα μεγάλο υπερΤαμείο, ανεξαρτήτως τής φύσης τής παρεχόμενης εργασίας και θέτοντας ενιαία κριτήρια και συντελεστές συνταξιοδότησης, κατήργησε εν μια νυκτί όλον τον Πολιτισμό τής Εργασίας και τις διαχρονικές κατακτήσεις των εργαζομένων, στα πλαίσια τής αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας τής ατομικής ιδιοκτησίας. Ακύρωσε τις ιδιαίτερες επιτυχίες διαφόρων Συνδικαλιστικών Οργανώσεων που, -προβάλλοντας είτε την προηγμένη παραγωγικότητα της εργασίας, είτε τα αγαθά αποτελέσματα τής ταξικής συνδιαλλαγής, είτε την αυξημένη προστιθέμενη αξία τής εξειδικευμένης ή επικίνδυνης εργασίας τους, είτε τη συνέχεια και συνέπεια των αγώνων τους-, είχαν κατακτήσει μείζονα κοινωνικά δικαιώματα και είχαν δημιουργήσει θεσμούς που -προϊόντος του χρόνου- και με την άμιλλα των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων γενικεύονταν σε όλες τις σχέσεις εργασίας, σε όλο τον ενεργό πληθυσμό.
Ποιά άλλη μνημονιακή παράταξη (που προηγουμένως είχε αρνηθεί αυτό το αναχρονιστικό «τσουβάλιασμα» όλου του εργασιακού πολιτισμού που πρότειναν οι δανειστές), ή ποιος συνδικαλιστής, ή απλός πολίτης, θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτοί που προβάλλονταν ως η …ενσάρκωση του Συντάγματος (κατά τους διαρκώς επαναλαμβανόμενους αυτοχαρακτηρισμούς τους π.χ. «είμαστε κάθε λέξη τού Συντάγματος») θα καταργούσαν όλη αυτή τη διαλεκτική τής Εργασίας και των συνδικαλιστικών αγώνων με έναν θεσμό-«τερατούργημα» που τους έδωσαν έτοιμο οι δανειστές για να έχουν εύκολη και πρόχειρη την περικοπή των συνταξιοδοτικών δαπανών και παροχών;
Γιατί στην πραγματικότητα αυτό συνέβη και προβλέπεται να συμβαίνει εις το διηνεκές με τους πάγιους δημοσιονομικούς κανόνες, όταν οι μαθηματικές εξισώσεις και τύποι το απαιτήσουν. Πολύ περισσότερο που, σε όλες τις συνταξιοδοτικές «μεταρρυθμίσεις» ανά τον κόσμο (ακόμη και αυτές που γεννά το απόλυτο νεοφιλελεύθερο πνεύμα), συνενώνονται ομοειδή Ταμεία (δηλαδή με ίδιες τις υποκείμενες σχέσεις εργασίας) και όχι εντελώς αντίθετες, όπως συνέβη με το τερατούργημα του ΕΦΚΑ.
Και επειδή σήμερα η ίδια αυτή πολιτική παράταξη έχει σηκώσει …μεσίστια σημαία και …θρηνεί για την υποτυπώδη λειτουργία τού ΕΣΥ εν μέσω πανδημίας, καταγγέλλοντας την ανεπαρκή και ιδεοληπτική -όντως- κυβέρνηση, καλό θα είναι να θυμηθούμε τί μεταχείριση επιφύλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση στο ΕΣΥ τού Ανδρέα Παπανδρέου, του Παρασκευά Αυγερινού και του Γιώργου Γεννηματά, τους οποίους προσπαθεί να εντάξει στο πάνθεο των δικών του πολιτικών εμπνευστών, των οποίων το έργο -υποτίθεται- συνεχίζει…
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ως κυβέρνηση «πετσόκοψε» (ή άλλως πως, εξαφάνισε σχεδόν ολοκληρωτικά) τις δημόσιες δαπάνες και σταμάτησε τη χρηματοδότηση του ΕΣΥ αναθέτοντας τη στοιχειώδη λειτουργία του στους συνταξιούχους με την παρακράτηση 6% υπέρ υγείας σε κάθε είδους σύνταξη (αύξηση της παρακράτησης υπέρ υγείας στις κύριες συντάξεις από 4% σε 6% και επέκταση του μέτρου με το ίδιο ποσοστό και στις γλίσχρες επικουρικές συντάξεις). Καμώνονταν ότι συγκεντρώνουν ποσό περί τα 4,5 δις ευρώ ετησίως για τη χρηματοδότηση του ΕΣΥ, παραλείποντας όμως -ως πονηροί πολιτευτές- να πουν στον ελληνικό λαό ότι είναι οι κρατήσεις επί των συντάξεων που συντηρούν στοιχειωδώς το ΕΣΥ και όχι η δική τους εμμονή στις δημόσιες επενδύσεις. Αυτή η sui generis ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ συνεχίζεται εν μέρει και από τη σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ.
3.Το νερό (υπαρκτικό δημόσιο αγαθό) στο έλεος του νεοθατσερικού κυβερνητισμού
Η βασικότερη όμως παρέμβαση που θα μείνει στις μαύρες σελίδες τής πολιτικής ιστορίας τής πατρίδας μας έγινε με την ενίσχυση τού «δίδυμου αδελφού» τού ΕΦΚΑ, δηλαδή τού υπερΤαμείου που αρχικά νομοθετήθηκε ως «ΤΑΙΠΕΔ» («Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου») και επί ΣΥΡΙΖΑ ως «ΕΕΣΥΠ» («Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας») και η υπαγωγή σ’αυτό όλων των δημόσιων και κρατικών υποδομών, όλων των κύριων δημοσίων αγαθών (μη εξαιρουμένων και των αρχαιολογικών χώρων), όλων δηλαδή των υπαρκτικών τής πατρίδας στοιχείων, υλικών και πνευματικών, χωρίς την ιδιοκτησία και δημόσια διαχείριση των οποίων, δεν μπορεί να υπάρξει καμία χώρα από τής εποχής τής επινόησης και σύστασης τής κρατικής οντότητας.
Σκοπός αυτού τού τερατουργήματος είναι να εξασφαλίζει τις δόσεις των δανείων και να απαλλοτριώνει, εκχωρεί ή καθ’οιονδήποτε τρόπο «αξιοποιεί» τα κρατικά και δημόσια περιουσιακά στοιχεία προς εξασφάλιση των δόσεων των δανείων και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, στις οποίες προστρέχουν οι διάφορες εταιρίες τού νομαδικού κεφαλαίου, κυρίως όμως οι κρατικές και ιδιωτικές εταιρίες των δανειστών που έχουν άμεση και αυθεντική (εκ των έσω) πληροφόρηση για την πολιτική, κοινωνική και κυρίως οικονομική διαδραστικότητα των επιμέρους στοιχείων τού λαού και του έθνους.
Εδώ δεν πρόκειται μόνο για νεοθατσερικό κυβερνητισμό, αφού η διάλυση και η καθ’οιονδήποτε τρόπο εκχώρηση και αλλοτρίωση των υπαρκτικών στοιχείων τής πατρίδας υπερβαίνει κατά πολύ την ιδεολογία τής Σχολής του Φρίντμαν και της Θάτσερ!
Εδώ πρόκειται για την απόλυτη άρνηση στήριξης τής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οντότητας ενός λαού, που, δυστυχώς, με την «ένταξή» του στις πολιτικές διαδικασίες, ή απλώς την ψήφιση των μνημονιακών «αυτουργών», φαίνεται να συναινεί στις πολιτικές αφανισμού του…
Ταυτόχρονα όμως, από ιδεολογικής άποψης, είναι η απόλυτη άρνηση της ιδεολογίας και ταυτότητας ενός κόμματος (του Συνασπισμού) που είχε ρίζες και αναφορές στη λεγόμενη «Ανανεωτική Αριστερά». Γιατί η ενηλικίωση και ενίσχυση τού υπερΤαμείου, -που ιδρύθηκε με τον νόμο που πρότεινε ο Ευάγγελος Βενιζέλος 3986/2011 (ΦΕΚ Α 152/1-7-2011), αλλά δεν υλοποιήθηκε άμεσα-, συντελέστηκε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ενέταξε όλα τα σημαντικά δημόσια, κρατικά και κοινωνικά καθιδρύματα, όλες τις υποδομές τού λαού και του έθνους και κάθε κοινωνικό αγαθό σ’αυτό (υπερΤαμείο), με νόμο της κυβέρνησής τους (ν. 4389/2016 άρθρο 1Α, όπως τροποποιήθηκε με τον ν. 4512/2018).
Επομένως αποτελεί τον πυρήνα μιας συνειδητής πολιτικής-κυβερνητικής επιλογής που λεηλατεί τον πλούτο τής χώρας, αποστερεί την κύρια προϋπόθεση ευημερίας από τις επόμενες γενιές και βεβαίως θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη, την ασφάλεια και γενικά τη μελλοντική πορεία τής χώρας.
Αν κάποιος μελετήσει τις διατάξεις τού αποικιοκρατικού ΠΔ 28/2017 (Τσακαλώτος-Σπίρτζης), βάσει των οποίων παραχωρήθηκαν τα Αεροδρόμια κρίσιμων περιοχών τής χώρας στη δημόσια επιχείρηση ενός γερμανικού κρατιδίου, δηλαδή στη «Fraport» και υπό ποιές προϋποθέσεις να τα χρησιμοποιήσει η Ελλάδα σε περίπτωση εθνικού κινδύνου, τότε θα διαπιστώσει την εθνική, οικονομική και κοινωνική επικινδυνότητα τού μέτρου των -κατά την κυρία Μέρκελ «προθυμότερων»- κυβερνητικών παραγόντων.
Η ένταξη όμως τού πολυτιμότερου δημόσιου αγαθού για τη ζωή και την ύπαρξη τού ανθρώπου επί της γης, του νερού, στο σημερινό «ΕΕΣΥΠ», για «ελεύθερη» τιμολόγηση και ιδιωτικοποίησή του, σε μια δηλαδή εταιρία με καταστατικό αντικείμενο που προσιδιάζει στις κεφαλαιουχικές εταιρίες «απόκτησης και ρευστοποίησης» («acquisition and disposal»), δεν αποτελεί απλώς μια λανθασμένη κυβερνητική επιλογή μιας κακής και απο-κοινωνικοποιημένης κυβέρνησης. Συνιστά την απόλυτη διάβρωση, τη μέγιστη ιδεολογική και πολιτική εξαχρείωση αυτών που έλαβαν και με πείσμα, επιμονή και παραπλανητική φρασεολογία, υλοποίησαν μια τέτοια απόφαση… Γιατί η ελεύθερη κοστολόγηση-ιδιωτικοποίηση του νερού, σε μια μονοπωλιακή κατ’ουσίαν «αγορά», ξεπερνά τις οικονομικο-ιδεολογικές προδιαγραφές και αυτής ακόμη τής Σχολής τού Σικάγο… Ήδη όλοι οι συνΈλληνες λαμβάνουμε πείρα των αγαθών τού «χρηματιστηρίου ενέργειας», ενός άλλου μεγάλου θεσμικού «έργου» της ίδιας κυβέρνησης.
4. ΣτΕ: Αντισυνταγματική η αποικιοκρατική ιδιωτικοποίηση του νερού από τον ΣΥΡΙΖΑ
Πράγματι με το άρθρο 197 του ν. 4389/2016, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 380 παρ. 9 του ν. 4512/2018, οι κ.κ. Τσίπρας, Τσακαλώτος, Σπρίτζης και οι λοιποί υπογράφοντες παραχώρησαν την πλειοψηφία των μετοχών κυριότητας (συνυπολογιζομένων και των προηγούμενων μεταβιβάσεων) τού Ελληνικού Δημοσίου στην ΕΥΔΑΠ και ΔΕΥΑΠ, στη λεγόμενη «ΕΕΣΥΠ» από 1-1-2018. Η μεταβίβαση ολοκληρώθηκε στις 20-3-2018. Στο συγκεκριμένο όμως ζήτημα (αφού το νερό είναι βασικό-υπαρκτικό για τη διεξαγωγή τής ζωής κάθε έμβιου όντος και συστατικό τού ανθρώπου αγαθό) δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή (ακόμα και από τους πλέον μετριοπαθείς νομικούς) αυτή η παράλογη και διαλυτική τής κοινωνίας νομοθετική πράξη.
Εν προκειμένω, η «συνήχηση» των θεσμών διαταράχθηκε αφού, μετά από προσφυγή των ενδιαφερομένων και των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων, το ΣτΕ (σε Ολομέλεια) εξέδωσε επιτέλους τις υπ’ αριθ. 190 και 191/2022 αποφάσεις του με τις οποίες έκρινε ως αντισυνταγματική τη μεταβίβαση τής πλειοψηφίας του μετοχικού κεφαλαίου των ΕΥΔΑΠ ΑΕ και ΔΕΥΑΕΠ ΑΕ στην ελληνική εταιρία συμμετοχών και περιουσίας με τον ν. 4389/2016 τής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι από τα άρθρα 5 παρ.5 και 23 παρ.1 του Συντάγματος, μεταξύ των άλλων, εξάγεται ότι «ανεξαρτήτως εάν η συμμετοχή του δημοσίου στο κεφάλαιο της ΕΥΔΑΠ δύναται να είναι και έμμεση δια της παρεμβολής άλλου Νομικού Προσώπου, πάντως το Δημόσιο, με την κατοχή τού μετοχικού κεφαλαίου της ΕΥΔΑΠ ΑΕ και τη διαχείριση τής δημόσιας αυτής επιχείρησης, δεν επιτρέπεται να επιδιώκει (προεχόντως ή παραλλήλως) οικονομικούς ή άλλους σκοπούς, έστω και υπαγορευόμενους από το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον, όταν οι σκοποί αυτοί ανταγωνίζονται ή θέτουν σε κίνδυνο την αξιούμενη αδιάλειπτη και υψηλής ποιότητας των -ζωτικής σημασίας για το κοινωνικό σύνολο, ως άνω- υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης.».
Είχαν προηγηθεί οι υπ’αριθ. 1223/2020 και 1224/2020 αποφάσεις του Δ’ Τμήματος του ΣτΕ (παραπομπή στην Ολομέλεια) που έκριναν με τα ίδια και άλλα επιχειρήματα ως αντισυνταγματικές τις διατάξεις των άνω νόμων (και η 92/2022 απόφαση του ίδιου Δ’ Τμήματος για την ΔΕΥΑΘ, παραπεμπτική στην Ολομέλεια).
Το σημαντικό όμως γεγονός ότι επιτέλους το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο κήρυξε αντισυνταγματικό έναν από τους βασικότερους μνημονιακούς νόμου πέρασε από τις παρυφές του δημόσιου λόγου. Όλη η μνημονιακή δημοσιολογία, κυρίως όμως όλα τα μνημονιακά πολιτικά κόμματα, που αποτελούν και το 92% τής Ελληνικής Βουλής, προσπέρασαν το γεγονός ως μη γενόμενο!!
Το ότι το γ’ ανακεφαλαιωτικό και γενικευμένο Μνημόνιο (ν. 4336/2015) στη σελ. 1029 αναφέρεται στο ζήτημα τού υπερΤαμείου και την ιδιωτικοποίηση των βασικών υποδομών και των περιουσιακών στοιχείων τού Ελληνικού Δημοσίου δεν απασχολεί δυστυχώς τον πολιτικό διάλογο. Προφανώς γιατί ψηφίστηκε από όλα τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ).
Αντιλαμβάνονται ότι θα ήταν προσβλητικό για τη θεσμική-συνταγματική τους επάρκεια να εμφανίζονται και να εκτίθενται οι ψηφίσαντες (μεταξύ των άλλων διατάξεων) και έναν θεσμό προφανώς αντισυνταγματικό, ακόμη και για τον πλέον αδαή περί τα νομικά και πολιτικά ζητήματα πολίτη. Όλοι συναισθάνονται ότι πρόκειται περί μιας ανεπίτρεπτης (υπό οποιαδήποτε συνθήκη) πολιτικής και κοινωνικής ακρότητας. Προτιμούν, ως εκ τούτου, την αποσιώπηση ως προς την ουσία και καταφεύγουν στην οξύτητα ως προς ζητήματα ύφους, προφοράς τού λόγου και επιλογής λεξιλογίου. Έτσι, παρ’όλη αυτή την αιδήμονα σιωπή για τα ουσιώδη, εξακολουθούν τις οξύτατες αλληλοκατηγορίες για τα επουσιώδη, για προσβλητικές συμπεριφορές, υβριστικές φράσεις, από αυτές που διασκεδάζουν ή (στην καλύτερη περίπτωση) εξοργίζουν τους πολίτες και τους αποσπούν από τα ουσιώδη προβλήματα τού βίου.
5.Υπό κρατικό έλεγχο τα δημόσια αγαθά: Υπαρκτική ανάγκη τού έθνους
Δεν παύει όμως αυτό το μείζον πολιτικό ζήτημα να είναι ηρτημένο γιατί όλοι οι μνημονιακοί έχουν πλέον την υποχρέωση (τουλάχιστον ως προς αυτό το ζήτημα) να αρχίσουν την επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές για την επαναφορά στην κρατική ιδιοκτησία, εποπτεία και διοίκηση τού νερού που διαχειρίζονται οι παραπάνω εταιρίες.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι ιδεοληψίες μόνον αγκυλώσεις και καταστροφές φέρνουν σε μία κοινωνία. Π.χ. ο συντηρητικός πρωθυπουργός τής Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον, αμέσως με την ανάληψη τής πρωθυπουργίας, διαπίστωσε την κακή λειτουργία των σιδηροδρόμων της Βόρειας Αγγλίας και Ουαλίας, υπό το καθεστώς τής ιδιωτικοποίησής τους από την πολιτική τού «ινδάλματός» του, τής «Σιδηράς Κυρίας», ενεργό στέλεχος τής νεολαίας τής οποίας υπήρξε. Έτσι, χωρίς ιδεολογικά διλήμματα και χρονοτριβή, τούς επανέφερε υπό απόλυτο κρατικό έλεγχο.
Η ΕΝΥΠΕΚΚ είχε τοποθετηθεί τότε πάνω στο ζήτημα αυτό προσπαθώντας να αφαιρέσει έστω και λίγη ποσότητα από το κόμπλεξ των μνημονιακών κυβερνήσεων έναντι των δανειστών και να τις ωθήσει να ξαναδούν βασικά ζητήματα των μνημονιακών υπερθεσμών τής οικονομικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, έστω και καθυστερημένα, υπό το πρίσμα τού εθνικού συμφέροντος.
Παρ’όλα αυτά οι ιδιωτικοποιήσεις του γ’ Μνημονίου καλά κρατούν και οι πολιτικοί αρχηγοί, με σοβαρότητα και «πεποιημένο» ενδιαφέρον, υποδέχτηκαν πρόσφατα τους διαμαρτυρόμενους για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ εκπροσώπους των εργαζομένων, χωρίς να τολμούν να ψελλίσουν κάτι συγκεκριμένο εναντίον τής εν εξελίξει διαδικασίας αλλοτρίωσης, αφού προηγουμένως και με τις πολιτικές όλων των μνημονιακών κομμάτων, απαξιώθηκε ποικιλλοτρόπως ένα τόσο κομβικό και ιστορικό δημόσιο βιομηχανικό συγκρότημα.
Αλλά και οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές τί περιμένουν από αυτούς που ιδιωτικοποίησαν το νερό, τα αεροδρόμια, τους σιδηροδρόμους κ.λπ. και δημιούργησαν το «χρηματιστήριο ενέργειας», που δίνει εξ ολοκλήρου στον περίφημο μηχανισμό των ιδιωτικών ολιγοπωλίων την εξουσία τής διαμόρφωσης των τιμών ενέργειας, με τα εξωφρενικά αποτελέσματα που ζούμε σήμερα;;
Και η διακομματική αυτή ταύτιση με την πιο άγρια μορφή λεηλασίας τού δημόσιου, κοινωνικού και κρατικού πλούτου, επί τη βάση του αποικιοκρατικού θεσμικού πλαισίου τού υπερΤαμείου (που δεν έχει απαντηθεί ούτε στις πιο σκληρές φάσεις τού αποικιοκρατικού φαινομένου τού προπερασμένου αιώνα), θα τεμαχίζει την πατρίδα και θα συρρικνώνει την οικονομική και κοινωνική της παρουσία στον σύγχρονο κόσμο.
Υπάρχει άραγε ακόμη έστω και ένα μικρό δείγμα τού περίφημου ελληνικού ζωτικού μένους που θα αναστρέψει αυτή την ετερόνομη πορεία και θα ξαναπιάσει το νήμα τής ανεξάρτητης, ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής δημιουργίας στον σημερινό κόσμο των πολλαπλών ρωγμών και «χαοτικών αβεβαιοτήτων»;
(Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Καθηγητής Παν/μίου, Πρόεδρος ΕΝΥΠΕΚΚ- Ο Δημήτρης Π. Μητρόπουλος είναι Νομικός)