Ήταν πρωΐ του Μάη, του 1976. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης απλά, είχε πάψει να υπάρχει… Κάποιοι (γνωστοί πλέον… στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ…) είχαν φροντίσει για την μετάστασή του στο Επέκεινα…!!!
Δεν ξέρω ποιό τραγούδι να σου αφιερώσω…
Δεν ξέρω ποιό σου ταιριάζει πιο πολύ…
Σαράντα τέσσερα χρόνια. Μήπως ήταν χθες;
Πώς ροβόλαγες τη γειτονιά κι άνθιζε το χαμόγελο στα χείλη των κοριτσιών;
Σαράντα τέσσερα χρόνια κι ακόμα, σαν αητός φτερουγίζεις στις στράτες…
Δεν ξέρω αν σ’ αυτά τα σαράντα τέσσερα χρόνια η ψυχή σου ξεδίψασε «…στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση».
Αυτό που ξέρω, είναι ότι εμείς, διψάμε εδώ και 44 χρόνια για τα λόγια σου τα σταράτα, τη λεβεντιά σου, τον αλτρουϊσμό σου, τη δύναμη σου να μετουσιώνεις το θάνατο σε ζωή…!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕ, ΧΑΙΡΕ….
Αλέξανδρε, Χαίρε.
Εδώ, όλα είναι Μάης
και οι νύχτες βαριές σαν επιτάφιοι μοσχοβολάνε.
Εδώ, όλα είναι έρωτας, φως και ζωή
και συ, είσαι ίσκιος,
με χώμα πάνω στα βλέφαρα.
Κι ότι κι αν πούμε με πληγώνει….
Ποίημα της Βαλεντίνης Ποταμιάνου για τον Αλέκο Παναγούλη γραμμένο λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του την 1η του Μάη του 1976!)
