Δεν έχουν τέλος τα παράδοξα που σηματοδοτεί η ιστορικής σημασίας πολιτική στροφή των ΗΠΑ, με αφορμή την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο.
Ταυτόχρονα με την τροχοδρόμηση της ριζικής αναθεώρησης της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου μεταξύ Καναδά, ΗΠΑ και Μεξικού, από τη νέα αμερικανική ηγεσία, που θα μπορούσε να κάνει τον πρώτο δισεκατομμυριούχο πρόεδρο των ΗΠΑ να επαίρεται ότι μετά τον σουμπ-κομαντάντε Μάρκος και τους Ζαπατίστας που εξεγέρθηκαν εναντίον της συμφωνίας την πρώτη μέρα ενεργοποίησής της, την 1η Ιανουαρίου 1994, μόνο αυτός την αμφισβήτησε τόσο ριζικά και αποτελεσματικά (ή ότι ο Λευκός Οίκος κατάφερε να κάνει ό,τι δεν μπόρεσαν οι Τσιάπας), ήρθε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός. Στη φετινή συνάντηση της παγκόσμιας ελίτ, τα υποτιθέμενα οφέλη της παγκοσμιοποίησης (στανταράκι την εποχή της ευημερίας στις ομιλίες χρυσοπληρωμένων διευθυνόντων πανίσχυρων κρατών) ανέλαβε να υπερασπιστεί ο Κινέζος Πρόεδρος Ξι Γινπίνγκ, που είναι ταυτόχρονα και ηγέτης του κινέζικου κομμουνιστικού κόμματος, δείχνοντας έτσι πώς θα καλυφθεί το αναμφισβήτητο κενό που θα αφήσουν πίσω οι ΗΠΑ, αναθεωρώντας και περιορίζοντας την παρουσία της στη διεθνή σκηνή. Πιο δηλωτικά ωστόσο είναι τα έργα κι όχι τα λόγια, όπως για παράδειγμα η ιλιγγιώδους προϋπολογισμού πρωτοβουλία «Ένας ιμάντας ένας δρόμος» (One belt, one road), του Κινέζου Προέδρου. Πρόκειται για ένα επενδυτικό σχέδιο αξίας 900 δισ. δολ. που επεκτείνεται από την Ασία και τη Μέση Ανατολή μέχρι την Κεντρική Ευρώπη κι αφορά αποκλειστικά και μόνο έργα υποδομών. Για παράδειγμα (κρατηθείτε εν τω μεταξύ): σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας μεταξύ Μόσχας και Καζάν στη Ρωσία, Κόργκος στο Καζαχστάν και του λιμανιού Ακτάου στην Κασπία, αγωγός φυσικού αερίου που θα συνδέει το Τουρκμενιστάν το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν με την Κίνα, αυτοκινητόδρομος που θα συνδέει την Κίνα με το Πακιστάν και πολλά άλλα.
Το κινέζικο επενδυτικό σχέδιο μαμούθ δεν θα είχε υλοποιηθεί αν ο κινέζικος καπιταλισμός δεν κολυμπούσε σε θάλασσες ρευστού με τις δύο μεγαλύτερες τράπεζες, την Αναπτυξιακή Τράπεζα Κίνας και την Εισαγωγική-Εξαγωγική Τράπεζα Κίνας να δανείζουν περισσότερα απ’ όσα χρήματα δανείζουν μαζί οι έξι μεγαλύτεροι χρηματοδοτικοί θεσμοί του κόσμου. Μπορεί, κάλλιστα δε, να συγκριθεί με το αμερικανικό σχέδιο Μάρσαλ που ανοικοδόμησε τον μεταπολεμικό κόσμο, ενώ ταυτόχρονα θεμελίωσε την αμερικανική πολιτική επιρροή, για όλες τις επόμενες δεκαετίες. Το γεγονός δε ότι τα έργα υλοποιούνται στις λεγόμενες υπό ανάπτυξη χώρες, όπως για παράδειγμα το Λάος, που απουσιάζει ακόμη κι από τη λίστα των κρατών που αξιολογούν οι εταιρείες αξιολόγησης, δείχνει ένα ηγεμονικό σχέδιο πλανητικών διαστάσεων που θέλει την Κίνα να αναγορεύεται ηγέτης όλου του κόσμου, εκτός ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνίας.
Πώς να μη στρέψει ο Λευκός Οίκος τα πυρά του εναντίον της Κίνας, χαρακτηρίζοντάς την ως σπουδαιότερη απειλή;
*Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 29/01/2017
