Η κίνηση της κυβέρνησης να βγει στις αγορές για την έκδοση ομολόγου ήταν κάτι πολύ παραπάνω από άλλη μια απόφαση καταλήστευσης του ελληνικού λαού, η οποία υλοποιείτε τώρα με υπερβολικά υψηλά επιτόκια δανεισμού.
Αν τα μνημόνια αποτελούν τη θεσμική αποικιοποίηση της χώρας με όπλο εκβιασμού, για όσους εκβιάζονται φυσικά, τις δόσεις των πιστώσεων, η έξοδος στις αγορές εγκαινιάζει ένα πιο επικίνδυνο και τερατώδη μηχανισμό εξάρτησης της χώρας και επιβολής πολιτικής.
Από αυτήν την ώρα η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να ταΐζει διαρκώς το τέρας των αγορών, και να ικανοποιεί τις πιο αδήφαγες ορέξεις και απαιτήσεις τους, προκειμένου να αποφύγει τον “εκτροχιασμό” και το “πισωγύρισμα” και να βελτιώνει τους όρους πρόσβασης στον αγοραίο δανεισμό, μέχρι να επέλθει κάποια στιγμή η επιζητούμενη “κανονικότητα” του δανεισμού, η οποία είναι γενικώς μια ιδεατή άλλα απλησίαστη κατάσταση, ένας κυριολεκτικά αγώνας δρόμου ακόμα και για τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες.
Αν, λοιπόν, με τα μνημόνια έχουμε τη θεσμική αποικιοποίηση της χώρας, με τη μεγάλη πορεία προς τις αγορές , διαμορφώνεται ένας άτυπος, αλλά σχεδόν αόρατος αλλά πιο δραστικός μηχανισμός πειθάρχησις της χώρας σε αντικοινωνικές και αντεργατικές κατευθύνσεις.
‘Όσο η κυβέρνηση δεν μπαίνει ορμητικά στην ασφυκτική κούρσα μέτρων λιτότητας και κοινωνικής διάλυσης που απαιτούν αχόρταγα οι αγορές τόσο θα βλέπει τα επιτόκια τιμωρητικά να ανέρχονται και οι πόρτες του δανεισμού να κλείνουν, σκορπίζοντας τον πανικό και την κατάπτωση.
Γι ‘ αυτό η κίνηση της κυβέρνησης για έξοδο στις αγορές δεν ήταν κίνηση δανειακής πολιτικής αλλά πρώτα απ΄όλα μείζονα και συνειδητή οικονομική και πολιτική επιλογή παράδοσης στο εγχώριο και διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο συνιστά την ηγεμονεύουσα σήμερα οικονομική δύναμη στο πλαίσιο του “ευρωπαϊσμού” και της “νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης“.
Η μείζονα αυτή, άρον – άρον πολιτικοοικονομική επιλογή της κυβέρνησης, για έξοδο στις αγορές μετά τα μνημόνια που συνομολόγησε και ψήφισε, αντιπροσωπεύει πλήρως μια οριστική και ξεκάθαρη απόφαση όχι μόνο να ακολουθήσει ένα συστημικό μνημονιακό δρόμο αλλά να αναχθεί σε πρωταθλήτρια της προσπάθειας να τον φέρει σε πέρας με την μέγιστη ταχύτητα, με οποιοδήποτε μέσο και ανεξαρτήτως κοινωνικών αντιδράσεων.
Η επιλογή εξόδου στις αγορές δείχνει την βούληση της κυβέρνησης να ύπερφαλλαγγίσει τη ΝΔ και το “αντιπολιτευόμενο” μνημονιακό μπλοκ και να αναδειχθεί στην πράξη και ανεξάρτητα από φραστικούς εξωραϊσμούς, σε πιο συστημική δύναμη από το ίδιο το σύστημα.
Ένα “νέο” σκηνικό διαγράφεται όπου περισσότερο από χθες ως μόνη αντιπολίτευση αναδεικνύονται συνεπείς ριζοσπαστικές αντιμνημονιακές δυνάμεις για τις οποίες ούτε η τρόικα ούτε οι αγορές, ούτε το ευρώ αλλά και η ΕΕ, μπορούν να αποτελούν όχημα για την πορεία της χώρας.
Η Ελλάδα σήμερα όσο ποτέ έχει ανάγκη την κυριαρχία και, μια πιο προωθημένη δημοκρατία και τη χάραξη μιας νέας πορείας παραγωγικής ανασυγκρότησης και ένα αναπτυξιακό νέο οικονομικό πρότυπο δικαιοσύνης και απασχόλησης, χωρίς λιτότητα και με πλήρη διασφάλιση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων του ελληνικό λαού.