Με παραπομπή στο στρατοδικείο απειλούνται οι επτά νεοσύλλεκτοι στρατιώτες αλβανικής καταγωγής οι οποίοι, σε μια έξαρση ανοησίας, έκαναν με τα χέρια τους το σήμα της Μεγάλης (τρομάρα της) Αλβανίας. Μια τέτοια παραπομπή θα ήταν δίκαιη, αλλά κρίμα. Πρόκειται για νέους ανθρώπους στην αρχή της ζωής τους (έχουν μπροστά τους όλον τον καιρό να βάλουν μυαλό – ή να μη βάλουν), όμως τυχόν ποινή φυλάκισης (μάλιστα πέντε ετών, στη χειρότερη) θα τους καταστρέψει τη ζωή.
Είναι λοιπόν προτιμότερο τα παιδιά αυτά να αποταχθούν από το στράτευμα. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται τις υπηρεσίες τους. Μάλιστα, αν η χώρα μας θέλει να δείξει πόσο περιφρονεί τη στάση τους, ας είναι η απόταξη ατιμωτική. Ας τους ξηλώσουν τα εθνόσημα και κάθε άλλο διακριτικό κι επίσημο από τις στολές και ας τους στείλουν στην ευχή του Θεού.
Η Ελλάδα είναι το πλέον εθνικώς ομοιογενές κράτος στην Ενωση. Αποτελείται κατά 98% από Ρωμιούς. Δεν έχει τίποτα να φοβάται από τους εθνικούς και εθνοτικούς διχασμούς που ταλαιπωρούν άλλα κράτη. Το
δικό μας πρόβλημα είναι η υποτέλεια που μας δέρνει (ενίοτε και κυριολεκτικώς), το μνημόνιο που μας σκλαβώνει και η επιθετικότητα της Τουρκίας – ενός γείτονα διαταραγμένου, απρόβλεπτου και υπό πιθανή (και πάντως εξελισσόμενη) αποσύνθεση. Οι επτά κοκορόμυαλοι δεν αξίζουν τιμωρίας, αλλά μόνον περιφρόνησης. Ηπίας μορφής. Ευρύστερνης. Ισως ούτε και περιφρόνησης – ας βγάλουν την άκρη μεγαλώνοντας. Και με την ευκαιρία, ας δούμε και τις δικές μας ευθύνες – γιατί αυτά τα παιδιά δεν αγάπησαν τη δεύτερη μητέρα τους; Τι σπούδασαν στα σχολεία; Γιατί, προσέτι, παιδιά ελληνικής καταγωγής σιχαίνονται την Ελλάδα; Τι φταίει που εργατόπαιδα, αλλά και πλουσιόπαιδα, μένουν άμουσα της παράδοσης και του πολιτισμού που θα απέτρεπαν την αποξένωσή τους από τις κοινότητες της κοινωνίας μας; Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό. Διότι σπανίως επίσης αυτά τα παιδιά αποκτούν ταξική συνείδηση ανάλογη της ταξικής τους θέσης. Αντιθέτως, συνήθως βρίσκονται σε ένα ιδεολογικό κενό που συχνά το χαρακτηρίζει το μίσος για τους πάντες και τα πάντα ή η υποταγή σε ψεύτικους θεούς και ανορθολογικές (καθώς και ανήθικες) δοξασίες.
Η ταξική πάλη χωρίς τον πολιτισμό της ταυτότητας που προκύπτει από την αυτογνωσία, παράγει για τους φορείς της τυφλό μίσος ή υποταγή. Κι αν το μίσος δεν είναι απαραιτήτως κακό πράγμα (όπως όταν, λόγου χάριν, μισείς τον φασισμό, τον ρατσισμό, το άδικο κ.τ.λ.), το τυφλό μίσος είναι. Αυτό το «εκ παιδείας άρξασθαι» ήταν μεγάλη κουβέντα στους καφενέδες του προγονικού. Αυτό το «γνώθι σαυτόν» ήταν μεγάλη υπόθεση κι αυτό το «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω» ακόμα μεγαλύτερη.
Κάποτε οι εθνικιστές (συνήθως πανύβλακες) και οι λοιποί τρισβάρβαροι Χρυσαυγίτες πήραν παραμάζωμα έναν αλβανικής καταγωγής αριστούχο μαθητή, τον Οδυσσέα Τσενάι, επειδή κράτησε με αμοιβαία τιμή την ελληνική σημαία στα χέρια του. Το παιδί αυτό αποξενώθηκε από την κοινωνία μας – και ημών μας απέμειναν τα καραγκιοζιλίκια. Τα ίδια καραγκιοζιλίκια κάνουν τώρα από την άλλη πλευρά και οι επτά κατά φαντασίαν Σκεντέρηδες.
Η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι θα γίνεται πάντα. Τίποτα δεν διορθώνεται καθ’ ολοκληρίαν (θα ζούσαμε σε μια κόλαση ορθότητας) – όμως όταν η παθολογία γίνεται καθοριστική, όταν παίρνει το πάνω χέρι, τότε πρέπει να βάζουν τις φωνές οι χήνες του Καπιτωλίου. Το ερώτημα βεβαίως είναι αν κάθε φορά καταλαβαίνουμε τι λένε (οι χήνες! Ούτε οι κότες, ούτε οι ιέρακες).
Το πρόβλημά μας λοιπόν εις όσα αφορούν την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική μας υπερηφάνεια (αν μας τα επιτρέπουν κάτι τέτοια ο κ. Μπαλτάς ή ο κυρ Λιάκος) δεν είναι οι επτά Σκιπετάρηδες, αλλά η υποτέλεια, τα μνημόνια, ο ραγιαδισμός, ο κατευνασμός (όπως όταν αίφνης ο κ. Κοτζιάς ρίχνει νερό στο κρασί του και αρχίζει να ομιλεί για «προσωρινή στάθμευση» -κι όχι άμεση αποχώρηση– των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο). Οπως τότε
με τις βάσεις! Που ώσπου να τις διώξει ο Ανδρέας έμεναν. Εχουμε ασκηθεί πολλοί και πολύ στα καραγκιοζιλίκια. Δεν μας ντροπιάζει ο κ. Σόιμπλε και μας ντροπιάζουν επτά παιδιά που έφαγαν κι αυτά από το «βρώμικο ψωμί» που τρώμε όλοι. Και από το ακόμα πιο βρώμικο ψωμί της ξενιτιάς. Το οποίον τώρα πλέον γεύονται και 500.000 Ελληνάκια, σκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Δεν μας ντροπιάζει η ξενιτιά των παιδιών μας και μας εξαγριώνει το αίσθημα ξενιτιάς που διακατέχει τα παιδιά που εμποδίσαμε να μας αγαπήσουν;
Αυτό θα δικάσεις, κυρ Στρατοδίκη;
Πηγή: enikos.gr
