Τελικά το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ήταν για το όνομα. Όχι της Μακεδονίας μόνο. Αλλά και για το νέο κόμμα που βρίσκεται under construction εδώ και μήνες.
Είναι κοινό μυστικό ότι ήδη μετά τη δολοφονία Φύσσα από τη ναζιστική συμμορία, είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις στον ευρύτερο ακροδεξιό χώρο για ένα σχήμα που θα υπερέβαινε τη Χρυσή Αυγή. Συζητήσεις στις οποίες είχαν εμπλακεί παράγοντες και σχήματα του «χώρου» και είχαν την διακριτική στήριξη επιχειρηματικών κύκλων αλλά και «ξένων κέντρων».
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε το σχέδιο αυτό ήταν το θέμα του «ηγέτη». Ένα θέμα ουσιαστικά υπαρξιακό καθώς ο «χώρος» αυτός για να λειτουργήσει απαιτεί μια ισχυρή προσωπικότητα, στην οποία θα υποτάσσονται οι υπεράριθμοι παράγοντες και wannabe Φύρερ που ευδοκιμούν εντός του.
Η παραδοσιακή πολυδιάσπαση του «χώρου», (ίσως μεγαλύτερη και από αυτή της αριστεράς –ναι, γίνεται και αυτό) αλλά και το ότι οι διάφορες « προσωπικότητες» του «χώρου» είχαν καεί είτε στα Μνημόνια είτε στα λιβάδια της γραφικότητας, δεν επέτρεψαν μια γρήγορη λύση του προβλήματος (πλέον) Χρυσή Αυγή.
Η επιλογή του Φραγκούλη Φράγκου ήταν μονόδρομος. Πρόσωπο προερχόμενο από τον (φετίχ) χώρο του Στρατού, χωρίς μεγάλη εμπλοκή με το «παλαιό πολιτικό προσωπικό» («αλήτες, προδότες, πολιτικοί») και το κυριότερο: πρόσωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης του ΝΑΤΟ, στις θερμοκοιτίδες του οποίου είχε εκκολαφθεί. Η στάση του στο δημοψήφισμα του 2015 ήταν χαρακτηριστική και διόλου τυχαία: το νέο κόμμα δεν θα πρέπει να έχει ούτε κατά διάνοια ίχνη ευρωσκεπτικισμού.
Το πρόσωπο είχε βρεθεί, οι παρασκηνιακές διεργασίες (καθόλου εύκολες, καθώς αντιδρούσε έντονα κα το εντός της Νέας Δημοκρατίας όμορο τμήμα) είχαν ολοκληρωθεί, έμενε μόνο η κατάλληλη συγκυρία.
(Διότι ένα πραγματικά «λαϊκό» κόμμα δε φτιάχνεται φυσικά από τα πάνω και παρασκηνιακά. Αλλά έρχεται ως από μηχανής Θεός, τη κατάλληλη στιγμή, να σώσει το «Έθνος»).
Η ιδρυτική ομιλία του κόμματος ήταν όλη η ατζέντα. Εθνικισμός από τα Lidl, (με αισθητικούς/ιδεολογικούς όρους Μεταξά και γιορτών στο Καλλιμάρμαρο), «τουρκοφαγία» και άφθονη «στρατο…διέγερση». Και φυσικά, σιωπή για ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και την αποικιοποίηση της χώρας.
Ο εκλογικός στόχος του νέου κόμματος υπερβαίνει τις δυνατότητες της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με τα στελέχη του μπορεί και να ξεπεράσει το 15%. Φιλόδοξος στόχος αλλά…
Υπάρχει ήδη το (ελάχιστο) 7% της Χρυσής Αυγής (η οποία θα απορροφηθεί εκλογικά-και όχι μόνο) και ο σκληρός της πυρήνας θα επανέλθει στη «φυσική» του θέση (μια χρήσιμη συμμορία στους δρόμους). Υπάρχουν τα ορφανά του Σώρρα (και των διαφόρων –όπουλων), η εκλογική βάση των ΑΝΕΛ (που έχει τελειώσει ως κόμμα και μόνο ο Καμμένος θα διασωθεί ως πρόσωπο), οι ευσεβιστικές/παραθρησκευτικές ομάδες της Εκκλησίας και τμήμα της ιεραρχίας , αλλά και ένα-διόλου ευκαταφρόνητο- τμήμα της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας .
Σε όλους αυτούς τους χώρους θα πρέπει να προσθέσουμε και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του ελληνικού λαού, (ειδικά από τα πλέον περιθωριοποιημένα λαϊκά στρώματα, χωρίς ακροδεξιές καταβολές), που έχοντας δεχτεί μια εφταετία συνεχούς ήττας στο «καθημερινό», αναζητά, μέσω μιας αναφοράς στο «εθνικό», μια χαραμάδα νίκης.
(μικρή υποσημείωση: Μια ελιτίστικη στάση της αριστεράς απέναντι σε αυτά τα στρώματα θα τα «χαρίσει» αμαχητί στο ακροδεξιό μόρφωμα)
Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί με αξιώσεις να διεκδικήσει ένα ποσοστό της τάξης του 15% και να διεμβολίσει τη Νέα Δημοκρατία, κρατώντας την οριακά πέριξ του 30%.
Σε μια τέτοια περίπτωση η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα είναι ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα: ακόμη και μια διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία (φυσικά με την απαραίτητη συνεργασία με το Κίνημα Λαλιώτη).
Ουσιαστικά μιλάμε για ένα τετρακομματικό αλλά διπολικό σκηνικό:
Από τη μία η «πρόοδος» και από την άλλη η «συντήρηση». «Τετρακομματικός δικομματισμός» που θα μπορεί να διαχειριστεί πιο εύκολα το ρευστό πολιτικό κλίμα που θα σέρνεται στη χώρα, ως παιδί της βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Win–win σχέδιο για το ΝΑΤΟ και στο γεωπολιτικό: ένταση των εθνικισμών στα ευαίσθητα Βαλκάνια, παραπέρα αποσταθεροποίηση της περιοχής, «τουρκοφαγικός» – «Ιωαννίδειος» εθνικισμός ( χρήσιμος σε Αιγαίο και Κύπρο).
Οι συζητήσεις που συνεχίζονται μετά το συλλαλητήριο είναι ενδεικτικές της επιτυχίας του: συζητήσεις για το «φαίνεσθαι» και όχι την ουσία, διχαστικές και αποπροσανατολιστικές, εστιασμένες σε δευτερεύοντα και όχι στα κύρια επίδικα.
Τα δύο στρατόπεδα συγκροτούνται: και η Αριστερά παρατηρεί –σε μεγάλο βαθμό- αμήχανη, δέσμια των επιλογών της και της άρνησης σύνδεσης του εθνικού με το ταξικό/κοινωνικό, στις ειδικές συνθήκες της χώρας.
Ή η αριστερά θα οικοδομήσει τη δική της ανεξάρτητη ατζέντα, βασισμένη στις ιδεολογικές παρακαταθήκες της ΕΑΜικής παράδοσης ή θα αποτελέσει –στη καλύτερη- τον «αριστερό πόλο» του «προοδευτικού μπλοκ».
Σχετικα με την “ελιτίστικη στάση της αριστεράς” παρα πολλοι, απλοι αριστεροι (που καπου εχουμε απογοητευθει και βαρεθει απο την πορεια και την τακτικη της αριστερας) τα λεμε, τα γραφουμε, τα ξαναματαλεμε και τα ξαναματαγραφουμε, αλλα……ποιος μας ακουει?