Βλέπω φίλους (πολύ καλούς φίλους) να ξοδεύουν σύμπαν το ρητορικό και συγγραφικό τους δαιμόνιο σε μια προσπάθεια να κατακεραυνώσουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τον αρχηγό του -με σκοπό τι; Με σκοπό να λάμψει η αλήθεια και να επανεκλεγεί η «αριστερή» κυβέρνηση.
Στη μικρή ένσταση ότι δεν κυβερνάει η αντιπολίτευση σφυρίζουν κλέφτικα. Κάτι για κάθαρση λένε, κάτι να επιστραφούν τα λεφτά του κοσμάκη που έχουν κλαπεί, μερικές πομφόλυγες του τύπου «τα λαμόγια να πάνε φυλακή» και άλλα ευτράπελα (σωστά στην ουσία, αλλά αυτή τη στιγμή προέχει μια πολιτική υπέρ αυτών που δεν μπορούν πλέον να επιζήσουν). Ποιος δεν εύχεται να επέλθει μία κάθαρσις;
Με όσα βομβαρδιζόμαστε τις τελευταίες μέρες για το σκάνδαλο Novartis αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν είναι κάποια προσπάθεια κάθαρσης παρά μόνο ένα κυβερνητικό επικοινωνιακό πυροτέχνημα με σκοπό πολιτικά οφέλη και, πριν απ’ αυτό, τον αποπροσανατολισμό του πόπολου, που ούτως ή άλλως είναι (είμαστε) μέσα σε μία δίνη.
Οι τακτικισμοί και ελιγμοί των κυβερνώντων παραπέμπουν σε συνειρμούς και ταυτίσεις (;) με το όνομα της γείτονος χώρας -μία σου και μία μου (και δεν χρειάζεται να αναφερθεί μεταξύ ποίων διαμείβονται τούτα τα λίγα).
Σπαταλάνε οι φίλοι, νομίζω, τον δημιουργικό τους οίστρο καταγγέλλοντας τα αυτονόητα. Δεν ενδιαφέρει τόσο το παρελθόν (ενδιαφέρει αλλά σε δεύτερο πλάνο ή παράλληλα) όσο το παρόν -και το μέλλον.
Η κριτική, άρα, οφείλει να στραφεί (πρωτίστως, σε πρώτο πλάνο) εναντίον αυτών που κυβερνάνε· τι κάνουν στραβά, τι θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα για μια κοινωνία πάσχουσα, εάν θυμούνται γιατί τους ψήφισε ο κόσμος -τέτοια και όχι άλλα. Τα άλλα τα ξέρουμε. Τώρα τι κάνουμε. Αυτό απασχολεί τον κόσμο, αυτό καίει.
Η εμμονή αυτή κατά της αντιπολίτευσης καταδεικνύει την ένδεια κοινωνικής πολιτικής εκ μέρους της κυβέρνησης καθώς και μια έλλειψη επιχειρημάτων. Ας έκανε δυο-τρία πραγματάκια και ίσως αρκετοί τότε να ξεχνούσαν το τι ακριβώς έχουν υπογράψει με τους δανειστές ή να αγνοούσαν για λίγο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν -(ά)τιμο το (φιλό)τιμο.
Η μετάθεση των ευθυνών σε άλλους είναι σχεδόν ανήθικη πρακτική και δεν περιποιεί τιμή στο πολίτευμα, το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν και προστατεύουν, αγέρωχοι και κομπορρήμονες. Αλλά τι να κάνουν; Ηδη ο πρωθυπουργός παίρνει πίσω το παραμύθι ότι τον Αύγουστο του 2018 θα βγούμε από το μνημόνιο, ανακοινώνοντας ότι διαπραγματεύεται το είδος της επιτροπείας μετά τον Αύγουστο (πιο ελαφρύ τάχα και λοιπά).
«Εάν έχεις έργο να επιδείξεις δεν ενδιαφέρεσαι τι θα πει ο πολιτικός αντίπαλος -όταν μιλάνε τα έργα περιττεύουν τα κεκοσμημένα ρητορήματα περί αριστερού ήθους και άλλα συναφή, που πλέον δεν πείθουν και πολλούς», αντιτάσσω στους περί ων ο λόγος φίλους. Διαφωνούν. Συμφωνούν μόνο με όσα συμβαίνουν στην Επικράτεια. Να πληρώσουν όσοι αποδειχτούν ένοχοι. Καλά, θα περιμένουμε. Και μετά; Θα λιώσουν τα χιόνια, θα διαλυθεί η ομίχλη; Θα επανεύρει η κοινωνία τη συνοχή της και τη χαρά της (συν)ύπαρξης;
Την πάνε αλλού την κουβέντα. Κατανοητό. Ενας δυο εκνευρίζονται αλλά προσπαθούν να το κρύψουν. Τους ενθαρρύνω να μην (το κρύψουν).
*Πηγή: efsyn.gr
