Η πανδημία του Covid-19 και ο τρόπος αντιμετώπισής της στην Ελλάδα και τον κόσμο, καθώς και τα ηθικά και οικονομικά σκάνδαλα που καθημερινά αποκαλύπτονται, καταδεικνύουν την αλήθεια του ότι, σε εποχές που οι παραγωγικές σχέσεις έχουν παρακμάσει κι έχουν γίνει δεσμά στις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, η σήψη είναι καθολική. Οι “πάνω” εξαχρειώνονται. Οι “κάτω” εξαθλιώνονται. Η εξουσία βυσσοδομεί. Σε τέτοιες περιόδους παρακμής, όμοιες με αυτή που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα και τον κόσμο, οι ιστορικοί λαοί κατά κανόνα αφυπνίζονται, οργανώνονται και δίνουν ριζοσπαστικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα.
Σήμερα, ο πλούσιος σε αγωνιστικές παραδόσεις ταξικά διαρθρωμένος λαός της μνημονιακής Ελλάδας διανύει μια από τις πιο εφιαλτικές περιόδους της ιστορίας του.
Οι τοκογλύφοι δανειστές του κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του συσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.
Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί! Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί! Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν αναιρεθεί!
Επιπρόσθετα, η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την Τουρκία, με την ανοχή άσπονδων «φίλων» και «συμμάχων» –ιδίως της Γερμανίας, πολλαπλασιάζει τις αβεβαιότητες και τον προβληματισμό για την ορθότητα των στρατηγικών επιλογών και των κατευθύνσεων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο κυρίαρχος λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή σε πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα επιβάλει:
Α) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές. Η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο (περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Τα μνημόνια «δεν αποτελούν διεθνή συμφωνία» (απόφαση Συμβούλιο της Επικρατείας Ολ 668/2012), επομένως απλώς καταργούνται με άλλο νόμο. Οι δανειακές συμβάσεις, σαν δεσμεύσεις Δημόσιου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στις ρυθμίσεις και τις πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (άρθρα 26, 31, 61, 62 κλπ.) και υφίστανται απόλυτη ακυρότητα. Εξάλλου, η απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1936, του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, αποτελεί αναμφισβήτητα δεδικασμένο.
Β) «Σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων προς το τραπεζικό σύστημα και το Δημόσιο. Η «σεισάχθεια» δεν είναι μέτρο ελεημοσύνης. Η πρόταση για «σεισάχθεια», παρόλο που είναι και δίκαιη και ηθική, είναι κυρίως και πρωτίστως μέτρο οικονομικής πολιτικής -και από μόνη της, και σε συνδυασμό με την πρόταση για «παύση πληρωμών». Είναι αναγκαίο μέτρο οικονομικής ανάπτυξης, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της «παγίδας ρευστότητας» που έχει περιπέσει η οικονομία, θα δημιουργήσει «ενεργό ζήτηση», και θ’ αυξήσει την «καταναλωτική παραγωγή» και την «παραγωγική κατανάλωση» των όρων παραγωγής σε όλους τους τομείς της παραγωγής (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή).
Γ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής. Η ανάκτηση των νομισματικών εργαλείων άσκησης κρατικής πολιτικής είναι αναγκαία επιλογή. Είναι παράλογο και δεν έχει καμία οικονομική βασιμότητα το γεγονός του ότι, το κράτος δανείζεται «ευρώ», όχι απευθείας από την ΕΚΤ που τα εκδίδει, αλλά με τη διαμεσολάβηση τραπεζών που κερδοσκοπούν τοκογλυφικά. Με την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θ’ αποκατασταθεί η νομιμότητα και η λογική. Ας γίνει σαφές: οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει, από το 2008 έως το 2012, 238 δις ευρώ από το κράτος (σε εγγυήσεις, αγορά μετοχών και παροχή ρευστότητας). Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών είναι σκανδαλωδώς λίγα αν συγκριθούν με τα κεφάλαια που σίγουρα ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.
Δ) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων έχει λεηλατηθεί. Αναφέρουμε, για παράδειγμα, το νόμο Μαρκεζίνη (ΑΝ 101/1950, 31/12/1950) -που οδήγησε σε υποχρεωτική δέσμευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από την Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικές αποδόσεις, το «τζογάρισμα» στο Χρηματιστήριο, το πρόσφατο κούρεμα που υπέστησαν στο πλαίσιο του PSΙ κλπ. Η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και η παραγωγική αξιοποίησή της, είναι, ταυτόχρονα, και πράξη δικαιοσύνης και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Θα συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ, θα τροφοδοτήσει με έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας και θα δημιουργήσει συνθήκες για μεγαλύτερες συντάξεις, ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους κτλ.
Έχουμε την πεποίθηση πως, η σημερινή Ελλάδα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.
Για να γίνουν, όμως, οι δυνατότητες της χώρας κοινωνική ικανότητα να εξαλειφθεί η φτώχεια και η δυστυχία με οικονομική ανάπτυξη, πλούτο, πολιτισμό, είναι απαραίτητο τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι κοινωνικές ομάδες ισχύος που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση να ενεργοποιηθούν, να συνειδητοποιήσουν τα πραγματικά τους συμφέροντα και να ενοποιηθούν.
Είναι βέβαιο, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, στη σημερινή συγκυρία αντιμετωπίζουν οξύτατο πρόβλημα «επιβίωσης». Οφείλουν, λοιπόν, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να ενεργοποιηθούν, να συντονιστούν και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.
Γράφει ο Ένγκελς σε επιστολή προς τον Μπερνστάιν: «Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε παρά μόνο αν τουλάχιστον ένα μέρος της μπουρζουαζίας υποχρεωθεί, από εσωτερικά ή εξωτερικά γεγονότα, να προσχωρήσει σε ένα πραγματικό κίνημα» κλπ.
Στη σημερινή, λοιπόν, ζοφερή μνημονιακή και κατεξοχήν ανελεύθερη πραγματικότητα, που σίγουρα οδηγεί σε καταστροφή τον λαό και τη χώρα, οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός αντιμνημονιακού, δημοκρατικού, προοδευτικού, πατριωτικού κινήματος, αποτελούν πολιτική και ιστορική ανάγκη.
Η μάχη που οφείλουμε να δώσουμε σήμερα για να εξαλειφθεί η δυστυχία που πηγάζει από τη φτώχεια, να εξαλειφθεί η καταπίεση και ο καταναγκασμός που στηρίζεται στην ανάγκη της επιβίωσης, δεν είναι αγώνας κατά του πλουτισμού από «υγιή» και κοινωνικά αποδεκτή επιχειρηματική δραστηριότητα –κρατική, συνεταιριστική, συνεργατική, ιδιωτική- αλλά πρωτίστως είναι μάχη κατά της φτώχειας, της δυστυχίας, της καταπίεσης. Το αντίθετο στις σημερινές συνθήκες θα ήταν ανεδαφικό, ουτοπικό και ατελέσφορο.
Σήμερα, η πολιτική θέσεων, χωρίς να αντιστρατεύεται την πολιτική ελιγμών, είναι κατά τη γνώμη μας διαλεκτικά ορθή, επειδή λαμβάνει υπ’ όψιν την ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Μια χώρα θεωρείται και είναι ανεπτυγμένη πολιτισμικά, όταν μπορεί να εξασφαλίσει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της το ελάχιστο, πάνω από τα όρια της φτώχειας, εγγυημένο εισόδημα και το θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μετέχουν στα αγαθά της επιστήμης και του πολιτισμού. Η δυστυχία, η καταπίεση, δεν είναι αποκλειστικό προϊόν της φτώχειας. Προέρχεται επίσης και από την κοινωνική αδυναμία του προσώπου να ασκεί και να αναπτύσσει τις ικανότητες του, να δημιουργεί.
Πρόσω ηρέμα! Ναι, πρόσω ηρέμα!
Πρόσω κατά πάνω στον κίνδυνο. Δε γίνεται αλλιώς.
Έφτασε ο καιρός να επαληθευτούμε.
Μάκης Παπαπέτρου, Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΠ
