Έχε το νου σου στο παιδί…

Παρακολουθήσαμε τον υπουργό Δικαιοσύνης κ.Κοντονή να δίνει διευκρινήσεις (στην ΕΡΤ) για το θέμα με το παιδί της Πόλας Ρούπα. Είπε πολλά ο κύριος υπουργός. Αλλά αυτό που έμεινε – σε εμένα τουλάχιστον – ήταν η εμμονή του κυρίου υπουργού, κάθε πέντε λέξεις, να επαναλαμβάνει: «Ο νόμος»! Έτσι λέει «ο νόμος»! Ό,τι πει «ο νόμος»! Μάλιστα… «Ο νόμος»!
Πολύ ενδιαφέρον για μια κυβέρνηση της «Αριστεράς» να μας επαναφέρει σε μια εκδοχή νομιμότητας αλα «pax romana»: «Dura lex sed lex», τουτέστιν «σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Συνεπώς «καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος»!
    Ως εκ τούτου, μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.
Κατ’ αυτή την εκδοχή (και μάλιστα τόσο πιστοποιημένα «νόμιμη» εκδοχή της «νομιμότητας» αφού εφαρμόζεται σε ένα 6χρονο παιδί), δεν έχουμε, συνεπώς, παρά να ακολουθήσουμε το δόγμα «σκάσε και κολύμπα» γενικώς. Να μην βγάζουμε κιχ διαμαρτυρίας ή εναντίωσης σε τίποτα, διότι, πολύ απλά:
 
Κόψιμο μισθών – νόμος!
Κόψιμο συντάξεων – νόμος!
Ξεπούλημα του τόπου – νόμος!
Φόροι επί φόρων – νόμος!
 
Σε λίγο, όπως το πάνε, αυτοί θα μας που και εκείνο το «ό,τι είναι νόμιμον, είναι και ηθικόν»!
Λοιπόν, έχοντας πλήρη συνείδηση του τι υποστηρίζουμε
–  διατρανώνοντας, παράλληλα, την πλήρη αντίθεσή μας και ασκώντας ανυποχώρητη πολεμική (κάθετη, οριζόντια και διαγώνια) στην πρακτική, στην τακτική και στην αντίληψη των Μαζιώτη – Ρούπα για το τι σημαίνει επαναστατική πολιτική δράση –
στο θέμα του 6χρονου παιδιού τους, που οι «νόμοι» και οι ερμηνείες περί τον νόμο το κρατούσαν επί τρεις μέρες σε ιδιότυπη «ομηρία», έχουμε να πούμε:
Γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και τους νόμους σας, και τις ερμηνείες των νόμων σας και τους ανθύπατους (μεταξύ αυτών και ξένοι πρεσβευτές;) που σας επιτροπεύουν (;) κατά την εφαρμογή των νόμων σας.
Αντιθέτως κρατάμε πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας την μαρτυρία της Ερης Ρίτσου, της κόρης του Γιάννη Ρίτσου, που με αφορμή την υπόθεση του 6χρονου παιδιού, καταδεικνύοντας την εξέλιξη της αστικής δημοκρατίας σας, έγραψε:
«21η Απριλίου 1967 
Στις 12 το μεσημέρι συλλάβανε τη μάνα μου στο Καρλόβασι.
Στις 6 το πρωί η Χούντα είχε συλλάβει τον πατέρα μου στην Αθήνα.
Ήμουν δώδεκα χρονών. Έμεινα σπίτι με τον παππού μου.
Η Χούντα δεν με συνέλαβε, δεν με κράτησε, δεν με έθεσε υπό προστασία!»
Κρατάμε πολύ ψηλά στην καρδιά μας, σε κάθε μήκος και πλάτος της ανθρώπινης ιστορίας, την διδαχή από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή για την «αξία» των νόμων του κάθε λογής «Κρέοντα» που στο τέλος κι αυτός εκάμφθη, είδε τις «αρρυθμίες» του συστήματος της αγριότητάς του, αλλά ήταν πολύ αργά (παρεπιμπτόντως κι επειδή ακούμε συχνά για το «κράτος που έχει συνέχεια», αλλά και για την «τυφλή δικαιοσύνη» του αστικού κράτους, ρωτάμε: Στην περίπτωση του παιδιού του ζεύγους Τσοχατζόπουλου, ή του παιδιού που το είδαμε ο ναζί της Χρυσής Αυγής να του διδάσκει το «χάιλ χίτλερ», όταν οι γονείς τους συνελήφθησαν, το κράτος επέδειξε την ίδια συμπεριφορά, όπως με το παιδί της Ρούπα ή – ευτυχώς – όχι;).
Κρατάμε, επίσης, πολύ έντονα στο μυαλό μας την άποψη ότι απέναντι σε μια «νομιμότητα» που διασαλεύει την έννοια της ανθρωπιάς, πολιτισμός και νομιμότητα είναι η άρνηση και η παραβίαση κάθε τέτοιου νόμου.
Κρατάμε, τέλος, εκείνο τον στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου – «έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» – όχι όπως λένε ότι τον ερμήνευσαν οι φύλακες του νόμου, αλλά με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να ερμηνευτεί και να τραγουδηθεί, τον τρόπο του Μίκη Θεοδωράκη.
Όσο για τον κύριο Κοντονή και την κυβέρνησή του, με απόλυτο σεβασμό στις αστείρευτες νομικές τους γνώσεις, σε ό,τι αφορά την «νομιμότητα» τέτοιων νόμων και των διαδικασιών που ακολουθούνται επ’ ονόματί τους, διαδικασιών που – δεδομένων των στοιχείων της συγκεκριμένης υπόθεσης – θέτουν σε δοκιμασία το αν ένα παιδί 6 χρονών πρέπει από την πρώτη στιγμή να είναι με τη γιαγιά του και τους οικείους του ή – σύμφωνα με τις καταγγελίες γιατρών – να «υποβάλλεται σε αναγκαστική νοσηλεία υπό φρούρηση σε κλειστή παιδοψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου»,  θα προτιμήσουμε την άποψη του Μοντεσκιέ:
 
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης».
 
    Φυσικά, δεν έχουμε καμία αυταπάτη, ότι η παρούσα κυβέρνηση θα δώσει καμιά ιδιαίτερη σημασία και στην επόμενη διαπίστωση του Μοντεσκιέ, ότι «είναι καλό να εξορκίσουμε τους νόμους πριν βρικολακιάσουν και ξεκινήσουν να πίνουν το αίμα μας».
Και δεν έχουμε τέτοιες αυταπάτες, διότι, αναγνωρίζουμε ότι όπως αυτή η κυβέρνηση αποδείχτηκε η καταλληλότερη

• να εφαρμόζει Μνημόνια (που θα τα έσκιζε),
• να νομοθετεί μαζί με την τρόικα (που θα την έδιωχνε),
• να επιβάλλει ΕΝΦΙΕΣ (που θα τους καταργούσε),
• να κόβει συντάξεις (που θα τις επέστρεφε),
• να προσκαλεί στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ (που θα το εξοβέλιζε),

έτσι είναι και η καταλληλότερη να εφαρμόζει τους «τρομονόμους» και τας παραφυάδας αυτών, στο πλαίσιο μιας εβρισκόμενης σε εκτροπή – κατά τον Τσίπρα της αντιπολίτευσης – δημοκρατίας (που θα την αποκαθιστούσε)…